Έλλειψη δυνάμεων

Παρότι το ποσοστό της ΝΔ , δεδομένων των πολιτικών λιτότητας, δεν ήταν κακό, οι δημοσκοπήσεις εμφανίζουν εικόνα κατάρρευσης.  Αν δεν υπάρχει  "ατύχημα" η συντηρητική παράταξη έχει μάλλον συντριβεί. Βασικές συναρμόσεις του συντηρητικού δεξιόφωνου οικοδομήματος έχουν ήδη ενταχθεί τουλάχιστον παθητικά στο νέο κομματικό κρατικό  πλέγμα του ηγεμονικού συμπονετικού σημιτισμού. Τόποι έντασης , λειτουργικοί πυρήνες της ιστορικής δεξιάς ανήκουν πλέον σε μια νέα σειριακή γράμμωση: ενορίες, μητροπόλεις,  γραφεία αξιωματούχων της ένστολης ή ένοπλης κρατικής μηχανής, διάδρομοι της ανώτατης δικαστικής εξουσίας, ιδιαίτερα γραφεία μεσαίων επιχειρηματιών δεν συνδέονται απ' ευθείας με το ιδεολογικό πνευματικό σύμπλεγμα του ελληνικού συντηρητισμού .Χωρίς την επιρροή στο βαθύ κράτος, ο λυμφατικός αστικός παραγωγικός κόμβος δεν έχει το δυναμικό να τροφοδοτήσει ένα οικονομικό αίτημα εξωστρεφούς αντικρατισμού,  ένα εμμενές πολιτικό ρεύμα δυτικόφρωνος φιλελευθερισμού. Η Ελληνική ιστορική δεξιά μένει από δυνάμεις.

Η κομματική αποσάρθρωση φαίνεται να μη δημιουργεί ρήγματα στο βαθύ κράτος. Ο ηγεμονικός  αριστερόφωνος σημιτισμός σε χρόνο dt εξασφάλισε τη συνέχεια του κράτους ως διεθνή εγγυητή των θεμελιακών ροών : Εμπορεύματα (λιμάνια, εφοπλισμός)  τουρίστες (αεροδρόμια )

Το σύνολο του νέου κομματικο κρατικού σχήματος, ανεξάρτητα από την αφηγηματική του στάση, τεχνοκρατική (Βαρουφάκης) , συμπονετική (Τσίπρας)  αριστερόφωνη ιστορικίστικη (Λαφαζάνης)  , λαικο πατριωτική (Καμμένος) λόγω της καταστατικής του θέσης στα ενδιάμεσα υπομόχλια της διευρυμένης τεχνοδομής ενέταξε με αξιοσημείωτη ταχύτητα, το ευρύτερο στρατηγικό πρόταγμα της διατήρησης των ροών στο τρέχον λεξιλόγιο του: ονομάζεται έντιμος συμβιβασμός η υπερεθνική καθεστωτική εξασφάλιση διακίνησης εμπορευμάτων και τουριστών μέσω  στρατηγικών διεθνών συμμαχιών και η εκκωφαντική εκμηδένιση μιας ατζέντας περί τον εφοπλισμό.

Η αρχιτεκτονική είναι ανυπόφορα απλή. Εξασφαλίστε μας θεσμικά, οικονομικά,  τον απόλυτο έλεγχο των κύριων ροών και για τις υπόλοιπες  ροές (χρηματιστηριακό κεφάλαιο, εργασία, πληροφόρηση, μετανάστευση κλπ ) ας τηρούμε μια λελογισμένη διαχείριση. Πέριξ του κύριου αυτού προτάγματος κινητοποιούνται όλοι  εγχώριοι κλασσικοί παίκτες και βρίσκουν μια ελκυστική υπόσχεση. Η αφοπλιστική συναίνεση δια της αποσιώπησης είναι καθεστωτικού, θεμελιακού τύπου. (1)

Χωρίς κρατικά ερείσματα , με πτυχές της  εγχώριας ιθύνουσας οικονομικής  τάξης σε στάση θετικής αναμονής, η ιστορική δεξιά έχει κρασάρει. Η λαϊκή ιστορική δεξιά συνιστώσα  βρήκε έκφραση στο χονδροειδές χρυσαυγητικό ιδίωμα όπως οι ευπρεπείς οπαδοί αρέσκονται υπόρρητα με την ενδεχόμενη έκρηξη όσο παραμένει απειλή, των δικών τους χούλιγκαν .Η απειλή πραγματοποιήθηκε και οι κάτοχοι διαρκείας στα δεξιά διαζώματα  , απέσυραν την συναίνεση εκ του μακρόθεν.

Με βάση αυτή τη συγκυρία η «κλειστή» κομματική ηγεσία Σαμαρά ασκεί μια πολιτική με βάση το ένστικτο επιβίωσης. Αν δεν υπάρξει «ατύχημα» το στενό κομματικό μέλλον της είναι δύσμορφο για το προσεχές μεσοδιάστημα. Η «παλαιοδεξία» σκληρή γραμμή έχει τακτικά πλεονεκτήματα σε ένα περιβάλλον στρατηγικής αβεβαιότητας. Ο αρτηριοσκληρωτικός Σαμαράς έχει καλύτερη εκ των ένδον γνώση ότι η συντηρητική παράταξη δεν έχει χάσει την πληβειακή συναίνεση αλλά έχει χάσει τους παραδοσιακούς της διανοούμενους , λειτουργούς, διαχειριστές και  διαμεσολαβητές. Αυτοί δίνουν τις δημοσκοπικές διαφορές του 20 plus.  Μια δεξιά με προορισμό την συναίνεση στην επερχόμενη συμφωνία θα υπέγραφε την ληξιαρχική πράξη θανάτου με την μηχανή εντός του κράτους που παράγει «συντηρητική» συναίνεση. Αυτήν την μηχανή η δεξιά την έχει χάσει ήδη, καθώς ο συμπονετικός σημιτισμός την έχει κολακέψει αρκούντως. Η δυνητικότητα του ατυχήματος κρατά την πόρτα επιστροφής ανοικτή ενώ μια επιτυχημένη συμφωνία θα σημάνει την πασοκοποίηση της ΝΔ.

  

Η κρίση για την συντηρητική παράταξη πολλές φορές συγχέει δύο διαφορετικά επίδικα: την συντηρητική παράταξη ως απ’ ευθείας εκφραστή ενός ταξικού συσχετισμού , ενός διαχειριστή συμφερόντων και προσδοκιών με την συντηρητική παράταξη ως εγγυητή των αξιωμάτων και σταθερών αναπαραγωγής των συσχετισμών. Η ασθενική Σαμαρική ΝΔ είναι η καλειδοσκοπική εικόνα μιας ήττας του «εκφραστή» συμφερόντων . Είναι μια εικόνα αρεστή στους οπαδούς του αδρού Συριζαικού αφηγήματος. Ωστόσο η διετία Σαμαρά είναι μια πολύ πετυχημένη διαχείριση και αναδιάταξη ενός πλέγματος αξιωμάτων που διέπουν την συγκυρία.  (εδώ) Ο συμπονετικός σημιτισμός, ως νικητής,  κινείται εντός των «κεκτημένων» της Σαμαρικής διαχείρισης είναι δηλαδή νικητής σε μια «πίστα» που ο ηττημένος κατασκεύασε. Η θλιβερή εικόνα του «πολυτραυματία» Σαμαρά με το ρεπερτόριο και την εξιστόρηση Χριστόδουλου ( διχαστικός λόγος, επίκληση του παρελθόντος, λατρεία του εγγύτερου ακροατηρίου, προσωπικές επιθέσεις κλπ) ενώ παραπέμπει αυτομάτως σε μια διάλυση τύπου Ράλλη , έχει μια υπερκείμενη συνθήκη στρατηγικής νίκης. Η τακτική ήττα του τριμηνήτη , σχεδόν φυγόστρατου Σαμαρά (2),  είναι σχεδόν δεδομένη εκτός και αν διάφορες εκδοχές του συμπονετικού σημιτισμού ζηλέψουν την δόξα της ιστορικής συντήρησης και φροντίσουν να  μεταβληθούν σε Χατζηανέστη ή  Μαρκεζίνη, δηλαδή να χάσουν το κεφάλι τους, την ιστορία τους και να προκαλέσουν κανένα εθνικό διαμελισμό.    

