Reservoir Dogs-Τεχεράνη-Μόσχα-Άγκυρα

 

 

 

 

20 Δεκεμβρίου 1829 – Τεχεράνη

Η πόλη είναι ξεσηκωμένη. Ένας ευνούχος και δύο γυναίκες δραπετεύουν από το Χαρέμι του Σάχη και καταφεύγουν στην Πρεσβεία της Τσαρικής Ρωσίας. Έχει προηγηθεί ένταση στις Ρωσο-Περσικές σχέσεις. Ο Πρέσβης Griboyedov επικαλείται ρυθμίσεις που παρέχουν άσυλο σε πολίτες Αρμενικής καταγωγής και ανακοινώνει την παροχή ασύλου. Ο Σάχης διαμηνύει ότι η παροχή ασύλου είναι ανεπίτρεπτη και ταυτόχρονα κοινοποιεί με τα μέσα της εποχής την αντι-Περσική συμπεριφορά του διπλωμάτη. Ο   Griboyedov αλλάζει γνώμη και ετοιμάζεται να επιστρέψει τους Αρμένιους.

Μάταια.

‘Ένας πρωτοφανής όχλος κινητοποιημένος από τους Μουλάδες εισβάλει στην διπλωματική κατοικία  και κυριολεκτικά λιντσάρει μέχρι θανάτου τον Griboyedov. Ακολουθούν ανατριχιαστικά γεγονότα καθώς ευρίσκονται τελικά μέλη του σώματος του τα οποία αποστέλλονται στην Γεωργία ,τόπο καταγωγής της συζύγου του . Τον νεκρό Griboyedov υποδέχεται ο Πούσκιν και ακολουθεί η ταφή.

Ο Griboyedov ήταν ένας σημαντικός λογοτέχνης . Η κωμωδία του Горе от ума ήταν κλασσικό κείμενο της Ρωσικής γλώσσας και παίζεται μέχρι σήμερα

20 Δεκεμβρίου 1992- Άγκυρα

Προβάλλεται το Reservoir Dogs του  Tarantino  

Στην Τουρκία προεδρεύει ο Ozal με πρωθυπουργό τον Demirel και ισχύει η προληπτική λογοκρισία για το σινεμά. Η ταινία γίνεται πολύ δημοφιλής. Οι γκάγκστερ με τα μαύρα κοστούμια , τα λευκά πουκάμισα και τις κυνικές ατάκες θριαμβεύουν στα σινεμά. Οι ήρωες με τα ευρηματικά ονόματα Ροζ, Λευκός, Πορτοκαλί, Καφέ γίνονται σύντομα ονόματα μπαρ και καφέ στην αριστοκρατική συνοικία Cankaya. O θόρυβος είναι αναπάντεχος αλλά η λογοκρισία δεν έχει προλάβει να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται. Την νύφη την πληρώνει το Βασικό ‘Ένστικτο. Απαγορεύεται η προβολή του στις 20 Δεκεμβρίου.

20 Δεκεμβρίου 2016 Μόσχα

Ο Πούτιν προετοιμάζεται να δει την θεατρική παράσταση   Горе от ума  του Griboyedov .

20 Δεκεμβρίου 2016 Άγκυρα

Ο Altintas ( Χρυσόλιθος) με το μαύρο κοστούμι , το άσπρο πουκάμισο ως ήρωας του Reservoir κυκλοφορεί στην Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης στην Cankaya  . Η Γκαλερί ευρίσκεται 200 μέτρα από το Cinema Cankaya  όπου είχε προβληθεί το Reservoir Dogs. O κύριος Χρυσός λες και έχει βγει από το σινεμά με καθυστέρηση 24 ετών οπλοφορεί κάτω από το Μαύρο σακάκι και αντίθετα με τον Πορτοκαλί της ταινίας που έκρυβε την αστυνομική ιδιότητα , αυτός την χρησιμοποιεί για να εισέλθει μαζί με τον πρέσβη Karlov

O Χρυσός σε άψογη στάση επίθεσης, σαν και αυτές των Reservoir Dogs, πυροβολεί τον Karlov.

Την σκηνή απαθανατίζει η κάμερα σε κλασσικό στυλ Tarantino. Βλέπουμε το πρόσωπο του Karlov σε πρώτο πλάνο, την ασπρόμαυρη φιγούρα του Χρυσού, το λιτό λευκό τοίχο με τα κάδρα της έκθεσης.

20 Δεκεμβρίου 2016 Μόσχα

Ο Πούτιν αναβάλει  την  επίσκεψη του στην θεατρική παράσταση   Горе от ума  του Griboyedov .

Συνάντησα τον Παύλο

Και ξαφνικά βλέπω τον Παύλο παλιό μου γείτονα.

Είχα να τον δω από τον καιρό που έφυγε για την Γερμανία κάνοντας μια μοναδική στροφή στη ζωή του. Μόλις  τελείωσε τα ΤΕΙ Τροφίμων στην Αθήνα και πήγε στην Γερμανία κυνηγώντας γενικές καλλιτεχνικές ανησυχίες και μαθήματα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Και ενώ είμαι έτοιμος να ακούσω για Βερολινέζικες ιστορίες με ενημερώνει πως είναι κάτοικος Μπουένος Άιρες με δύο παιδιά και επαγγελματική ζωή με κέντρο το ελαιόλαδο.

-Ελαιόλαδο στην Αργεντινή; Τι είναι  αυτό;

Τα υπόλοιπα τα αφήνω στον ίδιο

-Ξέρεις όταν έφυγα στο Βερολίνο είχα εκεί τον αδελφό μου και συγγενείς από τη Φθιώτιδα να με υποστηρίξουν. Τα άλλα μου αδέλφια είχαν μείνει στο χωρίο και ασχολούντο με τις ελιές και το ελαιόλαδο. Εγώ όμως ήθελα να μάθω Γερμανικά και να κάνω μαθήματα Φιλοσοφίας. Το πρωί στο ρεστοράν του αδελφού μου και το απόγευμα στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο  σε σεμινάρια για τον Κάντ. Τα Σαββατοκύριακα μουσική με ένα συγκρότημα για έξτρα χαρτζιλίκι. Είχα παρατήσει την βιομηχανία τροφίμων και απολάμβανα την Γερμανία του 1995-2000. Περίπου για τρία χρόνια έκανα μια νέα φοιτητική ζωή χωρίς ζόρια.

