Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Σιγκαπούρη εναντίον "Singapore"


 
 
 
Στην τελευταία επιφυλλίδα του  ο Χ.Γιανναράς  (πηγή) επανάφερε την γνωστή του θεματολογία για την κρίση  του νέου Ελληνικού Κράτους. Αναφέρει συνοπτικά:
Όταν μια κοινωνία έχει εθισμούς είκοσι πέντε αιώνων (από τον Kλεισθένη ώς το 1821) κοινοτικής αυτοδιαχείρισης, που τη σεβάστηκαν όλα τα επικυρίαρχα διεθνικά σχήματα, είναι παραφροσύνη, στην κυριολεξία, να υιοθετεί διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο (γεννημένο από την πείρα και τις ανάγκες άλλων κοινωνιών) μόνο από μικρονοϊκή ξιπασιά μειονεξίας.
Αντί των διακρίσεων Δεξιά-Αριστερά-Κέντρο «που έμειναν  στο ελλαδικό νεωτερικό κρατίδιο πάντοτε «γυμνά ονόματα» (nomima nuda) και απηχούσαν ωχρές ιδεοληψίες, μιμητικές του δυτικού πρωτοτύπου, όχι οργανικά γεννήματα εγχώριων συνθηκών και δεδομένων» προτείνεται η διάκριση  για τις  «γνώμες - προτάσεις σχετικά με τις πολιτικές (τρόπους και μεθόδους) της επανίδρυσης. Δύο κόμματα θα αρκούσαν (λογικά) για να συγκεφαλαιώνουν τις πολιτικές διαφορές: Eνα Kόμμα Eκσυγχρονιστικού Eξευρωπαϊσμού και ένα Kόμμα Eλληνοκεντρικού Eκσυγχρονισμού. Περίπου υπόδειγμα κράτους στην πρώτη περίπτωση: η Σιγκαπούρη. Στη δεύτερη, το σύγχρονο κράτος του Iσραήλ.»
Ο Γιανναράς επεξηγεί :
Tο πρώτο κόμμα, τίμια και καθαρά, όχι πια συγκαλυμμένα και υποκριτικά, θα ζητούσε την ψήφο των Eλλήνων, προκειμένου να τους απαλλάξει από την «ελληνικότητά» τους. Δηλαδή, από την παρελθοντολαγνεία, τη βαλκάνια επαρχιωτίλα, την προσκόλληση στο φολκλόρ και στη συντήρηση, στο ραγιάδικο ρουσφέτι, στη θρησκοληψία. Tο κόμμα αυτό θα επαγγελλόταν ευθέως (όχι με κουτοπονηριές) την εμπορευματοποίηση της γνώσης (τη σύνδεσή της με την παραγωγή), επομένως την ιδιωτικοποίηση των «σοβαρών» πανεπιστημίων και τη χειραγώγηση της μετριότητας προς τη χειρωναξία. Θα εξήγγελλε το κόμμα αυτό την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου.
Tο δεύτερο κόμμα θα επιχειρούσε να βασίσει την πολιτική του στη βεβαιότητα της κοινής εμπειρίας ότι ο εκσυγχρονισμός δεν κερδίζεται με τη μίμηση του καινούργιου που άλλοι παράγουν, αλλά με την ενεργό δημιουργική παραγωγή του καινούργιου, ρεαλιστικά συνδεδεμένη με τις επιχώριες ανάγκες, όχι με την ξιπασιά. Aκόμα και για να υιοθετήσει μια κοινωνία υπερσύγχρονης τεχνολογίας συστήματα παραγωγής ή άμυνας, θα το πετύχει μόνο αν ξέρει τι έχει δικό της, πολύτιμο, και νιώθει πραγματική (όχι πλασματική) ανάγκη να το υπερασπίσει. Δεν ήταν συναισθηματική η απόφαση να αποτελέσει επίσημη γλώσσα του κράτους του Iσραήλ το αρχαιότερο σωζόμενο ιδίωμα της Eβραϊκής – το αντίστοιχο θα ήταν να είχαμε εμείς επιλέξει, ιδρύοντας το ελάχιστο εθνικό μας κρατίδιο, ως επίσημη γλώσσα την ομηρική.
