tag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post5100069586503632456..comments2024-03-19T06:29:37.515+02:00Comments on Hypothesis: Το 2008Hypothesishttp://www.blogger.com/profile/08626876838935286266noreply@blogger.comBlogger11125tag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-68420474618517586742017-09-01T08:36:06.986+03:002017-09-01T08:36:06.986+03:00Σωστά ο Δεκέμβρης εκτονώνει ένα δυναμικό που σωρεύ...Σωστά ο Δεκέμβρης εκτονώνει ένα δυναμικό που σωρεύεται μια πενταετία πριν. Αυτή όμως η σώρευση διαμαρτυρίας γίνεται σε ένα περιβάλλον υποτιθέμενης ευημερίας (αν συγκρίνουμε τα δεδομένα- και ας μην ξεχνάμε πως τα 700 ευρώ της γενιάς των 700 ήταν ειρωνική προσημείωση) <br />Σε κάθε περίπτωση , ενώ επίσημα το μνημόνιο αρχίζει το 10, υπάρχει μια ευρύτερη χρονοσειρά που ίσως αρχίζει από το 2006 ( φοιτητικές διαμαρτυρίες) και τελειώνει ίσως το 14. Έχω την αίσθηση πως «μνημονιακή» κατάρρευση έχει αρχίσει πριν από το μνημόνιο . Για αυτό ίσως και η τομή μνημόνιο-αντιμνημόνιο διαλύθηκε τόσο εύκολα μετά τον Αύγουστο του 15 για αυτό και ο Συριζα , ως έτοιμος από παλιά, βρήκε τόσο εύκολα τον βηματισμό στα νέα μνημόνια. Από το 2008 η λίγο πριν ,φαίνεται εκ των υστέρων, έχουν διαμορφωθεί οι συντεταγμένες της συγκυρίας 2015-17.<br />Η κατάρρευση δεν είναι «μνημονιακή» είναι ευρύτερη, για αυτό και κανείς δεν δίνει σημασία αν ο Συριζα έγινε «μνημονιακός» . Αυτή ας πούμε είναι η κεντρική ιδέα της ανάρτησης. <br />Διαβάζω με ενδιαφέρον τις αναφορές για την έλλειψη της σχετικής βιβλιογραφίας στην Ελλάδα (Χάμπερμας) . Η προβληματική πάντως αναθερμαίνεται συνέχεια συνεχώς λόγω Κονδύλη.<br />Hypothesishttps://www.blogger.com/profile/08626876838935286266noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-88731655870954873082017-08-30T20:24:58.564+03:002017-08-30T20:24:58.564+03:00Η απουσια παραγωγικης πολιτικης με στοχους, χρονοδ...Η απουσια παραγωγικης πολιτικης με στοχους, χρονοδιαγραμμα υλοποιησης, τις αναγκαιες αναπροσαρμογες αναλογα με την συγκυρια στο παγκομιοποιημενο περιβαλλον απουσιαζει τα τελευταια 30 ετη (Ετος οροσημο το 1989, οπου η αριστερα πηρε την πρωτη γευση εξουσιας, αντι να αναστοχασθει ενοψει των μελλουμενων διαφαινομενων φοβερων γεγονοτων).<br /><br />Τα στοιχεια ηταν και ειναι γνωστα ενωπιον μας (ως νεος φοιτητης ειχα μαθει για την στρεβλη δομη της ελληνικης οικονομιας, για την αποβιομηχανιση, το ελλειμα και το χρεος, ακομη και το εμπορικο ελλειμα αγροτοκτηνοτροφικων που εφθασε ετησιως τα 4 δις για να κλεισει το 2016 στο 1,5 δις) <br />Τωρα που φαινεται λογικο να αρχισει να επανεκινει η οικονομια μας χωλαινει πολυ σε επενδυσεις αλλα και στον σπουδαιοτερο συνελεστη παραγωγης τα εργατικα χερια αφου σπουδαζει το 75% των αποφοιτων λυκειου, ενω μισο εκατομ. εχει μεταναστευσει.<br /><br />Η πολιτικη εχει καθηκον να δρασει με γνωμονα τα αλληλοσυγκρουομενα συμφεροντα εντος και εκτος χωρας.