Στο Βερολίνο λοιπόν, γνωρίζω ένα μηχανικό που εργάζεται σε εταιρεία που εγκαθιστά συστήματα παραγωγής ελαιόλαδου και  μου αναφέρει πως σχεδιάζει να μείνει για 5 εβδομάδες στην Αργεντινή για να εγκαταστήσει μια γραμμή. Γνωρίζει την οικογενειακή μου παράδοση στα ελαιόλαδα και μου προτείνει να τον ακολουθήσω.

Να σου πω, στην αρχή δεν το κατάλαβα καθώς δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως η Αργεντινή παράγει ελαιόλαδα αλλά η πρόκληση ήταν μεγάλη και τα λεφτά για 5 εβδομάδες πολλά με όλα τα έξοδα πληρωμένα.

Πηγαίνουμε στο πιο βόρειο δυτικό μέρος στην Catamarca, στα σύνορα με την Χιλή  και βλέπω κάτι που δεν είχα φανταστεί. Τεράστια οργανωμένα αγροκτήματα με νέα ελαιόδεντρα σε συστηματική καλλιέργεια και κυριότερη ποικιλία την Κορωνέικη. Μέχρι τότε στο μυαλό μου η ελιά ήταν συνυφασμένη με τις μικρές οικογενειακές ιδιοκτησίες με μόνο πονοκέφαλο τον Δάκο και την παραγωγή με το σχήμα : δίνω ελιές παίρνω λάδι.

Να μη στα πολυλογώ κάθομαι και τελειώνουμε την εγκατάσταση αλλά η φάση μου αρέσει. Μόνο  η παρουσία ενός Έλληνα   σε ένα αγρόκτημα ήταν θέμα συζήτησης. Ο ιδιοκτήτης μου προτείνει να κάτσω εκτός από την εγκατάσταση άλλους δυο μήνες μέχρι να τελειώσει όλη η παραγωγή και αυτό ήταν.

Φίλε έχω γίνει η φίρμα της περιοχής . Χωρίς να το πολυκαταλάβω γιατί , η παραγωγή πήγε τόσο καλά και θεώρησαν πως η εμπειρία μου ήταν αυτή που βοήθησε. Τα καστιλιάνικα μου βελτιώθηκαν γρήγορα και η πρόταση ήρθε : αντί να ασχολούμαι με την παραγωγή να μείνω όλη τη χρονιά και να ασχοληθώ με την καλλιέργεια σαν επιστάτης. Ξέρεις άλλη η καλλιέργεια στην μικρή οικογενειακή έκταση και άλλη στο κτήμα των 600,000 δενδρυλλίων

-Δηλαδή μένεις τώρα στο αγρόκτημα;

-Όχι βέβαια. Έχει συνέχεια.

Ξέρεις μέχρι τότε πίστευα σχεδόν τυφλά ότι το ελαιόλαδο έχει κέντρο τη Μεσόγειο. Οι δικοί μου ,όλο το χωριό, οι γεωπόνοι, οι υπάλληλοι του Υπουργείου Γεωργίας, όλοι νομίζουν πως εμείς παράγουμε λάδι και όλος ο κόσμος τρέχει να αγοράσει το λάδι μας. Δεν ήξερα τίποτα

H εποχή που εγώ έμεινα τον δεύτερο χρόνο στην Catamarca ήταν η εποχή της μεγάλης αλλαγής στην παραγωγή του ελαιόλαδου παγκοσμίως. Παρότι η κατανάλωση κατά κάτοικο είναι μικρή εκτός Μεσογείου η μεγάλη αύξηση στην ζήτηση είναι αλλού : Λατινική Αμερική, Ηπα, Καναδάς,Κίνα Αυστραλία. Αυτές οι αγορές είχαν τροφοδοτήσει μια μεγάλη ζήτηση ελαιόλαδου πριν δεκαπέντε χρόνια. Τα αποτελέσματα όμως φίλε ήταν απογοητευτικά. Ένα παγκόσμιο καρτέλ εξαγωγών με έδρα την Ιταλία έκανε τα πάντα για να διαλύσει την τάση :Αγορά ελαιόλαδου από όλες τις χώρες αναμείξεις από διάφορες σεζόν παραδόσεις χωρίς συνέπεια  

-Και εμείς η Ελλάδα;

- Μα εμείς είμασταν οι τελευταίοι του Ζουρνά. Απλώς εξαγάγαμε μεγάλες ποσότητες στους Ιταλούς. Ξέρεις δεν φταίμε και πολύ .Υπάρχει μια ισορροπία συμφερόντων που συμφωνεί σε μια ιδιαίτερη συνθήκη. Το λάδι πωλείται με βάση την ημερομηνία εμφιάλωσης χωρίς πιστοποίηση της προέλευσης και της σεζόν. Όλη η Μεσόγειος φίλε είναι μπλεγμένη στο ζήτημα. Αν εξαιρέσεις την Ισπανία που έχει εκτάσεις για μεγάλες καλλιέργειες όλοι οι άλλου παλεύουν με μικροιδιοκτησίες και μικροπαραγωγές.

Να μη στα πολυλογώ σε μια δεκαετία η παγκόσμια τάση για το ελαιόλαδο άλλαξε. Αντί να είναι θύματα του κάθε μαφιόζου ή κάθε ανοργάνωτου συνεταιρισμού οι νέες χώρες κατανάλωσης του ελαιόλαδου αποφάσισαν να παράγουν ελαιόλαδο αντί να εισάγουν. Εδώ είμαστε τώρα , στην φάση αυτή. Κινέζοι, Καλιφορνέζοι, Τεξανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί δημιουργούν τεράστιες , σε σχέση με τα Μεσογειακά στάνταρντς , ολοκληρωμένες καλλιέργειες με χαμηλότερο κόστος και καλύτερη ποιότητα