        (1) Η λεγόμενη τρόικα εσωτερικού δεν είναι παρά μια μερίδα των αθηναϊκών ελίτ που ευλόγως παίζει το παίγνιο Βαρουφάκης- Σόιμπλε αντεστραμμένο. Η μερίδα των τροικανών ΜΜΕ εκβιάζει έναντι ανταλλαγμάτων, τα οποία προφανώς και φαίνεται ότι κερδίζει . Τα «τροικανά» μέσα έχουν τόση επιρροή όσο η Υενέδ στην χούντα.(2)  Τον καιρό που η θητεία στο Ναυτικό ήταν 32 μήνες ο Αντωνάκης κατέκτησε με φωτογραφική διάταξη το δικαίωμα να κάνει τρεις στα γραφεία του Παλάσκα

θ

Σταυρόλεξα

Το σταυρόλεξο της διαπραγμάτευσης προσπάθησε να λύσει ο Τσίπρας ( ιστότοπος 7 ημέρες)

Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες η διαπραγμάτευση ( Ειδήσεις Αντ1)

Το σταυρόλεξο είναι ίδιον των αλφαβητικών γλωσσών. Γλώσσες με ιδεογράμματα (κινεζικα,ιαπωνικά) ή με ηχητικές συζυγίες ( σημιτικές) έχουν λίγα και πιο περίτεχνα σταυρόλεξα .Ο λόγος είναι προφανής καθώς η φωνητική μονάδα δεν είναι αναλύεται σε γράμματα.

Τα καλύτερα ελληνικά σταυρόλεξα είναι με δέκα γράμματα και προφανώς με τα λιγότερα μαύρα. Τα δεκασύλλαβα απαιτούν από το δημιουργό  τους καλύτερη γνώση της γλώσσας αλλά δυσκολεύουν το λύτη ανάλογα. Η δυσκολία στα σταυρόλεξα είναι δύο ειδών : ορισμοί ειδικών γνώσεων ή υπαινικτικοί ορισμοί. Οι δύσκολοι ορισμοί πχ θεά της ζωροαστρικής μυθολογίας με έξι γράμματα, είναι διαχειρίσιμοι. Με ένα γνωστό σύμφωνο και λίγο google κάτι βρίσκεις . Οι υπαινικτικοί όμως ορισμοί, πχ μεταφέρει με δυσκολίες, δεν επιδέχονται εξωτερικής βοήθειας.

Υπάρχουν λοιπόν δυσκολίες περιεχομένου και δυσκολίες γλώσσας. Στην πρώτη περίπτωση ο καλός λύτης ξέρει πολλά ενώ στην δεύτερη καταλαβαίνει πολλά.

Όταν λύνεις τα σταυρόλεξα του ίδιου δημιουργού, έστω και τα πιο δύσκολα, έχεις πλεονέκτημα. Οι δημιουργοί έχουν τις ευκολίες τους ,επαναλαμβάνονται έστω και με δύσκολους ορισμούς, αλλά το κυριότερο είναι ότι αποκωδικοποιείται εύκολα ο υπαινιγμός τους. Ο δημιουργός έχει το ίδιο  υπαινικτικό τρόπο  ,την ίδια  ειρωνεία  έτσι που αν τον παρακολουθήσεις έχεις μερικά κλειδιά να τον ερμηνεύσεις.

Πολλές φορές οι δημιουργοί αποκαλύπτουν τα ενδιαφέροντα τους, τις προτιμήσεις τους και ίσως την ηλικία τους. Μερικοί είναι κολλημένοι με την αρχαία ελληνική, άλλοι με τον κινηματογράφο, άλλοι με το βυζάντιο κλπ κλπ

Σε αντίθεση με το Sudokou , το οποίο φτιάχνεται από μια απλή γεννήτρια αριθμών και απλώς αφαιρείς σημεία, η δημιουργία σταυρόλεξου είναι πραγματική σπαζοκεφαλιά που αποκαλύπτει τις αδυναμίες του δημιουργού. Ακόμα και στα ηλεκτρονικά σταυρόλεξα όπου  υπάρχουν προγράμματα κατασκευής σταυρόλεξων  ο δημιουργός βάζει τη σφραγίδα του. Στην ηλεκτρονική  πλατφόρμα βάζει τους δικούς του ορισμούς και απαντήσεις , και το πρόγραμμα παράγει τον συνδυασμό  τετράγωνων και μαύρων  ως πρόπλασμα  έτοιμο για μια μικρή επεξεργασία και παρουσίαση.

Ο ορισμός της  πρώτης λύσης ενός σταυρολέξου είναι απλός: η απάντηση όλων των ορισμών

Ωστόσο μετά την λύση για τους επίμονους υπάρχει μια άλλη βαθμίδα  αξιολόγησης. Ο λύτης μπορεί να αποκρυπτογραφήσει τις δυσκολίες κατασκευής του σταυρόλεξου. Ο δημιουργός φτάνει πάντα σε δυσκολίες τις οποίες λύνει με μαύρα και «ευκολίες». Ένα λυμένο σταυρόλεξο αποκαλύπτει την ιστορία της δημιουργίας του. Αν ο λύτης προσέξει θα εντοπίσει τα σημεία όπου σωρεύονται μαύρα, ολιγοσύλλαβες ή μονοσύλλαβες λέξεις. Αυτός είναι ο «τόπος» που ο δημιουργός τα βρήκε σκούρα. Στα περισσότερα σταυρόλεξα ο τόπος της δυσκολίας είναι κάτω δεξιά. Ο λόγος είναι ότι ο δημιουργός αρχίζει να κατασκευάζει από άνω αριστερά.

Υπάρχει μια κατάχρηση με τον όρο «λύνω το σταυρόλεξο» .Μυριάδες θέματα παρουσιάζονται ως σταυρόλεξα . Οι ιθύνοντες καλούνται να λύσουν το σταυρόλεξο της φορολογίας, της διαπραγμάτευσης, των εξετάσεων κλπ κλπ Η μεταφορά δεν είναι πάντα ασφαλής γιατί προϋποθέτει ένα κατασκευαστή και σταθερούς κανόνες.  

Αν υποθέσουμε ότι η μεταφορά ισχύει τότε ο λύτης του σταυρόλεξου της διαπραγμάτευσης πρέπει να αξιολογήσει το σταυρόλεξο κατ’ αρχάς στο δεύτερο επίπεδο. Αντί να απαντά ένα – ένα τους ορισμούς μέσω συνδυαστικής λογικής, πρέπει να ελέγξει σε πιο τοπίο υπάρχουν τα περισσότερα μαύρα και οι ολιγοσύλλαβες λέξεις. Ο έλεγχος αυτός θα του αναδείξει τη δυσκολία από την σκοπιά του δημιουργού του σταυρόλεξου. Δεν θα βρει απάντηση στους ορισμούς αλλά θα καταλάβει την αδυναμία του «αντιπάλου» του: Που «κόλλησε» ο δημιουργός. Αντί να σπαταλά δυνάμεις στους δύσκολους πραγματολογικούς ή υπαινικτικούς ορισμούς θα καταλάβει την χρονική αλληλουχία δημιουργίας του σταυρόλεξου.