<br /><br />Ας μην ξεχαμε οτι οι φιλοσοφοι δινουν εκ των υστερων ερμηνειες για την κοινωνια μεσα απο δικους τους στριφνους -πολλες φορες- ορισμους και εννοιες που ειναι δυσκολο να παρακολουθησει ενας πολιτης ακομη και υψηλης ευφυιας , εκτος και εαν εχει εκπαιδευτει στην φιλοσοσοφια απο τα 18 του.<br /><br />afotistosfilellinhttps://www.blogger.com/profile/10974260767301827367noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-57195624099530207082017-08-30T16:20:57.423+03:002017-08-30T16:20:57.423+03:00Δυστυχώς δεν υπάρχει στα ελληνικά το βασικό δίτομο...Δυστυχώς δεν υπάρχει στα ελληνικά το βασικό δίτομο βιβλίο του Χάμπερμας «Θεωρία της Επικοινωνιακής Πράξης» (Theorie des kommunikativen Handelns), ούτε η «Ανακατασκευή του Ιστορικού Υλισμού» - Zur Rekonstruktion des Historischen Materialismus.<br />Η συζήτηση κολοβώνεται (και) επειδή δυσκολευόμαστε να δούμε κριτικά εάν (και πώς) υποκειμενικές ιδεολογίες, οράματα, αποφάσεις και τελικές αξίες, ατομικές ή συλλογικές - ως κατασκευές του νου, της συνείδησης ή του πνεύματος ενός τόπου σε μια εποχής - εκφράζουν ορθολογικότητες εγγενείς της αντικειμενικής πραγματικότητας ή βρίσκονται σε «ντεσιζιονιστική» ασυγχρονία με αυτές. Δεν είναι απλά ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Αφορά το πως πράττει ένας πολιτικός ως άτομο (ή μια κοινωνική τάξη ή μια ολόκληρη κοινωνία) στην Α ή Β συγκυρία και τι αποτελέσματα αποκομίζει ή επιφέρει.Crisis and Critiquehttps://www.blogger.com/profile/11531350509013159303noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-27301327221711633282017-08-30T16:00:12.068+03:002017-08-30T16:00:12.068+03:001. Ας δούμε λίγο και τα συμβαίνοντα του 2008, δηλα...1. Ας δούμε λίγο και τα συμβαίνοντα του 2008, δηλαδή πρίν από την «επίσημη» εκδήλωση της παγκόσμιας κρίσης στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα τον Δεκέμβρη 2008. <br />Η διατύπωση «για αίσθηση γενικευμένης απονομιμοποίησης, εισβολή στο προσκήνιο μιας συγκεκριμένης “λαϊκής” έκφρασης με ίχνη και νεύματα πληβειακής ανταρσίας» είναι πολύ εύστοχη. Το ερώτημα είναι άν αυτή η «πληβειακή εισβολή» αντιδρούσε σε απονομιμοποιήσεις της μακράς ή μέσης διάρκειας (δηλαδή στις παθογένειες του νεοελληνικού κράτους γενικά - βλ. Γιανναράς), ή κυρίως, σε απονομιμοποιήσεις της πολιτικής συγκυρίας (δεκαετίες 1990-2000).<br />Θυμίζω την πολιτική συγκυρία με δίπολα και με συμβάντα: <br />Ολυμπιακή «έξαρση» με την τιμημένη φούντα του τσολιά και «μετα-Ολυμπιακή κατήφεια» μετά τα πυροτεχνήματα της κ. Αγγελοπούλου<br />«Ισχυρή Ελλάδα» και χρηματιστηριακά<br />«Επανίδραση του κράτους» και διορισμοί Αγροφυλάκων<br />«Τιμημένα (δομημένα) ομόλογα» και Κοινοτικές επιδοτήσεις για γεωργικά μηχανήματα τύπου Cayenne<br />Το long playing serial του Βατοπαιδίου<br />Η τροφοδοτούμενη από το κράτος (αναστολή επιβολής ΦΠΑ) και τις τράπεζες ξέφρενη κορύφωση στην άνοδο των τιμών ακινήτων<br />Οι κατευθυνόμενοι από την Δεξιά ψίθυροι για υπερατλαντικές συνωμοσίες κατά του «ρωσόφιλου» Καραμανλή ΙΙ.