Αφρώδεις φούσκες

Η υπόθεση των ρυθμίσεων για τα ΜΜΕ είναι χαρακτηριστική της συγκυρίας.

Με μια τροπολογία της τελευταίας στιγμής δίνεται η δυνατότητα διαγραφής χρεών, συγχωνεύσεων και τελικά διάσωσης των πιο μεγάλων παικτών του χώρου. Η υπόθεση αποκρύπτεται σκανδαλωδώς από τους ενδιαφερόμενους σχηματίζοντας μια καραμπινάτη περίπτωση όπου οι ενδιαφερόμενοι «κερδισμένοι» παραβιάζουν κάθε κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Ταυτόχρονα όμως πέρα από την περιγραφή του σκανδάλου δεν είδα πουθενά τι θα μπορούσε να γίνει:

 Να χρεοκοπήσουν δηλαδή  να κλείσουν τα μεγάλα ΜΜΕ, να γίνει ένας άλλος διακανονισμός όπου πάλι βέβαια κανείς δεν θα αποπλήρωνε το σύνολο των χρεών ;

Το σκάνδαλο αυτό ανήκει στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ελληνικής κρίσης. Αποδοχή de facto  όλων των αρρυθμιών , παραβάσεων και παραβιάσεων με ταυτόχρονη καταγγελία τους. Η κοινωνία και το κράτος έχουν ενσωματώσει το ανήθικο και την ταυτόχρονη  ρητορική απόσυρση του  ως λειτουργικό δίπολο, όπου οι ο ένας πόλος δεν εξουδετερώνει τον άλλο αλλά συνυπάρχουν σε διαρκή άπωση και έλξη όπως τα παιχνίδια με μαγνήτες. Ο Φ.Δρακοντειδης σε ένα ασφυκτικά απαισιόδοξο δοκίμιο του 2010 περιγράφει τις αντιδράσεις όπως τους χορούς των ινδιάνων για την ελκύσουν τη βροχή: τελετουργίες που κάποτε πιάνουν τόπο (*).Έτσι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι: Οι επιχειρήσεις έχουν ένα ορατό διάστημα προσαρμογής, κάποιοι εργαζόμενοι θα κρατήσουν την δουλειά, η αντιπολίτευση έκανε το ρητορικό καθήκον, μερικά χρέη θα διαγραφούν κλπ κλπ.

Με τις σοβαρές ενδείξεις ότι εφαπτόμαστε με τον πυθμένα της κρίσης όλα τώρα είναι πιο εύκολα για όλους, όσοι επέζησαν.

Η επόμενη περίοδος θα περιγραφεί ως «ανοδική» σε δύο συσκευασίες : στην Σαμαρική ασκητική συντηρητική αφήγηση του ελάχιστου ρίσκου, στην Συριζαική υπόσχεση της «απαλλαγής με το λελογισμένο ρίσκο» και τα σαφή νεύματα παροχών όχι προς τους πολλούς αλλά προς τις πολλές ομάδες.

Η άδεια Αθήνα σηματοδοτεί ότι η  ελληνική πολυπραγμοσύνη της πολυσθένειας και των πολλαπλών δικτύων, αφού συγκρότησε το βασικό μηχανισμό διασποράς κοινωνικών άδηλων και άρρητων παροχών, ως ένα sui generis trickle -down effect, αποτέλεσε και ένα ασθενικό αλλά υπαρκτό «παράλληλο κοινωνικό κράτος» , ένα amortisseur ιδιοκατασκευής made in Greece.

Τα αυστηρά μαθηματικά αποδεικνύουν ότι το made in Greece άδηλο αναδιανεμητικό σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Τα μνημονιακά μέτρα περνάνε γιατί πάντα εμπεριέχουν εύλογες ρυθμίσεις οικονομικής εξισορρόπησης οι οποίες έχουν την καθολική ρητή αποδοκιμασία αλλά την άρρητη σιωπηρή γνώση του ανορθολογισμού της φούσκας, που αποτελείτο από εκατομμύρια μικρές φυσαλίδες. Ο καθείς διαμαρτυρόμενος γνωρίζει την ιδιωτική του φούσκα, πριν την ονομάσει ο αμετροεπής Πάγκαλος.

Παρότι η Γερμανία αναγκαστικά ήρθε πιο κοντά, το έργο του ίσως του πιο main stream σύγχρονου διανοούμενου της , του P.Sloterdijk παραμένει ελάχιστα μεταφρασμένο.

Ο Sloterdijk θεωρεί την έννοια της φούσκας, περισσότερο ως σηματοδότηση του αφρώδους σχηματισμού παρά ως μπαλονιού, ως κομβική για την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου (*). Τα άτομα και οι ομάδες σχηματίζονται , κατανοούν τον εαυτό τους και τον κόσμο ,ως εάν να είναι στο κέντρο της αφρώδους φούσκας. Η μεταφορά αρμόζει στην Ελληνική κρίση: Μια τεράστια δομή αποτελούμενη από εκατομμύρια αφρώδεις φούσκες, όλων των μεγεθών και διαστάσεων, σε όλες τις ποικιλίες σχηματισμού με εγκλεισμούς, γειτνιάσεις, επαφές. Η μεγάλη δομή σκάει , πολλές μικροφούσκες σκάνε, αλλά η δομή παραμένει σε μικρότερο όγκο. Η αφρώδης δομή παραμένει για να προστατεύσει όσους κατά τύχη βρίσκονται κοντά σε πιο ανθεκτικές μικροφούσκες.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να μειώσει την φούσκα των ΜΜΕ, ενώ κανείς τελικά δεν ήθελε να σκάσει ενώ η Αθήνα άδειασε καθώς υπάρχουν πολλές μικροφούσκες τριγύρω για να αποδράσουν οι πολλοί.

Με κάποιον περίεργο τρόπο ο Αύγουστος του 14 είναι διαφορετικός.

Η φούσκα σταθεροποιείται , ο καθείς ελπίζει να την ξαναφουσκώσει με πιο βιώσιμο τρόπο, το θέμα είναι πως η φούσκα  παραμένει bubble.

(*) Φ.Δρακονταειδή Λόγος Ερειπίων (σ103)

(*) P.Sloterdijk Bubbles (3 volumes)