-Καλύτερη ποιότητα από την Μεσόγειο; Έλα ρε υπερβάλεις

-Προφανώς καλύτερη ρε φίλε. Ξέρεις η ποιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος. Αφορά όχι μόνο οξύτητα αλλά πολυφαινόλες, αντιοξειδωτικά, ιχνοστοιχεία, κλπ. Σε μια οργανωμένη καλλιέργεια όλα αυτά τα εξασφαλίζεις από την αρχή στην ελιά. Φαντάσου πως εμείς στην Catamarca είχαμε εδαφολογικό και χημικό εργαστήριο . Μπορούσαμε να ελέγξουμε όλες τις παραμέτρους. Τέτοια συστήματα δεν υπάρχουν στην Ελλάδα ούτε σε επίπεδο νομού. Φαντάσου , για να το καταλάβεις, πως  τα νέα ελληνικά κρασιά είναι ισάξια και καλύτερα των Γαλλικών; Αυτό γίνεται γιατί μπορείς να ελέγξεις το αμπέλι. Αντίστοιχα κάνουν οι Κινέζοι Αυστραλοί κλπ. Φίλε τα ελαιόλαδα της Κίνας , παραγωγής Κίνας , είναι πολύ καλύτερα από τα δικά μας . Άσε σου λέω. Η Μεσόγειος ενώ διατηρεί τους όγκους και τις ποσότητες δεν έχει νέες καλλιέργειες δεν έχει νέες ιδέες. Ρε συ εδώ και η Σαουδική Αραβία ξύπνησε. Παράγει εξαιρετικό ελαιόλαδο εδώ και δέκα χρόνια.

-Έλα ρε θα με τρελάνεις. Και όλα τα νέα μικρές παραγωγές με ιδιαίτερα μπουκάλια και πιστοποιημένα λάδια που έχουν τιμή 20 ευρώ το μπουκάλι τι είναι;

-Είναι παρηγοριά φίλε. Αυτή η αγορά είναι πολύ μικρή και το τρικ να βάζεις ελαιόλαδο σε μπουκάλι αρώματος είναι παλιά πατέντα εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Δεν υπάρχει μέλλον εκεί

-Καλά και εσύ τελικά τι έκανες

-Την τρίτη χρονιά ανακαλύπτω πως η ζήτηση εξειδικευμένων τεχνικών για ελαιόλαδο στις νέες χώρες είναι μεγάλη. Βρίσκω εταιρείες που ξεκινάνε κτήματα από 500 χιλιάδες δενδρύλλια και πάνω και αναλαμβάνω τη διαχείριση κάθε σεζόν. Οι σεζόν αλλάζουν με τις εποχές και έτσι εδώ και δέκα χρόνια είμαι 3-4 μήνες σε Κίνα, Αυστραλία, Καλιφόρνια κλπ. Είμαι λοιπόν σε αυτή τη δουλειά

-Και  η βάση σου είναι στην Αργεντινή

-Ναι στο Μπουένος . Γνώρισα την Lisa και έχουμε δυο παιδιά. Λίγα προβλήματα αλλά είμαστε μια χαρά

-Και ο Kant; Οι ροκιές. Το Βερολίνο;

-Χμ… Να ο Kant με γοήτευσε με ταλαιπώρησε αλλά τελικά τώρα με βοηθά . Σου είπα έχω μερικά προβλήματα. Ο μεγάλος μου γιος είναι αυτιστικός ή μάλλον με διάγνωση αυτισμού . Μη σε μπερδέψω αλλά αυτά τα συμπτώματα έχουν διαφορές και πιθανόν ο δικός μου να έχει περισσότερο φαινότυπο Asberger. Μη σε μπερδεύω.

-Ναι κατάλαβα . Νομίζω πως τώρα τα πράγματα είναι πιο ερευνημένα σε αυτά τα ζητήματα. Άσε που πλέον τα πιο πολλά παιδιά έχουν μαθησιακές δυσκολίες, έλλειψη προσοχής. Φίλε καλή τύχη έχεις ένα δρόμο μπροστά αλλά η επιστήμη ίσως έχει νέες λύσεις . Δεν μου είπες για τον Kant.

-Ναι βέβαια μα αυτός με βοηθά. Ξέρεις παρότι το σχήμα του Kant στην Κριτική του Καθαρού λόγου , για την διαφορά εμπειρίας , κατανόησης, φαντασίας είναι ξεπερασμένο ,είναι ίσως μοναδικό για να καταλάβεις τον αυτισμό. Στον αυτισμό αυτή η ισορροπία ανάμεσα στα τρία διαταράσσεται. Δυο χρονάκια με Kant με βοήθησαν να κατανοήσω το πρόβλημα μου.

-Και στο σπίτι τι γλώσσα μιλάτε; Ισπανικά , Ελληνικά , Γερμανικά;

-Αυστηρά Ισπανικά. Όταν έχει παιδί με αυτισμό η πολυγλωσσία επιτείνει στην σύγχυση. Όταν είναι μπροστά ο Ramiro , ο μεγάλος , μιλάμε όλοι Ισπανικά. Ο μικρός σιγά σιγά λέει και κανένα ελληνικό για να κλαίει η μάνα μου. Δεν με άφησες όμως να σου τελειώσω για τον Kant. Ξέρεις φίλε εδώ και δέκα χρόνια οι βιογράφοι του και διάφοροι σχετικοί πιστεύουν πως ο Kant είχε σύνδρομο Asberger. Βέβαια στην εποχή του τέτοιες διαγνώσεις δεν υπήρχαν.

-Δεν πήγε χαμένος λοιπόν

Χαιρετηθήκαμε με τον Παύλο και με άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση : σαν καλό φετινό λάδι

 

Ποιά είναι η είδηση της Ογδόης Νοεμβρίου;

Η Ογδόη Νοεμβρίου 2016 θα μείνει ως ημέρα άγχους και ταλαιπωρίας για 1,2 δις ανθρώπους. Η κυβέρνηση με μια κίνηση που έμεινε κρυφή για πέντε μήνες και απαιτούσε συγχρονισμό εκατοντάδων εχέμυθων στελεχών προχώρησε σε μια απόσυρση. Ταυτόχρονα είχε έτοιμο ένα μηχανισμό αντικατάστασης που απαιτούσε μια πολύπλοκη διαδικασία.

Η Ινδική κυβέρνηση απέσυρε τα χαρτονομίσματα  των 1000 και 500 Rupees σε μια δραστική κίνηση να περιορίσει την μαύρη οικονομία.

Ο αιφνιδιασμός επέτυχε απόλυτα παρότι οι ουρές στις τράπεζες ήταν μεγάλες τις πρώτες ημέρες. Η κυβέρνηση Modi συνεχίζει μια εντυπωσιακή πορεία ανασυγκρότησης η οποία εμφανίζεται μέσω στιβαρών  ποσοστών ανάπτυξης και σταθερών ρυθμών μείωσης της φτώχειας.

