Στις επερχόμενες διπλές (20 Σεπτεμβρίου -1 Νοεμβρίου ) εκλογές της Μεταοθωμανικής επικράτειας συγκρούονται δυο ρεύματα:
Ένα ηθικολογικό με αναφορές σε μια εμμενή πληβειακή εντολή ( Νταβούντογλου -Τσίπρας) Ας ονομάσουμε το ρεύμα Tsiprortoganism (Tsrg)
Ένα ιστορικό
με αναφορές στον ευρωπαϊσμό της παράταξης ( Κιλιτσντάρογλου-Μειμαράκης). Ας ονομάσουμε το ρεύμα Karamanlokemalism (Krkm)
Ο τσιπροερντογανιοσμός
στερεώνει την συνοχή του σε μια θεμελιακή ηθική αρχή: στην δύση της επικράτειας
αυτή είναι η αριστερά στην ανατολή είναι το ισλάμ . Το
ρεύμα αυτοκανοείται ως ένας «παρείσακτος» του κράτους το οποίο θέλει να
αναμορφώσει εκ των ένδον μέσω ενός διαρκούς αγώνα. Οι τσιπροερντογανιστές είναι
αναμορφωτές , αναγεννητές οι οποίοι «εισέρχονται» αενάως στην κυβέρνηση καθώς η
υποτιθέμενη πληβειακή τους καταγωγή λειτουργεί μονίμως ως δεσμός , ως σύνδεσμος, ως χαλινάρι για
πιθανές εκτροπές
Ο καραμανλοκεμαλισμός
βασίζεται στην ιστορική του επιτυχία : σε κρίσιμες στιγμές διαχειρίστηκε «εκ
των άνω» μια απόφαση «ευρωπαϊκού εκμοντερνισμού». Στη ανατολή ο εκσυγχρονισμός
συνέπεσε μια εκκοσμίκευση του κράτους, την κάθαρση από αραβικές επιρροές , και
μια βίαιη εθνική κατασκευή. Στην δύση ο
εκσυγχρονισμός κατ’ αρχάς διαχειρίστηκε μια αυταρχική εκβιομηχάνιση και πρωταγωνίστησε
στην στρατηγική επιλογή συνάρμοσης με τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής δομής.
To Tsrg σε ανατολή και δύση φλερτάρισε
με μικρότερα κόμματα από την ιστορική ρίζα του καραμανλοκεμαλισμού : στην
δυτική περιοχή με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στην ανατολική περιοχή με τους εθνικιστές
MHP. Εν παραλλήλω το Τsrg έχει υποστεί μια εσωτερική ρήξη : στην ανατολή με τον ιδεολογικό του μέντορα
του Fertullah Gullen στη δύση τον στυλοβάτη του κόμματος Π.Λαφαζάνη
Το Krkm σε ανατολή και δύση προσέρχεται στις εκλογές με το ιστορικό «βάρος» της οθωμανικής
κληρονομιάς. Το κράτος, σε ανατολή και δύση, η περιρρέουσα ηθική του μεταφέρουν
υπολείμματα από την πρακτική της Μεγάλης Πύλης. Σε ανατολή και δύση ο
καραμανλοκεμαλισμός καλλιέργησε κλειστούς βιότοπους εντός του στρατού, των
υπουργείων οι οποίοι αναπαρήγαγαν τα κόμματα τους. Βέβαια υπήρξαν διαλείμματα
και προσπάθειες ανοίγματος των βιότοπων , δυτικά με τον Παπανδρέου και
ανατολικά με τον Ozal , αλλά η γενική αίσθηση παρέμεινε αναλλοίωτη. Άλλωστε ο τσιπρορντογανισμός
διογκώθηκε ακριβώς λόγω αυτών των ατελών προσπαθειών.
Στα αριστερά του
πολιτικού φάσματος σε ανατολή και δύση αναδύονται σχηματισμοί με ισχυρή νομιμοποίηση
περίπου στο 15 %. Στην ανατολή το HDP και στην δύση ο πολωμένος σχηματισμός ΚΚε-Λαε.
