Δυσπεψία

Οποιοσδήποτε έχει μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα ξέρει την οικονομική κατάσταση των λεγόμενων μικροεργοδοτικών και ελευθεροεπαγγελματικών στρωμάτων: Αδυναμία πληρωμής ασφαλιστικών εισφορών, κόκκινα δάνεια , γενικότερη δυσπραγία. Σε αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή δημοσιεύεται ένα κείμενο από το χώρο της Συριζαικής αριστεράς με ένα προφανές στοιχείο ετεροχρονισμού (πηγή). Οι ΕΤ&ΧΛ διατυπώνουν με ένα εναργή και ακριβή λόγο την συνθήκη αναπαραγωγής των στρωμάτων αυτών στην περίοδο 1950-2010 ενώ τους ταξινομούν με τους υπαλλήλους ΔΕΚΟ. Να πως ευνοήθηκαν τα στρώματα :

«Από την παροχή απίθανων προσόδων μέχρι την εθελοτυφλία απέναντι στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροδιαφυγή και στην παραβίαση εργασιακών δικαιωμάτων –και όχι μόνο ξένων μεταναστών– είχαμε μια τεράστια γκάμα «παροχών».

Η διατύπωση μπορεί κάλλιστα να ήταν σε κείμενο της Δράσης, του Ποταμιού και σηματοδοτεί το αυτονόητο αλλά και κυριολεκτικά τραγικό της ελληνικής «εξαίρεσης» : Τα στρώματα – κλειδί για την εξέλιξη της κοινωνίας , αυτοκατανόησαν ως φυσική μια πραγματικότητα η οποία συνιστούσε αφαίρεση πόρων από το κράτος εις βάρος των μισθωτών.

-Τι κάνει όμως τη Συριζαική αριστερά να προσεγγίζει το ζήτημα στην μορφή του ετεροχρονισμού;

-Τι νόημα έχει κατακαλόκαιρο μια υπόμνηση των αυτονόητων , σχεδόν ταυτολογικό ότι η αριστερά είναι υπέρ των καθολικών φόρων και αυτό να απευθύνεται ρητά στους εξαντλημένους σχεδόν τεθνεώτες μεσαίους;

Στην ουσία τους οι ΕΤ & ΧΛ διατυπώνουν την απόλυτη Συριζαική φαντασίωση: Η αριστερή διακυβέρνηση θα προέλθει στην μορφή Reboot ,όπου όλα ξεκινάνε από την αρχή σχεδόν από το μηδέν. Ακριβώς σε αυτή τη λογική το μήνυμα είναι σαφές: «Ξέρουμε ακριβώς τι κάνατε, αλλά από εδώ και πέρα κομμένα. Θα σας δώσουμε τραπεζική ρευστότητα, οι αυξημένοι μισθοί θα σας δώσουν πελατεία, ενώ οι εξυγιασμένες ΔΕΚΟ θα σας παρέχουν δίκτυα, αλλά θα πληρώνετε φόρους, εισφορές»

Οι συγγραφείς του κειμένου δεν μπορούν να υπονομευόσουν τη στοιχειώδη λογική. Ξέρουν πως η νεοελληνική φούσκα στηρίχτηκε οικονομικά στην εισφοροδιφεύγουσα μικροεπιχείρηση. Ωστόσο τα  στρώματα κατενόησαν ως φυσική την οικονομική πλοκή εντός του οποίου ανεπτύχθησαν. Το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό αλλά βαθύτατα ιδεολογικό γιατί παρήγαγε ένα ιδιόμορφο αυτονόητο εντός της κοινωνίας. Ταυτόχρονα , σε αντίθεση με τις οικονομιστικές αναλύσεις που βασίζονται στο αριθμητικό κριτήριο και ταξινομούν τα πάντα με βάση των αριθμό των μισθωτών , τα νεοελληνικό μικρομεσαίο αυτονόητο της περιόδου 1950-2010 δεν είναι απλό «στήριγμα» η δευτερεύων μοχλός του «άρχοντος συγκροτήματος». Το αυτονόητο αυτό ήταν η κύρια κοινωνική «ιδέα» η οποία διαπερνά εγκάρσια όλους τους χώρους και θεμελίωσε την δυναμική συναίνεση. Η οικονομική κάμψη αυτού του συγκεκριμένου μικρομεσαίου δυναμικού δεν έχει περιορίσει την ιδεολογική του ισχύ, καθώς η τρέχουσα «αντιμνημονιακή» αφήγηση ουσιαστικά αποζητά την ίδια ισορροπία σε ένα χαμηλότερο επίπεδο. Εξ΄ου και καταλόκαιρο οι ΕΤ& ΧΛ έχουν την ανάγκη για μια τόσο οξεία οριοθέτηση. Γιατί αυτό που σε τελευταία ανάλυση «καταλαβαίνει ο κόσμος» από τον Σύριζα είναι η αποκατάσταση της κεντρικής ιδέας του 1950-2010. Με τόσο όμως «χονδροειδές αντιμνημόνιο» τώρα είναι τόσο αργά.

