Θεσσαλονίκη ( Η ιστορία έχει παγώσει;)

 

 

 

Πριν από την ΔΕΘ ο Τσίπρας επισκέφθηκε δύο βιομηχανίες του Ελληνικού «Εξαιρετισμού» με προφανή σκοπό : να υποδηλώσει την προτίμησης προς μια βιομηχανία , υψηλών αξιών και υψηλών αμοιβών. Μάλιστα αυτή την ταξινόμηση την επεκτείνει και πολιτικά : η «Αριστερά» δεν είναι κατά της ιδιωτικής οικονομίας αλλά κατά του κρατικοδίαιτου πλέγματος , κατά της οικονομίας των κακών εργασιακών σχέσεων , των χαμηλών αμοιβών. Το μήνυμα ήταν στα όρια του αυτονόητου ,άραγε ποιος να διαφωνεί ;

Εκείνο που όμως έντεχνα παρέλειψε ο Τσίπρας είναι πως η οικονομία των υψηλών αξιών, του ανοικτού ανταγωνισμού στηρίζεται στην καλά αμειβόμενη μισθωτή εργασία , την οποία η κυβέρνηση φορολογεί αλύπητα. Μια απλή ανάλυση των φορολογικών στοιχείων αποδεικνύει πως η λυμφατική , σχετικά, μερίδα μιας καλά αμειβόμενης μισθωτής εργασίας φορολογείται στα ανώτατα όρια της Ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Η εξειδικευμένη μισθωτή εργασία , η μισθωτή εργασία υψηλής ευθύνης είναι  φορολογικά και ασφαλιστικά  τελείως ασύμφορη.  Βέβαια στον περιορισμένο βιόκοσμο της εκάστοτε κυβέρνησης , η εξειδικευμένη μισθωτή εργασία  είναι η απασχόληση στις Δεκο ,που δεν είναι παρά μια μετωνυμία της Δημοσιουπαλληλίας  η οποία διαθέτει μερικούς ευέλικτους μηχανισμούς διανομής πόρους σε ημέτερους προστατευμένους από τον ανταγωνισμό και την ευθύνη.  Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση , κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, αυξάνει τους φορολογικούς συντελεστές θεωρώντας  ότι  καλές αμοιβές είναι  παροχές προς πολιτικά προστατευμένους. Ακριβώς ο Τσίπρας μονωμένος στον μικρόκοσμο του έχει το θράσος να παρουσιάζεται ως υποστηρικτής ενός οικονομικού τομέα , τον οποίο εκ των πραγμάτων υπονομεύει.

Και ενώ ο Τσίπρας απλώς αναβαθμίζει την δημαγωγία, από τα σχισμένα μνημόνια , στην ανταγωνιστική βιομηχανία της οποίας τους εργαζόμενους φορολογεί αλύπητα, ο Μητσοτάκης επαναφέρει την ατζέντα σε μια νέα διαπραγμάτευση με επίδικο την  μείωση  των πρωτογενών  πλεονασμάτων. Ξαναγυρίσαμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Όλο το ονομαστικό  πρόγραμμα της ΝΔ  βασίζεται σε μια νέα διαπραγμάτευση. Μια εβδομάδα πριν η υπεύθυνη Παιδείας της ΝΔ, κινδύνευσε να πνιγεί δημόσια στο ραδιόφωνο, καθώς με ένα περίτεχνο γλωσσοδέτη προσπάθησε να μην πάρει θέση για την υπόθεση του Πανεπιστημίου Δ. Μακεδονίας και τα τέκνα των μελών ΔΕΠ . Η κυρία Κεραμέως σώθηκε από πνιγμό, αλλά εμείς καταλάβαμε πως εννοεί η ΝΔ το σύγχρονο Πανεπιστήμιο.

