Θυμική συντήρηση.Νέα υβριδική έκδοση 15-16

Το χθεσινό προσύμφωνο δημιουργεί μια συγκυρία με χαρακτηριστικά μιας αναπλασμένης επανεμφάνισης, μιας μεταμόρφωσης ενός γνωστού μοτίβου. Μετά το 09 το  υβρίδιο coco-chanel  με κύριο ρεύμα την ονομαστική κεντροαριστερά, θα προσπαθήσει να διαχειριστεί ένα πολιτικό χρόνο μέσω των αρετών της εγκράτειας, της υπομονής, της περιστολής, της ενεργού καταλλαγής.

Το επίδικο δεν είναι απλό.

Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε ένα αξιακό πλεονέκτημα. Διαχειρίστηκε τον πολιτικό χωρόχρονο όπου οι σκοπεύσεις και τα αξιακά συμφραζόμενα είχαν ένα συγχρονισμό.

Μια συντηρητική παράταξη εύκολα μπορεί να επικαλεστεί, την υπομονή το σκεπτικισμό το φόβο ακόμη και στην έλλογη εκδοχή του. Ο συντηρητισμός είναι περισταλτικός, συσταλτικός πυρηνικά .Η αντοχή της ΝΔ σχετίζεται με την ισορροπία πολιτικών αναγκών και ιδεών που αρδεύονται από  το συντηρητικό λογοπλαίσιο.

Η κατάρρευση του ιστορικού Πασοκ, οφείλεται και εν μέρει γιατί  ένα ρεύμα ταυτισμένο με την εγγενή επεκτατικότητα, την οριοθετημένη χαλαρότητα, τον ιδεόκοσμο της προόδου, όπως αυτή χοντρικά σηματοδοτείται μετά το 68, αναγκάστηκε ή επέλεξε να διοικήσει σε μια συνθήκη περιορισμού, οικονομικής και ψυχικής λιτότητας. Η οριοθετημένη χαλαρότητα της «προόδου» έγινε στο όνομα των «κάτω» αλλά τελικά κατασκεύασε μια  ενδιάμεση ζώνη ενός ενεργού «μεσαίου» αισθητικού ηθικού και οικονομικού κόσμου με στοιχεία εκτραχηλισμού. Από τον εκτραχηλισμό στην συστολή η αλλαγή ήταν τραυματική για τους «μεσαίους» και τον φορέα τους.

Η χθεσινή συμφωνία, είναι σαφώς περιοριστική σε σχέση με το φαντασιακό και οραματικό φορτίο που διαμόρφωσε και τελικά εισέπραξε γενναιόδωρα ως εκλογικό αντίδωρο το ρεύμα chanel.Πρόκειται σαφώς για ένα επεκτατικό παρηγορητικό αστερισμό  ιδεών, ονομασιών, νευμάτων της αντιλιτότητας ο οποίος πρέπει τώρα να χωρέσει σε μια αυστηρή συνθήκη μιας νέας υπομονής και κατανόησης.

Αν θεωρήσουμε ότι η τεχνική προετοιμασία του chanel έχει βρει τους εγγυημένους υλικούς πόρους για την αστραπιαία αντιστροφή  της ανθρωπιστικής κρίσης, παραμένει ακόμα ένα υπόλειπο της κοινωνίας το οποίο θα κληθεί να κινηθεί και πάλι σε ένα πνεύμα καταλλαγής, ανοχής , αναβολής , δηλαδή σε μια αξιακή περιοχή του αντιπάλου. Όσο και η αριστερά του chanel έχει άπειρα όπλα λεξιπλασίας, μετωνυμιών, ευφημισμών είναι μαθηματικά αδύνατο να υπερκεραστεί το οικονομικό πλαίσιο της συμφωνίας. Ταυτόχρονα η διάχυτη ευφορία που εγκαταστάθηκε σε ευρέα τμήματα της νέας πληβειακότητας θα χρειαστεί λεπτεπίλεπτους αφηγηματικούς χειρισμούς για να μην μετατραπεί στη θυμική αντανάκλαση της μεταμνημονιακής αγανάκτησης. Και πάλι όμως ο κίνδυνος αναγεννήθηκε: στο όνομα των «κάτω» ο λανθάνον εκτραχηλισμός των «μεσαίων» λαβαίνει θέση για να προσποριστεί πόρους και προνόμια. Δυστυχώς το chanel συνέχισε την παρηγορητική συμπόνια για τη χαμένη τάξη του εκτραχηλισμού.

