Μια συναυλία της συγκυρίας.

Μια συναυλία έγινε ξαφνικά το επίδικο μιας ενδιαφέρουσας διαμάχης :Ο Σάκης Ρουβάς τραγουδάει «Άξιον Εστί» . Το επίδικο εμφανίζεται ως μια αμφισβητούμενη επιμειξία διαφορετικών αστερισμών του πολιτισμού : Είναι δυνατόν μια μορφή από το χώρο της λαικότροπης νυκτερινής έκφρασης της τελευταίας χονδροειδούς εικοσαετίας να εξωτερικεύσει μια ιδεολογικά φορτισμένη λεπτεπίλεπτη καλλιτεχνία η οποία ενέχει τη θέση ενός ιστορικού κώδικα μιας ολόκληρης εποχής;

Το ερώτημα  άλλοτε αμφισβητεί  το δικαιώμα του Ρουβά να «αλλάξει» κατηγορία προς τα «ανώτερα» της καλλιτεχνικής ταξινόμησης , άλλοτε δυσανασχετεί με το κίνδυνο της κατανάλωσης των εμβληματικών πολιτιστικών επιτευγμάτων η οποία τελικά τα υποβαθμίζει.

Επειδή όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μίκης επιτρέπει την είσοδο στο έργο του από πρωταγωνιστές του main stream νυκτερινού πολιτισμού ( Ρέμος, Πάριος) είναι προφανώς πως η σημερινή περίπτωση Ρουβά , με την αναπάντεχη διόγκωση του επίδικου υποκρύπτει κάτι πέραν ενός πολιτιστικού αινίγματος.

Υποστηρίζω πως η δυσανεξία που προκαλεί η σύζευξη ‘Αξιον Εστί – Ρουβάς σχετίζεται απόλυτα και μονοσήμαντα με τη συγκυρία. Αναφέρομαι στην συγκυρία των τελευταίων εβδομάδων. Είναι το σύνολο των τρεχουσών γεγονότων, ιδεών, πεποιθήσεων και συναισθημάτων που ανέδειξε ως θέμα ένα ζήτημα που έχει ξανασυμβεί και έχει περάσει απαρατήρητο.

 Ας δούμε τη συγκυρία:

Πολύ ξεκάθαρα μετά από τις εκλογές του 12 η Συριζαική πρόταση ηγεμονεύει καθώς μπορεί να εκφράσει αποτελεσματικά δυο παράλληλα πλέγματα αιτημάτων και προσδοκιών. Από τη μια αναδεικνύεται το αριστερό φιλανθρωπικό αίτημα άρσης των ανυπόφορων αδικιών αλλά αυτό εμπλουτίζεται με μια αίσθηση ενός ρεύματος των σαραντάρηδων οι οποίοι θα κερδίζουν την μάχη των ικανοτήτων, τον αγώνα του αυτονόητου. Ο συνδυασμός είναι ακαταμάχητος : ηθική υπεροχή της αδοκίμαστης αριστερής , οργανική συγγένεια με το πλήθος των κινητοποιήσεων αλλά ισχυρά νεύματα ηλικιακής ανανέωσης, τεχνικής και τεχνολογικής αρτιότητας. Ο «παραγωγικίστικος» λόγος του Συριζα είναι σχεδόν ακαταμάχητος αλλά  η συγκυρία τον ενισχύει με ισχυρά νεύματα : Ο Σαμαράς αντιπαθεί τον Δασκαλόπουλο ενώ υφέρπουν φήμες για ρεύματα Αγγελοπούλου, «υγειών» Βιομηχάνων προς τον Τσίπρα. Προφανώς δεν πρόκειται για  υπόθεση άμεσων σχέσεων ή δόλιων εκπροσωπήσεων αλλά για μια οργανική έκφραση ενός τυπικά μεταπολιτικού αιτήματος «αναγέννησης» «φρεσκάδας».  Η διφυής φύση της Συριζαικής υπόσχεσης τελικά νικά τον Γενάρη του 15.