Αυτό που γίνεται τώρα είναι περίπου η εξής αλληλουχία

Ο λύτης έχει σπαταλήσει τεράστιους πόρους στην επίλυση δύσκολων λημμάτων, αλλά δε ξέρει σε ποιο «σταυρολογικό» τόπο είχε κολλήσει ο κατασκευαστής πριν του παρουσιάσει το συνδυαστικό λεξικολογικό αίνιγμα.. Έχει υποθέσει ότι ο κατασκευαστής εξαντλήθηκε ,ως συνήθως, στο κάτω δεξιά. Επιλύει τα πολυσύλλαβα λήμματα του λείπουν μερικοί συνδυασμοί αλλά  δεν έχει κατανοήσει την κρυμμένη ιστορία του σταυρόλεξου. Δεν  ξέρει να βλέπει τα σταυρόλεξα ένα επίπεδο πίσω από τους ορισμούς.

Επειδή μου αρέσουν τα σταυρόλεξα , καλώ τον λύτη να καταλάβει

Ο κατασκευαστής αρέσκεται σε υπαινικτικούς και όχι πραγματολογικούς ορισμούς . Επομένως πρέπει να ξαναδεί μερικούς αρχικούς συνδυασμούς που τους θεωρεί σωστούς.

Ο κατασκευαστής έχει δυσκολευτεί στο κέντρο. Η δυσκολία στο κέντρο σημαίνει πως έχει μια περιοχή με δυνατότητες αλλαγών της τελευταίας στιγμής. Στο κέντρο ,από  μονοσύλλαβο διγράμματο λήμμα σε δισύλλαβο τριγράμματο η αλλαγή δεν περιορίζεται από άξονες , όπως γίνεται στην κλασσική κάτω αριστερά περιοχή. Δυσκολία στο κέντρο σημαίνει πως ο κατασκευαστής είναι σε θέση να συνδυάσει πολυσύλλαβες λέξεις , με άλλα λόγια αυτά που ο λύτης θεωρεί «μεγάλα» ο κατασκευαστής τα έχει προβλέψει. Αυτό είναι μάλλον και το λάθος του λύτη. Εγκλωβίστηκε στα μεγάλα , τα δύσκολα και παραμέλησε τα μικρά μονοσύλλαβα.

Σύντροφε, δες ξανά : κάτι δεν πάει καλά στο κέντρο, στα μικρά λήμματα που περιτριγυρίζονται από ασύμμετρα μαύρα. Ξέρεις άμα χάσεις την παρτίδα το επόμενο σταυρόλεξο θα είναι στα κινέζικα ιδεογράμματα.

Mad Max-Deleuze-Πενθεσίλεια

Η νέα εκδοχή του Mad Max είχε μια ενδιαφέρουσα σήμανση : Το παρόν και μέλλον ανήκει στις γυναίκες.

Με μια σκοτεινή , νοσηρή  εικονογράφηση παρουσιάζεται η ομάδα  των κυρίαρχων μονοσήμαντα αρσενική. Αλλά τι είναι τα αρσενικά. Λευκά ανδροειδή με γενετικά προβλήματα που τους καθιστούν εξαρτημένους από συνεχείς αιμοδοσίες, γεμάτα κακοήθεις όγκους, νοητικό σύμπαν δεκάχρονου, μαρκαρισμένα σαν γελάδια, μερικοί με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα και συνεχή παροχή οξυγόνου ,άπαντες ψυχωτικοί  σχεδόν τερατόμορφοι και υποταγμένοι στην αυταρχική εξουσία

Απέναντι τους οι γυναίκες επαναστάτριες , όμορφες , πολεμίστριες, συλλέκτριες και συντηρητές μοναδικών καρπών, γόνιμες,  υγιείς θαρραλέες με όραμα και τακτική.

Το τέλος δεν αξίζει καν να το υποθέσουμε.

Κάπου ανάμεσα ένας δύσπιστος μονόχνοτος κάου μπόυ επιδεικνύει ακροβατικές πολεμικές και αιμοδοτικές επιδόσεις με μια συνεχή ξινίλα στο πρόσωπο. Το όνομα της ταινίας είναι ετεροβαρές σχεδόν άδικο .Ο Mad Max απλώς συνεπικουρεί τις γυναίκες μαχητές που καθοδηγούνται μαεστρικά από τη γοητευτική μονόχειρα στρατηγό Fouriosa.

Στο Mad Max λοιπόν αναδύεται ένας πρωτόλειος  μαχητικός, πολεμικός  φεμινισμός μια ολική επαναφορά του ενός ιδεολογικού Αμαζονισμού.

Ο πολεμικός φεμινισμός  δεν είναι αιωρούμενος .Καθώς η ταινία αναφέρεται σε  πρωτόγονες κοινωνίες που έχουν εκπέσει από μια υποτιθέμενη ανώτερη ποιότητα αναδύεται ως ολική επαναφορά του μύθου της Αμαζόνας..

Ο μάχη όμως γυναικών εναντίον της νοσηρής ανδρικής εξουσίας  διεξάγεται με τους όρους  που  στην προβληματική των Deleuze Guatari  θα ονομάζαμε νομαδικότητα εναντίον κράτους.

Όλα τα θέματα και μοτίβα της προβληματικής που εμβαθύνουν οι DG  στις Χίλιες Πλαταιές , στο κεφάλαιο  "Η πολεμική μηχανή " αναδεικνύονται:

1.-Η πολεμική μηχανή είναι εξωτερική ως προς την κρατική δομή

Στον Mad Max ο κυρίαρχος ψυχωτικός Immortan Joe εμφανίζεται αρχικά ως επικεφαλής μιας πλήρους κρατικής δομής . Η κυριαρχία του εδράζεται στην ιδιοκτησία  γράμμωση και διανομή των ζωτικών πόρων  ( νερό, μητρικό γάλα) έχει ιεραρχικές λειτουργίες ( πολεμιστές σε διάταξη και προετοιμασία, γυναίκες σε αποκλειστικούς  αναπαραγωγικούς ρόλους ) ταξινομικά συστήματα (στρατηγούς, επιμελητεία πολέμου)  και μηχανισμούς ελέγχου της επικράτειας του. Η κρατική εξουσία του είναι πτυχωμένη σε διαφορετικά επίπεδα. Είναι αξιοπερίεργο πως η χρήση αριθμών από τον επιμελητή του Immortan αντιστοιχεί στην παρατήρηση των DG ότι ο αριθμός αλλάζει θεμελιακά θέση όταν χρησιμοποιείται στον πόλεμο. Η αρίθμηση των απωλειών του στρατού που γίνεται στο μέσο μιας μάχης είναι άλλης τάξεως από αριθμητική ταξινόμηση του χώρου που επιχειρούν οι «επαναστάτες» όταν υπολογίζουν το δρομολόγιο τους στον «ρευστό» χώρο τους.#

2.-Η πολεμική μηχανή είναι επινόηση των νομάδων ,καθώς είναι διακριτή από το κράτος και τους στρατιωτικούς  θεσμούς του. Η πολεμική μηχανή  έχει τρεις όψεις : την χωρογεωγραφική, την αλγεβρική και την επιδραστική   

Η αντίπαλη  νομαδική μηχανή της ομάδας των γυναικών είναι μια πολεμική ομάδα χωρίς κράτος δεν προέρχεται ως προέκταση ως λειτουργική απόληξη ενός κράτους ούτε  καν μιας πτυχής του κράτους . Είναι πολεμική μηχανή αυτόνομη. Καθώς η στρατιωτική συγκρότηση του Immortan αποσπάται από την κρατική χωρική μήτρα αντιμετωπίζει έναν εχθρό που φαινομενικά δεν έχει ένα κατανοητό σχέδιο. Η ομάδα Fouriosa -Mad Max έχει ένα δρομολόγιο που ανατρέπεται συνεχώς και τελικά παίρνει την πιο απρόσμενη κατεύθυνση. Ο πολεμικός  νομαδισμός των Αμαζόνων αποδιοργανώνει την βαριά συμπαγή  συμμορία-κράτος .Με όρους DG οι Αμαζόνες κινούνται στον ανομοιογενή «ρευστό» χώρο τον οποίο ο στρατός δεν μπορεί να κωδικοποιήσει ως γραμμικό ταξινομημένο χώρο.Οι ίδιες πεδιάδες είναι για τους μεν «μαλακή» αποτύπωση για τους δε «κλειστός επιμετρημένος χώρος».

