Megalopolis: Δοκιμιακό σινεμά και μίζεροι κριτικοί

 

H Megalopolis του Coppola είναι πραγματικά μια έκπληξη.Για την πλειοψηφία των κριτικών αποτελεί ένα ακατανόητα συμπίλημα από κινηματογραφικές ενότητες ή σχεδόν ένα προσωπικό φιλμικό παραλήρημα. Για τους περισσότερους αντιστοιχεί περισσότερο σε έργο άπειρου σκηνοθέτη , ο οποίος «πρέπει να τα πει όλα».

Όντως η ταινία δεν θυμίζει τίποτα από τον κλασσικό Coppa. Στην ταινία αυτή δημιουργείται ένα σκοτεινό σύμπαν «Νέας Ρώμης»  με πρωταγωνιστές Καίσαρες, Κατιλίνες,Κράσσους, Ιουλίες κλπ.Η αντιστοίχηση Ρώμης -Νέας Υόρκης είναι προφανής καθώς και τα σχετικά συμφραζόμενα μιας υφιστάμενης κρίσης επερχόμενης διάλυσης.

Όμως στην ταινία υπάρχουν άλλοι θεματικοί άξονες που έχουν μια εσωτερική συνοχή.

Κεντρική παρουσία στη ταινία έχει το Megalon, μια τυπικά Αλχημική οντότητα. Το Megalon θεραπεύει βαρύτατους θανατηφόρους τραυματισμούς ενώ ταυτόχρονα είναι δομικό υλικό με χαμηλό κόστος, οικολογικό αποτύπωμα και αρχιτεκτονική ευελιξία. Ο εφευρέτης-δημιουργός-διαχειριστής του Megalon είναι μια φιγούρα σε διαρκές δημιουργικό άγχος, αγωνία και ένταση.

Γύρω από το Megalon και τον δημιουργό του Κατιλίνα  τα λοιπά τεκταινόμενα είναι σχεδόν «φυσικα»: διεφθαρμένοι πολιτικοί, κυνικοί ζάμπλουτοι, ευγενείς και υπολογιστικοί έρωτες και μια τεχνολογική καταστροφή προερχόμενη από τα 80s.

Όλη η ιδιοτροπία της ταινίας δημιουργείται από την ύπαρξη του Megalon. O τίτλος της ταινίας κυριολεκτεί.

Η ταινία είναι περισσότερο μια πραγματεία για την τεχνολογία παρά για την Αμερική Ρώμη σε κρίση. Η Ρώμη ως αδρό ιστορικό πλαίσιο προσφέρει ένα στερέωμα αναφορών και αναλογιών , ένα καμβά πάνω στον οποίο ο Coppola μπορεί ξετυλίξει τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις.

Ο Κατιλίνας δεν είναι απλά εφευρέτης ενός Αλχημικού Ιδεώδους ,αλλά ένας καλλιτέχνης σε διαρκή οίστρο και αγωνία. Το Megalon είναι ένα έργο τέχνης. Στην εξέλιξη της ταινίας μαθαίνουμε πως δημιουργήθηκε ως ίαμα που όμως δεν λειτούργησε. Ένα ατελέσφορο ίαμα έγινε τελικά ένα Αλχημικό επίτευγμά.

Σε αυτό το περίγραμμα ο βίος του Κατιλίνα οριοθετείται συνεχώς από μια αλληλουχία αποφθεγμάτων του Μάρκου Αυρήλιου που αναδύονται στην κλασσική επιγραφική μορφή της μαρμάρινης πλάκας.

Τα αποφθέγματα στερεώνουν τις φιλοσοφικές συντεταγμένες της ταινίας. Σε αυτό το δοκιμιακό σινεμά λειτουργούν σαν υπότιτλοι ρυθμιστές. Σε ένα απόλυτα περιφερειακό κανάλι Youtube το «Daily Stoic Podcast» ο Coppola εξηγεί αναλυτικά την προσέγγιση του για να εγγραφεί το τρομερό ρεκόρ θέασης των 1200 μονάδων.

Ο καλλιτέχνης δημιουργός βιώνει μονίμως ένα αδιέξοδο, παραδέρνει κυριολεκτικά στον χρόνο. Βιώνει μια δημιουργική κατάθλιψη καθώς περιστρέφεται στον εκκεντρικό του κόσμο. Η εσωτερική ένταση επιτείνεται από τη σαφή απόσταση του από το Megalon, σχεδόν μια ακηδία για το δημιούργημα του.Σε κανένα σημείο της ταινίας ο Κατιλίνας δεν είναι ο κάτοχος μιας ισχύος αλλά συμπεριφέρεται ως ουδέτερος χειριστής.

 

Αν αφαιρέσουμε λοιπόν το προφανές εξωτερικό «Λατινικό» ιστορικό πραγματολογικό περιβάλλον της ταινίας , τελικά έχουμε ένα ερευνητικό φιλοσοφικό σινεμά , μια προσπάθεια ενός δοκιμιακού κινηματογράφου. Στο δοκίμιο αυτό ο Coppola ευρίσκεται στον αντίποδα του Αμερικανικού Ονείρου. Ο θλιμμένος Κατιλίνας δεν αντλεί ευτυχία από τα επιτεύγματα του.

Στον καταιγισμό εικόνων και αναφορών έχασα τον ειρμό και τη συνέχεια των αποφθεγμάτων . Να μια καλή ευκαιρία να τρέξω αμέσως να δω για δεύτερη φορά αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.