Ήδη στο λεξιλόγιο και ρεπερτόριο νευμάτων των τηλεοπτικών προσώπων του chanel, επικρατεί ένα νέο δέον εξοπλισμένο με την υπομονή .Το δεον αυτό τεμαχίζεται από ενα γραμμικό χρονολόγιο χωρίς όριο: κρίσιμη Δευτέρα, κρίσιμος Απρίλιος, κρίσιμος Ιούνιος , με άπειρα ενδιάμεσα κρίσιμα οκ από τους θεσμούς. Μπορεί ο πυρηνικός επεκτατισμός , η  αγωνιώδης χειρονομία για να ονοματιστούν και να καλυφθούν επείγουσες ανάγκες, να οριοθετηθεί τόσο αυστηρά; Η απάντηση δεν είναι απλή. Προφανώς η Πασοκική τραγωδία θα αποφευχθεί αλλά το επίδικο παραμένει.

 Από θυμική άποψη παραμένουμε στην Σαμαρική γραμματική ένθεν του 12: συντήρηση στην ευρεία εννοιολόγηση. Όσο και αν οι προθέσεις της αριστεράς του chanel συνιστούν ένα ρήγμα στην πολιτική τοπολογία του ευρωπαικού γίγνεσθαι, οι ψυχικές συντεταγμένες της συγκυρίας τοποθετούνται αναγκαστικά στις περιοχές της εγκράτειας, της νουνέχειας. Τα νέα δέοντα αναπνέουν στον  αέρα της αυτοσυγκράτησης.

Το ρίσκο να γελοιοποιηθεί το chanel προσπαθώντας να ωθήσει τις μετωνυμίες στα άκρα υπάρχει αλλά είναι πολύ μικρό. Μερικοί τηλεαστέρες του χώρου καταβάλουν μερικές φιλότιμες προσπάθειες να απευθυνθούν στο τηλεοπτικό κοινό με αισθητικές και γνωσιακές αξιώσεις επιπέδου trash tv, αλλά είναι μάλλον περιθωριακοί, εκτός και αν βέβαια η πολιτική αυτοκτονία είναι βαθύτερη αυτοκαταστροφική ανάγκη.

Υπομονή  (και άλλη ; ουφ....)

Ο επερχόμενος ευφημισμός της Coco Chanel

Μερικές μέρες μετά τις εκλογές και η κυβέρνηση Syrizanexartisia  (συνειρμικά Chanel)  διεκδικεί το πεπρωμένο του Partido Revolucionario Institucional ( PRI) του Μεξικό ή του  Jiyū-Minshutō  ( LDP) της Ιαπωνίας. Το PRI κυβέρνα ήδη 70 χρόνια με διακοπές και το LDP περίπου 55 χρόνια.  Προϋπόθεση είναι το Chanel να προσπεράσει το σκόπελο των διαπραγματεύσεων για το συμβολικό επίδικο αν η επερχόμενη εποπτεία θα ονομάζεται troika.

Πριν μερικές μέρες ο Βαρουφάκης είχε ορθά υποσημειώσει ότι το χρέος μπορεί να μειωθεί μέσω ευφημισμού. Μια κατάλληλη ονομασία  με σχετικές ρυθμίσεις θα μπορούσε να λύσει το βασικό ζήτημα.

