Μονόλογος πνιγμού

 

 

 

 

 

 

Ο Β Παπαβασιλείου έγραψε σκηνοθέτησε και έπαιξε ένα μονόλογο για τη συγκυρία .Επέλεξε μια  βολική φόρμα : ο ήρωας που μονολογεί είναι τρόφιμος ενός ιδρύματος για ανθρώπους με νοητικά η ψυχικά προβλήματα που καλείται να μιλήσει στο κοινό .

 Η ιδιότητα του "τρελού" επέτρεψε στον ΒΠ να παρουσιάσει τις σκέψεις του με ισχυρές δόσεις κυνισμού και  ελευθεριότητας .

Ο ιδεολογικός καμβάς ήταν μια πικρή αυτογνωσία για ένα αβίωτο παρόν,  η εθνική αποτυχία ενός λαού που αρδεύεται υπαρξιακά από την κλασική του παράδοση .Ο "τρελός" ΒΠ συνομιλεί με τον απόντα φίλο του Τάκη και άλλοτε καυτηριάζει άλλοτε πενθεί άλλοτε χλευάζει την Ελλάδα του 15: αυτή η Ελλάδα παρουσιάζεται ασθμαίνουσα λυμφατική , βυθισμένη σε ένα δυσανάλογο όγκο μεγαλοπρεπών εντολών , αποφθεγμάτων που εκπορεύονται  μια επιτηδευμένη διανόηση.

 Ο  παραληρών ΒΠ συμβάλει στις θεωρίες για την κρίση και αποκαλύπτει μια ανερμάτιστη παραπαίουσα Ελλάδα . Το κείμενο είναι  επίκαιρο με νύξεις για το δημοψήφισμα , την κυβέρνηση Τσίπρα τον Λεβέντη  : προσομοιάζει με τα κείμενα της πιο λαϊκότροπης  επιθεώρησης. Κάλλιστα με την κατάλληλη θεατρική προσαρμογή θα ήταν μια παράσταση έκπληξη του Ψάλτη η του Σεφερλή ως  υπέρβαση της θεατρικής τους μανιέρας.

 Ο μονόλογος του ΒΠ εντάσσεται σε ένα ρεύμα αναφορών ,αναλύσεων , εγγραφών που προκρίνουν την εσωτερική υπαρξιακή κενότητα ως την προκειμένη συνθήκη της κρίσης .Δεν γίνονται σαφείς  νύξεις για το εχθρικό διεθνές περιβάλλον , για τους εκάστοτε εσωτερικούς ισχυρούς αλλά η αρνητική τους επίδραση προβάλλει ως συνεπικουρία σε μια θεμελιακή νοσηρότητα που προϋπάρχει .Το εμείς του ,ΒΠ είναι ευρύχωρο διεσταλμένο και αφορά τους πάντες. Ο άλλος ο αντίπαλος δεν υπάρχει πουθενά . Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει όπως οι νεκροί δεν πεθαίνουν : αυτή είναι η επαναλαμβανομένη ατάκα της παράστασης . Ο τρελός περιφέρεται στην σκηνή με μια βρώμικη ιατρική πόδια γεμάτη από  τα αίματα του. Η τρέλα και ο ιδρυματισμός  αναπνέουν μια σωματική αυτοκαταστροφή. Ο ΒΠ μονολογεί σε μια ροη απαισιόδοξη περιτριγυρισμένος από μικρά και μεγάλα αδιέξοδα

 Η παρούσα συμπονετική διαχείριση , η "αναγκαστική " επιτέλεση αυτών που ρητορικά η κυβέρνηση εκφωνεί ότι δεν  θέλει , φτάνει στα όρια της . Ανεξάρτητα από το πως αποτιμάμε τον κομματικά ισχυρό της συγκυρίας , το γεγονός ότι η διακυβέρνηση δεν έχει θετική έκφραση αλλά υλοποιείται ως γογγύζουσα αποστολή  ισχυροποιεί το αίσθημα ολικής ανικανότητας . Αυτή η αίσθηση πνιγμού και  ανημποριάς επιτείνεται από την  όψη βαριά ασθενούς που έχει η  μείζων αντιπολίτευση.

Πριν πολλά χρόνια ο Βέγγος είχε παρουσιάσει έναν άλλο πληθωρικό θεατρικό τρελό :αυτόν του Λούνα Πάρκ. Τότε η γλυκόπικρη τρέλα του ΘΒ απέπνεε αισιοδοξία : ο τρελός αντιμετώπιζε ένα κόσμο ακατανόητο αλλά λαμπερό , ασύμμετρο αλλά σε κίνηση , βουή και κυκλοφορία . Ο σημερινός τρελός του ΒΠ έχει ριχτεί σε ένα κόσμο , αρρυθμίας , θλίψης  μικρών και μεγάλων αυλών και υλικών  στερήσεων και περιφέρεται στην θεατρική σκηνή ως τραυματίας ανάμεσα σε πληρωμένους  : μια οικεία φιγούρα του 2015