Και οι δύο φορείς μιας τυπικής αριστερής αντιπολίτευσης δικαιωμάτων (κυρίως
εθνικών στην ανατολή, κυρίως εργατικών στην δύση) έχουν μια ιστορική συνάφεια
με διαφορά 70 ετών. Στην δύση πριν 70 χρόνια η αριστερά ήταν μερικώς ένοπλή όπως
σήμερα στην ανατολή.
Οι διπλές εκλογές
στην επικράτεια είναι ντέρμπυ
Για τις εκλογές στην Ανατολή της επικράτειας (εδώ)
Νομίζω πως λόγω της όντως υπάρχουσας συνδετικής υπερεθνικής δομής (ΕλλαδοΤουρκικό γεωπολιτικό και γεωπολιτισμικό ΝΑΤΟικό υποκείμενο υπό το ΒενιζελοΚεμαλικό consensus ) είναι λίγο παρατραβηγμένο το ερμηνευτικό σας σχήμα. Ο Τσίπρας και το «ρεύμα» του είναι νανοειδούς και μικροσκοπικού βάθους, έκτασης και δυναμικής σε σχέση με το απέναντι ερτογανικό ρεύμα. Είναι αβαθές και διανοητικά ανύπαρκτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροέρχεται από ένα κόμμα και ρεύμα το οποίο έχει δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμικό υπόβαθρο (Ευρωκομμουνισμός) και είναι σφόδρα «φιλοευρωπαϊκό» με μια -ρητορική κυρίως- εσάνς light ή soft «ευρωσκεπτικισμού». Χρησιμοποιεί όλα τα μεγάλα προβλήματα που αφορούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο επιφανειακά, συνθηματολογικά, παρασιτικά, οπορτουνιστικά. Επίσης κάλλιστα ο Τσίπρας θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως «νεος Βενιζέλος» (αναφορές Φερχόφστατ, Πάγκαλου) παρά ως το αντίθετο του.
Με απλά λόγια είναι εξαιρετικά κολακευτικό για τον Τσίπρα να παραλληλίζεται με τον Ερτογάν (ο οποίος έχει κάνει και φυλακή). Τα μεγέθη είναι εξαιρετικά άνισα. Ο Ερτογάν είναι ο μεγαλύτερος ηγέτης της Τουρκίας μετά -ή μαζί ισχυρίζονται ορισμένοι- με τον Κεμάλ. Ο Τσίπρας είναι...
Μακάρι να υπήρχε μια αντίστοιχη εξέλιξη-κατάσταση-κινητικότητα-διεργασία με όσα συμβαίνουν στην Τουρκία και στην Ελλάδα, όχι υπό την έννοια των περιεχομένων βέβαια (τα οποία θα ήταν σαφώς διαφορετικά), αλλά υπό την έννοια των αναλογιών ανάμεσα σε αυτόχθονο και ετερόχθονο ή «δυτικό» και αυτόχθονο - αυτό είναι το σχήμα και όχι «Δύση ή Ανατολή» όπως παραπλανητικά λέγεται (η σύγκλιση των αναπτυξιακών προτύπων και η διάδοση της τεχνολογίας σε πλανητική κλίμακα αντί να δημιουργήσουν έναν «επίπεδο», ομοιόμορφο και ομοιογενή ΚόσμοΧώρο όπως προέβλεπαν πολλοί, τροφοδότησαν την αναβίωση πολιτισμικών, θρησκευτικών και νεοπαραδοσιακών μορφών και ταυτοτήτων. Αυτό συμβαίνει διότι ο οικονομικός ή/και δημογραφικός δυναμισμός παράλληλα με τη διάδοση των τεχνολογικών μέσων τροφοδοτούν την πολιτιστική, πολιτική και στρατιωτική αυτοεπιβεβαίωση της ιθαγενούς κουλτούρας - όπου δεν κυριαρχεί ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός. ΝεοΚομφουκιανισμός στην Κίνα, ΝεοΟθωμανισμός στην Τουρκία, ΝεοΙνδουισμός στην Ινδία, «αναβιώσεις» σε όλη τη γεωγραφία του Ισλάμ (κεντρικού ή μη), ΝεοΣυντηρητισμός -; - ή όπως αλλιώς θέλετε- στη Ρωσία και στις Η.Π.Α. Αυτό είναι το νέο πλανητικό σκηνικό).