 Ωστόσο η αναμφισβήτητη υπεροχή του διφυούς ρεύματος παραλλάσσεται όταν αρχίζει η διαπραγμάτευση. Η πορεία είναι γνωστή : οι κόκκινες γραμμές για την απόταξη των αντιυφεσιακών μέτρων όταν διακινούνται σε ένα περιβάλλον χωρίς ρευστότητα επιταχύνουν την ύφεση. Ο κλασσικός νόμος των ακουσίων συνεπειών λειτουργεί απόλυτα. Στο όνομα επίλυσης της κρίσης η ιδιωτική οικονομία ουσιαστικά «παγώνει» μετά τον Δεκέμβριο επισείοντας την πιθανότητα μιας νέας ίσως σοβαρότερης κρίσης.

Εντός αυτού του περιβάλλοντος η ασάφεια γενικεύεται: από διαπραγματευτική τακτική γίνεται πνεύμα της εποχής. Η αρμονία των πολιτικών και μεταπολιτικών υλικών της Συριζαικής υπόσχεσης σιγά σιγά αποδιαρθρώνεται . Η «τεχνολογιστική» υποτιθέμενη υπεροχή ξεθωριάζει καθώς δεν γίνεται ορατή στη δημοσιότητα που παράγουν οι διαπραγματεύσεις ενώ η αριστερόφωνη υπεράσπιση των μισθών και συντάξεων παίρνει όλο και πιο λυρικούς ρομαντικούς τόνους.

Η χαλάρωση των δεσμών μεταξύ πολιτικών και μεταπολιτικών φορέων εντός της Συριζαικής αυτοεκτίμησης δεν μπορεί να εκφραστεί αδρά ως πολιτική απόσταση. Επειδή όμως η ένταση παραμένει , αυτή μετασχηματίζεται ξαφνικά σε ένα πολιτιστικό επίδικο. Το επίδικο αφορά επιλογή αφήγησης για το κοντοπρόθεσμο μέλλον, αφορά το ύφος, τα νεύματα τις αναφορές.

Η εξ΄ ευωνύμων δυσανεξία για την είσοδο του Ρουβά στο ‘Αξιον Εστί ενώ δεν είναι καθόλου καινοφανής , διαστέλλεται όμως γιατί αφορά ένα βαθύτερο πρόβλημα : την πολιτική ασάφεια του ορατού μέλλοντος.

Επειδή η διαπραγμάτευση δυνητικά μπορεί να απαιτήσει μια ενεργό λαϊκή κινητοποίηση για μια πολιτική αντιμετώπιση του αδιεξόδου ( δυσμενής συμφωνία, αέναη μετάθεση των συμφωνιών κλπ) , είναι σαφές ότι μια πολιτιστική ιδεολογική αύρα διεκδικητικού εθνικού ρεπερτορίου είναι απαραίτητη. Το «Άξιον Εστί» του 15 δεν είναι μια ακόμα  αναπαραγωγή ενός «Άξιον Εστί» ακόμα αλλά ένα ισχυρό απόθεμα αναφοράς και αφήγησης ενός εθνικού αναγεννητικού και αντιστασιακού ρεύματος. Το απόθεμα εθνικών αντιστασιακών αφηγήσεων είναι υπερπολύτιμο   εν όψει μιας ενδεχόμενης έντασης. Η αριστερόφωνη πολιτική του Συριζα διαισθάνεται την ανάγκη να μην εξαντλήσει τα αφηγηματικά όπλα.

Ο Ρουβάς του 15 όταν εισβάλει στο Αξιον Εστί δεν διαταράσσει μια μουσικολογική συνέπεια ή παράδοση: επιβαρύνει ή επιμολύνει μια πολιτιστική ιδεολογική περιοχή η οποία χρειάζεται να είναι stand by. O Ρουβάς του 15 όμως ταυτόχρονα μεταφέρει το μεταπολιτικό φορτίο της εικοσαετίας σε μια πιο διεσταλμένη εκδοχή : από την χαλαρωτική δυσκολία της νύκτας, προσπαθεί συστηματικά να «ανέλθει» στα ανώτερα της βιομηχανίας του θεάματος.