<br />Οι φοβερές πρόωρες εκλογές τον Σεπτ. 2007 εν μέσω καιόμενης Ηλείας και Πάρνηθας με 75 νεκρούς (ο μηδενισμός του πολιτικού προσωπικού χτυπά κόκκινο). Και από την άλλη πλευρά, το άνοιγμα του ΣΥΝ-Αλαβάνου στον αναρχοαριστερίστικο χώρο. <br />Εν μέσω όλων αυτών, ξαφνικά, ο φόνος Γρηγορόπουλου.<br />Με δεδομένη αυτήν την συμβολή του ελληνικού πολιτικού προσωπικού ως όλου στην συγκυρία 1990-2008, η «πληβειακή ανταρσία» του Δεκέμβρη θυμίζει αυτό που έγραψε ο Μαρξ στην «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη». Παραφράζω:<br />«Όταν στην κορυφή του κράτους παίζουν βιολί, τι περιμένετε να κάνουν οι πολίτες που βρίσκονται κάτω; Χορεύουν!» (σελ. 81 ελλην. έκδοσης του Θεμέλιου, 1986).<br /><br />Στοιχηματίζω το εξής: Για τον ιστορικό του μέλλοντος, το γεγονός ότι Ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στο απυρόβλητο την διακυβέρνηση Καραμανλή 2004-2009 θα εγγραφεί στο παθητικό του με πιο σκοτεινά γράμματα, παρά οι «αυταπάτες» που είχε (κατά ομολογία Τσίπρα) όταν το κόμμα αυτό συνέπραξε στην Α' συγκυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015<br /><br />2. Ένα άρθρο σχετικό με το σώμα ιδεών που στηρίζει τις θέσεις Κονδύλη - ιδιαίτερα επειδή ο ίδιος ο Π. Κονδύλης επισήμανε τα Βεμπεριανά (και όχι Σμιττιανά, όπως διευκρίνησε) θεμέλια της δικής του «ελεύθερης από αξίες περιγραφικής θεωρίας της απόφασης» (βλ. το βιβλίο του «Μελαγχολία και Πολεμική»). Άν δεν κάνω λάθος, εκεί ακόμη και ο ίδιος δεν αρνούνταν ότι η θέση του, στο βαθμό που δεν εδράζεται σε αξιολογικές βάσεις, είναι μηδενιστική. <br />(παρεπιμπτόντως, κατά τον Λήο Στράους η θέση περί αξιολογικής ουδετερότητας του Βέμπερ είναι αυτή που οδηγεί τον ίδιο και όσους την αποδέχονται στον μηδενισμό - βλ. το δοκίμιο της Titunik - όμως ο τρόπος που βλέπει ο Στράους τον ορθολογισμό είναι ο αντίστροφος του Χορκχάιμερ, Χάμπερμας κτλ, δηλ. «Πλατωνικός/αριστοκρατικός»).<br />Ουδετερότητα ως προς τις αξίες, πολιτική πράξη, ηθική της ευθύνης. Η Ελλάδα στην κρίση,<br />σκέψεις με τον Π. Κονδύλη<br />http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2016/01/blog-post_11.htmlCrisis and Critiquehttps://www.blogger.com/profile/11531350509013159303noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-5237161868129020122017-08-30T08:19:37.462+03:002017-08-30T08:19:37.462+03:00Μανώλη