Στον κόσμο του Mad Max  ο τεχνολογικό κόσμος διαλύθηκε ως εάν να διατηρήθηκε άθικτη η αυτοκίνηση προψηφιακής τεχνολογίας του 50. Όλα τα οχήματα , τα σύγχρονα άλογα του πολεμικού Αμαζονισμού της ταινίας  , αυτοκίνητα φορτηγά , μπουλντόζες και πάσης φύσεως υβριδικά μεικτά κατασκευάσματα αυτοκίνησης  δεν έχουν ψηφιακά μέρη ή καν ίχνη .Η δραματουργική σύμβαση αναδεικνύει μια άλλη Ντελεζιανή αναζήτηση : Την διαφορά νομαδικής και βασιλικής επιστήμης. Η «χαμηλή» τεχνολογία των οχημάτων επιτρέπει στους επαναστάτες νομάδες να αυτοσχεδιάζουν τεχνολογικά να επινοούν πατέντες ως κύριοι μιας αποκεντρωμένης ρευστής προσβάσιμης τεχνολογίας. Οι Αμαζόνες και οι δυο συνοδοί τους κατέχουν μια «νομαδική» επιστήμη της αυτοκίνησης που τους επιτρέπει να αντιπαρατίθενται σε πολλαπλάσιες σε όγκο, δομή, μέγεθος δυνάμεις μιας συμπαγούς κλειστής τεχνολογικά ιεραρχημένης δομής , μιας «βασιλικής» ορθολογιστικής επιστήμης.

Ο πολεμικός γυναικείος νομαδισμός αναδεικνύεται μέσα σε ένα καταιγισμό δράσης  ενίοτε ανεπίτρεπτης νοσηρότητας και επενδύεται από μια βαγκερικού ύφους υποβλητική μουσική.

Το Χόλυγουντ διασχίζει το δρόμο  Deleuze και Πενθεσίλεια χωρίς ίσως καν να ξέρει τα ονόματα τους.

Σημιτισμός ώριμος ή συμπονετικός και τοξικά ανάλογα

Η εμφάνιση του Σημίτη στη δίκη Τσοχατζόπουλου συνόψισε την διακυβέρνηση του: ο  πρώην πρωθυπουργός επικαλέστηκε ένα τυπικό όριο ευθυνών και απέδωσε τον εκτροχιασμό του υπουργού του στην ηθική του ποιότητα.

Η περίοδος του Σημίτη καθορίζεται από την ονομασία "εκσυγχρονισμός" .Η ονομασία σηματοδοτεί  κυβερνητικές πρακτικές, συλλογικές προσδοκίες, μεταβολές σε οικονομικούς δείκτες. Εκ των υστέρων οι οικονομικοί δείκτες απεδείχθησαν θετικοί αλλά εύθραυστοι, οι κυβερνητικές πρακτικές  αμφισβητήσιμες αλλά οι συλλογικές προσδοκίες παραμένουν οι ίδιες.

Την τελευταία τριακονταετία εντός του κοινωνικού σχηματισμού αναδύθηκε μια διακριτή στοιβάδα. Αυτή κινείται  στο ρευστό μέσο της εισοδηματικής κλίμακας, διαθέτει  υψηλό τυπικό μορφωτικό επίπεδο , συμβολοποιείται με εργασιακό στίγμα του λευκού  κολάρου , και ευρίσκεται σε οργανική επαφή με τα δυτικο-ευρωπαϊκά γίγνεσθαι. Η στοιβάδα εκδηλώνει  μια ενδότερη ψυχική παρόρμηση για ένα κοινωνικό -πολιτικό βίο "Ευρωπαϊκό".

Η στοιβάδα αυτή θεώρησε τον Σημίτη ως καταλύτη που πραγματώνει αυτή τη ψυχική ενόρμηση.

Η περίοδος Σημίτη σηματοδοτεί το ασταθές σημείο ισορροπίας όπου η ψυχική συλλογική ροπή του συγκεκριμένου ρεύματος απογειωμένη  από τα υλικά δεδομένα της συγκυρίας της προσπάθησε να "ελξει"  την υπόλοιπη κοινωνία προς το λεγόμενο ευρωπαϊκό όραμα. Η ιδεολογική προσπάθεια είχε μερικά επιτεύγματα αλλά η περιρρέουσα  υλικότητα ήταν αμείλικτη. Το ιδεολογικό ψυχικό στίγμα του Ευρωπαϊσμού διέθετε μια ισχνή υλική βάση «παραγωγικής αριστείας»  και επομένως δεν είχε οργανικούς διανοούμενους από το χώρο των ανταγωνιστικών διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών . Το ρεύμα εκδηλωνόταν με την εξής παράδοξη έως κωμικοτραγική μορφή : φυσικοί εκπρόσωποι της απασχόλησης στο στενό ή ευρύτερο τομέα, υπερθεμάτιζαν υπέρ ενός υγιούς φιλελευθερισμού με πρωταγωνιστή τον εξωστρεφή ιδιωτικό τομέα , ο οποίος όμως ήταν λυμφατικός. Κατά βάθος ο «εκσυγχρονισμός»  εξέφραζε την αγωνία των προνομιούχων του δημοσίου που κατάλαβαν έγκαιρα πως τα προνόμια τους ήταν αβέβαια χωρίς την σταθερή χρηματοδότηση από ένα ανταγωνιστικό ιδιωτικό τομέα. Το ρεύμα ήταν  σε αντίθεση με τους αρχαϊκούς πόλους των απασχολουμένων του Δημοσίου οι οποίοι θεωρούσαν τις αμοιβές τους ως μονοσήμαντο επακόλουθο της κλασσικής έντασης εντός του δίπολου «Κεφάλαιο-Εργασία».  

Κατανοούμε έτσι το αιωρούμενο του Σημιτικού εγχειρήματος. Η αιώρηση αυτή εκδηλώνεται άριστα με την συνύπαρξη Σημίτη Τσοζατζόπουλου στο δικαστήριο. Ο λυμφατικός παραγωγικός εξαιρετισμός άφηνε κενά στην πολιτική στελέχωση , τα οποία καλύφθηκαν από διάφορες φυλές του κρατικο-κομματικού πλέγματος. Η σχετική διόγκωση του τοξικού σκατολογικού ρεύματος της διαφθοράς φαίνεται τόσο φυσιολογική εκ των υστέρων.

Το ερώτημα όμως είναι τι απέγινε οντολογικά το ρεύμα  πίσω από την ονομασία «εκσυγχρονισμός»

Υποστηρίζω πως το ρεύμα κυριαρχεί μόνο που ευρίσκεται διασπασμένο σε δύο αντιθετικούς σχηματισμούς: το Ποτάμι και την ηγεσία Τσίπρα

Το Ποτάμι εκφράζει τον Σημιτισμό στην ώριμη, στοχαστική μορφή του . Κρατεί αλώβητα τα «οράματα» αλλά μέσω της κωδικοποίησης του «νέου κόμματος» κρατά αποστάσεις από την εμμενή διαφθορά. Τα κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά είναι τα ίδια: λευκό κολάρο συντριπτικά εντός ή πέριξ του κράτους και  ενσυναίσθηση της αδυναμίας να χρηματοδοτηθεί ένα «ελληνικό ευρωπαϊκό κράτος» .