Δεν είναι ανάγκη να ασπαστεί κανείς το σύνολο των θέσεων του ΧΓ, για να συμφωνήσει πως η τρέχουσα κρίση αναγκαστικά έθεσε ζητήματα ευρύτερης στρατηγικής του Ελληνικού Κράτους και τις θεμελιακές ιδεολογικές , ιστορικές αφετηρίες του.
Ουσιαστικά ο ΧΓ προτείνει μια «επαναθεμελίωση» η οποία θα εμβαθύνει στις ιστορικές ρίζες του Ελληνικού Έθνους και αναβιώσει τις παραδοσιακές κοινοβιακές πρακτικές. Ο θαυμασμός του προς το παράδειγμα του Ισραήλ είναι τόσο προφανής ώστε δεν μπορεί να διακρίνει ότι στο Ισραήλ έχουμε μια πολιτειακή θεμελίωση που γίνεται εκ του μηδενός  , «κατασκευάζοντας» ένα κράτος «μεταναστών» ,ενώ στην Ελλάδα έχουμε μια κοινωνική δομή που παραλαμβάνεται από τις βαθύτερες δομές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και  εξελίσσεται έκτοτε.
Αν όμως ακολουθήσουμε με συνέπεια την έκκληση του ΧΓ τότε αναγκαστικά θα πρέπει να εντρυφήσουμε σε ιστορικά αντίστοιχα όπου σε ένα κράτος «δυτικού υποδείγματος» ένα αντίπαλο πολιτικό , ιδεολογικό ρεύμα με αγκυρώσεις στην ζωντανή λαϊκότητα και ιστορία , αναλαμβάνει μια ιστορική επαναθεμελίωση . Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μην δούμε πως δύο μεγάλες «επαναθεμελιώσεις» έχουν επιχειρηθεί τα τελευταία χρόνια  αυτές αφορούν κινήματα του πολιτικού Ισλάμ. Αναφέρομαι στην Ιρανική Επανάσταση και στον Ερντογανισμό. Μάλιστα οι δύο εκδοχές επαθεμελίωσης γίνονται μέσω δυο διαφορετικών διαδικασιών : στο Ιράν μέσω μια κλασσικής επανάστασης όπου εγκαθίσταται de facto μια δυαδική εξουσία ,όπου οι «από κάτω» επιτυγχάνουν μια πλειοψηφική «συνταγματοποούσα δύναμη» ( constitutive power) ενώ στην Τουρκία η αλλαγή γίνεται κοινοβουλευτικά όμως με την παράλληλη ηγεμόνευση ενός αυθεντικού κινήματος λαϊκής αλληλεγγύης, δράσης και συμμετοχής με ιδεολογική συνοχή και πυρήνα μια εκδοχή φιλελεύθερου Ισλάμ.
 Το επιχείρημα είναι πως ο ΧΓ κατά βάθος ιχνογραφεί μια απόλυτα τεχνολογική «δυτικού» τύπου κρατική κατασκευή ενώ ο ίδιος προκρίνει εκ πρώτης όψεως μια επανασύνδεση με το οργανικό παρελθόν. Ο λόγος είναι πως δεν μπορεί να αγκυρώσει την πρόταση του στα σημερινά ίχνη και συμβάντα μιας «κοινοτικής αυτοδιαχείρισης» , όπως αντίστοιχα και πετυχημένα οργάνωσαν στο Ιράν και Τουρκία τα αντίστοιχα λαϊκά κινήματα. Η αναφορά για το συνεχές της «κοινοτικής αυτοδιαχείρισης» από τον Κλεισθένη , γίνεται ως ακαδημαϊκή σύλληψη , ως ιστορική εννοιολόγηση  , ως μουσειακή αναφορά η οποία οργανώνει μια πολιτική πρόταση. Αυτή η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο παρόν και η έκκληση για μια «κοινοτική αυτοδιαχείριση» γνωστή από τις ιστορικές πηγές , ταξινομεί την πρόταση  του στην κατηγορία «Σιγκαπούρη» όπου αντί της αγγλικής λειτουργεί η φαντασιακή ανάμνηση του ελληνικού κοινοτισμού.
 
