Απρεπείς ισομορφισμοί: Kyriakos vs Lenin

 

Τον Ιούλιο του 2019 ο Κ.Μητσοτάκης  εμφανίζεται στο Υπουργικό Συμβούλιο, με φακέλους για κάθε Υπουργό , οι οποίοι περιέχουν στόχους ( άμεσους-μέσους -μακροπρόθεσμους)  , χρονοδιαγράμματα, σημεία κόμβους , και μηχανισμούς ελέγχου. Αργότερα μαθαίνουμε πως πολλοί φάκελοι ήταν αποτέλεσμα προετοιμασίας μηνών ( Πιερακάκης 2023) . Ταυτόχρονα εγκαθιδρύει μια κεντρική μονάδα ελέγχου, που ονομάζει επιτελικό κράτος . Είναι φανερό πως απλά αντιγράφει βασικά συστήματα και διαδικασίες των μεγάλων εταιρειών.

Προς το παρόν ας μην εξετάσουμε την αποτελεσματικότητα όπου σε κάποιες περιπτώσεις είναι αξιοθρήνητη ( Τέμπη).

Παράλληλα με τη μίμηση της εταιρικής δομής και διαδικασίας, εμφανίζει συμπεριφορές αποφασιστικότητας, με βασικό άξονα την γνωμάτευση « καλύτερα μια γρήγορη απόφαση παρά καμία απόφαση». ΄Έτσι αντιδρά σχεδόν αστραπιαία σε μια σειρά από κρίσεις (πρώτη φάση πανδημίας, μεταναστευτικό επεισόδιο Έβρου, κρίση με τη Τουρκία κλπ)

Υπάρχει λοιπόν ένα μοτίβο πολιτικής που βασίζεται σε δύο επίπεδα: χρήση αν όχι μίμηση της πιο πρόσφατης οργανωσιακής τεχνολογίας στην διοίκηση και αστραπιαίες αποφάσεις.

Το μοτίβο φαίνεται αρκετά σύγχρονο και με βάση τις δημοσκοπήσεις και τις εκλογές, αρκετά ελκυστικό στους πολίτες.

Κι’ όμως , αυτό το μοτίβο πολιτικής είναι  παλαιό, σχεδόν των τελών του 19^ου αιώνα και έχει περιγραφεί και εφαρμοστεί από ένα πολιτικό της αντίπαλης πολιτικής παράδοσης και ιστορίας : τον Βλάντιμιρ Ίλιτς Λένιν.

Σήμερα μια σειρά από ακαδημαϊκές μελέτες συμφωνούν πως ο Λένιν προσέγγιζε όλα τα  ζητήματα κόμματος και κράτους , αφομοιώνοντας δημιουργικά τις πιο σύγχρονες οργανωσιακές αντιλήψεις της εποχής του   . Με βάση τις πιο σύγχρονες βιομηχανίες ( κυρίαρχη οικονομική δομή) μελέτησε  τις εσωτερικές διαδικασίες του «εργοστασίου» που χαρακτηρίζονταν από μια αυξάνουσα «μηχανοποίηση» και πειθαρχία. Όλα τα λειτουργικά χαρακτηριστικά αυτά ήταν τα μοτίβα οργάνωσης τόσο του κόμματος όσο και του κράτους του Λένιν.

O Λένιν γράφει τι 1923:

Πρέπει να στείλουμε αρκετούς σωστά εξοπλισμένους και ευσυνείδητους ανθρώπους στη Γερμανία ή τη Βρετανία, για να συλλέξουν βιβλιογραφία και να μελετήσουν το ζήτημα αυτό. Αναφέρομαι στην Βρετανία σε περίπτωση που το βρούμε αδύνατο να στείλουμε ανθρώπους στις ΗΠΑ ή τον Καναδά. (Καλύτερα λιγότερα, αλλά καλύτερα  2 Μάρτη, 1923 Pravda (αριθμ. 49).