Έχουμε μπλέξει για τα καλά

Το θεωρητικό πρόβλημα της συγκυρίας , έλυσε με αφοπλιστική ευκολία ο Κ.Δουζίνας (πηγή) . Τα πάντα είναι ακούνητα και η αλλαγή είναι θέμα μετωνυμίας. Ο ΚΔ προσπαθώντας να εντάξει τα κυβερνητικά πεπραγμένα σε ένα θεωρητικό σχήμα μιας υποτιθέμενης «αριστερής στρατηγικής» κάλεσε την κυβέρνηση να μετονομάσει το πρόγραμμα της σε «πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού» . Δεν την κάλεσε να το αλλάξει, αλλά να αλλάξει τον τίτλο. Μέσω μετωνυμίας όλα είναι δυνατά. Όπως έχει εύστοχα αναλυθεί εδώ (πηγή) ο Κ Δουζίνας είναι ο απαραίτητος σοφιστής της τρέχουσας εξουσίας.

Το πρακτικό ζήτημα της συγκυρίας έβαλε ο μοναδικός εγγυητής, σε τελευταία ανάλυση,  της πολιτικής συνέχειας Γ.Στουρνάρας. (πηγή) : Τα κόμματα του «Ευρωπαϊκού Τόξου» είναι υποχρεωμένα να συνεργαστούν το προσεχές  μεγάλο διάστημα σε μια διαρκή διαπραγμάτευση για την αναδιάταξη του χρέους.

Η στασιμότητα εκφράζεται και στην πόλωση που εκδηλώνεται στην ενημέρωση.

Στον τύπο διαμορφώνονται καρτέλ στρατευμένων  ( Μαρινάκης, Σαββίδης ,κλπ )  ενώ το καλοκαίρι η ενημερωτική τηλεόραση ήταν μια αντανάκλαση των γραφείων τύπου ( Σκαι-ΝΔ, Ερτ -Συριζα)  . Με επικείμενη τη νέα προκήρυξη τηλεοπτικών αδειών και τις αναμενόμενες νέες προσφυγές μπορούμε με ασφάλεια  να προβλέψουμε την νέα παραλυτική ισορροπία. Ο δημόσιος διάλογος έχει ,εδώ και καιρό, εκπέσει σε μονομαχίες ιδιοτελών , σε αλλεπάλληλα αμφίδρομα Bulling.

Από την Σκύλα μιας ανέξοδης υποτιθέμενης ριζοσπαστικής λύσης των «σχισμένων μνημονίων» στην Χάρυβδη μιας παρατεταμένης λυμφατικής ανάπτυξης ενός διαρκούς «No Failure Story» (πηγή)

Ο Στουρνάρας έβαλε το ευρύτερο περιεκτικό πλαίσιο αλλά αυτομάτως ανέδειξε και το όριο θραύσης του.

Το πραγματικό επίδικο δεν είναι οι αναδιατάξεις εντός του πλαισίου Στουρνάρα ,αλλά με ποια μορφή να εκφραστεί πολιτικά το δυναμικό που εκφράζεται σπασμωδικά ,βίαια, «ανορθολογικά» είτε ως ακροδεξιά βαναυσότητα είτε ως ακροαριστερός ακτιβισμός. Η πολιτική έκφραση κυρίως πέραν του Συριζα αριστεράς θα καθορίσει και την εκλογική του επίδοση. Μια ευπρόσωπη παρουσία αυτού του χώρου είναι ο άγνωστος της συγκυρίας και είναι ακριβώς η παραλυσία του χώρου που διατηρεί τον Συριζα σε τόσο υψηλά επίπεδα. Αντίστοιχα ουδείς ξέρει ακριβώς πως θα συμπεριφερθεί το βουβό σώμα στα δεξιά της ΝΔ.