Το Chanel δεν είναι μια πρόσκαιρη εκλογική συμμαχία. Αντιστοιχεί σε μάγματα που σχηματίστηκαν ως ανθεκτικά ανόργανα μείγματα στις υψηλές θερμοκρασίες του κοινωνικού υπεδάφους του ηφαιστείου της δυσπραγίας. Ταυτόχρονα το προσωπικό της κυβέρνησης σηματοδοτεί τα δίκτυα ,τις σχέσεις και αγκυρώσεις με τα οποία ένα κόμμα εξουσίας  συμβιώνει και ανανεώνεται στην Ελλάδα : Τεχνικό Επιμελητήριο, Ένστολοι, all time classics ΔΣΑ, και Ακαδημαϊκή Αριστερά  αποτελούν τους αρχικούς πυρήνες κρυστάλλωσης επί των οποίων συγκροτήθηκε η κρατική έκφραση του ρεύματος Chanel.      

Τις τελευταίες μέρες στον λόγο της κυβέρνησης αναδύεται σχεδόν ως επαναληπτική ριπή ο σεβασμός προς την λαϊκή ετυμηγορία. Η μηχανική αναπαραγωγή της πολιτικής νομιμοποίησης έχει φτάσει σε βαθμό παροξυσμού αποκαλύπτοντας μια μεταφυσική της λαϊκής κυριαρχίας. Ο πρώτος τη τάξει βουλευτής επικρατείας του Συριζα μετά τις ευρωεκλογές είχε γράψει :

Ακόμα και αν «ομιλεί», ο λαός δεν «αποφαίνεται». Η ιδέα της γενικής βούλησης δεν είναι παρά μια πλασματική κατασκευή. Με αυτή την έννοια, η «λαϊκή ετυμηγορία» δεν είναι ούτε πραγματικά συλλογική ούτε κατά κυριολεξίαν βούληση. Δεν είναι ούτε υπεύθυνη ούτε συνεπής ούτε ορθολογική ούτε αντιφατική ούτε «σοφή» ούτε εσφαλμένη! Απηχώντας συνεχώς μεταβαλλόμενες συγκυρίες αρκείται στο να εκφέρεται. Δεν εκφράζει ούτε «κοινή» βούληση σταθερότητας ούτε «κοινή» βούληση ανατροπής. (Πηγή) (1)

Στις δομημένες δημοκρατίες εκτός από την λαϊκή ετυμηγορία ή οποία σύμφωνα με τον Κ.Τσουκαλά δεν είναι ούτε καν βούληση, υπάρχει και η ιστορική ευθύνη , η ειλημμένη εξουσιοδότηση η οποία καθιστά τον κυβερνήτη υπεύθυνο ενώπιον της ιστορικής του ευθύνης. Χωρίς την ανάληψη της εξουσιοδότησης, η συνεχής επίκληση μιας μεταφυσικής λαϊκής βούλησης γίνεται μια καταχρηστική απόσυρση ευθύνης , ένας κυνικός χειρισμός απαλλαγής . Είναι φανερό πως στα έγκατα της εντός Chanel συλλογικής διάνοιας αναδύονται δύο σχήματα διαχείρισης: μια προοπτική ρήξης με επίκληση της λαϊκής βούλησης, ακριβώς για αποσειστούν οι ευθύνες της πρωτοβουλίας και μια προοπτική συμβιβασμού μέσω ευφημισμών , μετωνυμιών και μεθερμηνειών.

Τα κλασσικά ρεύματα που επικυριαρχούν σε όλο το σύγχρονο κομματικό-κρατικό συνεχές  έχουν πάντα σχέση με μια ροή πόρων .Στην σημερινή περίπτωση του Chanel τα ρεύματα σχηματίζονται και οριοθετούν  μια  μοναδική ροή πόρων που διοχετεύεται με κρατική διεύθυνση : τα χρήματα του Εσπα. Πρόκειται για την μοναδική οικονομία Espanomics.

Χωρίς τα Espanomics το ΤΕΕ και Ακαδημαική Αριστερά δεν υπάρχουν. Με επιτάχυνση των  διαδικασιών της Δικαιοσύνης , ο Δσα θα χάσει «ύλη» ενώ στον καταμερισμό εργασίας των απ’ ευθείας παροχών  ο Καμμένος κάνει την« βρώμικη» δουλειά της  ανάδειξης  του πρωτείου του «πηλικίου»  στην «αποκατάσταση» , δουλεία την οποία δεν μπορεί να κάνει πχ η Χριστοδουλοπούλου. Επομένως εντός   Chanel υπάρχουν ενισχυμένα όλα τα δομικά υλικά του Status Quo δηλαδή  ρητορικός εκσυγχρονισμός και λειτουργικός  κατακερματισμός. Αυτό το κοινωνικό δυναμικό είναι ενισχυμένο εντός της κυβέρνησης και δημιουργεί την κατάλληλη αφηγηματική  και συναισθηματική συγκυρία η οποία ωθεί τον πρωθυπουργό στις σίγουρες ράγες του συρμού του συμβιβασμού μέσω ευφημισμού.

Η επερχόμενη συνεννόηση μέσω μετωνυμίας , τα επερχόμενα κονδύλια Junker δημιουργούν τέτοια φαντασιακή φόρτιση  στα στρώματα κλειδί της υπερ-εκπροσώπησης ώστε η ηγεσία δεν μπορεί να τα αγνοήσει.

Η μετωνυμία  θα αποσυνδέσει Ολιγάρχες και Ολιγαρχικές πρακτικές . Η μάχη κατά της διαπλοκής θα γίνει κατά πρακτικών και όχι κατά φορέων ώστε να απαλλαγεί ο Μπομπολας από τον Πήγασο και να αναδειχθεί η διεθνής high tech εξαγωγική φυσιογνωμία του Ακτωρα .Το νεύμα (Φλαμπουράρης Σπίρτζης)  προς το ΤΕΕ πρέπει  να ολοκληρωθεί. Η argot περί ολιγαρχίας , διαπλοκής κλπ υπονοεί το Mega και τα δάνεια του. Βέβαια αποσιωπά πως μια τυπική χρεωκοπία των Mega Πήγασο στο εύπεπτο μοντέλο Κουρής Άλτερ ,θα διευκολύνει τους Μπομπολα Βαρδινογιάννη, να  μπορέσουν χωρίς κόστος    να ενταχθούν στην νέα αφήγηση των εξωστρεφών Varoufanomics . Οι Ψυχάρης Δολ είναι «νεκροί» και δεν απασχολούν ως διαπλοκή per ce. Όμως με ανοικτή την νέα διευρυμένη Ερτ plus Νεριτ θα φορτώσουν στον Τσίπρα καμιά χιλιάδα ανέργους του χώρου της δημοσιογραφίας και άντε να βρει άκρη. Επομένως και στο πεδίο αυτό που ακούει στον τοξικό τίτλο διαπλοκή αναμένουμε ευφημισμούς, διευκρινήσεις τι ακριβώς εννοείτο και μια διαδρομή λελογισμένης αποτοξίνωσης από τον Πρετεντερισμό. Στον χώρο των Τραπεζών , με ανταλλάγματα στην ευπρεπή διανομή του πακέτου Junker οι τρεις συστημικές έμειναν ανέπαφες.

Το οικοδόμημα της μετωνυμίας έχει τα κατάλληλα υλικά και οι πρώτες κινήσεις τοποθέτησαν τα θεμέλια. Οι οιωνοί δεν δείχνουν σύγκρουση την ερχόμενη εβδομάδα.

