Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2016

Το κενό του διαρκούς "No Failure Story"


 
 
 
H πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή είχε μια αναμενόμενη αδρή πλοκή: Ο Τσίπρας υπεραμύνθηκε του «ηθικού πλεονεκτήματος» και παρέδωσε τεκμήρια διαφθοράς και διαπλοκής. Ο Μητσοτάκης χωρίς να αποκρούσει ευθέως τις κατηγορίες προσπάθησε να ισοφαρίσει τις μομφές. Είναι προφανής πως η Συριζαική εκδοχή έχει έρμα αλλά πάσχει σοβαρά στα συμφραζόμενα της.

Αν όντως το  Ancien Regime βαρύνεται με τόσες ατασθαλίες , αν όντως οι μηχανισμοί ελέγχου λειτουργούν και απερίσπαστοι επιβάλλουν πρόστιμα , τέλη γιατί τα εισπραττόμενα δεν αντανακλώνται σε απτές και ορατές ελαφρύνσεις στους αδύνατους; Η ηθική υπεροχή τελικά μετασχηματίζεται σε δυσανάλογα μικρή χρηματική ανταπόδοση. Έτσι έχουμε μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή  . Η ηθική καθαρότητα γίνεται «ηθικοποίηση» των πολιτικών λιτότητας. Οι παρόμοιες πολιτικές με αποχρώσεις  εδράζονται στο συναινετικό έδαφος των του καλοκαιριού του 2015 (1) εφαρμόζονται ισοδυνάμως τόσο με «ηθικές» όσο και «διαπλεκόμενες» κυβερνήσεις.

Το πραγματικό πρόβλημα της ηθικής αξιολόγησης δεν είναι βέβαια οι προφανείς ατασθαλίες του Ancien Regime. Αυτές ήταν γνωστές και σχεδόν αναμενόμενες. Το πρόβλημα είναι σε πιο βαθμό  ο εκτραχηλισμός έχει κατανοηθεί αφομοιωθεί ως «εξαίρεση»   και  αν έχει μεταδοθεί ως ιός στα χαμηλότερα επίπεδα στην χονδροειδή εκδοχή του «μαζί τα φάγαμε». Στην Εγελιανή ιδιόλεκτο αυτό είναι ένα ζήτημα «ηθικής ζωής και τάξης» ,της ονομαζόμενης Sittlichkeit. Δεν πρόκειται για μια δέσμη θεολογικών κανόνων ή παρομοίων ηθικών εντολών , υπαγορευμένων έξωθεν , αλλά πολύτροπα σύνολα κοινωνικών και πολιτικών κυρίως ιδεών που επιτρέπουν σε κάθε ατομικότητα να αναπτύσσεται με τα δικά της χαρακτηριστικά αλλά σε συντονία με τους υψηλούς σκοπούς της κοινωνίας , με το κοινό Καλό.(2). Είναι πιθανόν η ελληνική κοινωνία να έχει ένα υψηλό κατακτημένο επίπεδο  Sittlichkeit  έτσι που η επίκληση του εκτραχηλισμού να μην είναι φόβητρο  ούτε έκκληση για ποινολόγιο. Σε συνθήκες παρατεταμένης δυσπραγίας , μπορεί να αναζητηθεί η επόμενη  τεχνική –πολιτική διέξοδος ανεξάρτητα από τις προφανείς ατασθαλίες .Για αυτό ίσως και η τεκμηρίωση ενός ωκεανού παρανομιών τελικά δεν δημιουργεί το αναμενόμενο κύμα δημοσιότητας (buzz).Ταυτόχρονα αυτή η «απόσταση» δεν είναι ένδειξη ενός εκτεταμένου παραβατισμού αλλά αντιστρόφως μια βαθύτερη εμπιστοσύνη στην Sittlichkeit επιτρέπει ένα νεύμα επανόδου στην εξουσία του προσωπικού με τους λεμονοστύφτες της Siemens.