Η ηγεσία Τσίπρα εκφράζει τον Σημιτισμό στην συμπονετική μορφή του. Με τέτοια φαινόμενα φτώχειας είναι αδύνατο να επανεκκινηθεί το όραμα του 96:  Προτεραιότητα λοιπόν στην «ανθρωπιστική κρίση» για να υπάρξει η «παραγωγική ανασυγκρότηση» δηλαδή η μετωνυμία του «εκσυγχρονισμού» . Και εδώ το λευκό κολάρο του δημοσίου επικρατεί ,η δε γνώση για την αδυναμία του να χρηματοδοτηθεί προσβλέπει  σε ένα υγιή κρατισμό μέσω ηθικών κρατικών επιχειρήσεων.

Μεταξύ «ώριμου» και «συμπονετικού» σημιτισμού οι διαφορές είναι υπαρκτές αλλά είναι διαφορές ενδορευματικές .

Ο συμπονετικός σημιτισμός δεν μπορεί να εκκινήσει το project του χωρίς την αρωγή του ώριμου. Ο σημιτισμός όπως αναλύθηκε είναι μειοψηφικός πραγματολογικά και λειτουργικά. Δεν μπορεί να υπάρξει ως καθολικό λαϊκό εμμενές ρεύμα , αλλά ως ηγεμονία επί  των ρευστών πληβειακών  διαθέσεων.

  

Η αντίφαση του συμπονετικού είναι ότι η λογική του για ένα  υγιή κρατισμό ,τον οδηγεί αναπόδραστα στην κρατικοποίηση του, καθώς οποιαδήποτε διεύρυνση μιας κρατικής επιχειρηματικότητας απαιτεί ανάλογη στελέχωση.   Η λογική συνεπαγωγή είναι πως για να εξασφαλιστεί η «υγεία» και η «ηθική» καλό είναι να στελεχώσουμε τον νέο κρατισμό με όσους ξέρουμε δηλαδή «εμάς». Ο συμπονετικός σημιτισμός οδεύει αναπόδραστα στην κομματικοποίηση του κράτους ακόμη και εναντίον των διακηρύξεων του. Για να αποφύγει τα κενά της κρατικής διαχείρισης , αυτά που δημιούργησαν  τον Τσοχατζόπουλο, είναι αναγκασμένος να βασιστεί στους δικούς του «ηθικούς».

Είναι ενδιαφέρουσα η ρήξη των ρευμάτων για το θέμα της παιδείας. Η άγαρμπη πρωτοβουλία Μπαλτά έγινε «στο πόδι» ακριβώς γιατί από το βασικό πρόταγμα της οικονομίας του υγιούς κρατισμού εξαφανίστηκε δια μαγείας η αποστροφή προς τις ιδιωτικοποιήσεις.. Είναι σαφές ο συμπονετικός σημιτισμός αφ’ ενός μεν ενέδωσε στις πιέσεις συνδικαλιστικών εσωστρεφών  lobbies a la 80's και διέλυσε σε μια εβδομάδα θεσμικές τακτοποιήσεις μιας δεκαετίας  αφ’ ετέρου είχε ανάγκη να αμβλύνει τις εντυπώσεις για τον ενταφιασμό και την μουμιοποίηση των προταγμάτων για την καταστροφή που επιφέρουν οι ιδιωτικοποιήσεις.

Εντός των στελεχιακών τακτοποιήσεων και προσδοκιών χρειαζόταν ένας αντιπερισπασμός. Μάλλον πέτυχε γιατί  το θέμα δεν γίνεται επίδικο μιας κοινωνικής συζήτησης. Τα πάντα διακινούνται , σε τελευταία ανάλυση, ως εσωτερική διαμάχη ακαδημαϊκών ομάδων. Αν αποδεχτούμε την γνωμάτευση ότι οι νέες ρυθμίσεις εκφράζουν μια επιστροφή σε ένα κομματικοποιημένο εσωστρεφές πανεπιστήμιο βλέπουμε ότι το αίτημα για το αποκομματικοποιημένο εξωστρεφές πανεπιστήμιο δεν είχε βρει οργανικούς συμμάχους από τον χώρο της  εξωστρεφούς  οικονομίας. Τα λειτουργικά κενά της νεοελληνικής ολότητας είναι τόσο ορατά.

Οι προσεχείς εβδομάδες είναι οριακές για τον συμπονετικό σημιτισμό.  Το μέλλον του είναι μόνο στην προσέγγιση του με τον άλλο κλάδο του ρεύματος. Ο διαρκής μετεωρισμός του έφτασε στα όρια. Αν και δεν κινδυνεύει  από μια προφανή κοπρώδη  διαφθορά ,κινδυνεύει να καταρρεύσει από την αδυναμία του  να χρηματοδοτηθεί τελείως πριν καν προλάβει να εκκινήσει την «παραγωγική ανασυγκρότηση» που θα εξασφαλίσει τους όρους επιβίωσης του.

Ο ώριμος σημιτισμός έχει προσφέρει εδώ και καιρό χέρι βοηθείας. Αν οι συμπονετικοί δεν το δράξουν, τότε το νεοελληνικό project ενός εκσυγχρονισμού (συριζαική argot: ανασυγκρότηση) σε συνθήκες λυμφατικής ή ασύμμετρης αστικής εξωστρέφειας θα ενταφιαστεί και την θέση του θα λάβουν νεοπαγείς αυταρχισμοί και τα τσοζατζοπουλικά ανάλογα. Ο τοξικός χαμερπής τσοχατζόπουλος δεν είναι μια ηθική εξαίρεση είναι σύμπτωμα κενών και ελλειμμάτων του εσωτερικού οθωμανισμού της ευραπαικοφανούς κοινωνίας. Αυτά τα κενά υπάρχουν και ίσως διογκώνονται σήμερα. Χωρίς την αυταπάτη του σημιτισμού στις διάφορες εκδοχές  η πραγματική ρεαλιστική Ελλάδα του 2015 είναι επικίνδυνα αποκρουστική.Η εξωστρεφής ιδιωτική οικονομία είναι ασθενής αλλά χωρίς την αυταπάτη του σημιτισμού θα γίνει ιστορικό απολίθωμα. Ο σημιτισμός είναι μια καλοδεχούμενη θετική απάτη και αν τα ρεύματα του ενωθούν έχουμε μερικές λίγες ελάχιστες ελπίδες.  

Εκτραχηλισμός-Τυπολατρία

Πήγα στον Παρθενώνα λοιπόν και ήθελα να φουντάρω. Είναι μέγιστη ντροπή από το 1992 τα κοπρόσκυλα που διαφεντεύουν τις τύχες μας, λέγεται Μελίνα Μερκούρη και τα ρέστα... η θεά...του κωλ... Έχουν μέσα στο μνημείο το δικό μας γερανούς σκουριασμένους από το 1992 και παραπήγματα οι ξεδιάντροποι, μιλάμε τώρα για ελεεινή φυλή, που μας κυβερνάει από το 1973 και μετά».

Ν.Σφακιανάκης εισαγωγική ομιλία σε κέντρο διασκέδασης

«Ο ίδιος αν μπορέσει να πει κάτι… Και ο ίδιος νομίζω σε αυτές τις περιπτώσεις… Συνήθως, ξέρετε, αυτοκτονούν ή έχουν κάποιον βίαιο θάνατο από αλλού. Δεν αντέχεται αυτό ούτε από τον ίδιο που το έκανε, ούτε από τη σύζυγο. Δεν αντέχεται αυτό. Κοιτάξτε, όταν σκοτώσεις τη μάνα σου ή το παιδί σου… και όλα αυτά, με βιασμούς ή τέτοιου είδους δολοφονίες… Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Άρα γι’ αυτό σας είπα ότι εγώ νομίζω ότι σε αυτές τις περιπτώσεις πολύ γρήγορα θα έχουμε το θάνατο και του ίδιου του δράστη».