Η Ογδόη Νοεμβρίου 2016 είναι η μέρα που ανακοινώνεται ότι CPEC ,o Οικονομικός Διάδρομος Κίνας Πακιστάν (China Pakistan Economic Corridor) εξασφάλισε χρηματοδότηση. Οι δύο χώρες συμφωνούν να δημιουργήσουν ένα οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο που συνδέει την Ανατολική Κίνα με το Βόρειο Πακιστάν σχηματίζοντας ένα εμπορικό διάδρομο σε σχήμα τόξου που προσπερνά από τον βορρά την Ινδία. Το πέρας του διαδρόμου είναι νέο λιμάνι Gwadar στο Δυτικό άκρο της ακτογραμμής του Βελουχιστάν. Η Κινέζικη σημαία ήδη κυματίζει στο λιμάνι του Qwadar. Το σχέδιο στην ανάπτυξη του θα δώσει άμεση πρόσβαση στην θάλασσα στην Ανατολική Κίνα  και θα μειώσει τους χρόνους μεταφορών κατά 45 ημέρες . Πρόκειται για τον εμπορικό διάδρομο με την μεγαλύτερη επίπτωση από οποιοδήποτε παρόμοιο Mega Project παγκοσμίως.   

Με  κάποιο τρόπο η είδηση από την Ινδία το Πακιστάν κα την Κίνα προηγούνται  ιστορικά  της είδησης για τις ΗΠΑ.

Μια μεγάλη Δημοκρατία με μια ισχυρή ανάπτυξη ανασυγκροτείται περιορίζοντας την σκιώδη οικονομία , δύο χώρες προχωρούν σε μια κίνηση μεγάλου βεληνεκούς ,ενώ οι ΗΠΑ ανακοινώνουν , προς το παρόν, μια στρατηγική εσωστρέφειας με αμφισβητούμενα εργαλεία.

Οι κινήσεις είναι αντίστροφες.

Η είδηση για την Ινδία δεν υπάρχει πουθενά παρότι αποτέλεσε οικονομικό γεγονός στην ευρύτερη περιοχή από τον Περσικό κόλπο ως την Ινδονησία Ταυτόχρονα αναμένεται να ακολουθήσει  μια περίοδος ταραχών και δυσφορίας στην Ινδία για όλο το διάστημα της σταδιακής απόσυρσης μέχρι την 1/1/2017. Ο CPEC ήταν πρώτη είδηση στο Πεκίνο και Ισλαμαμπάντ πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα  για τον Trump.

Η μεταφορά του κέντρου βάρους «ανατολικά» διαρρηγνύει την συνοχή στην αναπτυγμένη Δύση. Στον αναδυόμενο καταμερισμό εργασίας ολόκληρες περιοχές και πληθυσμοί απαξιώνονται την ώρα που άλλες περιοχές ισχυροποιούνται πολιτικά οικονομικά στρατιωτικά.

Το πιο έωλο πρόταγμα του Trump είναι η στρατιωτική αναδίπλωση και η απειλή να αποσύρουν την στρατιωτική κάλυψη από τους συμμάχους τους.

Η ανακοίνωση της νίκης του Trump επέφερε ένα μεγάλο εκνευρισμό στην περιοχή του Περσικού κόλπου. Τα Εμιράτα θα κληθούν να πληρώσουν για την ασφάλεια που παρέχουν οι ΗΠΑ. Με  πρωτοφανή οξύτητα οι ημιεπίσημοι Gulf News της ενάτης Νοεμβρίου  επιτίθενται στον Trump με γλώσσα που συναγωνίζεται την Iskra σε δηκτικές αναφορές.

Το ιστορικό αίνιγμα είναι αν οι δυσφορία προς την Παγκοσμιοποίηση που αναδύεται στην Δύση είναι ένας αρνητικός γογγυσμός ο οποίος  δεν σταματά την μετατόπιση του κέντρου βάρους ανατολικά ή αν περνάμε σε μια φάση όπου είναι δυνατόν η υφιστάμενη Παγκοσμιοποίηση να κλείσει τον ιστορικό της κύκλο.

Δαυίδ ή Λεωνίδας;

 

Μάιος του 1976 μια φοιτητική εκδρομή στην Σόφια.

Eίναι η πρώτη φορά που ευρίσκομαι εκτός Ελλάδος. Ο προορισμός είναι ο κλασσικός «οικονομικός» για τα δεδομένα της εποχής. Προηγούμενοι επισκέπτες μας έχουν «σφυρίξει» ότι υπάρχουν ευκαιρίες για οικονομικές μικροαγορές στα περιθώρια του φοιτητικού  χαρτζιλικιού της εποχής. Βρισκόμαστε στην Σόφια και κάπου ακούω ότι οι δίσκοι βινυλίου είναι φτηνοί. Εισβάλλω στο πρώτο δισκοπωλείο και οι τιμές είναι όντως «εξωφρενικές». Ωστόσο οι επιλογές ελάχιστες. Το  κομμάτι των δίσκων κλασσικής μουσικής μου φαίνεται τόσο φτηνό ,ώστε έστω και αν αυτή η μουσική είναι αρκετά «μακριά» , προτιμώ να κάνω μια μικρή επένδυση χωρίς ορατό μέλλον. Αγοράζω 10 βινυλια σε τιμή ενός της τότε Ελληνικής αγοράς. Οι δίσκοι «παίζουν» μερικές φορές στο μονοφωνικό πικάπ και μετά κουρνιάζουν με την σκόνη τους και τα σκρατσάκια τους στην άκρη μια μικρής συλλογής.

Οι δεκαετίες έχουν ένα κακό : παραλλάσουν τις αισθητικές κατευθύνσεις.

Εδώ και κάποιο καιρό η κλασσική μουσική εισέβαλλε , άγνωστο πως, στο ηχητικό περιβάλλον μου ενώ ταυτόχρονα το πικάπ αντικαταστάθηκε με ένα νέο ψηφιακό. Η ταξινομική διάθεση μετακόμισε από τα βιβλία στα βινύλια και χωρίς να θυμάμαι πως , οι δέκα δίσκοι της Σόφιας, άρχισαν να «λένε» κάτι μουσικά. Το πλεονέκτημα των δίσκων , οι μεγάλες περιγραφές των οπισθόφυλλων έχουν εξουδετερωθεί καθώς ήταν γραμμένα σε κυριλλική γραφή: σχεδόν δεν καταλαβαίνω τι ακούω.