Την άνοιξη του 14 είχαμε μια προφανή βελτίωση μερικών δεικτών της οικονομίας. Η «συμφωνημένη» έξοδος στις αγορές έδωσε μια νέα δυναμική και η αγορά αισθάνθηκε την έννοια του «πατώματος» της κρίσης. Οι αλλαγές ήταν μικρές οριακές αλλά απτές. Η περίοδος σηματοδοτήθηκε , καθ’ υπερβολήν, ως “success story” αλλά μάλλον επρόκειτο για ένα “no failure story”. H κυβέρνηση Σαμαρά πίστευε πως τα απτά δεδομένα της αγοράς θα μπορούσαν να ανακλαστούν ως κοινωνική δυναμική αλλά οι Ευρωεκλογές αποδείχθηκαν η έναρξη των συνεχών νικών του Συριζα. Την ίδια εποχή ο Συριζα λοιδορεί το “no failure story” , αμφισβητεί ολοσχερώς παραμετρικές θετικές αλλαγές και θεωρεί όλες τις  μικρές βελτιώσεις  ανύπαρκτες. (3)

Δυόμιση χρόνια μετά η Συριζαική διακυβέρνηση βλέπει άλλους δείκτες της οικονομίας να παραπέμπουν σε ένα παρόμοιο “no failure story” και εναγωνίως προσδοκά πως οι δείκτες θα μετασχηματιστούν σε κοινωνική συναίνεση. Μπορεί να αναμένει στο άπειρο  καθώς στην προηγούμενη περίοδο είχε συστηματικά κατασκευάσει μια προοπτική λύσης μόνο με ριζικούς καθαρούς όρους , όπου τα μικρά δευτερεύοντα δεν έχουν αξία. Τώρα που δείκτες της οικονομίες  είναι οριακά θετικοί δεν υπάρχει καμία κοινωνική υποδοχή για το τεχνικά δευτερεύον ,αυτό που δυνητικά γίνεται κοινωνικά σημαντικό σε ένα δεύτερο χρόνο. Μια επιχειρηματολογία που εδράζεται στην ήρεμη κατανόηση τεχνικών δεικτών και μπορεί να διακρίνει νεύματα αισιοδοξίας πίσω από τους τεχνικούς όρους των ποσοστών, έχει περισσότερο πολυσυλλεκτικό ακροατήριο στο «Ναι» του δημοψηφίσματος παρά στο «Όχι» που δομήθηκε σε μια άλλη  συλλογή πάσης φύσεως αγανακτήσεων. Η μετατόπιση από την οργή στην λογική ,σε καθεστώς συνεχιζόμενης δυσπραγίας  δεν διατάσσεται ούτε διευκολύνεται με την αποδοχή των «αυταπατών». Αυτή την υστέρηση από τους δείκτες στην καθημερινότητα , την οποία με χονδροειδή τρόπο υπονόμευσε ο Συριζα το 14 τώρα την αποδίδει στην στάση των εχθρικών ΜΜΕ.

Ο Sloterdijk έχει θεμελιώσει μια έννοια «Θυμικής» ( Thymotics) ως κινητήρια δύναμη της πολιτικής (πηγή). Στην σύλληψη αυτή δεν έχουμε ένα «σκληρό» πυρήνα της πολιτικής και μια εξωτερική συναισθηματική επιφάνεια χειρισμών και συμβόλων. Με τον τρόπο αυτό αποδόμεί την έννοια του  λαϊκισμού.  Δηλαδή κινείται  στην αντίθετη  οπτική  με την οποία τοποθετείται ο Laclau (4). O  Sloterdijk  δεν αναγνωρίζει καν την έννοια του λαικισμού ως φαινόμενο μιας συμβολικής διαχείρισης  την οποία  ο Laclau επαναφέρει  στο ύψος της από μια «έκπτωση»  ,αντιθέτως διαβλέπει  στον «θυμό» οντολογικά θεμέλια της πολιτικής όχι «λειτουργικά» διαμειβόμενα όπως θεωρεί ο Laclau .Από «Θυμική» άποψη δεν έχουμε μια «αντιμνημονιακή αγανάκτηση» που «πάγωσε»  το 15 ,αλλά η χρονοσειρά εκκινεί από τον προμνημονιακό Δεκέμβρη του 08 και καταλήγει τραυματικά με την Μαρφίν το 12.Αυτή η ψυχική επένδυση έχει χρόνους ωρίμανσης και ροές αποσυμπίεσης που είναι δύσκολο να διοχετευτούν και να μετασχηματιστούν σε μια σαφή θετική όψη λόγω της παρουσίασης θετικών δεικτών.