Γ.Πανούσης ως υπουργός σε ραδιοφωνική εκπομπή

Το ενδιαφέρον με τις δηλώσεις αυτές δεν είναι το περιεχόμενο τους. Αμφισβητήσεις για την Μερκούρη ή το πεπρωμένο ενός κανίβαλου παιδοκτόνου έχουν  ξαναγίνει και προφανώς θα τις ακούσουμε στο μέλλον. Το κοινό σημείο είναι ότι ο ομιλητής , διακινεί μια πεποίθηση σε ασύμβατο τόπο και χρόνο. Μια κρίση για την Μερκούρη ειπωμένη ως εισαγωγή σε μουσικό πρόγραμμα σε ένα κέντρο διασκέδασης και μια τεχνική πρόγνωση από εγκληματολόγο ο οποίος είναι ταυτόχρονα Υπουργός δικαιοσύνης  προκαλούν μια εύλογη αναστάτωση. Διαταράσσεται η τελετουργία του λόγου, μια σύμβαση των εκφωνήσεων , μια κοινά αποδεκτή πρακτική που ορίζει ότι η δήλωση  , ανεξάρτητα, από το περιεχόμενο της, έχει τον τόπο και χρόνο της.

Βέβαια ούτε ο Σφακιανάκης ούτε ο Πανούσης κατάλαβαν την «παράβαση» . Επέμειναν στο περιεχόμενο των δηλώσεων , ως μοναδικό επίδικο της μιας κριτικής: Τι σημασία έχει ο τόπος της δήλωσης όταν ο ομιλών αναλαμβάνει την ευθύνη της;

Η απάντηση είναι τόσο προφανής: Αν στα κέντρα κρίνουμε τη Μερκούρη, ο Υπουργός εκφέρει «τεχνικές γνωματεύσεις»  για μελλοντικούς θανάτους τότε οι εισαγγελείς μπορούν να αγορεύουν στους διαδρόμους των εφετείων, οι γιατροί να κάνουν ιατρικά συμβούλια με on line streaming, οι προπονητές να επιπλήττουν  τους αθλητές στην κερκίδα κλπ κλπ.

Ο εκτοπισμός του λόγου από το περιβάλλον του είναι μια θεμιτή καλλιτεχνική αναζήτηση. Η θραύση ή έστω κάμψη των αυστηρών κωδικών μιας εκφώνησης προσπαθεί να διαστείλει τα όρια μιας αναζήτησης μέσω της έκφρασης Η ονομαζόμενη καλλιτεχνική πρωτοπορία επεμβαίνει σε κλασσικά κείμενα , τα παραλλάσει, παρουσιάζει ήρωες σε άλλους ιστορικούς χρόνους, ξεχειλώνει τα τοπολογικά όρια της σκηνής, εισέρχεται στον τόπο των θεατών κλπ. Αν και η αισθητική αποτίμηση είναι πάντα αινιγματική, ο καλλιτεχνικός ενεργός παρατοπισμός  είναι αποδεκτός ως ανοικτή διακινδύνευση με ευθύνη. Πριν μερικά χρόνια σε μια παράσταση κλήθηκα να πιω μια σούπα , ενώ ο ίδιος θεατράνρωπος είχε μετατρέψει τους δρόμους πέριξ του θεάτρου ως μέρος του θεατρικού δρώμενου. Χμ… αμφισβητήσιμο αποτέλεσμα  αλλά τουλάχιστον μέρος μιας σύμβασης. Ο Θεατής ξέρει ότι κάτι ανορθόδοξο μπορεί να συμβεί.

 Η αισθητικοποίηση όμως διαχέεται παντού  όχι ως επιβολή  της καλλιτεχνίας  στα άλλα πεδία, ως επικράτηση  του ωραίου,  αλλά ως δικαίωμα «μοντερνισμού» . Η κάμψη των αυστηρών κωδίκων γίνεται μια  θεμιτή υπέρβαση. Με κάποιο τρόπο οι Σφακιανάκης Πανούσης  θεωρούν ότι διαπράττουν μια απενοχοποιημένη μοντερνική παρέκβαση κάποιων σκληρωτικών στερεότυπων. Για την κριτική στις δηλώσεις τους μπορούν άνετα να επικαλεστούν μια «προχωρημένη» πρακτική απέναντι σε μια συντηρητική καχυποψία.      

Τον απόλυτο παρατοπισμό του λόγου είδαμε στην τεράστια διαδήλωση του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες. Κόσμος, πολύχρωμα λάβαρα, πάθος, ψαλμωδίες ένα απόλυτο «καλλιτεχνικό» συμβάν που παραβίαζε τις συμβάσεις του λόγου: Ο κατηχητικός λόγος βγήκε από τον άμβωνα και εκστομίσθηκε στον τόπο της πολιτικής.  Ο θεσμικός πληθωρισμός του Χριστόδουλου, τον απογείωσε ως δυνητικό εθνάρχη και παρήγαγε την  πολιτική στρέβλωση αλλά και μια εκκεντρική παράσταση γενειοφόρων σε βυζαντινοπρεπές ντεκόρ. Τόσο η πολιτική στρέβλωση όσο και  η εκκεντρική παράσταση ala Ariane  Mnouchkine  ήταν καταλυτικές: Η επόμενη συγκυρία ανέδειξε μια συντηρητικής εκφώνησης νωχελική έως τεμπέλικη διαχείριση της αδράνειας (Καραμανλής) ενώ το καλλιτεχνικό συμβάν επαναλήφθηκε ως έντονο βίαιο υπερθέαμα τον Δεκέμβριο του οκτώ. Ο παρατοπισμός του λόγου άρχισε ως βυζαντινή όπερα και κατέληξε ως punk μεγα συμβάν καταστροφών. Η παράσταση και ο ιδεολογικός περίγυρος του Χριστόδουλου ενίσχυσαν το ευρύ ρεύμα Λάος Σαμαρά που επεκράτησε στην Ελληνική δεξιά μια δεκαετία μετά.

Αυτή η διάλυση της σύμβασης για το που εκδηλώνεται  η πεποίθηση, αυτός  ο αισθητικός ακραίος πειραματισμός δεν είναι πότε τόσο απλός , ποτέ τόσο μονοσήμαντος.

Ο συγχρονισμός  Σφακιανάκη Πανούση έχει την φυσική του αντιστάθμιση

Συμβαδίζει με μια αντίστροφη   κίνηση στον σκληρό πυρήνα της πολιτικής. Στην Ζ. Κωνσταντοπούλου έχουμε μια σχεδόν φυσική οργανική αντί-ροπή που προσπαθεί να εγκλωβίσει την εκφώνηση στον πιο σκληρά τυπικό κόσμο. Η πρόεδρος της Βουλής πρωτοστατεί σε μια ακραία τυπολατρία, στο όνομα μιας πολιτειακής αναβάθμισης, όπου ο πολιτικός λόγος ελέγχεται για την παραμικρή απόκλιση από κανόνες. Στον αντίποδα του εκτραχηλιστικού παρατοπισμού  αναδύεται ο πιο αυστηρός κώδικας λόγου, η υπακοή στα όρια, τις απαιτήσεις , την πειθαρχεία του λόγου εντός του τόπου του. Αν αποσυνδέσουμε ενδεχόμενες θεμιτές ιδιοτέλειες από την πρακτική της προέδρου, έχουμε μετά από χρόνια μια ενδιαφέρουσα προοδευτική τυπολατρία.