Η Ελλάδα δεν συμμετέχει σε αυτή την παγκόσμια εξέλιξη. Δεν υπάρχει κίνημα πνευματικής, πολιτικής και πολιτιστικής αυτοχθονίας. Όλα είναι πολιτιστικά ετερόχθονα και ετεροκαθοριζόμενα, υποπροϊόντα της πολιτιστικής αποικιοκρατίας και κατοχής.
Κάτι βέβαια που φανερώνει την εσωτερική υλική και πνευματική απίσχανση και παρακμή της χώρας μας.
-----
Στην Ελλάδα υπάρχει μια προσπάθεια εκλογίκευσης και νομιμοποίησης ενός καθεστώτος αποικιοποίησης και κηδεμόνευσης. Η νίκη της πολιτιστικής αποικιοκρατίας και κατοχής είναι συντριπτική. Η δολοφονία του πολιτισμικού, δημιουργικού φαντασιακού, ο μεταπρατισμός, το δορυφορικό-εξαρτημένο ή/και περιφερειακό κράτος -εν συντομία- φανερώνουν όλα τα προηγούμενα. Μην αυτοκολακευόμαστε, λοιπόν.
Κατά τα άλλα, σαφώς και οι αναλογίες ως προς τις εσωτερικές λειτουργίες του κοινοβουλευτικού και ευρύτερα πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα και την Τουρκία βεβαίως και υπάρχουν - από την περίοδο των ΝεόΤουρκων τουλάχιστον. Όπως έγραψα, έχουμε να κάνουμε με δύο «δίδυμα-κράτη» που λειτουργούν ως ενιαία μονάδα (με αντιθέσεις, ανισοβαρή σχέση κ.λπ) εάν ιδωθούν από υπερεθνική ματιά ή υπερεθνικό επίπεδο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια γραμμή (και ολοκληρώνω γιατί κούρασα): Ο Τσίπρας είναι περισσότερο το αριστερό αντίστοιχο -και συνεχιστής- του καραμανλοκεμαλισμού παρά το δυτικό αντίστοιχο του ερτογανισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ'αρχάς επιτρέψτε μου να επαναλάβω την εκτίμηση για την ποιότητα και το βάθος στην Κοσμοιδιογλωσσία.
Θα έλεγα πως η πυκνότητα της δουλειάς σας είναι εως απαγορευτική για σχολιασμό. Σας απολαμβάνουμε
Τούτων δοθέντων θα ήθελα να δούμε τις δομικές ομοιότητες
Έχουμε ένα "δυτικότροπο" εκσυγχρονισμό ο οποίος , λόγω ενός αβαθούς αστισμού, παίρνει αναγκαστικά μια αυταρχική μορφή. Ο Κεμαλισμός , επίτρεψτε μου, μου φαίνεται αναλογικά ομόλογος με τον Καραμανλισμό του 50-60, τον Μπααθσιμό του 60,τον Σάχη του 60.
Εχουμε ένα ρεύμα που έχει αναφορές στον "λαό" εννοούμενο ως μονίμως εκτός κράτους.Αυτός είναι ο Ερντογανισμός, αλλά και ο Ανδρέας του 74-3 και ο Τσίπρας του 10-15.
Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε την ιστορική αντίφαση της περιοχής όπου ο αυταρχικός εκσυγχρονισμός είναι ταυτόχρονα και δίοδος προς την Δύση. Η ιστορία δεν μας έβαλε καθαρό δίλημμα "αστική τάξη-εργατική τάξη" αλλά το πιο δυστροπο βασανιστικό αυταρχικό αυταρχισμό ή ποπουλιστική καθήλωση
Εχω την μέγιστη εκτίμηση προς τον Ερντογανισμό γιατί κατόρθωσε να συνδιάσει την λαική συναίνεση, την οικονομική μεγέθυνση αλλά και τον μετριασμό του ηθικού εκτραχηλισμού σε μαζική κλίμακα. Όντως είναι κολακευτικο για τον Τσιπρα ο παραλληλισμός αλλά στέκομαι περισσότερο στην ομοιότητα : πλεβειακή εκπροσώπιση, πρωτείο της ηθικής επιταγής
Διαβάζω το σχολιο σας ,στα συμφραζόμενα των μεγάλων αναλύσεων της Κοσμοιδιογλωσσίας, και από αυτή την άποψη έχετε δίκιο. Τα μεγέθη είναι άνισα, αλλά ΄θέλω να διαβάσω την έκρηξη του Συριζα περισσότερο εντός των συγχρονισμών πολιτιστικής και πολιτικής ιστορίας παρά στο σχήμα δεξιά αριστερά.
Μόνο για δική μου άσκηση, νομίζω πως η χρήση εννοιών ( καραμανλοκεμαλισμός, τσιπροερντογανισμός) που θα μπορούσαν να αναλύσουν την περιοχή ως όλον, ως μια οργανική ενότητα μιας σύνθεσης ήπιου Ισλάμ , Ορθοδοξίας, λυμφατικού αστισμού, ίσως να προσέφερε μερικές εξηγήσεις. Επειδή η άσκηση είναι ατομική , προφανώς έχει και το ρίσκο να είναι αναποτελεσματική ή ελλειπής. Αλλά για αυτό ιστολογούμε κάποιοι.
Με εκτίμηση
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Ευτύχημα θα ήταν εάν καταφέρω να προσφέρω κάποιας μορφής έργο το οποίο θα ξεπερνά την στενή υποκειμενική μου τοποθέτηση (υπό την έννοια μιας γενικότερης χρησιμότητας). Η εποχή μας έχει απαιτήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσπάθεια σας για τη δημιουργία όρων που θα προσεγγίζουν την περιοχή ως όλον στα πλαίσια που αναφέρετε (Ισλάμ , Ορθοδοξίας, λυμφατικού αστισμού) είναι εξαιρετικά γόνιμη και υπερ πολύτιμη. Οπωσδήποτε η πλεβειακή εκπροσώπιση και πρωτείο της ηθικής επιταγής όπως τα θέτετε ισχύουν και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Μάλιστα δημιουργούν και μια εσωτερική συνεκτικότητα ανάμεσα σε Πα.Σο.Κ και Συ.Ριζ.Α.
Ουσιαστικά συμφωνώ με όσα γράφετε στο σχολιασμό σας. Με τη γενικότερη προσέγγιση σας. Επίσης συμφωνώ πως είναι προτιμότερο να διαβάζουμε περισσότερο εντός των συγχρονισμών πολιτιστικής και πολιτικής ιστορίας παρά στο σχήμα δεξιά-αριστερά τις εξελίξεις, απλά ανέφερα το «αριστερά-δεξιά» για να καταδείξω την εσωτερική συνάφεια καραμανλισμού-τσιπρισμού (εννοώντας τον νεώτερο Καραμανλή).