Με ένα μεταφυσικό τρόπο όλα σχετίζονται με την Θεσσαλονίκη :

«Νόμιμο ή Ηθικό Καραμανλής» , «Λεφτά Υπάρχουν Γαπ» , «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης Τσίπρας» , «Νέα διαπραγμάτευση Μητσοτάκης»  κλπ  

Συμπωματικά όμως η  Θεσσαλονίκη εισέρχεται στην συζήτηση από μια άλλη θύρα. Το μοτίβο της διαρκούς αναβολής της ριζικής λύσης στο όνομα της ριζικής λύσης, αυτή η παράδοξη χρονοσειρά ανακοινώθηκε στην Θεσσαλονίκη πριν χίλια εννιακόσα εβδομήντα χρόνια.

Όταν ο Όθων ο Πρώτος ( 912-973 μχ) έγινε Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας υπήρξε μια ανάγκη να διατυπωθεί μια θεολογική ερμηνεία για μια πρόσκαιρη  κοσμική εξουσία , για το χρόνο και την αποστολή της για μια Ιερή Αυτοκρατορία που έχει ένα Εσχατολογικό πέρας. Το ερώτημα ήταν απλό : αν υπάρχει Αγία Αυτοκρατορία σήμερα, δεδομένου ότι υπάρχει ένα τελικό σημείο κρίσης και νίκης, τότε τι ακριβώς κάνει η Αυτοκρατορία σήμερα;

Οι θεολόγοι της εποχής του ανέτρεξαν σε ένα εδάφιο από την Επιστολή προς Θεσσαλονικείς. Στην επιστολή  ο Παύλος αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες  Καλό «κατέχον» το οποίο αναβάλει συνεχώς την έλευση του Αντίχριστου . Πρόκειται για μια αντίφαση καθώς σύμφωνα με την βιβλική παράδοση η σύγκρουση Αντίχριστου είναι εσχατολογικά προσδιορισμένη και τελικά ο Κύριος θα τον εξοντώσει. Αφού ο Κύριος τελικά θα θριαμβεύσει γιατί τελικά ο «κατέχων» εισέρχεται στον ιστορικό χρόνο αναβάλλοντας το εσχατολογικό τέλος; Αφού τελικά θα βγούμε ελεύθεροι στις αγορές γιατί τελικά συζητάμε

Η συζήτηση δεν είναι τόσο άσχετη όσο φαίνεται

Ο Carl Schmitt πρώτος  ανέδειξε το θέμα  (πηγή) σημειώνοντας, πως μια «Ιερή» , τελικά εσχατολογική , αυτοκρατορία χρειάζεται μια   θεολογική τεκμηρίωση του κοσμικού παρόντος που αντιμάχεται το «κακό» για  να σταθεί. Κάποιος πρέπει να αναβάλει το «κακό» τώρα ενώ  περιέργως αυτό είναι αναγκαίο να εμφανιστεί  ώστε να θριαμβεύσει τελικά  το «καλό».  Η ιδιόμορφή αυτή πλοκή της διαρκούς αναβολής της τελικής κρίσεως αποτελεί ένα μοτίβο που επανέρχεται συνεχώς.

Ο G.Agamben ( πηγή)  προχωρεί ένα βήμα περαιτέρω : ο περίεργος «κατέχων» δεν τεκμηριώνει θεολογικά   μόνο την Γερμανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στο σύγχρονο κόσμο η διαρκής ενεργοποίηση του «κακού» , η διαρκής απονομιμοποίηση της πολιτικής δεν είναι παρά μια διαρκής αναβολής της μεγάλης ιστορίας, η μεταφορά του μεσσιανικού τέλους σε ένα διαρκές παρόν, δηλαδή στο παρόν  της σύγκρουσης μεταξύ «ανόμου» και «κατέχοντος». Έτσι υπάρχει η αίσθηση πως δεν γίνεται τίποτα, η ιστορία έχει παγώσει.

Η ιστορία έχει παγώσει;

1.- Εδώ και μια ορθόδοξη ανάλυση του θέματος του «κατέχοντος» ( πηγή)