Ο ΧΓ , ίσως από άγνοια, δεν κατανοεί πως στην περίπτωση Ισραήλ δεν είναι η Τορά που δημιουργεί την  ισχύ, την καινοτομία , την εξωστρέφεια . Το Ισραηλίτικό υπόδειγμα έγκειται στην άτεγκτη , «προτεσταντικού τύπου» λειτουργία του κράτους, μέσω αντίρροπων μηχανισμών ελέγχου, που αφ’ ενός φυλακίζει προέδρους Δημοκρατίας , έχει κάθε μήνα εισαγγελέα στην οικεία του Νετιανάχου ,αφ’ ετέρου αφήνει όλες τις θρησκευτικές σέκτες «επαναθεμελίωσης» να λειτουργούν επιθετικά ως πολιτικά κόμματα αφού όμως αναλάβουν εκτός κρατικού προυπολογισμού όλα τα έξοδα του «παράλληλου κράτους» τους ( Συναγωγές, ιατρεία, σχολεία κλπ). Η Βιβλική ιδρυτική θεμελίωση αφορά την «μοίρα» του Ισραήλ δεν αφορά την κρατική λειτουργία. Σε αντίθεση με την Ελληνική περίπτωση όπου η κρατική λειτουργία έχει ενσωματώσει ως «επιχειρησιακή κουλτούρα» τον κατακερματισμένο υπαρκτό «κοινοτισμό» .
Ο ΧΓ κατεδαφίζει την δυτική ταξινόμηση ( δεξιά, αριστερά, κέντρο ) που «επιβάλλεται» ως πολιτειακή μηχανική από τα πάνω και στην θέση εγκαθιστά  μια εξ’ ίσου απόκοσμη «πολιτειακή μηχανική ταξινόμηση» που φαίνεται εύλογη ή γνώριμη μόνο και μόνο γιατί υπάρχει η Βιβλική αναφορά. Το Ισραήλ του ΧΓ υπάρχει μόνο στην γενική του αίσθηση και είναι τόσο μακριά όσο και η «Ελληνική κοινοτική συνέχεια».  Μέσω αυτής της εννοιολόγησης ο ΧΓ έχει αενάως δίκιο.
Παρά ταύτα ο ΧΓ προσδιορίζει ένα υπαρκτό πρόβλημα.
Η υπέρβαση της κρίσης δεν μπορεί να γίνει χωρίς κάποιου τύπου αναστοχασμό των υπαρκτών , εδραίων λειτουργικών ιδεολογημάτων που συγκροτούν  τον Ελληνικό σχηματισμό.
Πριν όμως από τον αναστοχασμό προέχει η περιγραφή , η διάγνωση της κρίσης.
Φοβάμαι πως η διάγνωση γίνεται βιαστικά. Ως κρίση αναδεικνύεται η πρωτοφανής πτώση των εισοδημάτων με αναφορά σύγκρισης το 2008, ενώ η επίτευξη των εισοδημάτων των «καλών εποχών» θεωρείται ως μια «φούσκα» ρουτίνας όπου απλά κάποιος δανείζει μια «καταναλωτική» κοινωνία και αυτή απερίσκεπτα καταναλώνει χωρίς να επενδύει στο μέλλον. Ωραία αν αυτό είναι το φαινόμενο τότε γιατί δεν δημιουργούνται παράλληλες φούσκες σε άλλα κράτη;
Η κατανάλωση μέσω δανεισμού είναι μια τόσο απλή διαδικασία όσο φαίνεται;
Τα ερωτήματα πληθαίνουν .
Όμως ο αναστοχασμός , στον οποίο έστω και τόσο στρεβλά συμβάλει ο ΧΓ, πρέπει να αναπτυχθεί σε μια άλλη βάση. Ο Ελληνικός σχηματισμός ιστορικά επέδειξε ιδιαίτερο δυναμισμό και ξεπέρασε πολλά προβλήματα. Η οικονομική ασυμμετρία όλων των  «μάκρο» μεγεθών δεν προέρχονται από μια καθολική αδυναμία, αλλά περισσότερο από ανεξέλεγκτο δυναμισμό.
Τα φαινόμενα ατασθαλιών, ανεπαρκών ελέγχων, διαφθοράς που αναδύονται συνεχώς ως αιτία της κρίσης δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγαλύτερα από όσα αναδύονται σε σχηματισμούς με αντίστοιχο επίπεδο και οργάνωση. Ακριβώς για αυτό η τρέχουσα «συμπονετική διαχείριση» στηρίζει τις όποιες κοινωνικές δράσεις στην φορολογία των αιώνιων και εκάστοτε «συνεπών μικρών».
Αυτός ο δυναμισμός εκφράζεται με την ικανότητα επιβίωσης σε συνθήκες πρωτοφανούς κατάρρευσης. Αυτός ο δυναμισμός θα μας οδηγήσει εκτός κρίσης . Ο υπαρκτός «ελληνικός κοινοτισμός» που αναζητά ο ΧΤ ως φαντασιακή αναφορά , υπάρχει και σήμερα μόνο που δεν έχει τις παραδοσιακές μορφές ενός φολκλόρ που συγκροτούν μια εξιδανικευμένη προτεραία Ελλάδα. Ο υπαρκτός κοινοτισμός φάνηκε στην κρίση με την πρωτοφανή αλληλεγγύη εντός διαφόρων σχηματισμών ( οικογένεια, γειτονιά, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, ενορίες, επαγγελματικές οργανώσεις κλπ) και διέσωσε εισοδήματα και ζωές κάτω από τα ραντάρ της στατιστικής και του τηλεοπτικού συρμού.
Η Ελληνική κρίση δεν είναι κρίση του απροσανατόλιστου, έρμαιου, ανερμάτιστου σχηματισμού, αλλά η κρίση του φιλόδοξου που συνωστίζεται στην ομάδα των πιο ισχυρών , ξεπερνώντας την ουρά. Επί σχεδόν 200 χρόνια το κόλπο του περάσματος της ουράς έχει δείξει να πιάνει. Δεν βρίσκω τον λόγο να μην πιάσει και τώρα.
 