Αυτό που τονίζω είναι πως ο Συ.Ριζ.Α και ο Τσίπρας δεν μπορούν να συγκρίνονται ούτε με τον Παπανδρέου ούτε με τον Ερτογάν. Το Πα.Σο.Κ ορθώς αναφέρθηκε. Διαφωνώ, όμως, με την κυρίαρχη άποψη -εν πολλοίς «εκσυγχρονιστικής» εμπνεύσεως- για τη συνάφεια των δύο. Το Πα.Σο.Κ όταν πρωτοξεκίνησε είχε τα περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που δεν έχει ο Συ.Ριζ.Α (και αναφέρω σε προηγούμενα σχόλια). Ο Συ.Ριζ.Α φαντάζει ως ένα εντελώς παροδικό -σχεδόν τεχνητό- φαινόμενο, δίχως ενδογενή δυναμική, ρίζες, λαϊκή βάση, προοπτική. Σαφώς και ο Συ.Ριζ.Α δεν είναι καινούργιο πολιτικό σχήμα. Ενυπήρχε στις κρατικές-κομματικές δομές (όπως η Χ.Α, ο Καμμένος, ο Κουβέλης και όλοι όσοι ανακυκλώνονται. Στις κρατικοεπιχειρηματικές και μηντιακές δομές υπήρχε ο Θεοδωράκης, το κόμμα του οποίου είναι προϊών μηντιογένεσης). Ουσιαστικά έχουμε ένα μπροκάρισμα του πολιτικού συστήματος και μια στεγανοποίηση του. Γενικότερα, τώρα, νομίζω πως οι αντιστοιχίες είναι υπερβολικές και έχουν πολεμικά κίνητρα με σκοπό την αποδόμηση μιας εποχής (80'ς), την ηγεμόνευση επί ενός χώρου («εκσυγχρονιστική» vs «λαϊκιστική» κεντροαριστερά-σοσιαλδημοκρατία) και την αναθεωρητική «ιστοριογραφία» μιας ηττημένης δεξιάς (όταν μεσουρανούσαν σε διεθνές επίπεδο ιδέες προερχόμενες από το χώρο που -υποτίθεται πως- εκφράζει, τη δεκαετία του 1980, το κόμμα της Ν.Δ κλείστηκε στο καβούκι του και στράφηκε στο παρελθόν - κάπως πρέπει να ερμηνευθεί αυτή της η ανεπάρκεια και ήττα).
Ας το επαναλάβω. Γενικά συμφωνώ με τις παρατηρήσεις σας. Αυτό που απλά τονίζω είναι η -κατά την προσωπική μου εκτίμηση- παραπλάνηση και κενότητα του Συ.Ριζ.Α (και εγώ αρχικά -πριν μήνες- κατευθυνόμουν προς παρεμφερή με τη δική σας προσέγγιση, αλλά κατέληξα πως ο Τσιπρισμός ή ο Συ.Ριζ.Α είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα-μόρφωμα στα πλαίσια αυτοαναπαραγωγής, ανακύκλωσης, αυτοαθώωσης και επανανομιμοποίησης του υπάρχοντος).
Τέλος, θεωρώ πως το ρεύμα Κιλιτσντάρογλου-Μειμαράκης, δηλαδή ο κεμαλισμός στη σοσιαλδημοκρατική κεντροαριστερή τουρκική και στη δεξιά ελλαδική του μορφή είναι τελειωμένη υπόθεση ιστορικά. Αναφέρομαι σε δομικές αλλαγές σε διεθνές συστημικό επίπεδο.
Με εκτίμηση.
-----
Σε αντίθεση με τους παλαιούς αυταρχισμούς, οι σημερινοί αυταρχισμοί -αλλά και δημοκρατισμοί- δεν οδηγούν στη «Δύση» -η οποία αυταρχοποιείται η ίδια- αλλά σε εξισορρόπηση της.
Δ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουμε διαφορές αποχρώσεων αλλά υπαρκτες
Επίτρεψε μου να εκκινήσω με την πολιτική απόσταση μου από τον Συριζα. Διακρίνω στο κόμμα αυτό μια ηγετική ομάδα απολύτως εντός του ιστορικού κρατικού πλέγματος. Την ομάδα αυτή έχω τοποθετήσει ως "συμπονετικό σημιτισμό" (.http://hypothesis61.blogspot.dk/2015/05/blog-post_15.html) Αυτή η εκτίμηση για το ηγετικό πλέγμα με έχει οδηγήσει στο συμπέρασαμ ότι ενός τύπου "εθνική συναίνεση" ήταν προδιαγεγραμμένη.