Το κείμενο του Ψυχοπαίδη έχει κατά την γνώμ...Μανώλη<br />Το κείμενο του Ψυχοπαίδη έχει κατά την γνώμη μου ενδιαφέρον<br />Α. Προσπαθεί να δει την σύζευξη , θεωρητικού λόγου και πολιτικών τεκταινόμενων στην συγκυρία του 2000<br />Β. Ονοματίζει και περιγράφει «ανορθολογισμούς» με παρρησία και πολεμική<br />Όπως, γράφηκε στην ανάρτηση ο τρόπος με τον οποίο ταξινομεί τους «ανορθολογικούς» μου φαίνεται πολύ σχηματικός και σωρευτικός. Αναφέρεται σε συμπαγείς «ισμούς». Ομολογώ πως το εύρος αυτής της κριτικής με υπερβαίνει να την παρακολουθήσω όλη.<br />Ωστόσο το αίτημα Α του Ψυχοπαίδη είναι καίριο σήμερα: ποιες είναι οι κύριες θεωρητικές – ιδεολογικές κατευθύνσεις που επικράτησαν ώστε να φτάσουμε εδώ; Ποιες είναι οι κατευθύνσεις που μπορούν να γονιμοποιήσουν μια έξοδο.<br />Μεταξύ μας, ο Ψυχοπαίδης περί το 2000 ταξινομήθηκε ως ο μείζων πολιτικός φιλόσοφος ( Γ.Φαράκλας-Νόημα και Κυριάρχία). Σήμερα απουσιάζει από τον δημόσιο διάλογο τελείως ( ωραία εξαίρεση το After Crisis).<br />Με στην συγκυρία της κρίσης ποιες κατευθύνσεις διερευνώνται;<br />Από την μια ένας πολυπράγμων και πολυτασικός Ράμφος με έμφαση στην ψυχολογία των κυβερνώντων, από την άλλη μια «μαρξόφωνη» σοφιστεία υπεράσπισης ( Δουζίνας) , ο Γιανναράς συνεχίζει με τις επιφυλλίδες του αλλά ο πεσιμισμός η αποπνικτική θρηνωδία του επικαλύπτουν και τα γόνιμα στοιχεία του, ο Κονδύλης μάλλον χρησιμοποιείται κατά το δοκούν ( από δεξιά και αριστερά) . Μάλλον η κρίση ανακυκλώνεται επικίνδυνα <br />Στο σχόλιο σου συμφωνώ πως σε «τελευταία ανάλυση» ξαναγυρίζουμε στην «απόφαση»<br />Το σχόλιο σου τελειώνει με ένα ερωτηματικό. Αυτό το ερωτηματικό κρατάω ως ανοικτό<br />Hypothesishttps://www.blogger.com/profile/08626876838935286266noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-77892554235812273322017-08-30T07:44:42.046+03:002017-08-30T07:44:42.046+03:00Καλημέρα (και πάλι). Δύο παρατηρήσεις: α. η συζήτη...Καλημέρα (και πάλι). Δύο παρατηρήσεις: α. η συζήτηση έχει εισέλθει σε φιλοσοφικά ή κοινωνιολογικά πεδία, ενώ κατά τη γνώμη μου το επίδικο της κρίσης είναι Πολιτικό. Με βάση τα παραπάνω, είναι αξιακός ορθολογισμός η πρόταση υπέρβασης της κρίσης; Ποιές είναι οι προκείμενες της πρότασης- η διάσωση/ ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα; Και αν είναι έτσι, αυτό, που άλλωστε προτείνουν και οι διασώστες, είναι "τελική αξία" (και όχι εργαλειακή); Δε νομίζω! Αντίστροφα, σε ποια βάση είναι αν- ορθολογισμός η παράδοση του Γιανναρά, ή η Δημοκρατία του Καστοριάδη; Είναι αυτά αν- ορθολογισμοί και όχι ο μεταμοντέρνος, σχεσιακός, φιλελευθερισμός της εποχής;Δηλαδή είναι τελική αξία το μικρό και ευέλικτο κράτος, η με κάθε τρόπο ανάπτυξη, η ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και ανθρώπων, και όχι η παράδοση του Γιανναρά, π.χ.; Θεωρώ ότι στο τέλος, οι απαντήσεις είναι αυθαίρετες με την έννοια της απόφασης επιλογής. Σε αυτό συντάσσομαι με τον Κονδύλη. Προφανώς, ανάλογες αλλά αντίθετες προκείμενες είναι αυτές του ΚΨ. Για την Ελλάδα, σαφώς υπάρχει πρόβλημα απάντησης στην κρίση. Πιστεύω ότι είναι πρόβλημα ιδεολογίας, οράματος και τελικών αξιών. Σύμφωνοι. Ποιές είναι αυτές; Τα πακέτα διάσωσης και ο "ευθυγραμμισμός" της τελευταίας σοβιετίας με την εκσυγχρονισμένη Ευρώπη; Στη συνάφεια αυτή, δεν απαντήθηκε αρκετά, το ερώτημα που έθεσα αρχικά: σε ποιά χρονική στιγμή η Ευρώπη λειτούργησε με ορθολογικές τελικές αξίες όπως τις φαντάζεται ο ΚΨ; Στα "σαλόνια" του Χάμπερμας ή στην Καντιανή ουτοπία;Mανώληςhttp://manolisgvardis.wordpress.comnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-10618967670417369002017-08-29T22:13:14.289+03:002017-08-29T22:13:14.289+03:00Aftercrisis
Κατ’ αρχάς ήταν σημαντική η αναδημοσίε...Aftercrisis<br />Κατ’ αρχάς ήταν σημαντική η αναδημοσίευση σου το κειμένου του ΚΨ<br />Στο κείμενο αυτό είναι , νομίζω, ιδιαίτερη οι αναφορές του ΚΨ για την περίοδο 1975-90 (προσαρμογή στην «Ευρώπη» υπό την «ανορθολογική» αντίρρηση) , το «ορθολογικό» τέχνασμα του «έξω από την Εοκ για να μείνουμε στην ΕΟΚ».<br />Αυτές οι αναφορές μαζί με την θέση του ΤΠ ( δεν έχουμε πρόβλημα «περιεκτικών θεσμών») που δίνουν ένα περίγραμμα ερμηνείας , ένα από τα πολλά εξηγητικά σχήματα.<br />Οι αναφορές μου για την ταξινόμηση του ΚΨ για τους Γιανναρά,Κονδύλη,Καστοριάδη έγιναν ως παρέκβαση , καθώς δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις αναφορές του ΚΨ εκτός όλου το κειμένου του. Με αυτή την έννοια διαβάζω προσεκτικά το πρώτο σχόλιο σας , που διαυγάζει τα περί ορθολογισμού του σκοπού ή των αξιών.<br />Αν τα post έχουν αξία είναι ότι μπορούν να διατυπώσουν υποθέσεις εργασίας.<br />Αυτό που συμπεραίνω είναι πως η παρατεταμένη κρίση οφείλεται σε «ανοικτούς» θεσμούς που ενσωματώνουν κοινωνικά σώματα με ελάχιστη «γνωσιακή ψυχοθεραπεία». Αν ακολουθήσω τον ΚΨ αυτή η ελάχιστη «γνωσιακή ψυχοθεραπεία» είναι οργανική στον Ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό και μάλιστα δεν λύνεται ούτε μετά την μεταπολίτευση<br />Νομίζω πως οι Acemoglu Robinson δεν αναφέρονται σε ανισότητα εισοδημάτων , αλλά σε κλειστά συστήματα αποφάσεων, ελέγχων, αγορών . Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι το πρόβλημα ( ανοικτότητα θεσμών) τότε η τρέχουσα διακυβέρνηση θα μπορούσε υπερβεί την κρίση μέσω αυτών των ανοιγμάτων. Δεν βλέπω δομημένα κοινωνικά σώματα ( συνδικάτα, οργανώσεις, κλπ) που να είναι εκτός συστήματος. Όλοι συμμετέχουν τελικά αλλά το πρόβλημα παραμένει.<br />Σε αυτό το σχήμα ,βρήκα τους «ανορθολογισμούς» του ΚΨ ως το υλικό που «γεμίζει» αυτούς τους θεσμούς και τελικά μπούκωσε το σύστημα.<br />Η διατύπωση σας είναι μάλλον καλύτερη , την προσυπογράφω.<br />Αλλά εδώ μέσα περιλαμβάνονται και ελληνικότατοι ανορθολογικοί εργαλειακοί «ορθολογισμοί», του τύπου «ο καθένας για την πάρτη του», «ο καθένας είναι άξιος της τύχης του» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω<br />Hypothesishttps://www.blogger.com/profile/08626876838935286266noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-6327126320323474892017-08-29T19:28:02.426+03:002017-08-29T19:28:02.426+03:00Δεν είναι αλήθεια ότι, μετά το 2008, η ελληνική πο...