Που θα πάνε οι θεωρίες μας; 'Ελα ντε;

 

Η περίπτωση Κασελάκη είχε μερικές αναπάντεχες συνηγορίες.

Μια από αυτές είναι του Αντώνη Λιάκου , η βαρύτερη από πλευράς επιστημονικού κύρους από όλες τις άλλες. Παραθέτω αυτούσια την ανάρτηση του.

Ωστόσο μπορούμε να συμπυκνώσουμε το επιχείρημα του ως εξής:

Η προσπάθεια του Κασελάκη είναι ψηφιακή, ρευστή καινοτόμα και ως εκ τούτου προηγείται. Οι αντιρρήσεις για τον Κασελάκη είναι κατά βάθος ένδειξη ανεπάρκειας ή δυσανεξίας για το νέο ψηφιακό μιντιακό σύμπαν. Μάλιστα ο ΑΛ διαπιστώνει μια θεωρητική αδυναμία που συμπυκνώνεται στο τραγικό ερώτημα «Που θα πάνε οι γνώσεις μας και οι θεωρίες μας;» 

Είναι φανερό πως ο ΑΛ αδικεί τον εαυτό του:

Εκστασιάζεται από το ψηφιακό σύμπαν, το οποίο περιγράφει ως ακατανόητο εξωφρενισμό , για το οποίο δεν υπάρχει καμία θεωρία.

Ως συνεισφορά στην κατανόηση της περίπτωσης Κασελάκη , προσφέρουμε το ακόλουθο απόσπασμα του Αντόνιο Γκράμσι ( Για τον Μακιαβέλη…) σ.41

Τη λειτουργία αυτή μπορούμε να τη μελετήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια αν ξεκινήσουμε από την άποψη ότι μια εφημερίδα ( ή μια ομάδα από εφημερίδες) ένα περιοδικό ( ή μια ομάδα από περιοδικά) , είναι κι αυτά «κόμματα» είτε «τμήματα κόμματος» είτε «λειτουργία ορισμένου κόμματος» .Αν σκεφτούμε το ρόλο των «Times» στην Αγγλία , το ρόλο που είχε το «Corriere della Sera» στην Ιταλία,και επίσης το ρόλο του λεγόμενου «πληροφοριακού τύπου» , του αυτονομαζόμενου «απολίτικου» και μέχρι τον αθλητικό τύπο και τον τεχνικό τύπο.

Πάντως είναι βέβαιο ότι τέτοια κόμματα υπερισχύουν οι πολιτιστικές λειτουργίες και αυτό κάνει να εμφανίζονται υς κορακίστικά σαν πολιτική γλώσσα: δηλαδή τα πολιτικά προβλήματα ντύνονται πολιτιστικές μορφές κ’ έτσι γίνονται άλυτα.

Ο ΑΛ αποσιωπά πως το ψηφιακό σύμπαν που διαχειρίζεται ο Κασελάκης δεν είναι παρά το σύμπαν της εποχής του. Όπως αντιστοίχως ο Γκράμσι έχει επισημάνει πως στην εποχή του το ευρύτερο μιντιακό σύμπαν της εποχής του ( εφημερίδες, αθλητικές, τεχνικές κλπ) ενέχουν το ρόλο κόμματος , δηλαδή ασκούν πολιτική. Μάλιστα πριν το ΤΙΚ ΤΟΚ του Κασελάκη ο Γκράμσι μας ειδοποιεί πως όταν η πολιτιστική λειτουργία υπερτερεί στην έκφραση των κομμάτων όλα φαίνονται κορακίστικά , αλλά τα ζητήματα μένουν άλυτα.

Τι ακριβώς θεωρίες απαξιώνει ο ΑΛ είναι άγνωστο. Αντί να υποστηρίξει τον Κασελάκη γιατί έτσι γουστάρει , ιχνογραφεί ένα ψηφιακό τερατούργημα στο οποίο στέκεται ενεός.

 Καλά ο ΑΛ θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, τι του φταίνε οι θεωρίες όμως;

O αδαής πολιτικός

Υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο ο αδαής δάσκαλος. Σ’ αυτό ο Γάλλος ιστορικός και φιλόσοφος Ζακ Ρανσιέρ γράφει ότι καλός δάσκαλος είναι αυτός που μαθαίνει μαζί με τους μαθητές του.

Εξαρχής η υποψηφιότητα Κασσελάκη, έθεσε σε κρίση ένα καθεστώς γνώσης. Ειχαμε ένα τρόπο να αντιλαμβανόμαστε τις πολιτικές συμπεριφορές των ανθρώπων, τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν είχε αλλάξει επί δεκαετίες, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια το διαδίκτυο, η ψηφιακή συνθήκη, μας έχει οδηγήσει να ζούμε σε ένα καινούργιο σύμπαν. Δεν ξέρουμε τί συμβαίνει σ’ αυτό, τί συμβαίνει με μας σε αυτό, το πολύ το βλέπουμε εξωτερικά και με τα παλιά εννοιολογικά εργαλεία. Δεν έχουμε γλώσσα να το περιγράψουμε. Και ξαφνικά έρχεται κάποιος που συναρθρώνει αυτό που όλοι κάνουν, και τους το συνταιριάζει με ισχυρές προβολές και συναισθήματα. Συναισθήματα θετικά, ελπίδας. Και βλέπεις πιτσιρικάδες αδιάφορους, που οι μεγάλοι περιφρονούμε γιατί είναι κολλημένοι με το τηλεφωνάκι τους, και να αρχίζουν να ενδιαφέρονται και να σου λένε το θεϊκό «γουστάρω»! Εκεί κάπου καταλαβαίνεις την αντίδραση των πιο μεγάλων, και κυρίως αυτών που θεωρούν τον εαυτό τους ψαγμένο. Και βλέπεις την αμυντικότητα. Την ματαίωση. Το ξεβόλεμα. Και που πάνε όλα όσα εμείς ξέραμε; Που θα πάνε οι γνώσεις μας και οι θεωρίες μας; Πώς θα κοιτάμε τους άλλους πάνω από τα γυαλιά μας; Το βλέπω, την είδα αυτή την αντίδραση και σε φίλους ακριβούς. Κι όχι μόνο Αριστερούς. Η αμφισβήτηση έπληξε ευρύτερα περιβάλλοντα καλλιεργημένων ανθρώπων.

Αλλά κάποτε οι άνθρωποι πρώτα μάθαιναν να γράφουν και να διαβάζουν, κι ύστερα να παίζουν με εικόνες και σύμβολα στο πληκτρολόγιο. Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο. Αν δεν καταλαβαίνεις τη σημασία του και τις συνεπαγωγές του, θα στέκεσαι επιφυλακτικός και θα γκρινιάζεις.

Νομίζω ότι το σοκ πρέπει να το περάσουμε. Να καταλάβουμε την αλλαγή γνωσιακής πίστας. Να μάθουμε να σερφάρουμε σε μια άλλη γλώσσα, που δεν είναι στιφή, που είναι συμπεριληπτική, που βλέπει πέρα από όσα συνηθίσαμε να προσλαμβάνουμε ως αριστερά και πολιτική.

Και ο Κασσσελάκης πρέπει να μείνει αδαής πολιτικός. Ένας πολιτικός που δεν ξέρει και δεν εκφράζεται με τους ξύλινους όρους της ελληνικής πολιτικής. Που δεν εκφράζεται με μια στυφή αργκό. Που δεν μιλά με στερεότυπα και δεν επαναλαμβάνει το μάθημά που έχει αποστηθίσει.

Βέβαια το πεδίο πολιτικής επικοινωνίας στην Ελλάδα είναι δηλητηριασμένο, ωθώντας όλους τους παίχτες να εκφράζονται με τον ίδιο άρρωστο τρόπο. Το να επιμένει επομένως κανείς να είναι αδαής και να μην χρησιμοποιεί ανόητες και παγιδευμένες λέξεις όπως «ψευδοκράτος» κλπ. είναι υγεία.

Τα πράγματα δεν έχουν κριθεί ακόμη. Η οικοδόμηση μια ηγετικής φυσιογνωμίας, μιας καινούργιας ηγεσίας θέλει χρόνο και επίπονη δουλειά. Το χάρισμα δεν φτάνει. Και η επιφυλακτικότητα των αντιπάλων θέλει την κατάλληλη προσέγγιση για να μετριαστεί. Αν η νέα ηγεσία ξεδιπλώσει το πρόγραμμά της χωρίς συμβιβασμούς, μπορεί να ξεσηκώσει και να πάρει μαζί του ένα πολύ μεγάλο δυναμικό που βρίσκεται στην ελληνική κοινωνία απογοητευμένο και από την κυβέρνηση, που εξάντλησε την όποια ανανεωτική δυναμική επαγγελλόταν, και από την αντιπολίτευση που οι επαγγελίες της είχαν συντριβεί στις συμπληγάδες της οικονομικής κρίσης.

Χρειάζεται όμως ισχυρή ανεξαρτησία και προς τους πρώην υποστηρικτές. Ένα καινούργιο πρόσωπο δεν χρειάζονται εξαπτέρυγα. Άλλωστε νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντας πρέπει να συμμετέχουν ισότιμα στη γιορτή. Από Δευτέρα είναι καιρός γι αυτές τις συγκλίσεις. Συγκλίσεις δημιουργικές και πρωτότυπες.(πηγή)