Μετά από μερικές μέρες συνειδητοποιώ πως δύο βινύλια έχουν τα ίδια κομμάτια παιγμένα από δύο διαφορετικούς βιολιστές. Η σύμπτωση είναι στα όρια του διαβολικού. Απλώς μαζεύοντας δίσκους με την «οκά» έχω δύο βιολιστές να παίζουν τα ίδια κομμάτια. Πρόκειται για τους David Oistrakh και Leonid Kogan. Άγνωστοι σε μένα αλλά αρκετά οικείοι φυσιογνωμικά ,καθώς τα πορτραίτα τους είναι τα εξώφυλλα των δίσκων τους και με κοιτούν με το αυστηρό βλέμμα του σολίστα από το βάθος του ασπρόμαυρου εξώφυλλου.

Στο αυτί μου ο Δαυίδ είναι μουσικά γεμάτος στιβαρός ενώ η ορχήστρα στο «βάθος» ακούγεται «βαριά».

Ο Λεωνίδας είναι πιο οξύς, κοφτός, ενώ η ορχήστρα ακούγεται πιο μπάσα και δυσδιάκριτη.

 Το γκουγκλάρισμα είναι ο φίλος του αδαούς:

Ο Oistrakh είναι ο μεγάλος επίσημος βιολιστής της ΕΣΣΔ. Έχει διεθνή αναγνώριση ,ταξιδεύει στο εξωτερικό με ευχέρεια . Είναι η μεγάλη βεντέτα της Σοβιετικής μουσικής

Ο  Kogan είναι ο διακριτικός ταλαντούχος που φαίνεται να δυσκολεύεται με τις καθεστωτικές δομές της εποχής. Μεγάλη δημοφιλία αλλά ελάχιστες διεθνείς συμμετοχές.

Με ένα ιδιόμορφο τρόπο ο βίος του σολίστα έχει εγγραφεί στην μουσική του και η διαφορά είναι αναγνωρίσιμη και στο αυτί του μη μυημένου.

Επόμενο βήμα η περιήγηση στα καταπληκτικά μουσικά υπόγεια του βινυλίου της Αθήνας. Ο David ευρίσκεται στα μεγάλα κουτιά των δισκάδικων πενταπλάσιες φορές από τον Leonid.Η Αθήνα του βινυλίου αποκαλύπτει πως είναι αρκετά ενημερωμένη στις μουσικές αναμνήσεις.

Εδώ λοιπόν ο Δαυίδ και ο Λεωνίδας : ασπρόμαυρες εικόνες, στατικό κάδρο, μακρινές λήψεις, μπόλικο “buzz” .

 David Oistrakh

 

Leonid Kogan

 

 

 

Το κενό του διαρκούς "No Failure Story"

 

 

 

H πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή είχε μια αναμενόμενη αδρή πλοκή: Ο Τσίπρας υπεραμύνθηκε του «ηθικού πλεονεκτήματος» και παρέδωσε τεκμήρια διαφθοράς και διαπλοκής. Ο Μητσοτάκης χωρίς να αποκρούσει ευθέως τις κατηγορίες προσπάθησε να ισοφαρίσει τις μομφές. Είναι προφανής πως η Συριζαική εκδοχή έχει έρμα αλλά πάσχει σοβαρά στα συμφραζόμενα της.

Αν όντως το  Ancien Regime βαρύνεται με τόσες ατασθαλίες , αν όντως οι μηχανισμοί ελέγχου λειτουργούν και απερίσπαστοι επιβάλλουν πρόστιμα , τέλη γιατί τα εισπραττόμενα δεν αντανακλώνται σε απτές και ορατές ελαφρύνσεις στους αδύνατους; Η ηθική υπεροχή τελικά μετασχηματίζεται σε δυσανάλογα μικρή χρηματική ανταπόδοση. Έτσι έχουμε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή  . Η ηθική καθαρότητα γίνεται «ηθικοποίηση» των πολιτικών λιτότητας. Οι παρόμοιες πολιτικές με αποχρώσεις  εδράζονται στο συναινετικό έδαφος των του καλοκαιριού του 2015 (1) εφαρμόζονται ισοδυνάμως τόσο με «ηθικές» όσο και «διαπλεκόμενες» κυβερνήσεις.

Το πραγματικό πρόβλημα της ηθικής αξιολόγησης δεν είναι βέβαια οι προφανείς ατασθαλίες του Ancien Regime. Αυτές ήταν γνωστές και σχεδόν αναμενόμενες. Το πρόβλημα είναι σε πιο βαθμό  ο εκτραχηλισμός έχει κατανοηθεί αφομοιωθεί ως «εξαίρεση»   και  αν έχει μεταδοθεί ως ιός στα χαμηλότερα επίπεδα στην χονδροειδή εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε». Στην Εγελιανή ιδιόλεκτο αυτό είναι ένα ζήτημα «ηθικής ζωής και τάξης» ,της ονομαζόμενης Sittlichkeit. Δεν πρόκειται για μια δέσμη θεολογικών κανόνων ή παρομοίων ηθικών εντολών , υπαγορευμένων έξωθεν , αλλά πολύτροπα σύνολα κοινωνικών και πολιτικών κυρίως ιδεών που επιτρέπουν σε κάθε ατομικότητα να αναπτύσσεται με τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά σε συντονία με τους υψηλούς σκοπούς της κοινωνίας , με το κοινό Καλό.(2). Είναι πιθανόν η ελληνική κοινωνία να έχει ένα υψηλό κατακτημένο επίπεδο  Sittlichkeit  έτσι που η επίκληση του εκτραχηλισμού να μην είναι φόβητρο  ούτε έκκληση για ποινολόγιο. Σε συνθήκες παρατεταμένης δυσπραγίας , μπορεί να αναζητηθεί η επόμενη  τεχνική –πολιτική διέξοδος ανεξάρτητα από τις προφανείς ατασθαλίες .Για αυτό ίσως και η τεκμηρίωση ενός ωκεανού παρανομιών τελικά δεν δημιουργεί το αναμενόμενο κύμα δημοσιότητας (buzz).Ταυτόχρονα αυτή η «απόσταση» δεν είναι ένδειξη ενός εκτεταμένου παραβατισμού αλλά αντιστρόφως μια βαθύτερη εμπιστοσύνη στην Sittlichkeit επιτρέπει ένα νεύμα επανόδου στην εξουσία του προσωπικού με τους λεμονοστύφτες της Siemens.

