Κίνδυνοι

 

 

 

Η δύστροπη εσωτερική συγκυρία χαρακτηρίζεται  από δύο αντίστροφες ροπές :

Το προσφυγικό που απαιτεί ροή , δίοδο, κίνηση ,ταχύτητα και έξοδο

Το αγροτικό που εμφανίζεται ως διαδοχή εμποδίων.

 Με ένα απροσδόκητο τρόπο αναδύεται μια νέα ανακατανομή της διοικητικής ταξινόμησης .Σήμερα δεν υπάρχουν δήμοι, περιφέρειες αλλά μπλόκα. Η αγροτική Ελλάδα αναδύεται ως σημειακή καταγραφή εμποδίων- κόμβων που διαλύουν την κρατική ταξινόμηση. Ο πραγματικός χάρτης της Ελλάδας είναι ο χάρτης των μπλόκων όπως ο πραγματικός χάρτης της Συρίας είναι ο χάρτης των αυτόνομων περιοχών. Άλλωστε δεν είναι μακριά όπου η εκλογική ταξινόμηση γινόταν με βάση τις ενορίες. Ο πρωθυπουργός συναλλάσσεται με ένα άγνωστο αριθμό μπλόκων των οποίων τη θεσμική και πολιτική νομιμοποίηση κύριος οίδε. Στην επόμενη κρίση ο Τσίπρας θα συνομιλήσει με τις θύρες 4, 7 και 13.

Ταυτόχρονα έχουμε μια καινοφανή ροή πληθυσμών από τα ανατολικά προς την δύση μέσω Ελλάδος. Πρέπει να ανατρέξει κανείς πολλούς αιώνες πίσω για να επισημάνει τέτοια παρόμοια ιστορική κίνηση μέσω Ελλαδικού χώρου. Το ελληνικό πρόβλημα οξύνεται παράδοξα: η γεωγραφία , η μακρόχρονη παράδοση, η συγκυρία απαιτούν εξωστρέφεια, κίνηση, ενώ η πρόσφατη παράδοση ,η κρατική διάρθρωση αποκαλύπτουν προβλήματα του εκφράζονται ως «μπλόκα» ,εμπόδια, φράγματα, περιορισμοί.Το ελληνικό κράτος ασθμαίνει : το προσφυγικό καταναλώνει πόρους, το αγροτικό απαιτεί νέους πόρους. Και όλα αυτά εν μέσω μιας οικονομικής καχεξίας.

 Η αμηχανία είναι θεμελιακή.

Με τον ίδιο ηθικό δικαίωμα που τα μπλόκα διακόπτουν τις ροές αυτοκινήτων  τα κράτη διακόπτουν τις ροές μεταναστών. Η Ελλάδα ως μέρος μιας ισχυρής κοινότητας καλείται να διαχειριστεί  μια πληθυσμιακή ροή με τεχνική επάρκεια ενώ δεν μπορεί να διαχειριστεί το ασφαλιστικό των αγροτών της.

Οι σχολές σκέψεις είναι ορατές:

Οι κυρίαρχοι «δυτικοπρεπείς» της τεχνικής διαχείρισης, του ορθού λόγου  που χοντρικά αναφέρονται στην Ευρωπαϊκή λύση του προσφυγικού και του αγροτικού ως ζητήματα αποτελεσματικού management και ευρωπαϊκών κονδυλίων. Η δυτικοπρεπής μερίδα απλώς τεμαχίζει το δικαίωμα διακοπών σε αγροτικό αποδεκτό και απαράδεκτο διακρατικό.

Οι εναλλακτικοί  «εθνικοί»  της πολιτικής λύσης εμμέσως αναζητούν μια ριζική τομή αποτροπής των όλων των ροών   Οι «εθνικοί» ενώ αντιπροσωπεύονται δημόσια απο την πιο αρχαϊκή ρητορεία του μίσους της ΧΑ έχουν όμως ένα πολύ ευρύτερο παθητικό ακροατήριο. Παράλληλά καθώς έχουν το προνόμιο του εκάστοτε underground , την αίγλη του εκάστοτε εκτός main stream media και η αποδοχή τους θα εκφραστεί ως αρνητική έκπληξη οσονούπω.

Η κύρια συζήτηση διεξάγεται εντός του κυρίαρχου παραδείγματος των «δυτικόφρονων»:

Απέναντι στην αριστερόφωνη συμπονετική διακυβέρνηση προτάσσονται παραλλαγές μιας Ευρωπαϊκής λύσης με άξονες μεταπολιτικές αξίες .Οι ελεήμονες αριστερόφωνοιι είναι ασυνεπείς, καιροσκόποι που αργά η γρήγορα θα αναγκαστούν να συγκυβερνήσουν Αντιστρόφως οι αριστεροφωνοι αποδίδουν στους λοιπούς δυτικόφιλους  αναλγησία ,διαπλοκή  βαρύ ηθικό μητρώο.

 Στο τελευταίο βιβλίο του ο Φουκουγιάμα (πηγή) αφιερώνει ένα δυσανάλογα μέρος για την Ελληνική περίπτωση .Εύλογα σημειώνει πως μέχρι το 14 η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ολοκληρώσει μεταρρυθμίσεις που θιγούν τα εγχώρια ολιγοπώλια Σύμφωνα με τον Φ η ελληνική περίπτωση είναι  τυπικό υπόδειγμα μοντέρνας κοινωνίας χωρίς πολιτική ανάπτυξη :η αστικοποίηση δεν έγινε με την έλξη που παράγει η βιομηχανοποίηση αλλά με την ώθηση που ασκούν οι αγροτικές κοινότητες (σ 532) . Εντός της πολιτικής σφαίρας  ο κατακερματισμός είναι μεγάλος η εμπιστοσύνη χαμηλή ενώ η κοινωνική κινητικότητα δεν είναι παρά μια μετακίνηση των ομάδων χωρίς θεσμική και πολιτιστική ένταξη από μια οικονομική διάσταση σε άλλη. Ενώ στις βιομηχανικές κοινωνίες η κοινωνική κινητικότητα παράγεται από τους θεσμούς  , στις κοινωνίες χαμηλής πολιτικής ανάπτυξης η κινητικότητα παρακάμπτει τους θεσμούς .Μόλις η οικονομική μεγέθυνση σταματά δεν υπάρχουν θεσμικά και πολιτιστικά αντιστηρίγματα και η χαμηλή εμπιστοσύνη μετασχηματίζεται σε αγανάκτηση .Το πολιτικό πρόβλημα φαίνεται δυσεπίλυτο και η Ελλάδα βαθμιαία παρακμάζει.

 Η συνέντευξη του  Χ Ρίχτερ στον Παπαχελά (πηγή) επιφύλασσε μια μικρή έκπληξη στο τέλος .Ο Ρίχτερ αναφέρει ότι η Ελλάδα έχει ήδη λάβει πολεμικές αποζημιώσεις οι οποίες όμως είναι σχεδόν αφανείς η άγνωστες καθώς έχουν καταναλωθεί στο παρελθόν από την ελληνική ολιγαρχία Αμέσως μετά εξομολογείται ότι έχει λάβει μέρος σε σύσκεψη με ανώτατα κλιμάκια της Γερμανικής κυβέρνησης όπου προσπάθησε να τους πείσει ότι οι ολιγαρχικές ομάδες είναι πανίσχυρες και μόνο ο εξοβελισμός τους θα ορθολογικοποιούσε την κατάσταση στην Ελλάδα .Δεν χρειάζεται φαντασία για να μην σκεφτούμε τον Μάιο του 14 : κατάκοπος ο Σαμαράς με ισχυρή εσωτερική αντιπολίτευση βρίσκει μια αδιάφορη έως αρνητική Μερκελ και επτά μήνες μετά χάνει τις εκλογές : οι γερμανικές ελίτ διαβάζουν την ελληνική κρίση ως διαχειριστική αδυναμία ρυθμίσεων κυρίως  των "πάνω " και λιγότερο των «κάτω» .Έτσι λοιπόν δεν πανικοβάλλονται, από μια ενδεχόμενη έλευση μιας αριστερόφωνης  μερίδας η οποία είναι ελεγχόμενη εντός του υφιστάμενου Ευρωπαϊκού κεκτημένου. .Η λεγόμενη συγχορδία Μέρκελ Τσίπρα φαίνεται να έχει τις ρίζες της στις συσκέψεις του Herr Richter.

Κοινωνικός κατακερματισμός, χαμηλή εμπιστοσύνη, μια κυβέρνηση που αυτοθαυμάζεται ως αριστερός καταλύτης ενώ η έλευση της δεν είναι απλή ,μια αντιπολίτευση με βαρίδια, βούληση για μετακινήσεις μεταναστών αλλά ανοχή στην απαγόρευση κυκλοφορίας, ιδιόρρυθμες αντιπροσωπεύσεις ad hoc, ρεύματα σκέψης που αυτοαποκλείονται και αναπολλαπλασιάζονται στο επικοινωνιακό υπέδαφος :το μίγμα είναι θανατηφόρο.

Σε μια τέτοια στιγμή ο ρόλος μικρών καταλυτικών ομάδων είναι σημαντικός. Η φυσική αδράνεια των πραγμάτων είναι ανυπόφορη αν αφεθεί στα μεγάλα ορατά ρεύματα.