Δεν είναι αλήθεια ότι, μετά το 2008, η ελληνική πολιτική κοινωνία (δηλαδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού με την ευρεία έννοια και οι ισχυρές φωνές στη δημοσια σφαίρα - ή άν θέλετε οι ελληνικές πολιτικές και ακαδημαικές ελίτ), ως επί το πλείστον αντέδρασε στη κρίση με τρόπο ανορθολογικό; Και μάλιστα αντέδρασαν με αυτήν ακριβώς τον τρόπο όπου θεωρούν ανορθολογικό οι οπαδοί των κανονιστικών αντιλήψεων: Με τον ορθολογισμό ως προς τoυς σκοπούς, σε αντίθεση με τον ορθολογισμό ως προς τις αξίες.<br />Σκοπός των ελίτ, μετά την κατάρρευση της ισχυρής Ελλάδας το 2009, έγινε να διασώσουν το κομματικο-πολιτικό πλαίσιο αλλά κυρίως το κοινωνικό συμβόλαιο που επώασε την κατάρρευση. Ως προς αυτόν τον σκοπό, η συμπεριφορά τους ήταν όντως εργαλειακά ορθολογική. Αλλά το γεγονός ότι με αυτό τον εργαλειακό «ορθολογισμό» τους, κατέστρεψαν, λόγου χάρη, τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, είναι σαφέστατα ανορθολογική συμπεριφορά από τη σκοπιά ενός ορθολογιστή ως προς τις αξίες. Γιατί πέρα από το «ηθικό» ζήτημα, αυτό είχε σαφείς μακροοοικονομικές παράπλευρες επιπτώσεις που έχουν ήδη μετρηθεί από κατεξοχήν αρμόδιους με τεχνικό τρόπο (π.χ. Bofinger).<br />Τα αμείλικτα ερωτήματα, «γιατί η Ελλάδα είναι η μόνη από τις μνημονιακές χώρες που δεν μπορεί να βγεί από τη χαράδρα» και γιατί το 2008 βρέθηκε πιο «βαθειά» από τις άλλες «πεσμένες στη χαράδρα» χώρες του Νότου, επιδέχεται ίσως και μια πιο περιεκτική απάντηση από την απλή (και σωστή, αλλά ημιτελή) επισήμανση ότι έχει το πιό δυσλειτουργικό κομματικό σύστημα. Ίσως, στο σημείο αυτό, το εξηγητικό σχήμα των Acemoglu και Robinson περί μη συμπεριληπτικών θεσμών δίνει μια ενδιάμεση ερμηνευτική οδό (επαληθεύεται πάντως από τα μετρήσιμα δεδομένα για την κοινωνική ανισότητα, π.χ. συντελεστή Gini, όπου η Ελλάδα, αλλά και Ιταλία, Ισπανία, Βουλγαρία, Ρουμανία δηλ. όλος ο Νότος αποκλίνει από την λοιπή ΕΕ και είναι πιο κοντά π.χ. στις ΗΠΑ). <br />Όμως παρόλα αυτά, ισχύει σαφώς η διαπίστωση ότι υπάρχει πρόβλημα όχι μόνον με τους θεσμούς αλλά και με το ιδεολογικό σώμα των δυνάμεων που «λειτουργούν» εντός των θεσμών - γι αυτό και οι θεσμοί αναπαράγονται ως έχουν. Ποιό όμως είναι αυτό το «ιδεολογικό σώμα»; Ασφαλώς είναι και νοοτροπίες (όχι μόνον ιδεολογίες με την στενή έννοια) της μακράς και μέσης ιστορικής διάρκειας. Αλλά εδώ μέσα δεν περιλαμβάνονται και ελληνικότατοι ανορθολογικοί εργαλειακοί «ορθολογισμοί», του τύπου «ο καθένας για την πάρτη του», «ο καθένας είναι άξιος της τύχης του» και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»;Crisis and Critiquehttps://www.blogger.com/profile/11531350509013159303noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-35532339375443804372017-08-29T18:19:28.860+03:002017-08-29T18:19:28.860+03:00Μανώλη
Είδα στο κείμενο του Ψυχοπαίδη μια ενδιαφέρ...Μανώλη<br />Είδα στο κείμενο του Ψυχοπαίδη μια ενδιαφέρουσα ιστορική γνωμάτευση για την περίοδο 1975-90<br /><br />Όμως επειδή η γνωμάτευση βασίζεται σε μια ευρύτερη ανάλυση για τον ορθολογισμό ,άναγκαστικά έκανα μερικές αναφορές για τις φιλοσοφικές προκείμενες του ΨΠ.<br /><br />Ο ΨΠ θεμελιώνει το έργο του σε αξίες και όρους ζωής, και υποστηρίζει μια "κανονιστική" κοινωνική θέση. Μου έκανε εντύπωση πως υποστηρίζει το θεώρημα "ανεξάρτητα από την θέση αυτή , σε τελική ανάλυση πχ ο Γιανναράς ή ο Κονδύλης ή ο Καστοριάδης οδηγείται σε υποστήριξη μισαλλοδοξίας"<br /><br />Αυτές οι αναγωγές του¨"ανεξάρτητα από την θέληση" , δεν μου είναι οικείες. <br /><br />Για τον 19 και 20 αιώνα , ο ΚΨ νομίζω πως ακριβώς θεωρεί τις τραγωδίες ως αποτέλεσμα "ανορθολογισμού" και φιλοσοφικού φορμαλισμού που αποφεύγει τις αξίες ως θεμέλιο.<br /><br />Ανάπτυξα στην ανάρτηση το ΚΨ για να μην απομονώσω την γνωμάτευση που με ενδιέφερε ( τι έγινε το 1975-90 ) από τα συμφραζόμενα του και έτσι αναγκαστικά έχουμε αναφορές για "ορθολογισμό" κλπ που δεν ήταν το βασικό θέμα<br />Hypothesishttps://www.blogger.com/profile/08626876838935286266noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-88696949070047335832017-08-29T17:50:45.584+03:002017-08-29T17:50:45.584+03:00Πολύ ενδιαφέρον άρθρο - ανοίγει μια πολυεπίπεδη συ...Πολύ ενδιαφέρον άρθρο - ανοίγει μια πολυεπίπεδη συζήτηση.<br />Προκαταβολικά, νομίζω πως για να καταλάβουμε τι σημαίνει το δίπολο ορθολογισμός - ανορθολογισμός, όπως το έθεσε ο Κ. Ψυχοπαίδης, πρέπει πρώτα-πρώτα να σκεφτούμε τη διάκριση μεταξύ του ορθολογισμού ως προς τoυς σκοπούς (Zweckrationalismus / purposive rationality - Max Weber ή από άλλη ανάγνωση instrumental rationality, ο εργαλειακός ορθολογισμός των Horkheimer και Adorno) αφενός και του ορθολογισμού ως προς τις τελικές αξίες (Wertrationalismus σύμφωνα με την ορολογία του Max Weber) αφετέρου. Ο Ψυχοπαίδης - και πριν από αυτόν όλο το ρεύμα από τον «Εγελειανό» πρώιμο Λούκατς και την παλιά Κριτική Θεωρία μέχρι τον σημερινό Χάμπερμας - ως γνήσιο ορθολογισμό εννοεί αποκλειστικά και μόνον τον δεύτερο. <br />Για ότι αφορά τον ντεσιζιονισμό του Π. Κονδύλη - και σύμφωνα με την παραδοχή του ίδιου - η αντίληψή του περί αξιολογικά ελεύθερης θεωρίας της απόφασης είναι άμεσα επηρεασμένη από το πώς κατανοούσε τον ορθολογισμό ο Μ. Βέμπερ. Όμως κατά τον Ψυχοπαίδη και όλους όσους υποστηρίζουν ότι ο ορθολογισμός ως προς τις τελικές αξίες είναι ο μόνος γνήσιος ορθολογισμός, ο Βεμπεριανός ντεσιζιονισμός με το φιλοσοφικό νομιναλιστικό του θεμέλιο είναι καθαρός ανορθολογισμός. Ο Χ. Γιανναράς, άν και εφάπτεται με κοινοτιστικές αντιλήψεις (A. Etzioni, Al. McIntyre, M. Walzer), οι οποίες δεν είναι ντεσιζιονιστικές επειδή