Το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά :
Χιλιοειπωμένο, αλλά σταθερά και βασανιστικά επίκαιρο: Oι κλασικές στον πολιτισμό του «Διαφωτισμού» πολιτικές διακρίσεις Δεξιά - Aριστερά - Kέντρο έμειναν στο ελλαδικό νεωτερικό κρατίδιο πάντοτε «γυμνά ονόματα» (nomima nuda). Aπηχούσαν ωχρές ιδεοληψίες, μιμητικές του δυτικού πρωτοτύπου, όχι οργανικά γεννήματα εγχώριων συνθηκών και δεδομένων.
Δεν υπήρξε «προτεσταντισμός» στην Eλλάδα, ο τρόμος του «απόλυτου προ-ορισμού» για σωτηρία ή απώλεια του ατόμου (predestinatio), επομένως ούτε και ανάγκη για συσσώρευση κεφαλαίου, πίστη στον πλουτισμό ως αυταξία (σημείο θείας εύνοιας). Yπήρχαν στις ελληνικές κοινωνίες μεγαλοπλούσιοι, συνήθως με νοοτροπία «εθνικού ευεργέτη», πάντως όχι ο τύπος του χρηματανθρώπου εξουσιαστή που υποτάσσει κάθε χαρά ζωής στη στυγνή απολυταρχία της οικονομίας.
Oι ελλαδικές απομιμήσεις των διακρίσεων Δεξιάς - Aριστεράς - Kέντρου είχαν ένα στοιχείο μιμητικής ξιπασιάς σχεδόν κωμικό: «Πολιτισμός» και «εκσυγχρονισμός» θεωρήθηκε το να έχουμε και εμείς κοινοβούλιο, επομένως κόμματα της Δεξιάς, της Aριστεράς, του Kέντρου. Oχι επειδή στην κοινωνία μας υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις και έπρεπε να αντιπροσωπευθούν στη Bουλή, αλλά επειδή δεν μπορείς να λέγεσαι «Eυρωπαίος» και να μην έχεις να επιδείξεις κόμματα Δεξιάς - Aριστεράς - Kέντρου!
Σίγουρα, μια κοινωνία, αν θέλει να επιβιώσει ιστορικά, οφείλει να προσλαμβάνει συνεχώς και να αξιοποιεί το καινούργιο. Aλλά να το κάνει για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της, όχι για την ξιπασιά του συμπλεγματικού επαρχιώτη. Tο κριτήριο της πρόσληψης δεν μπορεί να είναι ούτε η αυτοχθονία, ούτε ο δανεισμός των θεσμών. Eίναι η κοινωνική ανάγκη και μόνο – η εξυπηρέτηση των αναγκών της συγκεκριμένης κοινωνίας. Oταν μια κοινωνία έχει εθισμούς είκοσι πέντε αιώνων (από τον Kλεισθένη ώς το 1821) κοινοτικής αυτοδιαχείρισης, που τη σεβάστηκαν όλα τα επικυρίαρχα διεθνικά σχήματα, είναι παραφροσύνη, στην κυριολεξία, να υιοθετεί διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο (γεννημένο από την πείρα και τις ανάγκες άλλων κοινωνιών) μόνο από μικρονοϊκή ξιπασιά μειονεξίας.
Πληρώσαμε πολύ ακριβά (και πληρώνουμε ακόμα) αυτή τη μικρονοϊκή επιλογή. Mε τίμημα αφόρητο: την ανίατη ανοργανωσιά, επομένως την ενδημική υπανάπτυξη, τους φανατισμένους διχασμούς, τον διεθνή διασυρμό και χλευασμό, τον τρομακτικό, σήμερα πια, υποβιβασμό της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Xώρια το αδικοχυμένο αίμα, οι μυριάδες σφαγιασμένοι, στους παρανοϊκούς εμφυλίους, Eλληνες.
Aκόμα σήμερα, κάθε βράδυ στα Eξάρχεια, η ελλαδική μας κοινωνία εμφανίζεται βυθισμένη στην ολοκληρωτική παράνοια: Ποιος πολεμάει ποιον, ποιος είναι ο εξεγερμένος, ποια στέρηση ή ποια καταπίεση αντιμάχεται, ποιον αντίπαλο θέλει με λύσσα να θανατώσει; Ποιος είναι ο «αντικρατιστής» και ποιος ο «κρατιστής», όταν ο ίδιος, που σήμερα το κορμί του λαμπαδιάζει από τις «μολότοφ» των αντικρατιστών, αύριο στην ίδια πλατεία, θα διαδηλώνει σπαραχτικά τον απελπισμό του από το κράτος; Aν υπήρχε ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας στον «αριστερό» πρωθυπουργό και στον μεγαλαυχούντα «αρχηγό» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ήταν και οι δυο, κάθε βράδυ, μαζί ή χώρια, εκεί, στα Eξάρχεια. Kάθε βράδυ, ώσπου να πετύχουν λύση και να βάλουν τέλος στο γαγγραινιασμένο, σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια, έλκωμα – στη διεθνοποιημένη ξεφτίλα μας.