Η ηθική υπεροχή λοιπόν γίνεται μια αιωρούμενη ηθικολογία και η κατευναστική επίκληση μερικών δεικτών απευθύνεται σε ένα κοινό σε συναισθηματική σύγχυση ή τουλάχιστον στο λάθος κοινό. Με την έννοια αυτή ο Σύριζα είναι σχεδόν υποχρεωμένος να επανασυνδεθεί με τον Κουβέλη ως τον πλησιέστερο εκπρόσωπο της πρώτης φάσης του “no failure story”.

Από ότι φαίνεται το «no failure story» διαρκεί πολύ. Ας μην παραμείνει το μέλλον μας.


(1)   Αυτό ήταν βέβαια ορατό από το 2013 (πηγή)
(2)   Γκ.Χέγκελ. Φιλοσοφία και Πολιτική . Το σχόλιο του Δ.Τζωτζόρπουλου σ.50
(3)   Μοναδική εξαίρεση ο νυν υφυπουργός εξωτερικών Ξυδάκης που επικρότησε από την Καθημερινή τις κινήσεις Στουρνάρα για την συμφωνημένη έξοδο στις αγορές. Τι μανία με τους σοβαρούς δημοσιογράφους να μαγεύονται με την πολιτική για να χάνουν το κύρος τους.. ( Ξυδάκης, Κανέλλη κλπ)
(4)   Ίσως δεν είναι τυχαίο πως ο θετικός «αριστερός» λαϊκισμός του Laclau είναι το κύριο μοτίβο της,Συριζαικής ιδεοκίνησης ,πριν και μετά την «αυταπάτη» .Με το θεμελιακό διπολικό σχήμα « σκληρή πολιτική - εξωτερικό συναισθηματικό περίβλημα»  μπορούν να εξηγηθούν τα πάντα και να γίνουν ανεκτά τα πάντα. Συνέχεια του ίδιου γραμμικού σχήματος είναι και οι αναφορές περί «μελαγχολίας» κλπ. Αν όμως δουν το σχήμα του Sloterdijk τότε μπορούν να κατανοήσουν πως οι ψυχικές επενδύσεις δεν είναι μνημόνια που λαμβάνουν πρόσημα κατά βούληση. Στην προβληματική του Sloterdijk κινείται και η Martha Nussbaum Political Emotions

 

10 σχόλια:

  1. "Ο Sloterdijk έχει θεμελιώσει μια έννοια «Θυμικής» ( Thymotics) ως κινητήρια δύναμη της πολιτικής (πηγή). Στην σύλληψη αυτή δεν έχουμε ένα «σκληρό» πυρήνα της πολιτικής και μια εξωτερική συναισθηματική επιφάνεια χειρισμών και συμβόλων. Με την έννοια αυτή τοποθετείται σε μια θετική αποδόμηση της έννοιας του λαϊκισμού. Δηλαδή κινείται την αντίθετη οπτική με την οποία τοποθετείται ο Laclau (4). O Sloterdijk δεν αναγνωρίζει καν την έννοια του λαικισμού ως φαινόμενο μιας συμβολικής διαχείρισης την οποία ο Laclau επαναφέρει στο ύψος της από μια «έκπτωση» ,αντιθέτως διαβλέπει δε στον «θυμό» τα οντολογικά θεμέλια της πολιτικής όχι «λειτουργικά» διαμειβόμενα όπως θεωρεί ο Laclau Με την έννοια αυτή ,από «Θυμική» άποψη δεν έχουμε μια «αντιμνημονιακή αγανάκτηση» που «πάγωσε» το 15 ,αλλά η χρονοσειρά εκκινεί από τον προμνημονιακό Δεκέμβρη του 08 και καταλήγει τραυματικά με την Μαρφίν το 12.Αυτή η ψυχική επένδυση έχει χρόνους ωρίμανσης και ροές αποσυμπίεσης που είναι δύσκολο να διοχετευτούν και να μετασχηματιστούν σε μια σαφή θετική όψη λόγω της παρουσίασης θετικών δεικτών"///////Τι ακριβώς εννοείς με το σχήμα Sloter?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μανώλη
    Μάζεψα κάπως την παράγραφο γιατί στην αρχική εκδοχή είχε λάθη
    Έχω δημοσιεύσει μια σύνοψη του Thymotics όπου νομίζω τα πράγματα ειναι πιο καθαρά
    Ο S επαναφέρει το Θυμικό στοιχείο ως πρωτείο της πολιτικής
    Αντίθετα σε θεωρήσεις κυρίως για τον λαϊκισμό , έχουμε μια διαρκή αίσθηση ότι τα συναισθήματα ειναι στοιχείο ενός χειρισμού ως εάν να ειναι το επιφαινομενο
    Νομίζω ότι οι ψυχικές επενδύσεις που αναδύονται πριν το μνημόνιο ( Δεκέμβρη του 8) δεν έχουν μετασχηματιστεί ακόμα σε διακριτούς τύπους πολιτικής Εξ ούτε και η στροφή Τσίπρα δεν μπορει να ακουμπήσει
    Ας συγχωρήσουμε το αρθογράφο που , γράφει και λιγο "στο ποδι" για τις ασαφιες
    Ελπίζω να τα πούμε και αλλιώς ..,
    Χαιρετώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ιατί οι άλλοι δεν θυμώνουν;// https://manolisgvardis.wordpress.com/2016/10/19/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CF%85%CE%BC%CF%8E%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BD/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δείκτες θετικούς που είδες σύντροφε; Ηθικό πλεονέκτημα που είδες σύντροφε; Τίποτις άλλο δεν βλέπεις σύντροφε; Τη γελοιότητα των αθρώπων αυτών τουλάχιστον; Το ανίκανον; Το υστερικόν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ρε σύντροφε
    Το γεγονός ότι μια παρέα "αλλού ντ'αλλού" δεν ξέρει τι κάνει και μας πάει στο πουθενά, δεν σημαίνει να κάνουμε εθελοντική λοβοτομή και να ξεχάσουμε τις άλλες παρέες με τις μεγάλες ( πολυυυυύ μεγαααααλες) τσέπες
    Στο μεταξύ οταν το 14 βλέπαμε μικροβελτιώσεις γύρω ο κόσμος είχε τρελλαθεί με την σεισάχθεια τα σχισμένα μνημόνια. Αν δεν βασιστούμε τώρα σε μικροβελτιώσεις που οφείλονται ακριβώς στην περίοδο 12-14 , τότε δεν ξέρω τι άλλο μας περιμένει. Μας βλέπω για Δαμασκό θα είναι ελκυστικότερος...... προορισμός.
    Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δηλωση

    Η κλεπτοκρατια, η κακοδιαχειριση, η κλοπη δημοσιου χρηματος, η δημιουργια λουμπεν πλουσιων στρωματων y otras historias βαλκανικου τυπου συνεχισθηκε με το συστημα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ απο το 1974, εκει που το αφησαν οι δικτατορες.

    Στο παρτυ συμμετειχαν πολλοι συνδικαλιστες και παρατρεχαμενοι της "αριστερας".

    Δεν απαλλασουμε την συνεχεια της διακυβερνησης ΣΥΡΙΖΑ με πολυ ΠΑΣΟΚ και επικαλυψη ΑΝΕΛ, αλλα λιγη νηφαλιοτητα δεν βλάπτει.....

    ΥΓ Το προλεταριατο μας ειναι για κλαματα. Ειδα ενα ντοκυμανταιρ της ΒΙΟΜΕ και καταλαβα πολλα.


    https://www.youtube.com/watch?v=As81MHEDJ7A

    "...Συγκεκριμένα, από τους 70 συνολικά εργαζόμενους στο εργοστάσιο, περίπου 40 αποφάσισαν να μείνουν ενωμένοι και να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να συνεχίσουν να εργάζονται Ο αριθμός αυτός σταδιακά άρχισε να μειώνεται, ενώ μέσα από την ταινία ο θεατής συμμετέχει σε όλη αυτή την πορεία των συνελεύσεων, της ανησυχίας και του ενθουσιασμού, της χαράς και της απογοήτευσης. Βλέπουμε τις ζυμώσεις που πραγματοποιούνται στη λήψη μιας απόφασης, τη δυσκολία εξασφάλισης των προηγούμενων standards ως προς το προϊόν, αλλά και τη δυσκολία που συναντάται ευρύτερα στην κοινωνία μας, για καλή λειτουργία οριζόντιων δομών...."
    Στο τελος νομιζω ψηφισαν 16 υπερ και 13 κτα της δημιουργιας του συνεταιρισμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ευρωπαϊκή νεωτερικότητα και ελληνική κρίση: Κονδύλης, Καστοριάδης και η δυνατότητα μιας νέας αυτοσυνειδησίας
    Βασίλης Α. Μπογιατζής
    [Ομιλία στην εκδήλωση παρουσίασης του τόμου Παναγιώτης Κονδύλης: ένας στοχαστής ενάντια στις βεβαιότητες (εκδ. Ευρασία) στο Εργοτάξιο Ιδεών, 25/10/2016]

    «……προκύπτει ότι οι αιτίες της τωρινής κρίσης δεν εντοπίζονται σε πάγια και αμετάβλητα χαρακτηριστικά με προέλευση τον 19ο αι. ή ακόμη πιο πίσω. Είναι πολιτικές, όχι ηθικές, και εντοπίζονται σε σαφείς τάσεις της μεταπολεμικής/μεταπολιτευτικής περιόδου, τις εμπειρίες και τις ερμηνείες τους: την επιθυμία μετά το 1974 για την οικοδόμηση ενός κράτους-πρόνοιας. τον τρόπο με τον οποίο εγκαθιδρύθηκε και σταθεροποιήθηκε η δημοκρατία: τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα επέκτειναν και σταθεροποίησαν την επιρροή τους στη βάση υπερβολικών δημοσίων δαπανών χωρίς μέριμνα για τη διασφάλιση επαρκών φορολογικών εσόδων. τον παγκόσμιο μετασχηματισμό των κεφαλαιακών αγορών. Αυτά συνδυάστηκαν με μια αριστερή φοιτητική κουλτούρα που άνθισε τις μεταπολιτευτικές δεκαετίες και αναζωπυρώθηκε εντός κρίσης, η οποία ρομαντικοποίησε την Αριστερά της Κατοχής, υπερτίμησε τον ακτιβισμό και είδε μία επαναστατική προοπτική σε κάθε σχολική κατάληψη: εξιδανίκευσε χωρίς και να εξιστορικεύσει την εμπειρία της Αντίστασης και επέδειξε ιδιαίτερη εμμονή με την επανάληψη αυτής της εξιδανικευμένης εμπειρίας στο παρόν, αποκρύπτοντας το πόσο πολύ έχουν αλλάξει οι συνθήκες. επίσης, με μια κουλτούρα πλουτισμού και κατανάλωσης που οδήγησε σε μια αλαζονική θεώρηση των Ελλήνων ως «ανώτερης κάστας» σε σχέση με τον περίγυρό τους και συνδύασε την Ευρώπη –όχι μόνο ελληνικό φαινόμενο– αποκλειστικά με τη ροή χρημάτων και όχι με την ειρήνη, την ελευθερία και τη δημοκρατία. με την ολοένα και αυξανόμενη σημασία του ιδιωτικού τραπεζικού τομέα στην οικονομία, καθώς κι έναν εκσυγχρονισμό που όψεις του επιδείνωσαν τις ήδη υπαρκτές αδυναμίες. Ήταν αυτές οι όψεις που διαπλέχθηκαν με/επισκίασαν τις αναμφισβήτητες επιτυχίες της μεταπολίτευσης, όπως τον επιτυχή εκδημοκρατισμό, τη διεύρυνση των οριζόντων και των δικαιωμάτων, την ανάπτυξη μιας εξαιρετικά ζωντανής κουλτούρας και διανόησης, αλλά και την εξωστρέφεια της χώρας. Το ζήτημα είναι αν οι δυνατότητες αυτοκριτικής παραμένουν ενεργές ή αν επανακάμπτουν μορφές μεσσιανικής πολιτικής, όπως σε διάφορες στιγμές του 20ού αιώνα. Και αν από την πλευρά των πολιτικών το «μαζί τα φάγαμε» είναι απαράδεκτο και ανεκδιήγητο, ο Mazower επισημαίνει ότι «Οι πολίτες δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Πρέπει να παραδεχθούν ότι οι ίδιοι τους ψηφίσαν για να τους εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο. Δεν τους επιβλήθηκαν από κάποια αόρατη δύναμη. Χωρίς αυτή την παραδοχή δεν θα μπορέσει να γεφυρωθεί το χάσμα».
    Εφόσον τοποθετηθούν στο πλαίσιο που διαμορφώνουν τα έργα των Hering-Mazower, όπως και του Judt λ.χ. για τον 20ό αι., γίνονται γονιμότερες τόσο η υπενθύμιση του Καστοριάδη ότι «είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας!» –παρεμπιπτόντως, άποψη που απορρίπτει την παραδοσιακή “αριστερή” θέση ότι τα αρνητικά του 20ού αιώνα απλώς τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η «μαύρη αντίδραση» ερήμην του ελληνικού λαού, διότι συνεπάγεται μια αντίληψη του λαού ως νηπίου, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται και η υπευθυνότητα της δημοκρατικής του ή μη συμμετοχής σε αυτά, και η δυνατότητα αλλαγής,– όσο και οι κριτικές/μαχητικές τοποθετήσεις του Κονδύλη ενάντια σε «πολιτική τάξη» και «λαό», για τις οποίες έχω γράψει και στο βιβλίο και αλλού αναλυτικά. Μπορούν δε, θεωρώ, να διαβαστούν στην εξής κατεύθυνση: η τωρινή ελληνική κρίση δεν ήταν μοίρα και προπατορικό αμάρτημα, αλλά ενδεχόμενο. παράγωγο, εντούτοις, νεωτερικών ερμηνειών σε εμπειρίες και απαντήσεων στις προβληματικές της κοινής ζωής. Είναι από αυτές τις ερμηνείες και απαντήσεις, όπως και τις μελλοντικές, που θα εξαρτηθεί και η έκβασή της. Και πάντοτε, όπως σε κάθε νεωτερική κρίση, οι κίνδυνοι της κατάρρευσης, της αυτοκαταστροφής ή του αυταρχισμού περιλαμβάνονται στις δυνατές απαντήσεις. ….»

    http://mhmadas.blogspot.gr/2016/11/blog-post_2.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διακρινω σχετικη επικρατηση των πρωην μελων του ΚΚΕ(εσ.) στην νεα συνθεση της Κυβερνησης.

    Παναγιώτης Σκουρλέτης
    Στέργιος Πιτσιόρλας Ήταν ως οργανωτικό στέλεχος του Ρήγα στη Θεσσαλονίκη, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΑΡ, του ΣΥΝ .
    ΚωνσταντίνοςΓαβρόγλου
    Κωνσταντίνος Ζουράρις (αυτος ειναι πολυ ανησυχος, μετακινειται διαρκως).
    Θεανώ Φωτίου
    Λυδία Κονιόρδου
    Ιωάννης Μπαλάφας. Στα χρόνια της Δικτατορίας (1967-1974) είχε αντιστασιακή δράση στην αντιδικτατορική οργάνωση «Ρήγας Φεραίος».
    Ιωάννης Τσιρώνης. Δραστηριοποιήθηκε στο φοιτητικό κίνημα μέσα στον «Ρήγα Φεραίο» και την Β’ Πανελλαδική
    Αλέξανδρος Φλαμπουράρης. Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΚΚΕ Εσωτερικού, στη μεγάλη σύγκρουση Κύρκου και Μπανιά και τη μετέπειτα διάσπαση, πήγε με τον δεύτερο, με τον οποίον ούτως ή άλλως ήταν πολύ κοντά.

    Προσθεστε αν λησμονησα καποιον, καποια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ορθώς διακρίνεις αν και ειναι ασαφές πλέον τι αντιπροσώπευει σημερα το Ες .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα ηθελα να αντιπροσωπευει μερος της σκεπτομενης μεταρρυθμιστικης αριστερας της κοινης λογικης

    ΑπάντησηΔιαγραφή