Αυτό που δεν μπορούν να διατυπώσουν οι αρθρογράφοι είναι ότι οι λεγόμενες «μνημονιακές» πολιτικές έχουν ακριβώς μια ρητή άρση αυτής της φυσικότητας. Η φορολογία και οι εισφορές που αναζητούνται μέσω των «μνημονιακών πολιτικών» μπορούν να έχουν κάλλιστα ως εισαγωγική έκθεση την περιγραφή των ΕΤ&ΧΛ. Ταυτόχρονα έχουν ένα ευκρινές στοιχείο καθολικότητας οσον αφορά την σχέση μισθωτής εργασίας και αυτοαπασχόλησης μικροεπιχείρησης.Οι μικρομεσαίοι ανακαλύπτουν ξαφνικά το φόρο των μισθωτών.

Καθώς η ιστορική φάση εντεύθεν του 10 «σέρνεται» αντιλαμβανόμαστε ότι η κρίση έχει στοιχεία τραγικού .Δηλαδή ακόμα και στην πιο ρομαντική κοινωνικά αποδεκτή λύση δεν υπάρχει μια διέξοδος μειωμένου πόνου.

Οι ΕΤ&ΧΛ για να διασώσουν την κοινή λογική περιγράφουν πολύ εύστοχα την οδυνηρή συνθήκη της «νεοελληνικής επιτυχίας» της μικροεπιχείρησης, της κατακερματισμένης ιδιοκτησίας, των λαμπρών εξαιρέσεων των ΔΕΚΟ. Ωστόσο καθώς κινούνται εντός μιας πολιτικής υπόσχεσης Reboot του ελάχιστου ή μειωμένου πόνου , έχουν την πολυτέλεια να συνοδεύσουν την ακριβή περιγραφή με μια δέσμευση του ιδεατού υπερμέλλοντος. Βεβαίως σε συνθήκες τραπεζικής ρευστότητας, υψηλών μισθών, καλών δικτύων η κοινωνία δικαιούται να απαιτήσει φόρους και εισφορές. Αυτό όμως είναι η απόλυτη υπεκφυγή. Είναι οριακά εσχατολογικό.  Γιατί το ζητούμενο δεν είναι η προβολή του ιδεατού μέλλοντος μετά το Reboot  αλλά το δύστροπο παρόν όπου αναζητιέται μια νέα ισορροπία On Line.

Η Συριζαική αριστερά , αν εννοεί αυτά που λέει, σε σχέση με τους «μεσαίους» τότε θα διατηρήσει, μέσω μετωνυμίας σχεδόν  όλες τις "μνημονιακές" πολιτικές που σχετίζονται με φόρους, ελέγχους. Ωστόσο αυτό δε συνάδει με την αρχιτεκτονική της Συριζαικής υπόσχεσης, όπου ως γνωστόν θα υπάρξει μια ριζικά άλλη "μεταμνημονιακή" μέρα.

Σε κάθε περίπτωση παρά τις ατέλειες, τις υπεκφυγές, τις εσχατολογίες η περιγραφή των ΕΤ&ΧΛ έχει μια αυταξία, καθώς προσγειώνει τη Συριζαική αριστερά στο δύστροπο τραγικό παρόν των δύσπεπτων αληθειών.