Aλλά, ας μην τρέφουμε φρούδες ελπίδες. Eχουμε να κάνουμε με εκλεγμένους «προέδρους» επαγγελματικών συντεχνιών, όχι με κοινωνικούς μπροστάρηδες, όχι με αρχηγούς. Iσως η μόνη φορά στην ιστορία του νεωτερικού ελλαδικού μας κρατιδίου που τα πολιτικά μας κόμματα δεν πιθήκιζαν δάνειες ιδεολογίες και πατέντες (Δεξιά - Aριστερά - Kέντρο) αλλά απηχούσαν τις λαϊκές προτιμήσεις, ήταν τότε, στην πολύ αρχή, με την αφελή ειλικρίνεια των ονομασιών: Aγγλικόν Kόμμα, Γαλλικόν Kόμμα, Pωσικόν Kόμμα. Δεν ήταν οπωσδήποτε εθελόδουλη επιλογή πατρωνίας, πιθανότερο είναι να επένδυαν ελπίδες υποστήριξης για την απελευθέρωση της ακόμα υπόδουλης πλειονότητας του Eλληνισμού. Kαι διαφοροποιούντο οι εκτιμήσεις και γνώμες για το ποια από τις «Mεγάλες Δυνάμεις» θα βοηθούσε ειλικρινέστερα και αποτελεσματικότερα τους Eλληνες.
Tο ανάλογο σήμερα θα ήταν να συνέπιπταν όλοι στην παραδοχή ότι πρώτη ανάγκη είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας: η επανίδρυση του κράτους. Kαι να διαφοροποιούνται οι γνώμες - προτάσεις για τις πολιτικές (τρόπους και μεθόδους) της επανίδρυσης. Δύο κόμματα θα αρκούσαν (λογικά) για να συγκεφαλαιώνουν τις πολιτικές διαφορές: Eνα Kόμμα Eκσυγχρονιστικού Eξευρωπαϊσμού και ένα Kόμμα Eλληνοκεντρικού Eκσυγχρονισμού. Περίπου υπόδειγμα κράτους στην πρώτη περίπτωση: η Σιγκαπούρη. Στη δεύτερη, το σύγχρονο κράτος του Iσραήλ.
Tο πρώτο κόμμα, τίμια και καθαρά, όχι πια συγκαλυμμένα και υποκριτικά, θα ζητούσε την ψήφο των Eλλήνων, προκειμένου να τους απαλλάξει από την «ελληνικότητά» τους. Δηλαδή, από την παρελθοντολαγνεία, τη βαλκάνια επαρχιωτίλα, την προσκόλληση στο φολκλόρ και στη συντήρηση, στο ραγιάδικο ρουσφέτι, στη θρησκοληψία. Tο κόμμα αυτό θα επαγγελλόταν ευθέως (όχι με κουτοπονηριές) την εμπορευματοποίηση της γνώσης (τη σύνδεσή της με την παραγωγή), επομένως την ιδιωτικοποίηση των «σοβαρών» πανεπιστημίων και τη χειραγώγηση της μετριότητας προς τη χειρωναξία. Θα εξήγγελλε το κόμμα αυτό την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου.
Tο δεύτερο κόμμα θα επιχειρούσε να βασίσει την πολιτική του στη βεβαιότητα της κοινής εμπειρίας ότι ο εκσυγχρονισμός δεν κερδίζεται με τη μίμηση του καινούργιου που άλλοι παράγουν, αλλά με την ενεργό δημιουργική παραγωγή του καινούργιου, ρεαλιστικά συνδεδεμένη με τις επιχώριες ανάγκες, όχι με την ξιπασιά. Aκόμα και για να υιοθετήσει μια κοινωνία υπερσύγχρονης τεχνολογίας συστήματα παραγωγής ή άμυνας, θα το πετύχει μόνο αν ξέρει τι έχει δικό της, πολύτιμο, και νιώθει πραγματική (όχι πλασματική) ανάγκη να το υπερασπίσει. Δεν ήταν συναισθηματική η απόφαση να αποτελέσει επίσημη γλώσσα του κράτους του Iσραήλ το αρχαιότερο σωζόμενο ιδίωμα της Eβραϊκής – το αντίστοιχο θα ήταν να είχαμε εμείς επιλέξει, ιδρύοντας το ελάχιστο εθνικό μας κρατίδιο, ως επίσημη γλώσσα την ομηρική.
Ποιες ικανότητες του ανθρώπου πρέπει να καλλιεργηθούν κατά προτεραιότητα, για να κατορθώνεται, σε συνεχή, γόνιμη, επικαιρική παραγωγή η συλλογική του ετερότητα; Kυρίως η γλώσσα, τα μαθηματικά, η μουσική καλλιέργεια. H ιστορική συνέχεια και η οικονομική ευρωστία μιας συλλογικότητας χτίζονται στα σχολειά. Oμως ο κ. Kυριάκος μιλάει ακόμα μόνο για προσέλκυση ξένων επενδυτών! Παλαιό ημερολόγιο.
 