Σε μια άλλη συγκυρία η συναυλία θα ήταν απαρατήρητη. 

Η ένταση των ημερών όμως δεν είναι ανεξήγητη. Η ασάφεια του ορατού μέλλοντος ενεργοποιεί και διεγείρει τις όψεις και τις αναφορές διαφορετικών αστερισμών νοημάτων. Μια μαχητική εθνική αριστερή κινητοποίηση εμπεριέχει τον μουσικό και ιδεολογικό κόσμο του Άξιον Εστί, ενώ μια τεχνικά επαρκής συμφωνία μπορεί εύκολα να συμβολοποιηθεί μέσω του σαραντάρη Ρουβά. Η ενστικτώδης δυσφορία για τον Ρουβά είναι αμυντική και αναδύεται από το συγκυριακό σενάριο μιας επερχόμενης δύστροπης εξέλιξης.

Ο Phineas Gage και οι φιλάνθρωποι

Η υπόθεση Phineas Gage είναι ιστορικά  σημαντική για την  επιστήμη της νευρολογίας. Ο άτυχος - τυχερός Phineas αυτοτραυματίστηκε σοβαρά από μια έκρηξη σε σιδηροδρομικά έργα και υπέστη ένα σοβαρότατο κρανιακό  τραύμα. Το τραύμα όμως δεν είχε κανενός είδους κινητική ή άμεσα νευρολογική επίπτωση. Ο Phineas όμως υπέστη  μια βαθιά ψυχική μεταβολή. Η ψυχική και συναισθηματική του κατάσταση , το σύνολο των σχέσεων παραλλάχτηκε ως εάν να αναδύθηκε εκ του μηδενός μια νέα προσωπικότητα. Το ατύχημα έγινε στα τέλη του 19 αιώνα και η υπόθεση «Phineas Gage» ήταν η πρώτη περίπτωση έρευνας για την διερεύνηση των σχέσεων των πολυσύνθετων εγκεφαλικών λειτουργιών με τις  βαθύτερες ψυχικές δομές. Για το θέμα αυτό, της ανάδυσης ενός «χαρακτήρα εκ του μηδενός» η φιλόσοφος Catherine Malabou προτείνει μια κατανόηση μέσω της έννοιας της πλαστικότητας.  Σύμφωνα με την CΜ τόσο η κλασσική ψυχαναλυτική Φροϋδική προβληματική όσο και η σύγχρονη φυσιολογία του εγκεφάλου, ουσιαστικά αναφέρονται στο ίδιο μοτίβο.  

‘Ένα πλαστικό υλικό ( ψυχή ή εγκεφαλικό πλέγμα νευρώνων) μπορεί να υπόκειται σε αλλαγές της μορφής – επιφάνειας του , να μετασχηματίζεται  ,να μεταμορφώνεται ενώ ως «υλικό» είναι απαράλλακτο . Εκτός από την  αιτιολογική σχέση νευρώνων –ψυχής την οποία συνεχώς διερευνά η σύγχρονη νευρο-φυσιολογία , η CM εντοπίζει μια επιστημολογική ομογένεια : Στα δύο υποδείγματα  (νευρωνικό, ψυχαναλυτικό ) υπάρχει ένα πλαστικό υλικό (ψυχή , νευρώνες) , υπάρχουν πλαστικές αλλαγές, υπάρχει ενίοτε μια πλαστική κατάρρευση. Ως πλαστικές καταρρεύσεις  εννοούνται οι περιπτώσεις βαριών παθήσεων. Μόνο με την έννοια της πλαστικότητας μπορούμε να κατανοήσουμε την «ανάδυση του ιδίου εκ του μηδενός» .Η CM μας υπενθυμίζει και μια ενδιαφέρουσα γλωσσική συζυγία :Η κλασσική δυναμίτιδα είναι τεχνικά ένα πλαστικό υλικό . πλάθεται ως μια σκληρή ζύμη και παίρνει διάφορα σχήματα.

Ο Phineas Gage , λοιπόν χειριζόμενος ένα πλαστικό υλικό, την δυναμίτιδα, υπέστη μια πλαστική εσωτερική κατάρρευση για να μεταμορφωθεί σε ένα νέο Phineas Gage που όμως είναι θεμελιακά ο ίδιος.

Σχεδόν δυο χρόνια πριν ο Σαμαράς ανακοίνωνε το λεγόμενο Success Story. Το θεώρημα Σαμαρά ήταν ότι υπήρχαν ήδη δημοσιονομικές και μεταρρυθμιστικές επιτυχίες, οι οποίες είχαν μακρόχρονη επίπτωση και άλλαζαν τον ρου της κρίσης. Στη θεωρία του Success Story οι κακουχίες της καθημερινότητας για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού θεωρούντο ως θλιβερές εκτροπές μιας αναπόδραστης πορείας οι οποίες θα μειώνονται συν τω χρόνω. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δημοσιονομικές πλευρές του SS δεν είναι αμελητέες. Ωστόσο με ανεργία 30 % φτώχεια στο 40 % η λέξη Success  ήταν αιωρούμενη. Δεν ήταν λοιπόν άστοχο η αντιπολίτευση λοιδόρησε το SS. Ωστόσο μετά τις εκλογές της 25 Ιανουαρίου αποκαλύφθηκε πως το Σαμαρικό SS είχε τόσο φανατικούς υποστηρικτές εντός της τρέχουσας συγκυβέρνησης.

 Κανείς δεν  κατανόησε τόσο πολύ τα πραγματικά θετικά αποτελέσματα της οικονομικής διακυβέρνησης Στουρνάρα Θεοχάρη, όσο οι Βαρουφάκης Δραγασάκης κλπ.

Ακριβώς επειδή το momentum οικονομικής διόγκωσης του 2014 ήταν θεμελιακά ισχυρό, επειδή η ελληνική οικονομία άρχισε να αποκτά ένα ενδογενή δυναμισμό, η οικονομική ηγεσία των Co Co Chanel, επιχειρεί τον απόλυτο κυνικό ελιγμό: αποτολμά να στεγνώσει την ιδιωτική οικονομία από την όποια ρευστότητα, να αδειάσει τις τράπεζες από ότι δυναμικό διαθέσιμο και να εμπλακεί σε μια ασαφή έντονη διαπραγμάτευση. Οι Βαρουφάκης Δραγασάκης έχουν τόση εμπιστοσύνη στον ελληνικό καπιταλισμό που ούτε οι αρθρογράφοι της Εστίας δεν έχουν τολμήσει να υπαινιχθούν. Μόνο η θεμελιακή πίστη στην Ελληνική οικονομία , μπορεί να εξηγήσει την ειλημμένη απόφαση να παγώσει το σύμπαν της ιδιωτικής οικονομίας μέσω του παρατεταμένου εκλογικού κύκλου από τον Ιούνιο του 14. Ταυτόχρονα η οικονομικοί εγκέφαλοι του Co Co Chanel επιδεικνύουν εμπιστοσύνη στην εξυγιαντική χρήση των οικονομικών κρίσεων που ούτε στoν κλασσικό Bastiat ,και νεότερο  Freedman δεν συναντάμε. Επομένως όποια ιδιωτική οικονομία απέμεινε μέχρι τον Νοέμβριο του 14, καλό είναι μέσω της έλλειψης ρευστότητας να εξυγιανθεί μέσω μιας παρατεταμένης κρίσης μέχρι τον Ιούνιο του 15 και ίσως παραπέρα «όσο πάει».

