Είδα τελικά, είδα την ταινία «Σπασμένη Φλέβα» του Γιάννη Οικονομίδη και νόμιζα ότι έβλεπα ένα επεισόδιο από τη σειρά «Ανατομία ενός Εγκλήματος» του Πάνου Κοκκινόπουλου.
Δεν είναι ότι χάσαμε τα γνωστά υβρεολόγια στις ταινίες του Οικονομίδη. Άλλωστε, αυτά δεν έχουν καμία σημασία εάν δεν γίνονται σε ένα περιβάλλον παράλογο και κυνικό. Οι ατάκες που επέζησαν από τις ταινίες του ήταν όλες θραύσματα ενός παράλογου, διεσταλμένου κόσμου.
Εκείνο που χάθηκε από την ταινία του Οικονομίδη είναι αυτή η διαγώνια ματιά, μέσα από έναν παραβολικό φακό, που φώτιζε τους ήρωες στις προηγούμενες ταινίες του.
Στη «Σπασμένη Φλέβα» έχουμε μια τυπική, ρεαλιστική ηθογραφία σε φόρμα περισσότερο τηλεταινίας και στόχο το λεγόμενο «μεγάλο κοινό». Και αν είμαστε λίγο πιο δύσπιστοι, τότε μπορούμε να υποθέσουμε και άλλα κριτήρια για την επιλογή του Βασίλη Μπισμπίκη.
Δεν είναι άσχημη ταινία η «Σπασμένη Φλέβα». Όπως δεν ήταν και άσχημα τα επεισόδια στην «Ανατομία ενός Εγκλήματος».
Πάντως, ο Οικονομίδης που ξέραμε φαίνεται να μας έχει αποχαιρετήσει, μαζί και ο κινηματογράφος του. Ελπίζουμε, όχι οριστικά.