ανάγονται σε φιλοσοφικά ρεαλιστικές - Αριστοτελικές βάσεις) μένει τελικά δέσμιος των ντεσιζιονιστικών-ανορθολογικών αξιωμάτων διότι επιμένει στις ιδέες περί «ιδιοπροσωπίας» του Ελληνισμού και apriori «διαφοράς» του από την Δύση, που δεν θεμελιώνονται σε αξιολογικές βάσεις. Η περίπτωση Καστοριάδη και της «αρχαιοελληνικής» αντίληψής του περί δημοκρατίας είναι πιο πολύπλοκη. Όμως και αυτός τελικά παραβλέπει «ντεσιοζιονιστικά» τις υλικές βάσεις της δημοκρατίας, δηλαδή εκείνο που είχε ήδη επισημάνει μς τρομακτικά «υλικό τρόπο» ο Χέγκελ: Στους αρχαιότατους πολιτισμούς της Ανατολής ΕΝΑΣ ήταν ελεύθερος. Στην κλασική δημοκρατική Αθήνα και Ρώμη ΜΕΡΙΚΟΙ ήταν ελεύθεροι. Στη δημοκρατία των νέων χρόνων μετά τον Διαφωτισμό ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ να είναι ελεύθεροι.<br />Επειδή το «κλειδί» μια εποπτεία στις αντιλήψεις περί ορθολογισμού, και ιδίως στο φιλοσοφικό-πολιτικό-κοινωνιολογικό πεδίο (με προϋποτιθέμενες τις συμβολές του Αριστοτέλη και του Κ. Μαρξ), είναι ο εξαιρετικά αντιφατικός στοχαστής Μαξ Βέμπερ, αξίζει μια ματιά στο δοκίμιο της πρόωρα χαμένης μελετήτριας του Βέμπερ Regina Titunik «Το μέλλον των σύγχρονων κοινωνιών: Πνευματική ανανέωση και ο Τελευταίος Άνθρωπος. Ο “διάλογος” του Μαξ Βέμπερ με τον Λέο Στράους και τον Φρίντριχ Νίτσε». Ιδιαίτερα επειδή η Titunik εξετάζει τον Βέμπερ σε αντιπαραβολή με την συντηρητική του ανάγνωση από τον Λέο Στράους, στοχαστή σημαντικό, ο οποίος είναι επικριτης του ανορθολογισμού μεν, από σαφώς συντηρητική-ολιγαρχική οπτική γωνία δέ.<br />Το δοκίμιο της R. Titunik ελληνικά σε 3 συνέχειες<br />http://aftercrisisblog.blogspot.com/2017/07/blog-post_8.htmlCrisis and Critiquehttps://www.blogger.com/profile/11531350509013159303noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5886089227684336693.post-3789198755915342382017-08-28T13:53:51.951+03:002017-08-28T13:53:51.951+03:00"«Ανορθολογισμός» είναι η θεμελίωση ενός πολι..."«Ανορθολογισμός» είναι η θεμελίωση ενός πολιτικού και κοινωνικού στοχασμού που δεν προϋποθέτει αξιακά την κοινωνική αναπαραγωγή και τις θεμελιακούς όρους ζωής όπως αυτοί εννοούνται στην «Δύση» μετά την αναγέννηση και τον διαφωτισμό". Σε φιλοσοφικό επίπεδο, ίσως. Στην πολιτική, αναρωτιέμαι, πως αξιακά και ορθολογικά (;) αναπαράγεται η Δύση τον 19ο και 20ο αιώνα, και όχι, για παράδειγμα, "κονδυλικά"; Θεωρώ ότι ο ΚΨ είναι μονομερής. Η ανάλυση του οδηγεί στο εκσυγχρονιστικό, νεο- φιλελεύθερο μπλόκ. Αλήθεια, αυτό το τελευταίο είναι αξιακά ορθολογικό; Για το θέμα της ανάρτησης, όντως το 2008 προηγείται. Ως πρώτο σύμπτωμα των ακολούθων. Δεν ξέρω όμως αν μπορεί ν' αναχθεί αυτό στη διαπάλη ορθολογισμού και ανορθολογισμού ή στην ευρύτερη μετατόπιση και το παγκόσμιο τελικά σοκ του τέλους του δημοκρατικού, κοινωνικού κράτους;Μανώληςhttp://manolisgvardis.wordpress.comnoreply@blogger.com