Την άνοιξη του 14 είχαμε μια προφανή βελτίωση μερικών δεικτών της οικονομίας. Η «συμφωνημένη» έξοδος στις αγορές έδωσε μια νέα δυναμική και η αγορά αισθάνθηκε την έννοια του «πατώματος» της κρίσης. Οι αλλαγές ήταν μικρές οριακές αλλά απτές. Η περίοδος σηματοδοτήθηκε , καθ’ υπερβολήν, ως “success story” αλλά μάλλον επρόκειτο για ένα “no failure story”. H κυβέρνηση Σαμαρά πίστευε πως τα απτά δεδομένα της αγοράς θα μπορούσαν να ανακλαστούν ως κοινωνική δυναμική αλλά οι Ευρωεκλογές αποδείχθηκαν η έναρξη των συνεχών νικών του Συριζα. Την ίδια εποχή ο Συριζα λοιδορεί το “no failure story” , αμφισβητεί ολοσχερώς παραμετρικές θετικές αλλαγές και θεωρεί όλες τις  μικρές βελτιώσεις  ανύπαρκτες. (3)

Δυόμιση χρόνια μετά η Συριζαική διακυβέρνηση βλέπει άλλους δείκτες της οικονομίας να παραπέμπουν σε ένα παρόμοιο “no failure story” και εναγωνίως προσδοκά πως οι δείκτες θα μετασχηματιστούν σε κοινωνική συναίνεση. Μπορεί να αναμένει στο άπειρο  καθώς στην προηγούμενη περίοδο είχε συστηματικά κατασκευάσει μια προοπτική λύσης μόνο με ριζικούς καθαρούς όρους , όπου τα μικρά δευτερεύοντα δεν έχουν αξία. Τώρα που δείκτες της οικονομίες  είναι οριακά θετικοί δεν υπάρχει καμία κοινωνική υποδοχή για το τεχνικά δευτερεύον ,αυτό που δυνητικά γίνεται κοινωνικά σημαντικό σε ένα δεύτερο χρόνο. Μια επιχειρηματολογία που εδράζεται στην ήρεμη κατανόηση τεχνικών δεικτών και μπορεί να διακρίνει νεύματα αισιοδοξίας πίσω από τους τεχνικούς όρους των ποσοστών, έχει περισσότερο πολυσυλλεκτικό ακροατήριο στο «Ναι» του δημοψηφίσματος παρά στο «Όχι» που δομήθηκε σε μια άλλη  συλλογή πάσης φύσεως αγανακτήσεων. Η μετατόπιση από την οργή στην λογική ,σε καθεστώς συνεχιζόμενης δυσπραγίας  δεν διατάσσεται ούτε διευκολύνεται με την αποδοχή των «αυταπατών». Αυτή την υστέρηση από τους δείκτες στην καθημερινότητα , την οποία με χονδροειδή τρόπο υπονόμευσε ο Συριζα το 14 τώρα την αποδίδει στην στάση των εχθρικών ΜΜΕ.

Ο Sloterdijk έχει θεμελιώσει μια έννοια «Θυμικής» ( Thymotics) ως κινητήρια δύναμη της πολιτικής (πηγή). Στην σύλληψη αυτή δεν έχουμε ένα «σκληρό» πυρήνα της πολιτικής και μια εξωτερική συναισθηματική επιφάνεια χειρισμών και συμβόλων. Με τον τρόπο αυτό αποδόμεί την έννοια του  λαϊκισμού.  Δηλαδή κινείται  στην αντίθετη  οπτική  με την οποία τοποθετείται ο Laclau (4). O  Sloterdijk  δεν αναγνωρίζει καν την έννοια του λαικισμού ως φαινόμενο μιας συμβολικής διαχείρισης  την οποία  ο Laclau επαναφέρει  στο ύψος της από μια «έκπτωση»  ,αντιθέτως διαβλέπει  στον «θυμό» οντολογικά θεμέλια της πολιτικής όχι «λειτουργικά» διαμειβόμενα όπως θεωρεί ο Laclau .Από «Θυμική» άποψη δεν έχουμε μια «αντιμνημονιακή αγανάκτηση» που «πάγωσε»  το 15 ,αλλά η χρονοσειρά εκκινεί από τον προμνημονιακό Δεκέμβρη του 08 και καταλήγει τραυματικά με την Μαρφίν το 12.Αυτή η ψυχική επένδυση έχει χρόνους ωρίμανσης και ροές αποσυμπίεσης που είναι δύσκολο να διοχετευτούν και να μετασχηματιστούν σε μια σαφή θετική όψη λόγω της παρουσίασης θετικών δεικτών.

Η ηθική υπεροχή λοιπόν γίνεται μια αιωρούμενη ηθικολογία και η κατευναστική επίκληση μερικών δεικτών απευθύνεται σε ένα κοινό σε συναισθηματική σύγχυση ή τουλάχιστον στο λάθος κοινό. Με την έννοια αυτή ο Σύριζα είναι σχεδόν υποχρεωμένος να επανασυνδεθεί με τον Κουβέλη ως τον πλησιέστερο εκπρόσωπο της πρώτης φάσης του “no failure story”.

Από ότι φαίνεται το «no failure story» διαρκεί πολύ. Ας μην παραμείνει το μέλλον μας.

(1)   Αυτό ήταν βέβαια ορατό από το 2013 (πηγή)
(2)   Γκ.Χέγκελ. Φιλοσοφία και Πολιτική . Το σχόλιο του Δ.Τζωτζόρπουλου σ.50
(3)   Μοναδική εξαίρεση ο νυν υφυπουργός εξωτερικών Ξυδάκης που επικρότησε από την Καθημερινή τις κινήσεις Στουρνάρα για την συμφωνημένη έξοδο στις αγορές. Τι μανία με τους σοβαρούς δημοσιογράφους να μαγεύονται με την πολιτική για να χάνουν το κύρος τους.. ( Ξυδάκης, Κανέλλη κλπ)
(4)   Ίσως δεν είναι τυχαίο πως ο θετικός «αριστερός» λαϊκισμός του Laclau είναι το κύριο μοτίβο της,Συριζαικής ιδεοκίνησης ,πριν και μετά την «αυταπάτη» .Με το θεμελιακό διπολικό σχήμα « σκληρή πολιτική - εξωτερικό συναισθηματικό περίβλημα»  μπορούν να εξηγηθούν τα πάντα και να γίνουν ανεκτά τα πάντα. Συνέχεια του ίδιου γραμμικού σχήματος είναι και οι αναφορές περί «μελαγχολίας» κλπ. Αν όμως δουν το σχήμα του Sloterdijk τότε μπορούν να κατανοήσουν πως οι ψυχικές επενδύσεις δεν είναι μνημόνια που λαμβάνουν πρόσημα κατά βούληση. Στην προβληματική του Sloterdijk κινείται και η Martha Nussbaum “Political Emotions”

 

Η διαφορά του 1962 έχει παραμείνει και ίσως έχει μεγαλώσει.

 

 

 

 

Η ιδιόμορφη τηλεοπτική κατάσταση με το πλήθος των επαναλήψεων και τις ταινίες παρέχει μερικές ενδιαφέρουσες ευκαιρίες: κλασσικές ταινίες .

Πριν μερικές ημέρες προβλήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα  η «Έκλειψη» του Αντονιόνι και η «Φαίδρα» του Ντασέν.Ο συγχρονισμός της προβολής είχε αποκρύψει άλλες συνάφειες.

Και οι δύο ταινίες είναι του 1962.

Στηρίζονται στις «Μούσες» των σκηνοθετών Μόνικα Βίτι και Μελίνα Μερκούρη. Δομούν την ερωτική πλοκή πάνω σε δύο οικονομικούς συντελεστές της εποχής.

Στην «Έκλειψη»  οι Ντελόν Βίτι γνωρίζονται στο χρηματιστήριο της Ρώμης ενώ η «Φαίδρα» ξεκινά με την καθέλκυση ενός νέου πλοίου στα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά.

Στην εξέλιξη των ταινιών το χρηματιστήριο της Ρώμης έχει ένα μίνι κραχ  ενώ ο εφοπλιστής σύζυγος της «Φαίδρας»  αντιμετωπίζει ένα ναυάγιο με πολλούς νεκρούς.Οι μεγάλες διαφορές των ταινιών όμως αναδύονται  στην ερωτική πλοκή

Στην «Έκλειψη» ο Αντονιόνι ανατέμνει , διερευνά την ερωτική συνάντηση δύο σύγχρονων προσώπων της νέας αστικής πραγματικότητας του 60 : Υπαρξιακή περιδίνηση , ασάφεια προσδοκιών ,αδιέξοδες συναντήσεις σχεδόν προγραμματικά υπονομευμένες  αναδεικνύονται σε ένα αρχιτεκτονικό τοπίο της μεταπολεμικής Ρώμης. Δεν είναι τυχαίο πως σήμερα η «’Έκλειψη»  είναι αντικείμενο έρευνας για την μοναδική αρχιτεκτονική εικαστική παρουσίαση    της «μεταμοντέρνας» Ρώμης

Στην «Φαίδρα» ο Ντασέν βασίζεται στον κλασσικό μύθο του Ευριπίδη « Ιππόλυτος» και αναδεικνύει αρχετυπικούς ερωτικούς τύπους παιγμένους  με αδρό σχεδόν υπερβολικό τρόπο. Το δράμα είναι δεδομένο , απόλυτο.  

Όσο και αν η ερωτική σχέση είναι πυρηνικά προσωπική , ο τρόπος που αυτή αναδεικνύεται σε μια ταινία δεν μπορεί να αφαιρέσει τους μίτους και τους ιστούς με την οποία η στενή «πολιτική και οικονομία» την περιβάλλουν. Έτσι το 1962 το Ελληνικό σινεμά  δεν έχει κανένα επίπεδο αναφοράς για να στοχαστεί για ελλειπτικούς έρωτες της πόλης . Μπορεί να αναπαράγει τους θεμελιακούς μύθους  τους οποίους ανασυγκροτεί στο νέο περιβάλλον όπως αυτό  προκύπτει από την συνθήκη του μεταπολέμου. Ο Αντονιόνι έχει μια νέα Ρώμη με αρχιτεκτονικές καινοτομίες ενώ ο Ντασέν έχει νέα Ναυπηγεία.

Η διαφορά του 1962 είναι αδιαμφισβήτητη.

Η επιθετική αυστηρή δραματική Μερκούρη δεν έχει σχέση με την αφηρημένη , απορημένη γοητεία της Βίτι. Η Φαίδρα δεν είναι μια μόνη υπαρξιακά ριζικά διαφορετική από την Βιτόριας , «προηγείται» ιστορικά. Η Βιτόρια της Βίτι έπεται της Φαίδρας.

Σχεδόν 55 χρόνια μετά τα μισά ονόματα εταιρειών που παρεμβάλλονται στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου της Ρώμης , στις δύο μαεστρικές σκηνές της  «Έκλειψης»  είναι ενεργά και σήμερα. Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά όμως εδώ και δεκαετίες φυτοζωούν και παραμένουν μια οιονεί κρατική χρεοκοπημένη εταιρία. Με μια έννοια το αστικό περιβάλλον του Αντονιόνι έχει εξελιχθεί , έχει διαφθαρεί ίσως αλλά υπάρχει. Αντίθετα το οικονομικό όνειρο των Ναυπηγείων που περιβάλει ως αχλή τους ήρωες του Ντασέν έχει καταρρεύσει.

Η διαφορά του 1962 έχει παραμείνει και ίσως έχει μεγαλώσει.

Παρότι τεχνικές συντεταγμένες της Ελληνικής κρίσης ανήκουν στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής δομής ( Ευρώ, χρέος κλπ) εν τούτοις οι ιστορικές και ψυχολογικές αναφορές με ένα βασανιστικό τρόπο  αναδεικνύουν ένα έλλειμμα ,μια απόσταση, το οποίο μεταφέρεται από δεκαετία σε δεκαετία. Αν  τεχνικά η οικονομική κρίση  στον Νότο έχει ομοιότητες εν τούτοις σε εμάς παίρνει δυσμορφικά χαρακτηριστικά αυτοκαταστροφής και δράματος. Το εμβληματικό σύμβολο του ελληνικού κινηματογράφου, ο Απόλλων ,έχει καεί μαζί με τους ανθρώπους της διπλανής τράπεζας. Κάποια στιγμή θα ανοίξει και  ίσως προβάλει την «Έκλειψη» και την «Φαίδρα». Το ότι αυτές οι προβολές μπορεί να γίνουν σε ένα τόπο καύσης κτιρίων και ανθρώπων  μου προκαλεί μια αμηχανία.

Αυτή η αμηχανία είναι ισότιμη με την αισθητική και ψυχολογική  διαφορά που χαράζουν οι ταινίες του 1962.

Φαίνεται πως έστω και με τον Ευριπίδη στις αποσκευές πάμε κάπου αλλού από ότι νομίζουμε εδώ και πολλά χρόνια. Η  «Έκλειψη» είναι μια ταινία αναφοράς για το Ελληνικό κοινό σινεφίλ. Γιατί υπάρχουν και σε εμάς εστίες και νησίδες νέου αστικού βίου που αναγνωρίζουν οργανικά , παραγωγικά στην αισθητική και υπαρξιακή διαπραγμάτευση  του Αντονιόνι .Μπορούμε να δούμε σε εμάς και δίπλα μας τους ρευστούς Ντελόν και Βίτι της «Έκλειψης» εν τούτοις το αυστηρό δραματικό περιβάλλον της Φαίδρας με την φαντασίωση του εφοπλισμού και των Ναυπηγείων σηματοδοτεί  την μετακινούμενη απόσταση μας από τους «Δυτικούς» μας γείτονες.

Η διαφορά του 1962 μεταφέρεται ανά δεκαετίες  παρότι μια ορισμένη «δυτικόφιλη»  φαντασίωση θεωρεί ότι έχει μειωθεί. Όταν θα δούμε την Μόνικα και την Μελίνα  στην οθόνη του Απόλλωνα δίπλα από τα αποκαΐδια των καμένων της Μαρφίν τότε θα επιμετρήσουμε και την απόσταση .   

 

 

Μια χρήσιμη απόσταση "τοσο όσο"

Στην σειρά διηγημάτων με τον τίτλο Γκιακ έχουμε περιγραφές καταστάσεων από τον Μικρασιατικό πόλεμο, την Ελληνική επαρχία του 50 την μετανάστευση κλπ. Ο λόγος του συγγραφέα Δ.Παπαμάρκου είναι απολαυστικός ρέων με μια ενδιαφέρουσα τροπή : είναι ο αυθεντικός προφορικός λιτός λόγος της Ελληνικής επαρχίας με μια εκφραστική οικονομία λιτότητα σχεδόν αφοπλιστική

Το κοινό στοιχείο στις ιστορίες είναι  η σκληρότητα της ζωής : αυτή η αυθεντική τραχύτητα που διαστέλλεται στα άκρα καθώς αναδύεται ως αποκρυστάλλωση συνθηκών ενός βίου δύσκολου δύσθυμου οριακού.

Η επιτυχία του Γκιακ ήταν μεγάλη και απρόσμενη.

Αυτές οι λιτές περιγραφές μέσω αυτής της ρέουσας αυθεντικής γλώσσας προσφέρουν την σκληρότητα ως ανάδυση ως εκκάλυψη σε ένα κόσμο που ήδη έχει εγκυμονήσει το ακραίο , το σχεδόν βάναυσο. Δεν γνωρίζω ποιά αλλά κείμενα του Γκιακ έγιναν ήδη θεατρική παράσταση με αντίστοιχη επιτυχία. Μπορώ εύκολα να καταλάβω το γιατί: λόγος λιτός και μεστός σαν γάργαρο νερό , εικόνες και συμπυκνώσεις τραχύτητας.

Από μια άλλη  πλευρά της τέχνης , έχουμε μια αντίστοιχη σχεδόν «φυσική» εκβολή του ακραίου και της σκληρότητας . Αναφέρομαι στις ταινίες του Γ.Οικονομίδη και κυρίως τις πρώτες. Στο «Σπιρτόκουτο» και την «Ψυχή στο Στόμα» παρακολουθούμε διαδοχικές επιθέσεις, προσβολές, που προκύπτουν περίπου ως αναγκαιότητα ενός ασφυκτικού περίγυρου ενός εγκλειστικού κόσμου που στραγγαλίζει τους πάντες οικονομικά, συναισθηματικά , υπαρξιακά.

Ενώ στο Γκιακ η τραχύτητα και το ακραίο αναβλύζει από ένα χώρο ευρύχωρο και απλωμένο ,στον Οικονομίδη η τραχύτητα και το βάναυσο συναρμόζουν με τον εγκλεισμό της μικρής γεωγραφικής τοπικής κλίμακας.

Η επιτυχία του Γκιακ και ολόκληρος ο κινηματογράφος της ακρότητας του Οικονομίδη , σηματοδοτούν μια συνθήκη αυθεντικής σχεδόν οργανικής βίας  την οποία έχει ανάγκη να διαχειριστεί η Ελληνική κοινωνία καθώς συνεχώς παράγει , με την «βιομηχανική» έννοια, βία και ακρότητα. Τόσο η γλώσσα του Γκιακ όσο και η λιτότητα του Οικονομίδη δημιουργούν μια απόσταση όπου η σκληρότητα αισθητικοποιείται «τόσο όσο» για να γίνει «παραγωγική» λυτρωτική. Αλλιώς χωρίς αυτή την «τόσο όσο» απόσταση η βία είναι αποπνικτική. Αναφέρομαι στις σχεδόν ταυτόχρονες δίκες «Ρουπακιά –ΧΑ» και «Marfin».

Και στις δύο υποθέσεις η σκληρότητα είναι ανυπόφορη.

Ωστόσο είναι μια σκληρότητα βγαλμένη από τα έγκατα του ηφαιστείου. Είναι μια ύλη γνωστή υπερθερμαινόμενη, μια λάβα γνωστών συστατικών ακριβώς κάτω από το υπέδαφος μας. Δεν είναι η εκκεντρική βία «freak» ούτε η ατομική ιδιαιτερότητα της ιδιότροπης ψυχοδομής. Με κάποιο τρόπο παραλυτική φρίκη των υποθέσεων Φύσσα και Μαρφιν είναι γνωστή , είναι αναμενόμενη από καιρό

Η τέχνη των Παπαμάρκου Οικονομίδη ακριβώς συνίσταται στο να αναδείξουν αυτή την φυσικότητα της εκβολής της λάβας του βάναυσου. Χωρίς αυτή την διαμεσολάβηση της τέχνης αυτή η οργανική βία της Ελλάδας του 2016 , γίνεται ψυχαναγκαστική άρνηση και απώθηση που μεταφράζεται άλλοτε ως σιωπή  ,άλλοτε ως ακραίο μελόδραμα κοινοτοπιών.