(1)    Μια ενδελεχή κριτική της μεταφυσικής της έννοιας της λαϊκής βούλησης, με την βοήθεια των εννοιών της επιτέλεσης και της χειρονομίας  (J.Butler) κάνει η Α.Αθανασίου σε εκπομπή στο Κόκκινο (εδώ)

Ο Μελισσοκόμος.Η κοινότητα.Η Ιστορία

Ο Αγγελόπουλος παρουσίασε τον Μελισσοκόμο  το 1986. Είδαμε μια ιδιαίτερη φιγούρα του Μαρτσέλο Μαστρογιάννι  , ένα κατάκοπο απογοητευμένο μεσήλικα ο οποίος ακολουθεί το παραδοσιακό δρόμο της ανθοφορίας για τα μελίσσια. Οι συνάδελφοι του μελισσοκόμοι είναι απογοητευμένοι και κλαυθμυρίζουν  ότι το επάγγελμα χανόταν.

Τριάντα χρόνια μετά ο αριθμός των μελισσοκόμων έχει πολλαπλασιαστεί , ο μέσος όρος ηλικίας είναι στο μισό, η παρακολούθηση των βιότοπων της ανθοφορίας είναι μια εκδρομική απόλαυση, ενώ στον περίγυρο βουίζουν διάφορα κονδύλια, προγράμματα και ελπίδες.

Ο μελισσοκόμος παραδόξως είναι σε αντίστροφη διάθεση από την εποχή του.     

Ο καταθλιμμένος μελισσοκόμος του Αγγελόπουλου παρουσιάστηκε σε μια εποχή Πασοκικής επέκτασης και ευφορίας ως ένα ερέθισμα αναστοχασμού σε ένα περιβάλλον αναδυόμενου εκτραχηλισμένου καταναλωτισμού. Αντίστροφα οι μελισσοκόμοι της  κρίσης κινούνται στον δικό τους μικρόκοσμο συγκρατημένης ευφορίας, στοχαστικής αισιοδοξίας ενώ ο περίγυρος του προέρχεται από μια ψυχική κάμψη και αφόρητη δυσφορία.

Είναι βέβαιο πως η διαβολική επιμέλεια του Αγγελόπουλου έβαλε επίτηδες στην  ταινία του  ένα τέλος εκτός μελισσοκομικής πραγματικότητας. Ο μελισσοκόμος βρίσκει τα μελίσσια του σε ένα σχεδόν άγονο βουνό, τα αναποδογυρίζει απελευθερώνει τις μέλισσες και αυτοκτονεί από τα τσιμπήματα τους. Τα μελίσσια δεν είναι ποτέ σε άγονα εδάφη , ο μέσος άνθρωπος μπορεί να αντέξει μέχρι και 450 παράλληλα τσιμπήματα, ενώ τα σποραδικά τσιμπήματα έχουν ιαματική δράση. Εξ’ αιτίας των σποραδικών τσιμπημάτων οι μελισσοκόμοι έχουν στατιστικά πολύ καλή υγεία , ελάχιστα χρόνια νοσήματα και μακροβιότητα. Το τέλος που επινόησε ο  Αγγελόπουλος δεν στέκεται με μελισσοκομικά κριτήρια. Εδώ που τα λέμε είχε και άλλες ενδιαφέρουσες δραματολογικές ακρότητες. Πριν ο μελισσοκόμος αφεθεί στα θανατηφόρα τσιμπήματα , έχει συνευρεθεί με μια «εγγονή» του  , μπροστά από την οθόνη ενός επαρχιακού σινεμά που παίζει Χίτσκοκ. Από το αφροδισιακό στο θανατηφόρο κέντρισμα μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα φιλμικού χρόνου.