Πολύ φοβάμαι όμως πως αντί η υποταγή στον κώδικα του λόγου να λειτουργήσει ως αντίβαρο στον εκτραχηλισμό, διακρίνεται μια αισθητική βιοψυχική δυναμική ενός άλλου άκρου.

Αν μιλήσουμε με όρους «Αντι Οιδίποδα», περνάμε από την απόλυτη σχιζοειδή «απεδαφοποίηση» όπου λέμε τα πάντα, όπου θέλουμε , όποτε θέλουμε ,σε μια παρανοϊκή «τοπολογική» καθήλωση των κωδίκων όπου ο φορμαλισμός του πολιτικού λόγου ελέγχεται και για το παραμικρό χρονολογικό λάθος. Η Πρόεδρος επιχειρεί την ενδιαφέρουσα κωδικοποίηση, αντίβαρο στον εκτραχηλισμό, αλλά η διαχείριση της αναδύει συμπτώματα της απόλυτης καθήλωσης. Δεν χρειάζεται να πάμε στα βαθιά του «Αντι Οιδίποδα» να  δούμε πως εμμονή της τυπολατρίας ευρίσκεται στον εδαφικό τόπο  του παρανοϊκού φασιστικού μορφώματος . Η ακατανόητη εκ πρώτης όψεως συνάφεια προέδρου-ΧΑ δεν είναι πολιτική του «πολιτικού » ,είναι πιο βαθιά  από ότι φαίνεται για αυτό και αναδύεται συνεχώς ως σύμπτωμα  διαφόρων γλωσσικών ολισθημάτων, λανθασμένων διαδικαστικών εκτιμήσεων: Ο παρανοϊκός πόλος ενισχύεται.

Βρισκόμαστε λοιπόν όπως πάντα ανάμεσα στα άκρα : από την μια η καθολική ρευστοποίηση του επικοινωνιακού πλαισίου , από την άλλη η πάκτωση του λόγου στον πιο αυστηρό εγκλεισμό των τύπων και του «νόμου». Το πρόβλημα είναι πως ούτε ο νομαδισμός παράγει πλεονάσματα κοινωνικής δυναμικής ούτε η εδαφοποίηση δημιουργεί αυστηρούς θεσμούς . 

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης η έκβαση φαίνεται τραγικά αβέβαια.

Η τριμερής και οι δυσλειτουργικοί

Πριν μόλις μερικές μέρες η συνάντηση Τσίπρα, Αλ Σίσι, Αναστασιάδη επιβεβαίωσε την νέα γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή. Η στρατηγική ανάλυση αποσιώπησε μια συμβολική συνύπαρξη τριών διαφορετικών πολιτικών Ελιτ: ο Στρατός ως εγγυητής ενός κοσμικού δεσποτισμού (Αλ Σίσι)  η Νομικο επιχειρηματική Τάξη (Αναστασιάδης) και η καθαρή κομματικοπολιτική έκφραση ( Τσίπρας). Οι τρεις γεωστρατηγικές οντότητες ταυτόχρονα εκφράζουν τρία διαφορετικά υποδείγματα διαχείρισης. Το Ελληνικό υπόδειγμα  είναι τυπικά το πιο "πολιτικό" με αδιαμφισβήτητη νομιμοποίηση και ηθική υπεροχή.

Στρατός, Χρήμα, Κόμμα συγχρονίστηκαν ως καθολικοί εκφραστές ,κρατικών οντοτήτων και αντίστοιχων εσωτερικών   κοινωνικών ανταγωνισμών.

Ο τρέχων γογγυσμός για το ελληνικό υπόδειγμα έχει την εξής παράδοξη μορφή : ενώ γνωρίζουμε ότι δεν διαθέτουμε το Κυπριακό κράτος, ο στρατιωτικός αναγεννητικός δεσποτισμός μας τελείωσε το 1909 καλούμαστε να αποκομματικοποιήσουμε  ένα  κομματικό κράτος την στιγμή που  το κομματικό φαινόμενο είναι σταθερά πιο λειτουργικό. Ο νεοελληνικός "κομματισμός" είναι εδραίος και παραγωγικός ενώ  το κράτος είναι δυσκίνητο και ακριβό. Τεχνικά το κράτος έχει να μάθει από τα κόμματα.

Σήμερα ο κομματικός αστερισμός έχει όλα τα είδη:

Μεγάλο κόμμα με δημοκρατικές τάσεις, οργανώσεις (Συριζα). Συντηρητική πολυβαρονία με δημοκρατική νομιμοποίηση (ΝΔ). Κόμμα μοντέρνας συμμετοχικής εταιρείας με κυρίαρχο τον Ceo σε  παραλλαγές (Το Ποτάμι, Ανελ, Κιδησο). Τυπικό κομμουνιστικό στην μορφή του 1917 (Κκε). Αυταρχικό προσωποπαγές (ΧΑ).Μικρά δημοκρατικά κόμματα (Πασοκ, Δημαρ) κλπ.

Όταν  κυβέρνηση του 12 λειτούργησε με τον μηχανισμό 4-2-1 υπέστη μια σκληρή ηθικολογική  κριτική. Την εγκάλεσαν για το πρωτείο του κόμματος έναντι του κράτους. Ωστόσο αυτό που έκανε ήταν απόλυτα ρεαλιστικό. Αφού υπάρχουν μετακλητές θέσεις, με δεδομένη τη λειτουργική υπεροχή του κόμματος έναντι του κράτους είναι προτιμότερη η αξιοκρατική κομματικοποίηση από την κρατική αναξιοκρατία. Οι πραγματικοί μηχανισμοί «αξιολόγησης» εντός κόμματος είναι αρτιότεροι των εσαεί επερχόμενων «αξιολογήσεων» εντός του κράτους.

Αν δούμε τους μηχανισμούς κυριαρχίας της πολιτικής ελίτ, αποστασιοποιημένους από το περιεχόμενο ( εθνική σωτηρία- ανθρωπιστική κρίση)  και την παραγωγή (πραξικόπημα- εκλογές ) της πολιτικής εντολής τους  , τότε ο Αιγυπτιακός Στρατός είναι ισότιμος με το Ελληνικό κόμμα.

Στην Αιγυπτιακή περίπτωση ο Στρατός εκτός από το μονοπώλιο της βίας κατέχει μια ιδεολογική ηγεμονία. Είναι στελεχωμένος από τον λαό και μέσω ενός εκτεταμένου δικτύου επιχειρήσεων επιδεικνύει τεχνολογική αρτιότητα και αποτελεσματική διοίκηση. Ο συνδυασμός   «λαϊκότητας» και «αποτελεσματικότητας» συμπληρώνει όλα τα κενά ενός ευθραύστου κράτους που ρέπει στον αυταρχισμό για να εξισορροπήσει τον εσωτερικό ανταγωνισμό. Ο στρατός  συμπληρώνει τις κρατικές ελλείψεις προσωρινά για να εξυγιάνει το κράτος και να το καταστήσει ικανό να λειτουργήσει «αποστρατικοποιημένο» .

Αντιστοίχως, το Κόμμα, ένας πολυπρόσωπος μηχανισμός «λαϊκής» προέλευσης με ηθικό πλεονέκτημα , δομημένες εσωτερικές «αξιολογήσεις» καλείται να συμπληρώσει τα κενά του «δυσκίνητου» κράτους προσωρινά .Η προσωρινή κομματικοποίηση στοχεύει στην αποκομματικοποίηση.

Η τριμερής λοιπόν είχε μια ιδιόμορφη πλοκή:

Η Κυπριακή κρατική ευρυθμία προσήλθε  με τους εκπροσώπους  της χρηματοοικονομικής σφαίρας, ενώ τα άλλα «δυσλειτουργικά κράτη»  με τους χειριστές ενός μόνιμου  διοικητικού εμβολιασμού. Οι χειριστές «κόμμα» ή «στρατός» εισάγουν  τα μικρόβια του κόμματος και του στρατούς για να προφυλάξουν την κρατική διοίκηση από την ασθένεια του κομματισμού και της στρατικοποίησης.