Βέβαια η κυβέρνηση των Co Co Chanel υπερτερεί σε φιλανθρωπική αφηγηματική ικανότητα. Απέναντι στην σφιγμένη εικόνα ενοριακού επίτροπου σε δυσκοίλια που παραπέμπει ο Σαμαράς και στην ζωντανή διαφήμιση του Crystal Color που μας παρουσίασε ο Στουρνάρας, οι Chanel παρουσιάζουν τον κοσμοπολίτη εστέτ Βαρουφάκη, τον καθαρό baby face καθημερινό Τσίπρα .Απέναντι στους «μπουγαδοκαυγάδες» της Βούλτεψη ο στέκεται ο συμπαθής τριαντάρης Σακελλαρίδης με τα ακουστικά , την πολύγλωσση ευγλωττία.     

Επομένως η βαθύτερη πίστη στο Σαμαρικό SS, η κατανόηση της σημασίας της «δημιουργικής καταστροφής» του μεταμνημονιακού καπιταλισμού συνοδεύονται με τον πιο σύγχρονο επεξεργασμένο φιλανθρωπικό παρηγορητικό λόγο. Ο φιλανθρωπισμός πλέον εκφέρεται μέσω ενός τυπικά αριστεροφανούς λεξιλογίου, και έχει την μορφή μιας συνεχούς συμπύκνωσης όλων των επίδικων σε απόλυτο αφόρητο ηθικό δίλημμα: ή με την παρηγορητική ασφυξία του 15 ή με το μνημόνιο.Ταυτόχρονα η αριστερόφωνη φιλανθρωπία στηρίζεται στο απόλυτο μεταφυσικό λήμμα: σημασία έχουν οι προθέσεις, τα αποτελέσματα έπονται.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι Co Co Chanel δεν ξέρουν τι κάνουν ή ότι κάνουν λάθος. Το πρόβλημα είναι πως το Σαμαρικό SS είχε σχετικά μια αξία και έρμα.

Το πρόβλημα δεν είναι πως οι Co Co Chanel  είναι κρατιστές. Το πρόβλημα είναι πως έχουν πιο ευέλικτη φιλανθρωπική αφήγηση από τους ομόσταυλους τους Βαλκάνιους Φιλελεύθερους και ασκούν de facto την πιο δημιουργική συμπυκνωμένη καταστροφική φάση της κρίσης .

Μην ψάχνουμε διαφορές  ουσίας , ρήγματα και  τομές.

Η φιγούρα του Phineas Gage , αυτή η ψυχική υπόσταση που αλλάζει θεμελιακά αλλά είναι η ίδια, είναι μια φιγούρα που μας πάει. Ας πούμε είμαστε συλλογικά Phineas Gage. A ξέχασα, η περίπτωση Phineas Gage και η εννοιολόγηση μέσω της πλαστικότητας είναι από τις πιο σύγχρονες μεθόδους να κατανοηθεί το Alzheimer, το συλλογικό μας Alzheimer

Info : Catherine Malabou . The new wounded. From Neurosis to Brain Damage ( Ελεύθερο σε Lib Gen)

To Party ήταν ταινία φίλε μου.

Φαίνεται πως εκτός από την περιπλοκή και τα διαφαινόμενα αινίγματα της μεγάλης πολιτικής , κάτι δεν πάει καθόλου καλά στα λεγόμενα θέματα «καθημερινότητας».

Από σημερινή ανταλλαγή απόψεων με φίλο καθηγητή σε φροντιστήριο και φίλη λογίστρια :

Καθηγητής:

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, τα φροντιστήρια κρατικοποιούνται .Θα κάνουν μαθήματα όπως και όποτε ορίζει η κυβέρνηση!

Προφανώς για να προστατεύσει καθηγητές φροντιστηρίων που υπόκεινται σε απαράδεκτους εκβιασμούς και εξευτελιστικές αμοιβές, καταφεύγει σε πολλαπλούς ελέγχους και περιορισμούς .

Ας πούμε αν σε ένα Super Market υπάρχει αδήλωτη εργασία, επιβάλλεις ευλογοφανείς αυστηρούς υγειονομικούς ελέγχους και στέλνεις το Σδοε με τον μήνα , έτσι για να αυξήσεις το κόστος λειτουργίας και να τα κλείσεις τελικά

Λογίστρια

Το λεγόμενο επίδομα ενοικίου μετατρέπεται σε μεγαλοπρεπή μηχανή παραγωγής εικονικών εισοδημάτων

Ο εκμισθωτής μιας οικίας σε μια τετραμελή οικογένεια με ετήσιο εισόδημα 4800 ευρώ κατά 99 % δεν το έχει δηλώσει. Καθώς η υπουργός ξέρει την οικονομική δυσπραγία μόνο από τις ομιλίες της Λεωνίδου δεν ξέρει πως ένας τέτοιος εκμισθωτής οικονομικά και πολιτιστικά ανήκει στην κατηγορία της φτώχειας. Δεν έχει κανένα κίνητρο να το δηλώσει για να φορολογηθεί

Ήδη λογιστικά γραφεία οργανώνουν την ακόλουθη ντρίμπλα.

Βρίσκουν εκμισθωτές με ξενοίκιαστα σπίτια και μισθωτές που πληρώνουν μαύρα. Με αντίτιμο εφ’ άπαξ 500 -1000 Ευρώ, καταγράφουν τα στοιχεία τους στην μερίδα του εκμισθωτή, ο οποίος θα καρπώνεται τα 220 ευρώ μηνιαίως. Δίνεις το πεντακοσάρικο και εισπράττεις  δυόμισι σε ένα χρόνο!  

Αμάν  κάτι δεν πάει καλά , καθόλου καλά!

Ξέρεις και ο Peter Sellers ήταν καλός και ηθικός ανάμεσα σε εκτραχηλισμένους του Hollywood, αλλά κατέστρεφε μόνο στην ταινία. Προσοχή φίλε κυκλοφορούν πραγματικοί άνθρωποι.

Πηγή

Το Δελτίο Τύπου του Υπουργείου αναφέρει:
“Φροντιστήρια, Κέντρα Ξένων Γλωσσών, Ιδιωτικά Σχολεία (Πολυνομοσχέδιο)
Ρυθμίζονται για πρώτη φορά ζητήματα εκπαιδευτικού περιεχομένου και ωραρίου των Φροντιστηρίων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και των Κέντρων Ξένων Γλωσσών. Καθορίζονται το ωράριο, οι αργίες και ο έλεγχος των αναλυτικών προγραμμάτων των Φροντιστηρίων και των Κέντρων Ξένων Γλωσσών, καταργούνται τα εσωτερικά φροντιστήρια σε ιδιωτικά σχολεία και δίδεται η δυνατότητα στα αντίστοιχα όργανα εκπαιδευτικών και ιδιοκτητών ιδιωτικών σχολείων να προχωρούν σε υπογραφή συλλογικών συμβάσεων με καλύτερους όρους εργασίας (μισθολογικούς, θεσμικούς) κατά τα ισχύοντα”

Πηγή

Άρθρο 02 – Επίδομα ενοικίου για την εξασφάλιση στέγης

1.     Χορηγείται επίδομα ενοικίου σε έως 30.000 νοικοκυριά που διαβιούν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και δεν έχουν δυνατότητα στέγασης σε ιδιόκτητο ακίνητο εντός του δήμου της κύριας κατοικίας τους.