10 σχόλια:

  1. Αγαπητέ Γιάννη,
    Είναι ,ίσως, το καλύτερο άρθρο του ιστολογιου, που συμπτωματικά -σήμερα- με βρίσκει σε μια κατάσταση χαρμολύπης, διότι συζητώ για τρίμηνη επίβλεψη σε χώρα του Κόλπου με 5000 ευρώ μηνιαίως.
    Είναι δύσκολο για Αθηναίο της ιδιοσυγκρασίας μου ( δεν γράφτηκε στην ΚΝΕ, τον Ρήγα Φ.,...) και της ηλικίας μου (επί 37 έτη ελ. επαγγελματία μηχανικό) να βρει δουλειά στην χώρα του με μηνιαία αμοιβή πάνω από 2000 μικτά δηλ. 1000 καθαρά. Ευτυχώς το χρέος προς το ασφ. ταμείο μου είναι μικρότερο απο το εφ' άπαξ.

    Επί του κειμένου όμως :
    Γράφεις και που σωστά :
    "….Όμως ο αναστοχασμός , ..., πρέπει να αναπτυχθεί σε μια άλλη βάση. Ο Ελληνικός σχηματισμός ιστορικά επέδειξε ιδιαίτερο δυναμισμό και ξεπέρασε πολλά προβλήματα. Η οικονομική ασυμμετρία ...δεν προέρχονται από μια καθολική αδυναμία, αλλά περισσότερο από ανεξέλεγκτο δυναμισμό.
    Τα φαινόμενα ατασθαλιών, ανεπαρκών ελέγχων, διαφθοράς που αναδύονται συνεχώς ως αιτία της κρίσης δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγαλύτερα .... Ακριβώς για αυτό η τρέχουσα «συμπονετική διαχείριση» στηρίζει τις όποιες κοινωνικές δράσεις στην φορολογία των αιώνιων και εκάστοτε «συνεπών μικρών».
    Αυτός ο δυναμισμός εκφράζεται με την ικανότητα επιβίωσης σε συνθήκες πρωτοφανούς κατάρρευσης. Αυτός ο δυναμισμός θα μας οδηγήσει εκτός κρίσης . Ο υπαρκτός «ελληνικός κοινοτισμός» ..., υπάρχει και σήμερα μόνο που δεν έχει τις παραδοσιακές μορφές ενός φολκλόρ που συγκροτούν μια εξιδανικευμένη προτεραία Ελλάδα. Ο υπαρκτός κοινοτισμός φάνηκε στην κρίση με την πρωτοφανή αλληλεγγύη εντός διαφόρων σχηματισμών ( οικογένεια, γειτονιά, κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες, ενορίες, επαγγελματικές οργανώσεις κλπ) και διέσωσε εισοδήματα και ζωές κάτω από τα ραντάρ της στατιστικής και του τηλεοπτικού συρμού.
    Η Ελληνική κρίση δεν είναι κρίση του απροσανατόλιστου, έρμαιου, ανερμάτιστου σχηματισμού, αλλά η κρίση του φιλόδοξου που συνωστίζεται στην ομάδα των πιο ισχυρών , ξεπερνώντας την ουρά. Επί σχεδόν 200 χρόνια το κόλπο του περάσματος της ουράς έχει δείξει να πιάνει. Δεν βρίσκω τον λόγο να μην πιάσει και τώρα….."

    1. Για τον δυναμισμό της χώρας και τον κοινοτισμό.
    Μόνον η ανάγνωση της μεταπολεμικής ιστορίας δείχνει ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ απο 300 δολ. το 1953 έφτασε τα 1000 το 1970. Όσο πιο καθυστερημένη η χώρα τόσο πιο μεγάλη παραοικονομία έχει. Πρώτοι διδάξαντες οι πολυπράγμονες δαιμονικοί καραβοκύρηδες (έμποροι, μεταφορείς, πειρατές,...)που σιγά σιγά εγιναν εφοπλιστες, βιομηχανοι, τραπεζιτες,...Προσθεστε και τα εμβασματα 1 εκατ. μεταναστων* πλεον των ναυτικων απο την δεκαετια του 50. Αυτήν την στιγμή πολλοι από τους πάνω από 0,5 εκατ. Ελλήνων μεταναστών στέλνουν κάποιο έμβασμα στην πατρίδα….
    *Νοικιάζω διαμέρισμα πολυκατοικίας 800 τ.μ. που το αγορασαν αμορφωτοι μεταναστες στην την Δ. Γερμανια που καταλαβαν οτι με το μεροκαματο δεν βγαινουν χρηματα και άνοιξαν 1 ελληνική ταβέρνα, μετά 2, στο τέλος 3,...

    συνεχιζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 2. Παραοικονομία-φορολογία
    Η ιστορία ενός μέρους της παραοικονομίας (του 30% + του ΑΕΠ), της light, χωρίς πιστολιά και κουμπούρια όμως, είναι παμπάλαια φορολογία επίσης.'" Έπαιρναν εργολαβικά την είσπραξη φόρων από τους Τούρκους και τους διπλασίαζαν (οι κοτζαμπάσηδες). Ο ιστορικός Οικονόμου μας λέει: “Κατά τα τελευταία προ της Επαναστάσεως έτη …..η καλλιεργημένη έκτασις η οποία ανήκε εις τους Τούρκους και εις το Τουρκικόν Δημόσιον μόλις έφθανε τα 6.368.720 στρέμματα έναντι 9.521.200 στρέμματα πού ανήκαν στούς Έλληνες” Πολλές φορές η φτωχολογιά ζήταγε την βοήθεια των Τούρκων για να γλυτώσει από τους Κοτζαμπάσηδες…."
    Η παραοικονομία είναι η εκδίκηση μεγάλου μέρους των κυνηγημένων του εμφύλιου των δυτικών προαστίων προς τους συντηρητικούς-εθνικόφρονες που έγιναν ΔΥ (αλλά και των λούμπεν δεξιών). Απο Ελευσίνα, Πέραμα, Αγ. Βάρβαρα, Πειραιά, Μανιάτικα, Νίκαια, Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Περιστέρι, Πετρούπολη, Ιλιον,…Αλλα και του εμπορικου κεντρου της Αθηνας των παιδιων της πιατσας (εμπορων, βιοτεχνων του στυλ “απο εγω η γυναικα μου κι απο δω το αισθημα μου”). Του ξαδελφου, του αδελφου του ηρωα της κινημ. ταινιας “Μεχρι το πλοιο”. Ισως ο ξενητεμενος ηρωας να ξαναγυρισε ματσωμενος απο την Αυστραλια και εκανε μπιζνες στα μεσα της δικτατοριας,…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συνεχεια...
    3. Δεν φταίει ο μαρξισμός αλλά ο ...επαρχιωτισμος.
    Όλα ξεκινούν από την κατάσταση στην επαρχία του '50. Από πολυμελείς αγροτικές οικογένειες, αρκετά από τα 3 εως 5 παιδιά που είχαν προγραμματίσει να γίνουν αγρότες, σπούδασαν σε ΑΕΙ, λέγω της μοναδικής ευκαιρίας για ταξική άνοδο με σπουδές στην Ελλάδα του 1965-1985, με την πιο δημοκρατική κατάκτηση στην χώρα της παιδείας για όσους μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυστηρές αλλά δίκαιες εισαγωγικές εξετάσεις.
    Αλλά αυτή η κατάκτηση "σκιάζεται" από τις μέχρι τα 18 προσλαμβάνουσες παραστάσεις πολλών επαρχιωτών, οι οποίες είναι εντελώς διαφορετικές από μας στην Αθηνά και στους αστούς των επαρχιακών πόλεων. Λ.χ. το 1965 πηγαίναμε κάθε Κυριακή στο ΣΙΝΕΑΚ, μέχρι το 1973 είχα επιμορφωθεί στοιχειωδώς (είχα διαβάσει Μικρό Ήρωα, Μάσκα , Μυστήριο, μερικά λογοτεχνικά βιβλία όπως, Ιούλιο Βερν, Άθλιους του Β. Ουγκώ, Κρίνων, Μακρυγιάννη, Τσέχων, καθημερινά το ΒΗΜΑ, ..., είχα δει την Ευδοκία, το Easy Rider,...,για την ροκ μουσική, από τις επιφυλλίδες του ΒΗΜΑΤΟΣ λ.χ για τον Μαρκουζε,...). Ο κεντροαριστερος πατερας μου ακουγε μαζι μας στα βραχεα ελληνικες εκπομπες από Λονδινο, Παρισι, Ντωιτσε Βελλε, Τίρανα, Μοσχα,..
    Τα τραύματα είναι βαθειά και αθεράπευτα, γι' αυτό και η υπερβολή των εσωτερικών μεταναστών, αλλά και φτωχών Αθηναίων στα τ.μ. σπιτιού, εξοχικού, μήκους και πλήθους ΕΙΧ, ψηλής γυναίκας/γκόμενας..
    Για το 80% των εσωτερικών μεταναστών ισχύουν τα έξης :
    α. Ο εσωτερικός μετανάστης δεν μπορεί να διαπραγματευτεί και να διαπληκτιστεί με την ευκολία και άνεση του Αθηναίου, διότι μπορεί να "ξεφύγει" , έχει μικρό κύκλο και κινδυνεύει να απομονωθεί στην εχθρική πόλη-Αθηνά.
    β. Εκτός εξαιρέσεων, ο αριστερός εσωτερικός μετανάστης είναι ένας δεξιός, συντηρητικός της "αριστεράς".
    γ. είναι ουσιαστικά απότομος και ο προσωπικός του κόσμος είναι ένας δεξιός κόσμος σε μια αριστερή φούσκα. Δεν απαντά πότε διότι είναι σε μειονεκτική θέση.
    δ. μερικοί τίμιοι συμφοιτητές μας, έχουν παραλεχθεί αυτά τα μειονεκτήματα/ελλείψεις του επαρχιώτη.
    4. Το παραγωγικό μοντέλο
    Μου είναι ακατανόητο (ρητορικό)πως μια πρώην αγροτική χώρα έφθασε ένα έχει μέγιστο έλλειμμα σε τρόφιμα -4,5 δις ενώ το 2016 έχει -1,5 δις. Περιοχές με αρκετή βροχόπτωση έχουμε στην Δ. και Β. Ελλάδα. Αιγοπρόβατα, βοοειδή, βουβάλια και αλλά ζώα μπορεί να κλείσουν το έλλειμμα...
    Επίσης οι τρομεροί zwei-stein (2xEimstein) μηχανικοί Η/Υ-πληροφορικαριοι γιατι δεν εκαναν την Silicon Valley ;
    Εμπόδιο στην οποιασδήποτε μορφής παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας αποτελεί η αλλεργία/αποστροφή/απέχθεια του νεοέλληνα προς την χειρωνακτική εργασία.
    Όμως υπάρχει τρόπος.
    ” Έχοντας νομιμοποιήσει την χειρωνακτική εργασία των μεταναστών, η ελληνική μαμμόθρεφτη νεολαία μας(απόφοιτη τριτοκλασσατων Πολυτεχνείων και “Α” ΤΕΙ )απαλλαγμένη πλέον απο τον φόβο της χειρωνακτικής εργασίας θα παρακολουθήσει σεμινάρια νέων τεχνολογιών απο φωτισμένους συριακούς πανεπιστημιακούς (οι παλιοί βοηθοί του Ν.1268) και ιδου-αύθις αι καινοτομία, αι ευρεσιτεχνίαι, αι εφευρέσεις. Μια Vilem Valley απο Σταυρο έως Λαύριο, μια άλλη με 40 παλληκάρια έως την Λιβαδειά, η τρίτη και μακρύτερη (μετά συγχωρήσεως) , η SILICON Line Αθηνά -Θεσσαλονίκη!!!!!
    ΥΓ Με συγχωρείτε για την μακρηγορία, αλλά σε ένα μηνά ενδέχεται να είμαι κάτοικος εξωτερικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφώτιστε

      Εύχομαι να κλείσεις την συμφωνία

      Συμφωνώ πως η δεκαετία του πενήντα είναι θεμελιακή για την διάρθρωση της κοινωνίας. Τότε δημιουργούνται οι μεγάλες αντιφάσεις: οι "νικητές" προσκωλημένοι στο κράτος ( ενώ ονομαστικά ανήκουν στην λεγόμενη ιδιωτική πρωτοβουλία) και οι "ηττημένοι" που προσανατολίστικαν για την επιβολή του απόλυτου κράτους, ευρίσκονται de facto να ορίζουν κομβικούς τομείς της ιδιωτικής οικονομίας.

