Ίλιγγος

Η τηλεοπτική εικόνα του Σαμαρά όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητα Δήμα προερχόταν από την ταινιοθήκη «Ταινίες του Γ.Μαρή» : Μια πελιδνή φιγούρα σε αχνό ασπρόμαυρο ντεκόρ από το παρελθόν.

Στην vulgar αφήγηση ο Σαμαράς είναι ένα τυπικός αστός ηγέτης με δεσμεύσεις προς τους ξένους, ο οποίος είδε ένα σχέδιο επιβίωσης μέσω της κολακείας του ισχυρού να καταρρέει. Όπως προβλέπει η αφήγηση ο κακόβουλος ισχυρός αφού «χρησιμοποιήσει» τον εθελόδουλο αστό τον μεταχειρίζεται ως αναλώσιμο. Έτσι εξηγείται η δυσανεξία των Ευρωπαικών ελιτ να διευκολύνουν τον άνθρωπο τους.

Όμως η ανάλυση υποτιμά τις διαθέσεις και δυνατότητες αυτονομίας ενός αστικού σχηματισμού να αυτονομηθεί σχετικά από τον μηχανισμό Βερολίνου Βρυξελλών.  Η περίοδος 12-14 δεν είναι μια υποταγή αλλά μια αυτόνομη κίνηση προσαρμογής με εσωτερική δυναμική. Η προσωπική  ανεπάρκεια το αρτηριοσκληρωτικό ακροδεξιό στυλ του Σαμαρά και η βουλιμική   εικόνα του Βενιζέλου ενώ παραπέμπουν στον εθελόδουλο Μερκελισμό δεν είναι αντίστοιχα του ιστορικού τους χειρισμού.

Ήδη από την άνοιξη του 14 ( βγαίνουμε στις αγορές υποβοηθούμενοι)  ο  αυτόνομος αστικός σχηματισμός, αφού επέτυχε ορισμένα δημοσιονομικά μεγέθη προσπάθησε να τα αξιοποιήσει προς όφελος του, σε μια δυναμική απομάκρυνσης παρά γειτνίασης με την «Μέρκελ». Μια παρόμοια πρώιμη , άτσαλη  χωρίς προετοιμασία και αίσθηση του ιστορικού χρόνου, προσπάθεια έκανε ο Γαπ με το δημοψήφισμα.

Η Συριζαική αριστερά επειδή προφανώς ευνοείται από την εξέλιξη ,εκλαμβάνει την προπαγανδιστική της αφήγηση ως τεχνική εξήγηση των εξελίξεων και εισέρχεται αμέριμνη στον πυκνό χρόνο. Είναι πολύ αποτελεσματικό να περιγράψεις τον Σαμαρά ως «στημένη λεμονόκουπα» και την Μέρκελ ως οξυδερκή ρεαλίστρια που προτιμά να διαπραγματευτεί με τον «πραγματικό αντίπαλο» .Αν όμως  η κίνηση Σαμαρά έχει μια εσωτερική ιστορική αυτονομία τότε η εξέλιξη έχει μια άλλη δυναμική: Στις επερχόμενες πολωτικές η Σαμαρική δεξιά θα «παίξει τα ρέστα» ως βουβός εκπρόσωπος ενός υπαρκτού ιστορικού μορφώματος επιβιωσάντων που θεωρεί την δημοσιονομική σταθερότητα ως βάθρο μιας σχετικής αυτονόμησης από τον πόλο της Τρόικας.

Μα υπάρχει τέτοιο ιστορικό μόρφωμα ; Με ποιες οικονομικές υλικές απτές δυνατότητες μπορεί να διανοηθεί μια τέτοια αυτονόμηση; Πως μπορεί να σταθεί απέναντι στην εξωτερική πίεση της Τρόικας και την εσωτερική αμφισβήτηση του νεώτερου και πιο ρωμαλέου κινήματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Την ύπαρξη των υλικών δυνατοτήτων την έχει τεκμηριώσει ο Συριζα με τον πιο ενδελεχή τρόπο

Σύμφωνα με την ανάλυση που θεμελίωσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και συνεχίζουν με ειρμό να προωθούν και οι πιο νουνεχείς μερίδες του Συριζα έχουμε την εξής παραδοχή:

Μια οικονομία η οποία αφού θα προέλθει από την πιο ιστορική πολωτική μάχη και αφού έχουν προεξοφληθεί ( ενσωματωθεί στο σενάριο) όλες μα όλες οι δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις ( bank run , αξιολογήσεις οίκων, πολιτικές δηλώσεις αντιπαλότητας από όλους) θα δημιουργήσει εντός ενός έτους 300,000 θέσεις εργασίας. Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2015 τότε περίπου τον Γενάρη του 2016 η Στατιστική θα έχει ήδη ανακοινώσει πτώση της ανεργίας από το 25% στο 17 %.

Η Ελληνική οικονομία έχει μια εσωτερική κατακτημένη δυναμική. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει καμία «Θεσσαλονίκη».

Οι φορείς αυτής της δυναμικής δεν είναι σίγουρο ότι ασμένως θα στέρξουν τη ριζική Συριζαική πρόταση. Εξ’ ου οι νοήμονες Ξυδάκης, Βαρουφάκης τις προειδοποίησαν για τα αίματα τα δάκρυα τους ιδρώτες.

Αν ο ανεπαρκής ακροδεξιός ατάλαντος κοινότυπος φοβικός Σαμαράς απευθυνθεί σε αυτούς , τότε οι επερχόμενες εκλογές θα έχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις παρά τις προφανείς δολιότητες τους σηματοδοτούν κάτι.