2.    
2. Η παροχή αυτή αφορά νέες μισθώσεις ή ανανεώσεις υφιστάμενων μισθώσεων με νέους όρους που συνάπτονται μετά την έναρξη ισχύος του παρόντος και θα χορηγείται απευθείας στον εκμισθωτή του μισθίου ακινήτου. Η παροχή χορηγείται για το έτος 2015 και δύναται να ανανεωθεί για το έτος 2016, εφόσον συντρέχουν οι προβλεπόμενες στο παρόν άρθρο προϋποθέσεις.
3. Το παρεχόμενο επίδομα ενοικίου δεν υπερβαίνει μηνιαίως τα εβδομήντα (70) ευρώ ανά άτομο και τα διακόσια είκοσι (220) ευρώ ανά πολυμελή οικογένεια, συμπεριλαμβανομένου του προβλεπομένου ΦΠΑ.
4. Για τη χορήγηση του επιδόματος του παρόντος άρθρου απαιτείται η προβλεπόμενη από τις οικείες διατάξεις του νόμου δήλωση και αποδοχή του μισθωτηρίου συμβολαίου καθώς και η φορολογική ενημερότητα των εκμισθωτών.
5. Το ποσό της επιδότησης ενοικίου είναι αφορολόγητο και ακατάσχετο, δεν υπόκειται σε οιουδήποτε είδους κρατήσεις, δεν συμψηφίζεται με βεβαιωμένα χρέη προς πιστωτικά ιδρύματα και δεν υπολογίζεται στα εισοδηματικά όρια για τη καταβολή του ΕΚΑΣ ή άλλης παροχής κοινωνικού ή προνοιακού χαρακτήρα. Το ποσό της επιδότησης μπορεί να συμψηφίζεται με βεβαιωμένες και ρυθμισμένες οφειλές προς το Δημόσιο και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς.

Το διαρκές καθεστώς της έκτακτης διαπραγμάτευσης

Στα αραβικά η διαφορά μεταξύ του νομά και του άπατρι αποδίδεται μέσω μιας ιδιαίτερης ηχητικής συζυγίας. Η λέξη Beduin είναι εθνοπολιτιστικός ορισμός και αναφέρεται στους ιστορικούς νομάδες της Αραβικής Χερσονήσου ενώ  η λέξη Bidoon είναι πολιτειακός ορισμός και αναφέρεται σε ιστορικούς πληθυσμούς εγκλωβισμένους ή παραμελημένους χωρίς εθνική αυτοκατανόηση χωρίς «ταυτότητα» και έγγραφα εντός της χώρας που διαβιούν.

Ο αριθμός των Bidoon είναι άγνωστος και ουσιαστικά   πέραν της  των αρμοδιοτήτων διαφόρων διεθνών οργανώσεων. Ακόμα είναι άγνωστη η ιστορική ανάδυση του φαινομένου. Οι κλασσικοί νομάδες Βεδουίνοι, συνωστίζονται με τυπικούς πρόσφυγες στα άκρα των πόλεων και διαβιούν τρεις ή τέσσερεις γενιές ήδη. Οι  πλούσιες κυβερνήσεις της αραβικής χερσονήσου δεν τους καταγράφουν ως πρόσφυγες , εμμέσως αποθαρρύνουν την διόγκωση τους αλλά οι Bidoon πολλαπλασιάζονται. Η συνθήκη διαβίωσης και πολλαπλασιασμού τους είναι μοναδική. Καθώς η κατάσταση τους είναι ήδη «ιστορική» , αναπτύσσουν αποσπασματικά  διεκδικητικά κινήματα  , οι κυβερνήσεις τους αγνοούν έντεχνα, οι οικονομικές συνθήκες ενθαρρύνουν  μια εκτεταμένη «παράλληλη άτυπη οικονομία» η οποία τους απορροφά,  ενώ στις μοναδικές θρησκευτικές πόλεις προσκυνήματα δημιουργείται μια ιδιόμορφη συνθήκη ανοχής.

Οι Βidoon δεν μπορούν να κατανοηθούν εντός του  γραμμικού σχήματος «κράτος, πολίτες, μετανάστες χωρίς χαρτιά κλπ»  ή ούτε εντός του σχήματος «οικονομία, εργασία με συμβόλαια χωρίς δικαιώματα κλπ » γιατί στα σχήματα που περιγράφουν την απόλυτη έξωση στις παρυφές των σύγχρονων κοινωνιών, προϋποθέτουν τουλάχιστον μια αρχειοθέτηση. Ο χωρίς χαρτιά ενώπιον της Ελληνικής αστυνομίας που ταλαιπωρείται στην Πάτρα έχει την πιστοποίηση του «χωρίς χαρτιά». Ο Bidoon δεν υπάρχει σε κανένα αρχείο.

Σήμερα μπορούμε να εικάσουμε εύλογα ότι υπάρχουν 200,000 -300,000 Bidoon η δε πολιτική ιστορική πολιτιστική έρευνα ουσιαστικά δεν τους αφορά.

Το ιστορικό σχήμα ανάδυσης  των Bidoon , προκαλεί δυσανεξία και αμηχανία, γιατί μας αποκαλύπτει την πιθανότητα , όπου ούτε το δίκαιο, ούτε η πληθυσμιακή διόγκωση ούτε η κοινωνική ένταση μπορούν να οριοθετήσουν μια εστία ρήξης ή εξέλιξης. Είναι ίδιον ενός ευρωκεντρικού σκέπτεσθαι η πίστη ότι ο συγχρονισμός εντάσεων, αντίρροπων δυνάμεων αναγκαστικά διαμορφώνουν  μια συνθήκη αλλαγής.

Οι τελευταίες 13 εβδομάδες πέρασαν και οι επόμενες που ακολουθούν κινούνται εντός ενός μεταφυσικού περιβάλλοντος μιας επερχόμενης ή δυνητικής ή επαπειλούμενης αλλαγής.  Τοποθετούνται χρονικά όρια ( πχ 20 Φεβρουαρίου, 6 Απριλίου, ημερομηνίες Eurogroup κλπ) όπου  κάτι θα γίνει ,θα συμφωνηθεί ή δεν θα γίνει ή δεν θα συμφωνηθεί αλλά τέλος πάντων όλα περιστρέφονται πέριξ ενός σημειακού γίγνεσθαι.

Κι’ όμως αναδύεται σιγά σιγά το απόλυτο σενάριο τρόμου ενός «μη γίγνεσθαι». Η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα προφανώς δεν υφίσταται με ένα τυπικό Grexit or Graccident . Βλέπουμε όμως να εξελίσσεται σχεδόν κανονικά με την απειλή του Grexit ή Graccident. H Ελληνική κυβέρνηση εξαντλεί τους πόρους τους .Γνωρίζοντας τεχνικά τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει το Grexit ελπίζει και καταλήξει στο σημείο κόμβο του γίγνεσθαι  και να εξασφαλιστεί μέσω μιας συμφωνίας. Μα η Ευρωπαϊκή  κρατούσα συνθήκη φαίνεται να είναι ικανοποιημένη με την παράταση της υφιστάμενης έκτατης διαπραγμάτευσης ως τελικά καθεστώς συνέχειας. Η Ελληνική οικονομία ανατροφοδοτεί τις μειωμένες ανάγκες της, το χρέος της υπόκειται σε μοχλεύσεις για τις οποίες πάντα ευρίσκονται λύσεις. Τα σημειακά γίγνεσθαι μπορούν να μετατοπίζονται αενάως στο μέλλον ( να υποθέσουμε πως ο Ιούνιος θα γίνει Σεπτέμβριος μέσω μιας νέας ενδιάμεσης συμφωνίας) . Η Συριζαική αριστερά διάγει την περίοδο αυτοθαυμασμού της, η Σαμαρική δεξιά μιλά τη γλώσσα του μακαρίτη Χριστόδουλου, οι κοινωνικές συσπειρώσεις πέριξ των πραγματικοτήτων και όχι των οραμάτων μιας εξωστρέφειας είναι περιθωριακές .

Ο μεταφυσικός ευρωκεντρισμός (Τσίπρας,Σαμαράς,Βενιζέλος κλπ)  συγχρονίζεται με ρομαντικές θανατολατρίες ηθικών μαρτύρων ( Κωνσταντοπούλου, Μιχαλολιάκος κλπ) και μας οδηγούν αμέριμνα στην ισορροπία ενός ελληνικού Bidoon.Η κατάσταση Bidoon δεν μας αρέσει, δεν την κατανοούμε ιστορικά αλλά την προσεγγίζουμε