      Η ρητορική , ονομαστική αγκύρωση των όρων δεξιά αριστερά είναι χαλαρή με το οικονομικό τους περιεχόμενο

      Ετσι παρατηρούμε αυτή την γενική αίσθηση πολτού ,anything goes, μνημονίακής αριστεράς, κρατικής δεξιάς κλπ.

      Η περιγραφή σου για τον πολιτισμό του 60 άψογη

      Καλή επιτυχία

      Διαγραφή
    2. Γιαννη, ευχαριστω.


      1. Δεν ειναι σιγουρο διοτι χωρις εξασφαλισεις ενας λογικος ανθρωπος δεν πηγαινει στην Σαουδικη Αραβια, οπου ισχυει ο ισλαμικος νομος.

      2. Εχω ενα κενο για τον Κοινωνισμο


      2.1 Παλαιότερα, ο άτυπος κοινωνισμος και η αλληλεγγυη ήταν ισχυρό εργαλείο παραγωγής και κατασκευής δημοσίων κτιρίων με κοινωνικη εργασια (σχολεία , εκκλησίες,...)και στενής σύνδεσης της κοινότητας, η οποια συνδεοταν με φυλετικους δεσμους και δεσμους αιματος (νομαδες, βλαχοι,σαρακατσανοι, αρβανιτες,πιο προσφατα ποντιοι, μικρασιατες,...).

      Κλασσικη περιπτωση αλληλεγγυης ο αυθορμητος ερανος σε ειδος στην χηρα εγγυο Αλεκα Παϊζη, στην ταινια του Αλεξανδρακη ΣΥΝΟΙΚΙΑ το ΟΝΕΙΡΟ (1961).

      Στον αντιποδα βρισκονται οι ευποροι συριζεοι , πρωην Πασοκοι που παρακολουθουν συναυλια αλληλεγγυης με μερικα πακετα μακαρονια ή κουτια εβαπορε γαλα.

      Και εντελως αλλη ακτασταση ειναι η απαλλοτριωση ειδων απο σουπερμαρκετ για φτωχους ελληνες ςκαι μεταναστες.

      2.2. Ο ελληνικός εγωισμός και το "ο σώζων εαυτόν σωθητω" κατά την μεταπολιτευση δεν προηγαγε τον κοινωνισμο.

      Ψάχνοντας για τις κοινωνικές επιχειρήσεις που σύμφωνα με τους "θεωρητικούς" του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο τρίτος πόλος ανάπτυξης βρήκα τα παρακάτω :

      "[...]Η Κοινωνική Οικονομία απαρτίζεται από επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε κάποιο κλάδο παράγοντας είτε προϊόντα είτε υπηρεσίες με κοινωνικό «αποτύπωμα». Για παράδειγμα στην κατηγορία αυτή συγκαταλέγονται τα φροντιστήρια που έχουν δημιουργηθεί και τα οποία στηρίζουν οικογένειες με πενιχρές οικονομικές δυνατότητες. Επίσης, βρίσκονται εταιρίες στον κλάδο του τουρισμού, που επιλέγουν να προωθούν πακέτα διακοπών σε οικογένειες με Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται και εταιρίες τυποποίησης και παραγωγής λαδιού στην επαρχία (πχ Ηράκλειο Κρήτης, Μυτιλήνη). Ουσιαστικά το υπουργείο Εργασίας θεωρεί ότι μέσα από αυτές τις επιχειρήσεις θα στηριχθεί σε σημαντικό βαθμό η ανάπτυξη της χώρας.

      Στο σχετικό μητρώο υπάρχουν 1.300 Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ), από τις οποίες λιγότερες από τις μισές είναι ενεργές. Από τον Οκτώβριο της περασμένης χρονιάς όταν ενεργοποιήθηκε ο νόμος 4430/2016 για την Κοινωνική Οικονομία, γνωστός και ως «νόμος Αντωνοπούλου» έχουν υποβληθεί 122 νέες αιτήσεις για τη δημιουργία νέων ΚΟΙΝΣΕΠ και ήδη 24 εγκρίθηκαν.[...]"

      http://www.dikaiologitika.gr/eidhseis/ergasiaka/150511/to-neo-montelo-anaptyksis-epidotisi-eos-50-000-evro-se-epixeiriseis-me-koinoniko-xaraktira

      Διαγραφή
  4. φωτισμένους συριακούς πανεπιστημιακούς = φωτισμένους συριζαιους πανεπιστημιακούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο δαίμων του αυτομάτου διορθωτή

    Vilem Valley= Silicon Valley

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλημέρα! Συμφωνώ απόλυτα και αναπαράγω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή