Σχετικότητες πέραν της "κοπτοραπτικής"

Υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία , η οποία αμφισβητεί   όλες τις μεταφορές της πολιτικής σε συντεταγμένες του χώρου  . Έτσι η απλούστερη μεταφορά , ο άξονας δεξιά-αριστερά ,είναι εξαιρετικά ατελέσφορη για την συναγωγή συμπερασμάτων. Στη σχετική βιβλιογραφία, παρατηρείται πως αποτυπώσεις  του χώρου μπορούν να αποδώσουν μεταφορικά την πολιτική μόνο αν συμπεριλάβουν την έννοια της ασυνέχειας ,της  τυχαιότητας  , της πυκνότητας του χώρου (1)

Η χρήση του άξονα δεξιά αριστερά, ορίζεται με την υπόθεση εργασίας ότι  προϋπάρχει ένα σταθερό μήκος επί του οποίου, αξιωματικά τοποθετούμε τα δύο άκρα και ανάμεσα τους τα κόμματα με βαθμολόγηση συνήθως 1-10. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε μεταφορές του χώρου από τη θεωρία της σχετικότητας , όπου τα σώματα έχουν διαφορετική πυκνότητα μάζας και «καμπυλώνουν» τον χωρόχρονο μπορούμε πιο αποτελεσματικά τη πολιτική διάταξη.

Στην μεταφορά αυτή ο πολιτικός χώρος δεν ορίζεται από τα σταθερά άκρα, αλλά από τα κόμματα ( σώματα διαφορετικής πυκνότητας) όπου ο χώρος μεταξύ τους καμπυλώνεται ανάλογα με τη πυκνότητα  τους. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα πως το ΚΚΕ  έχει καταστατική ενεργειακή απόσταση από Συριζα, Μερα 25 κλπ. Μπορούμε να τα φανταστούμε ως στερεά σώματα όπου η καμπύλωση του χώρου είναι τέτοια που δεν σηματοδοτεί καμία εγγύτητα. Αντίστοιχα μπορούμε να κατανοήσουμε την Πλεύση ως στερεό σώμα του οποίου η πυκνότητα μάζας και οι ενεργειακές συντεταγμένες αμβλύνουν τις καμπυλώσεις του χώρου και επιτρέπουν μια συνεχή μετακύληση ανάμεσα σε όλα τα στερεά σώματα. Ομοίως οι Σπαρτιάτες  δημιουργούν  τη πιο πολύπλοκη καμπύλωση και επομένως τη λιγότερη δυνητική προσέγγιση με οποιοδήποτε κόμμα.

 

Μια τέτοια μεταφορά, με την ευρύτητα της , μπορεί να μας αποκαλύψει καλύτερα γιατί οι αναλύσεις με βάση τον γραμμικό άξονα , έχουν τόσο προφανείς ατέλειες οδηγούν σε απλουστευτικά σχήματα, τα οποία εγκλωβίζουν την ιδεοκίνηση σε εξαιρετικά νεφελώδεις περιοχές. Τα πράγματα χειροτερεύουν με την γνωστή επωδό της «τελευταίας ανάλυσης» όπου όλες οι αριστερόφωνες παρατάξεις είναι «τελικά» πολιτικές εκφράσεις της 17 Ν ενώ όλες οι κεντρώες δεξιές είναι «τελικά» μεταμφιεσμένοι Ναζί.

Ας ξαναδούμε τα πράγματα, εκτός της σχετικότητας .

Η πέραν της ΝΔ περιοχή καταλαμβάνεται από τρία κόμματα για τα οποία αναφερόμαστε ως άκρα δεξιά. Με όρους κλασσικής πολιτικής φιλοσοφίας τα πέραν της ΝΔ κόμματα έχουν μια ενδιαφέρουσα τυποποίηση.

Με βάση την τυπολογία που εισάγει ο A.Badiou ( Logic or Worlds p 72)  τα αντιαριστερά ρεύματα ταξινομούνται ως συντηρητικά ( αντιδραστικά) και σκοταδιστικά ( μετά φασιστικά) . Ο Badiou είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μία λείανση των διαφορών μεταξύ ρευμάτων της δεξιάς, αλλά είναι κατηγορηματικός : μεταξύ συντηρητικών και σκοταδιστικών ρευμάτων  υπάρχει ρήγμα ισότιμο με το ρήγμα μεταξύ  αριστερών επαναστατικών και αστικών φιλελεύθερων ρευμάτων.  Τα συντηρητικά ρεύματα , αρνούνται ( αντιδρούν) σε αλλαγές προς νέες μορφές βίου ενώ τα σκοταδιστικά ρεύματα απεργάζονται μια ριζική αποδόμηση του βίου.

Η Λύση και η Νίκη είναι τυπικά συντηρητικά κόμματα με δυσανεξία στις αλλαγές ,καθήλωση του κοινωνικού γίγνεσθαι σε μια Ελλάδα του 50, φόβο απέναντι στο μεταναστευτικό και αναζήτηση λύσεων πίσω στο χρόνο.

Οι Σπαρτιάτες είναι τυπικά σκοταδιστικό κόμμα , με απ’ ευθείας αναφορές σε ένα τυφλό «αντισυστημισμό» , εργαλειακή αντίληψη της δημοκρατίας , απουσία στοιχειωδών προτάσεων , ηθική επιβεβαίωση της  τυφλής βίας  μέσω της δηλωμένης τους συνάφειας με τους καταδίκους της ΧΑ.

Οι συντηρητικοί έχουν βάση την επαρχία, την ενορία, την πυρηνική οικογένεια  , την παράδοση, ενώ οι σκοταδιστές έχουν καθολική υπεροχή στις διάφορες «θύρες» των γηπέδων και τις μιντιακές εκφράσεις τους.

Στην ελληνική περίπτωση υπάρχουν διαφορές και στην κινηματική συμπεριφορά.

 Είναι γνωστό πως «τα    δεξιά κινήματα, είναι αντιδραστικά όχι μόνο στο ότι επιδιώκουν να αποκαταστήσουν μια κοινωνική τάξη του παρελθόντος, αλλά και στο ότι δανείζονται (συχνά σε διαστρεβλωμένη μορφή) τα ρεπερτόρια διαμαρτυρίας, τα λεξιλόγια, ακόμη και τους δεδηλωμένους στόχους της αριστερής αντίστασης. και απελευθερωτικά κινήματα. (Hardt, Michael; Νέγκρι, Αντόνιο Assemply  σελ. 51)» . Οι σκοταδιστές είναι πιο κινηματικοί, μπορούν να κατέβουν σε διαδηλώσεις και να συγκρουστούν , ενώ οι συντηρητικοί ακολουθούν τα πρωτόκολλα μιας εύλογης διαμαρτυρίας των νοικοκυρέων.

Έτσι μπορούμε να πούμε πως υπάρχει ένα σαφές όριο εκείθεν του οποίου τοποθετούνται η Σπαρτιάτες, ενώ η απόσταση της Νίκης και της Λύσης από τα πιο συντηρητικά κομμάτια της ΝΔ δεν είναι αξεπέραστη. Οι  «Νίκη»- «Λύση είναι απ’ ευθείας απόγονοι του Λαος και του Χριστόδουλου  και έχουν ελαφρώς ένα βλέμμα προς τα αριστερά τους. Το βλέμμα αυτό , γίνεται εύκολα φλερτ και συγγένεια με τη ΝΔ  στο μοτίβο Γεωργιάδη, Βορίδη, Πλεύρη.

Αν θέλουμε να σκεφτούμε εκτός της «κοπτοραπτικής» όπου ο Σύριζα είναι «Μαρξιστικό κόμμα»  και η ΝΔ  ακροδεξιοί Νεοφιλεύθεροι, αν θέλουμε να αποφύγουμε την «τελευταία» ανάλυση, τότε πέραν της ΝΔ δεν υπάρχει ακροδεξιά: υπάρχουν δυο  διακριτές εστίες συντηρητισμού και μια σκοταδιστική μεταφασιστική συμπύκνωση. Με 10 % συντηρητικούς και 4 % μεταφασίστες δεν υπάρχει τίποτα εξωφρενικό.

 

 

 

(1)   Yannis Stavrakakis (2011) The radical act. Towards a spatial critique.