Δοθείσης της πολιτικής μου απόστασης παρατηρώ πως η διόγκωση του ρεύματος έχει χαρακτηριστικά πρώιμου ερντογανισμού
(http://hypothesis61.blogspot.dk/2015/08/copy-paste.html)
Εσεις αποτιμάτε το φαινόμενο ως "φούσκα". Πιθανόν να έχετε απολύτως δίκιο
Ωστόσο η δικιά μου προέκταση του συλλογισμού είναι χοντρικά ως εξής
Ανεξάρτητα της εμπλοκής της ηγετικής ομάδας στα τεκατινόμενα εντός του κράτους, ανεξέρτητα της ανωριμότητας του πολιτικού φαινομένου, η κοινωνία αναζητά μια πολιτιή έκφραση με χαρακτηριστικά που φαινομενολογικά έχει ο Συριζα:
Πληβειακή αδιαμεσολάβητη αναφορά
Ηθική επανεκκίνηση
Ας ονομάσουμε το πλαίσιο ερντογανισμό.
Συμφωνώ απολύτως ότι το ιδεολογικό φιλοσοφικό οπλοστάσιο του Συριζα εδράζεται σε περιοχές του ευρωκομμουνισμού, κριτικής θεωρίας κλπ είναι τελικά "στενότερο" από το ιδιεολογικό φιλοσοφικό έρμα του Ερντογανισμού. Είναι αυτό που ευστοχα εντοπίζετε ως "διανοητικό έλλειμα". Σωστά
Περιγραφικά όμως , ας πούμε εξωτερικά ο Συριζα προσομοιάζει με τον Ερντογανισμό. Αυτή είναι η παρατήρηση μου.
Οι εβδομάδες που ζούμε είναι από μιο αποψη ιστορική. Αν ο Τσιπρας μπορεί να αρθρώσει ένα συνεκτικό ηθικο-ιδεολογικό πρόταγμα για την στροφή του τότε ,προς δική μου έκπληξη , ίσως τότε να δούμε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Επειδή εμπιστεύομαι τις επεξεργασίες σας , διαβάζω πολύ προσεκτικά την γνωμάτευση σας.Πάντως το ζήτημα , και σε αυτό συμφωνούμε θα "παικτεί" όχι στα οικονομικά μέτρα του μνημονίου, αλλά στην πιθανότητα μιας ηθικής νομιμοποίησης του Τσιπρα.
Σχετικά με το ρεύμα ρεύμα Κιλιτσντάρογλου-Μειιμαράκης θσ ασς προτεινα να δείτε μια πόλωση
Ενώ το ρεύμα είναι ιδεολογικά φτωχό, εντούτοιις ως τελικοί εγγυητές της κρατικής συνέχειας μπορούμε να δούμε νεκραναστάσεις.
Τελος , ενώ διαβάζω με ενδιαφέρον τους προβληματισμούς για τα μεγάλα αναγεννητικά ή αναθεωρητικά ρεύματα της "αυτοχθονίας", παρατηρώ πως όλα αυτά συνδεονται με μεγάλες δημογραφικές οντοτητες (Κινα,Ινδια,Τουρκια, κλπ). Αραγε δεν μπορούμε να δούμε αναγεννηση η αναθεώρηση μιας γονιμης αυτοχθονίας σε μικρά έθνη.;Αυτό το καιρό κοιτάω κάτι σχετικά με το Ισραηλ και αυτό με κάνει πιο σκεπτικό για την σκέψη σας
Χαιρετώ
Ένα μικρό σχόλιο σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση: Μου έκανε εντύπωση η φράση "light" ευρωσκεπτικισμός. Αν υπάρχουν διαβαθμίσεις του ευρωσκεπτικισμού, που τελείωνει άραγε ο "βαρύς" ευρωσκεπτικισμός και αρχίζει ο αντιευρωπαϊσμός;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ.
Κ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς υπάρχουν διαβαθμίσεις . Με μια ανάγνωση ο Συριζα είναι light ευρωσκεπτικισμός ενώ η Λαε "heavy". Ωστόσο το πρόβλημα είναι αν μπορούμε να δούμε την αρχιτεκτονική των επίδικων με βάση τον ευρωπαισμό. Ισως μια ανάλυση με βάση το δίπλο "ηθικό και πληβειακό" εναντίον "κρατικού ευρωπαισμού" να ειναι πιο χρήσιμη.