Το βλέμμα του Lee και άλλα βλέμματα

Ο βρικόλακας του Κρίστοφερ Λη ήταν μοναδικός .

Ήταν ο πρώτος που μπόρεσε να αποδώσει την υπαινικτική ασάφεια μεταξύ ερωτικού και τερατώδους που είχε το δήγμα του βρικόλακα. Ο Λη είχε ένα μοναδικό ύφος ένα αφροδισιακό βλέμμα , το οποίο τροφοδοτούσε μια ζωική επίθεση . Η φιγούρα του ξερακιανού μεσήλικα  που επιτίθεται σε νεαρές καλλονές , το ερωτικό λιβιδιακό δάγκωμα στον γυμνό λαιμό ήταν αυτό που καθιέρωσαν τον Λη και όχι κανενός είδους φρίκη, ή τρόμος. Γι’ αυτό και στις κλασσικές του ταινίες ο Λη απολάμβανε την εξωτερικευμένη επιδοκιμασία από τους άντρες θεατές που καταλάβαιναν ενστικτωδώς την φύση της βρικολακικής επίθεσης  . Οι αλαλαγμοί στην τελική επίθεση του βρικόλακα ανήκαν στον ίδιο συναισθηματικό κόσμο με τα επιφωνήματα που επιβράβευαν την επίβαση του Γκουσγκούνη. Γιατί η  επίθεση του βρικόλακα είναι μια μετουσιωμένη ερωτική επαφή που παράγει ακριβώς τις ίδιες αφροδισιακές σωματικές διαστολές και εκφράσεις. Το βλέμμα και όχι οι κοπτήρες του Λη έμεινε αξεπέραστο.

Ταυτόχρονα ο ερωτικός βρικόλακας ήταν στερημένος από την σωματική ερωτική επαφή . Στις κλασικές ταινίες όλος το λιβιδιακό φορτίο εκφορτίζεται με δήγματα .Ενώ ο ερωτισμός είναι παντού η κλασσική σωματική συνεύρεση δεν υπάρχει πουθενά, απλώς έχει μετουσιωθεί .

Αυτός ο μοναδικός ερωτισμός όπου το μοναδικό γυμνό είναι ο λαιμός μιας καλλονής και οι λίγες σταγόνες του αίματος  τα μοναδικά σωματικά ρευστά , έμεινε κλασσικός ως απόλυτη έκφραση της ηδονής. Ο Λη παραμένει ο μοναδικός εραστής σε συνευρέσεις μοναδικής αισθητικής και ατμόσφαιρας .Με τον βρικόλακα του  ο αφροδισιασμός αισθητικοποιήθηκε  τελείως απέκτησε μια αυστηρή τελετουργία και επειδή ακριβώς συγκροτήθηκε μέσα από ένα αυστηρό κώδικα έγινε και πιο βαθύς.

Αυτό το μοναδικό τερατικό –ερωτικό βλέμμα  του Λη , αυτή η υπαινικτική πυκνή διαχείριση του σεξουαλικού κατέγραψαν μια ολόκληρη εποχή .

Η κάθε εποχή έχει το βλέμμα της.

Πριν μερικά χρόνια ο Πανούσης σε μια παράσταση του είχε συνοδέψει την μουσική του με εικόνες πορνοστάρ. Μετά το τραγούδι στο κλασσικό κυνικά βιτριολικό έως σκατολογικό  σχόλιο  του ο Πανούσης προέβαλε τις ίδιες εικόνες των σταρ σε απόλυτο γκρο πλαν εστιασμένο στα μάτια . Κάλεσε το κοινό της βραδιάς να παρατηρήσει τα μάτια που ανέδυαν τον απόλυτο τρόμο. Μόνο ένας ιδιοφυής  ακραίος freak καλλιτέχνης σαν τον Πανούση μπορούσε να αναδείξει ένα τέτοιο λεπτό όριο : το  απομονωμένο βλέμμα ήταν τρομώδες.

Ο Αμίρ Πόλακ , ένας ισραηλίτης δημοσιογράφος που ξέρει την Αθήνα και την Ιεροσόλυμα είχε αναλύσει μια άλλη λεπτή διαφορά . Το βλέμμα της επαιτείας . Οι επαίτες που υπάρχουν στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ κοιτάνε ευθύβολα και επιτακτικά κουδουνίζουν ένα τασάκι με λίγα νομίσματα. Οι επαίτες επικαλούνται την ηθική υπόσταση του άλλου. Το βλέμμα τους δεν παρακαλεί αλλά υπενθυμίζει με τον ήχο των νομισμάτων  τον Ηθικό Νόμο της αλληλεγγύης. Αντίθετα οι  επαίτες της Πλάκας επικαλούνται το συναίσθημα και όχι την Ηθική του άλλου. Το βλέμμα εμπεριέχει ένα αυτό-οικτιρμό μια διασταλμένη διάθεση λύπης συμπόνιας ευσπλαχνίας. Η διαφορά των βλεμμάτων αναδεικνύει δυο διαφορετικούς κόσμους : την ηθική έγκληση , τον συναισθηματικό σπαραγμό.

Γεια σου Κρίστοφερ  με το μοναδικό βλέμμα στους λεπτούς κρινένιους λαιμούς.