Παρανοήσεις πεποιθήσεων

«Προτίθεμαι να μην το δεχτώ, χωρίς να θέλω να πω τίποτα για τον καινούργιο νόμο. Ο καινούργιος νόμος πέρασε με δυσκολία και η κυβέρνηση φάνηκε να δείχνει αποφασιστικότητα και αντοχή» δηλώνει στον δημοσιογράφο Βασίλη Χήτο ο Σάββας Ξηρός. Συνεχίζοντας αναφέρει «Δεν προτίθεμαι να δεχθώ την ηλεκτρονική επιτήρηση» λέει ο τρομοκράτης της 17Ν και συνεχίζει «Ο πρώτος και κυριότερος λόγος είναι λόγω θρησκευτικών πεποιθήσεων. Δηλαδή αυτό περιγράφεται στην Αποκάλυψη ως μέσον χωρίς το οποίο δεν μπορεί κάποιος να μετέχει στην κοινωνική ζωή και τείνει να επιβληθεί σε όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Αυτό το ζήτημα, αυτός ο τρόπος επιτήρησης προσπαθεί να επιβληθεί με κάθε τρόπο στη σύγχρονη κοινωνία. Δηλαδή, το να δοκιμάζεται πιλοτικά αυτό το σύστημα σε κατάδικο, σε κρατούμενο, δηλαδή κάνουν ένα πείραμα σε πραγματικές συνθήκες. Τώρα πρέπει να επεκταθεί σε ευαίσθητους τομείς, δηλαδή ποιοι δουλεύουν στα αεροδρόμια, όπως έγινε το 2004 με τα βιομετρικά στοιχεία στα αεροδρόμια, τα οποία σήμερα έχουν επεκταθεί και στις τράπεζες και σε άλλα». Παράλληλα ο Σάββας Ξηρός δηλώνει ότι «Θα υπάρχει μια γενική επιτήρηση και από εκεί που υποτίθεται ότι το σύστημα κοιτάει τον άνθρωπο, ξαφνικά ο κάθε άνθρωπος θα γίνει μια κουκκίδα σε μια οθόνη με ένα πλήρη έλεγχο κίνησής του». Αναφερόμενος στους ιατρικούς λόγους για τους οποίους δεν δέχεται το βραχιολάκι είναι ότι δεν θα μπορεί να κάνει καμία εξέταση, ούτε καρδιογράφημα, ούτε μαγνητική, ούτε αξονικές.

Η δήλωση του ΣΞ φάνηκε εξωφρενική , ηθικά έωλη

Είναι δυνατόν κάποιος που κατηγορείται , τουλάχιστον για πολιτικές δολοφονίες ( αν δεχθούμε για λόγους συζήτησης την δική του εκδοχή) να προτάσσει θρησκευτικές πεποιθήσεις;
Μα ακριβώς αυτή η θρησκευτική πεποίθηση δεν έχει δογματικά τη ζωή ως αυταξία;

Υποστηρίζω πως η δήλωση Ξηρού είναι εσωτερικά συνεπής και αναδύει με επάρκεια τα στοιχεία ενός πολιτικού πράττειν. Ο Ξηρός δεν κοροϊδεύει, δεν υποφέρει από κανενός είδους σύγχυση.

Στη δήλωση αναφέρονται δύο επιχειρήματα : το θρησκευτικό και το ιατρικό: ένα αξιακό ιδεολογικό και ένα χρηστικό εργαλειακό. Το βραχιόλι είναι ασύμβατο με μια πεποίθηση , αλλά τεχνολογικά εμποδίζει μια ίαση.

Η δήλωση ξενίζει γιατί οι διερμηνείς της δεν κατανοούν ότι η "πολιτική" πράξη του ΣΞ , αναδύεται από μια θρησκευτικού τύπου  πεποίθηση η οποία εκ των υστέρων ορθολογικοποιείται μέσω μιας προκήρυξης. Ο ΣΞ όντας απόλυτα συνεπής στην πολιτική του θεολογία επικαλείται ένα κείμενο "Αποκάλυψης", μια Γραφή που αναβλύζει με την βοήθεια του Ευαγγελιστή από το " επέκεινα". Το κείμενο δεν επιδέχεται ερμηνείας, αλλά ο ΣΞ το κατανοεί στην πρώτη πραγματολογική του ανάγνωση. Μεταξύ του πράττειν του ΣΞ και των πεποιθήσεων -αναφορών του δεν μεσολαβεί τίποτα.

Οι πολιτικές δολοφονίες ομοίως δεν είναι παρά αδιαμεσολάβητες επιτελέσεις εντολές μιας άλλης  Αρχή- Γραφής, μιας Ιερής Αποκάλυψης του κοινωνικού ζητήματος. Τα Κείμενα του κοινωνικού ζητήματος, διαβασμένα αυτούσια χωρίς ερμηνευτική απόσταση  μπορούν να οδηγήσουν σε κλασσικά μοτίβα "ατομικής φώτισης" και "ιερού χρέους".

Το σύνολο των ιδεών, αυτών που εμείς ταξινομικά κατατάσσουμε ως ιδιαίτερες θρησκευτικές και άλλου επιπέδου πολιτικές πεποιθήσεις,  όπως τις επικαλείται ο ΣΞ είναι θεμελιακά θρησκευτικές και μόνο μέσω αυτής της δογματικής εγκατάστασης    κινητοποίησαν την εκτελεστική του δεινότητα. Η παρανόηση αρχίζει καθώς οι αναγνώστες προκαταβολικά αφαιρούν το θεολογικό στοιχείο από μια υποτιθέμενη κοσμική-υλιστική πολιτική πράξη. Ο ΣΞ όμως είναι εσωτερικά συνεπής: είτε επικαλείται την Αποκάλυψη του Ιωάννου ή την Αποκάλυψη του Κοινωνικού ζητήματος δια χειρός 17 Ν. Και τα δύο είναι  για αυτόν «θρησκευτικές πεποιθήσεις»

Η απουσία του σταδίου της ερμηνείας, δηλαδή της επανεγγραφής του κειμένου αναφοράς είναι  το θεολογικό πρόβλημα του ΣΞ.

Εδώ θα άξιζε να δούμε την ομογένεια του  ΣΞ με τους εκτελεστές  του Isil και την ετερογένεια από  τους δολοφόνους της ΧΑ.

Το Isil ομοίως διαβάζει «κατά γράμμα» ένα άλλο αποκαλυπτικό κείμενο , το Κοράνι και εμπλέκεται σε μια αντιμαχία με τον Δίαβολο σε μια κυριολεκτική μάχη σώμα με σώμα.

Αντίθετα από την μικρόνοια της αδιαμεσολάβητης ανάγνωσης των κειμένων μιας Αποκάλυψης, η  δολοφονική μανία της ΧΑ προκύπτει από ένα φυλετικό παγανισμό, ένα οργανικό φυλετισμό του DNA. Εδώ η «πολιτική δολοφονία» δεν πηγάζει ως έλλειψη μιας συμβολικής επανατοποθέτησης  ενός θεμελιακού Κειμένου .Είναι   αυτοφυής ιδεολογία η οποία εκβάλει απ’ ευθείας από τα «ταπεινά» του ανταγωνισμού. Η ΧΑ δολοφονεί ως φυσική επέκταση ενός μη επιδεχόμενου συμβολισμού γίγνεσθαι των ζώων ,των αγελών. (Δες εδώ LLS)

Όσοι λοιπόν χλεύασαν τον ΣΞ δεν πρόσεξαν τι ακριβώς είπε.