Με
ενδιαφέρον συνεχίζεται η συζήτηση με επίδικο τη «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του
Συριζα και τις πιθανές συμμαχίες με το Κιναλ. Ο διάλογος διεξάγεται εντός πλαισίου όπου αναζητείται μια
υποτιθέμενη «κανονικότητα» και η
προφανής συνάφεια κομμάτων όπως αυτά διατάσσονται στον γραμμικό άξονα «δεξιά-αριστερά».
Ας δούμε δυο
στιγμιότυπα από το παρελθόν
Πριν μερικές
μέρες συναντήθηκε ο Τσίπρας με τον Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας.
Ουδείς αμφισβήτησε την ιδιότητα του κυρίου Cai Qi,ουδείς αναρωτήθηκε τι ακριβώς
σημαίνει το επίθετο «Κομμουνιστικό» στον τίτλο του κόμματος.Το ΚΚΚ είναι το όνομα
ενός κρατικού-κομματικού μορφώματος με το οποίο όλοι συναλλάσσονται και επικοινωνούν
ενώ παραμένει ένα μυστήριο : τι ακριβώς είναι ο Κομμουνισμός του κυρίου Cai Qi;
Στο όχι και
τόσο μακρινό 2004, το Πασόκ υπό την ηγεσία του Γαπ και την έμπνευση του
Αντρίκου Παπανδρέου ενσωματώνει στα ψηφοδέλτια του τις πιο συνεπείς ,
ριζοσπαστικές , ιστορικές φυσιογνωμίες του «πραγματικού» Ελληνικού
Φιλελευθερισμού , τους Σ.Μάνο και Α Ανδριανόπουλο. Κρίνοντας με βάση τα δεδομένα
της συγκυρίας επρόκειτο για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες υπερβάσεις. Τα
αποτελέσματα της «φιλελεύθερης» διεύρυνσης του Πασοκ ήταν να το δούμε μαζί με
τον Συριζα και την Ανταρσύα να πρωταγωνιστεί στην ανατροπή της ιδιωτικοποίησης
του ΟΛΠ . Λίγο αργότερα ο Γαπ υποδέχεται στο λιμάνι του Πειραιά διαδήλωση
τρακτέρ της Κρήτης που φιλοδοξεί να ανέβει τη Συγγρού με συνδεδεμένα σε θέση
άρσης τα άροτρα τους.
Είναι φανερό
πως όταν η συζήτηση διεξάγεται με τις εννοιολογήσεις του εικοστού αιώνα έχει
μια εξασφαλισμένη δημοσιότητα αλλά την αναμένουν ερεθιστικές εξελίξεις στην
γωνία με «Κομμουνιστές» τύπου Qi και υπερβατικούς φιλελευθερισμούς κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Ο
διάλογος διεξάγεται μέσω ενός εκτραχηλισμένου συμβολικού λόγου με ένα τεράστιο
εύρος σημασιών και αμφισημιών.
Ο J.Derrida έχει γράψει:
Ας θυμίσουμε
τις τεχνικές , επιστημονικές και οικονομικές μετατροπές που, στην Ευρώπη , μετά
από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, είχαν ήδη διαταράξει την τελεολογική της res publica, του δημοσίου τομέα και της κοινής
γνώμης. Δεν επηρέαζαν μόνο αυτή την τελεολογική δομή, άρχισαν να καθιστούν την προβληματική
την υπόνοια της τυπογραφικής ,ότι υπήρχε ένας τόπος , συνεπώς ένα ταυτόσημο
και παγιωμένο σώμα για τον λόγο, το πράγμα ή τον δημόσιο βίο θέτοντας σε κρίση
,όπως λέμε συχνά τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική και καπιταλιστική δημοκρατία
ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε τρεις μορφές ολοκληρωτισμού που συνακόλουθα
συμμάχησαν , συγκρούστηκαν ή συνδυάστηκαν με μύριους τρόπους ( Φαντάσματα του
Μαρξ.σ103)
Η συζήτηση
γίνεται με όρους «ταυτοτήτων» , πάνω σε ένα
παγιωμένο σώμα-άξονα ( ο Derrida αναφέρεται στην τήξη και
υδραργυροποίηση του ήδη από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) ενώ η πραγματικότητα εξελίσσεται μέσω συνθετικών ,
συγχρονικών επιτελέσεων : Ο Σύριζα είναι τόσο Ριζοσπαστική Αριστερά όσο είναι Κομμουνιστικό
το ΚΚΚ και το Κινάλ τόσο υπερβατικό όσο το Πασοκ μετά τον εμπλουτισμό από τους Μάνο
, Ανδριανόπουλο.
Σε ένα επίκαιρο
και κάπως αμφίσημο κείμενο του ο Κ.Τσουκαλάς είχε γράψει από το 2014
Φαίνεται να εγκαινιάζεται μια νέα πολιτική τοπολογία όπου, όπως
συμβαίνει στον «συνεχή» και κυκλικό ιμάντα του Moebius, όλοι οι σοβαροί παίκτες
μπορεί να βρίσκονται εν δυνάμει και ταυτοχρόνως εδώ και εκεί, κοντά και μακριά,
δεξιά και αριστερά, μπρος και πίσω, πάνω και κάτω.(πηγή)
Είναι
ενδιαφέρον πως τότε ο Κ.Τσουκαλάς προέβλεπε ασταθείς συμμαχίες αριστεράς
-δεξιάς αλλά μάλλον διαψεύστηκε με την μακρόβια ειδυλλιακή συμβίωση Συριζα-Ανελ
ακριβώς γιατί οι επιτελεστικές συμπτώσεις είναι πιο σταθερές από τις ιδεολογικές
συνάφειες που έβλεπε διάσπαρτες στον συνεχή ιμάντα Moebius.
Αν λοιπόν το
κύριο πρίσμα επισκόπησης είναι ένα πλέγμα ισχυρών πρακτικών επίδικων που
επικυριαρχούν επί των ασαφών ιδεολογικών αναφορών τότε μπορούμε να δούμε:
Η εμπειρία
του 2015-2018 δείχνει πως η κρίση του 2010 εγκαινίασε μια «νέα κανονικότητα»
εντός της οποίας το επεισόδιο Συριζανελ είναι ένας ενδιάμεσος συμβατός κόμβος
μιας χρονοσειράς. Ο επόμενος σταθμός αναμένεται με παραπλήσια χαρακτηριστικά : Υποτιθέμενος
συμβιβασμός για νέα κατάσταση η οποία μπορεί να ονομαστεί «Μεταμνημονιακός» (
Συριζανελ) ή «Μετασύριζα» ( ΝΔ) .
Έχουμε μια
λυμφατική ανάπτυξη χωρίς κανένα ιδιαίτερο οικονομικό υποσχηματισμό ( εξαγωγές,
κατανάλωση, επενδύσεις) ικανό να δώσει σημάδια «έκπληξης» ικανής να παρασύρει την
οικονομία σε δυναμική έξοδο μέσω της διόγκωσης του Αεπ. Ταυτόχρονα διαφαίνεται
μια περιορισμένη διαχείριση του χρέους στα ελάχιστα των απαιτήσεων των αγορών
,ενώ η λεξιπλασία για την μορφή της επιτροπείας
έχει σπάσει τα ρεκόρ.
Σε αυτό το πλαίσιο
εύθραυστης σταθερότητας, μιας «no failure» κατάστασης επιβίωσης αναζητείται
εναγωνίως η αποκατάσταση της πολιτικής τοπολογίας του 20 αιώνα . ‘Όμως με την
λεπτή ισορροπία όπου αναζητούνται επιτόκια δανεισμού από τις αγορές, με την
Τουρκία σε παροξυσμό , την γεωπολιτική αστάθεια η αναζήτηση μιας νέας γραμμικής
διάταξης των πολιτικών κομμάτων είναι σχεδόν προσχηματική .
Το δημοφιλές
επίδικο ,η ωρίμανση του Συριζα , δηλαδή η μετατόπιση προς τα δεξιά (
Μαραντζίδης) μπορεί να έχει διπλή ανάγνωση : ακριβώς επειδή μετατοπίστηκε ( αν
δεν ήταν μετατοπισμένος ήδη και ως τυπικό λαικιστικό κεντρίστικο κόμμα « έπαιζε» την Αριστερά) μπορεί να έχει την πιο
παλαιοκομματική συμπεριφορά ( Γαπ 2004-Σαμαράς 2010 κλπ)
Αν όμως αφαιρέσουμε
από τον διάλογο την γραμμική αναδιάταξη τότε τα κόμματα της συναίνεσης του
τρίτου Μνημονίου δεν έχουν παρά ελάχιστες ορθολογικές επιλογές : κυβερνητικές
λύσεις με κάθε τρόπο και κάθε καινοτομική ιδέα. Δεν χρειάζονται πολλά
μαθηματικά για να μην δούμε πως το πιθανότερο σενάριο δεν είναι παρά μορφές
συγκυβέρνησης των ισχυρών ΝΔ,Συριζα.