Οι νέες μελισσοκομικές κοινότητες της κρίσης έχουν ένα ενδιαφέρον οργανωτικό μοτίβο. Οι έμπειροι περιτριγυρίζονται από τους νέους τους ερασιτέχνες και ως γκουρού τους αποκαλύπτουν μια άπειρη συνέχεια «μυστικών». Από τους επαγγελματίες  των εκατοντάδων μελισσιών μέχρι τους νέους των πέντε μελισσιών υπάρχει ένα συνεχές διαφόρων στάσεων και προσδοκιών. Διάφορες μανίες και συνήθειες αποκαλύπτονται : έλξη από την μοναδική φυσιολογία του γλυκοφόρου εντόμου, έρωτας για την ανθοφορία και το βιολογικό κύκλο του τόπου, επιστημονικές έρευνες για νέα δεδομένα. Στο απόλυτο δυσδιάκριτο χώρο μεταξύ επιστήμης, έμπνευσης, εμπειρίας  , οργανικής τέχνης οι μελισσοκόμοι της κρίσης αναπτύσσονται συνεχώς. Τα αποτελέσματα δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένα. Πολλοί εγκαταλείπουν στην μέση, άλλοι όμως μαγεύονται από την «μέλισσα» συνδυάζουν διάφορα επαγγέλματα, ενώ οι λιγότεροι αφήνουν ένα δύστροπο παρελθόν κυνηγώντας αποδόσεις.

Το μελίσσι άλλαξε μελισσοκόμο αλλά ξέρουμε ότι αυτός ακολουθείται από την μελισσική του κοινότητα.

Οι μέλισσες έχουν τον οργανικό τους κύκλο αλλά πολλές κυψέλες έχουν προβλήματα: άρρωστες μέλισσες, μερικές βασίλισσες δυσφορούν, ακατάστατη ανθοφορία , ασθενικές πτήσεις, επιθέσεις από σφήκες κλπ

Ο νέος μελισσοκόμος ελπίζει  πως η επερχόμενη αύξηση της παραγωγής προέρχεται από την νέα διαχείριση. Η μελισσοκομία όμως λέει ότι αν δούμε μια αύξηση της απόδοσης προέρχεται από ένα κύκλο δράσεων που ξεκίνησαν πολύ πριν. Είναι πιθανόν πως εν’ όψει άνοιξης μερικές άμεσες κινήσεις μπορούν να δώσουν  αποτελέσματα πχ μια αλλαγή τοποθεσίας, αλλά η διαχείριση θέλει υπομονή.

Το πρόβλημα είναι πως θα κινηθεί  μελισσική κοινότητα- αύρα του νέου μελισσοκόμου.  Ο μελισσοκόμος έχει πει λίγα αλλά έχει νεύσει σε πάρα πολλά. Μια τεράστια ποικιλία χειρονομιών νευμάτων και μορφασμών έχει συνοδεύσει την επίσημη αφήγηση. Με το all time classic τέχνασμα της συνεχούς επεξήγησης του «τι ακριβώς εννοούσα» θα περάσουμε πολλές δυσκολίες του νέου κύκλου ανθοφορίας. Έχω εμπιστοσύνη στην οργανική δυνατότητα του μελισσιού, στην καλή πρόθεση του μελισσοκόμου αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς προσδοκά η μελισσική κοινότητα με τόσα πολλά νεύματα ένθεν κακείθεν.

Ο νέος μελισσοκόμος έχει μια ευκαιρία: να διαχειριστεί την παραδοξότητα της συγκυρίας του κύκλου του. Να εμπνευστεί από τους νέους μελισσοκόμους της κρίσης , που κινήθηκαν ενεργητικά «κόντρα» στην κρίση ως στάση, ως βίωμα και όχι μόνο  ως ρητορεία. Ένα από τα προβλήματα του είναι πως η θεωρητική του σκευή αναζητά ιστορική συνέχεια με τον μελισσοκόμο του Αγγελόπουλου. Αν δεν προσέξει πως στο φιλμικό σύμπαν του Αγγελόπουλου υπάρχουν μελισσοκομικές αστοχίες τότε θα εγκλωβιστεί μόνο στην ιστορία και στην «Ιστορία». Προσοχή Μελισσοκόμε στην ιστορία του Αγγελόπουλου ούτε η Μουρούζη δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον Μαστρογιάννι από το ακατανόητο δραματικό τέλος.  

  

Αποσπάσματα από το Μελισσοκόμο εδώ