 

Αν ο αριθμός των μελών της Κ.Ε. αυξηθεί με τον κατάλληλο τρόπο, και αν περάσουν από εκπαίδευση στην κρατική διοίκηση, χρόνο μετά τον χρόνο, με την βοήθεια ειδικών με υψηλό επίπεδο κατάρτισης και μελών της εργατοαγροτικής επιθεώρησης με μεγάλο κύρος σε κάθε τομέα, τότε πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να λύσουμε με επιτυχία αυτό το πρόβλημα, πράγμα που δεν έχουμε μπορέσει να κάνουμε για τόσο μεγάλο διάστημα.(Η Διαθήκη)

 

 

Έχουμε λοιπόν μια ετερογενή ομοιότητα που δεν είναι ανεξήγητη: τόσο στις αρχές του εικοστού όσο και σήμερα η τεχνολογία ασκεί μια μυστικιστική γοητεία όταν αναφερόμαστε στις πιο σύγχρονες ακραίες επιτυχίες της. ‘Έτσι τα μοντερνίστικα πολιτικά προγράμματα είναι αναγκαστικά  ή πρωτίστως «τεχνολογικά». Μπορεί ένα αιώνα μετά , το πρόγραμμα και υλοποίηση του Λένιν να ταξινομείται ως αρχαϊκό, ωστόσο στην εποχή του αποτελεί καινοτομία που αρδεύεται από την ίδια τη μεταφυσική πηγή όπως και η τεχνολογία. Άλλωστε ο εικοστός αιώνας αρχίζει με δύο καινοτόμα  πολιτικά ρεύματα : το κομμουνισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό. Η διαφορά τους είναι τι το ένα επιδιώκει την καινοτομία μέσω μιας «κατασκευής» ενός νέου κόσμου, ενώ το άλλο επιδιώκει την καινοτομία ως αναβίωση ενός απώτατου παρελθόντος (A.Badiou. Lenin Reloaded)

 

 

Ταυτόχρονα το πολιτικό-εκλογικό του μέτωπο ήταν απέναντι σε ένα πολιτικό ρεύμα με ασαφή δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά. Ο Μητσοτάκης δεν νίκησε την «Αριστερά» αλλά το «Λαϊκισμό». Σε όλες τις μετεκλογικές δηλώσεις του ο «Λαϊκισμός» είναι ο μεγάλος ηττημένος (1) Νίκησε δηλαδή ένα τρόπο, ένα στυλ  πολιτικής παρά πραγματικά ένα συγκεκριμένο χώρο. Με ένα ρευστό ,σχεδόν υπερκομματικό αντίπαλο ηττημένο ο Μητσοτάκης παραμένει νικητής χωρίς να θίξει άμεσα πολιτικές γενεαλογίες και ιστορίες ακριβώς για να κυριαρχήσει στο μέσο του σχετικιστικού πολιτικού χωρόχρονου  (Πηγή)

 

«‘Όταν μιλάμε για τον αγώνα ενάντια στο λαϊκισμό δεν πρέπει να ξεχνούμε πως το χαρακτηριστικό γνώρισμα του σύγχρονου λαϊκισμού σε όλους τους τομείς : ότι είναι ακαθόριστος , ασαφής , ασύλληπτος. Ο λαϊκιστής από την ίδια του τη φύση αποφεύγει πάντα να βάλει το ζήτημα συγκεκριμένα και κατηγορηματικά» .

 

Αυτό τον ασαφή λαϊκισμό νίκησε ο Μητσοτάκης. Όμως υπάρχει ένα ενδιαφέρον παίγνιο. Το απόσπασμα είναι του Λένιν ( Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω σ.99) μόνο που ο Λένιν τα έβαζε με τους ασαφείς της εποχής του : τους «οπορτουνιστές»

 

Ο Μητσοτάκης λοιπόν, δεν καινοτομεί. Είναι Λενινιστής όσον αφορά τις μεταφυσικές συντεταγμένες των πολιτικών μοτίβων που ασκεί.

 

 

Ήδη η ΕΥΠ του Μητσοτάκη του έδειξε συμπεριφορά   a la  Cheka ( Чека   ) του Λένιν και το ελεγχόμενο επιτελικό του κράτος  με «αρκετούς σωστά εξοπλισμένους και ευσυνείδητους ανθρώπους στη Γερμανία ή τη Βρετανία» ( Lenin 1923) οδήγησε εξ’ αμέλειας (;)  57 ανθρώπους στον όλεθρο.

Αν το μεταφυσικό «καθεστώς»  της πολιτικής του Μητσοτάκη εγκαθιδρυθεί τότε μας περιμένει ένας μεταμοντέρνος φιλελεύθερος Σταλινισμός : εμπέδωση της πολιτικής τεχνολογίας της εποχής , πατριωτικός ενθουσιασμός, οικονομική ανασυγκρότηση .

 

(1)        Στον Νεοδημοκρατικό καταμερισμό, ο Μητοτσάκης είναι κατά του λαικισμού αλλά την Αριστερά νίκησε ο «Γκραμσιανός» Βορίδης (πηγή)

 

 

Info:

 

Eckard Bolsinger . The autonomy of the political.2001

Robert   Daniels . The State and the Revolution .1962