Μια επίκαιρη ανάλυση του 1996.

 

To άρθρο που ακολουθεί είναι το editorial του τεύχους 44 ( Δεκέμβριος 1996) του Γαλλόφωνου περιοδικού LES CAHIERS DE L'ORIENT.

Μερικές φορές φαίνεται πως οι ειδικοί είναι τόσο ακριβείς ώστε τα κείμενα του είναι προφητικά.

Είμαστε σχεδόν στον Δεκέμβριο του 2023. Έχει άλλάξει κάτι;

Υποσχέσεις που κρατήθηκαν

 

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου τηρεί τις υποσχέσεις του. Το είπε ξανά και ξανά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας: θα ξαναρχίσει την ανάπτυξη των ισραηλινών οικισμών. Αυτό έκανε. Παραβίασε λοιπόν τις διεθνείς συνθήκες; Ναι, αν αναλογιστούμε ότι οι Συμφωνίες του Όσλο αποφάσισαν να το παγώσουν. Γιατί, λοιπόν, ένα μήνα μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για την αναδιάταξη του ισραηλινού στρατού στη Χεβρώνα;

 

Ο Μπενιαμίν Νετανιάχου ήλθε στην εξουσία από ένα κύμα διαμαρτυρίας ενάντια σε αυτές τις ίδιες συμφωνίες, πολύ γρήγορα αντιμετώπισε την πραγματικότητα της περίπλοκης γεωπολιτικής. Δεν μπορούσε και δεν μπορεί να στοχεύει συνεχώς τη διεθνή κοινότητα, και ιδιαίτερα τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έπρεπε να δώσει έδαφος στη Χεβρώνα. Μετά από οκτώ μήνες αναβλητικότητας, κατάφερε ωστόσο να κάνει λιγότερες παραχωρήσεις από αυτές που είχε υποσχεθεί ο προκάτοχός του, Σιμόν Πέρες.

 

Στο μεταξύ, ασκεί την πολιτική του τετελεσμένου γεγονότος και παραμένει πιστός στην ιδεολογία του.

 

Η διεθνής κοινότητα αντιδρά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκφράζουν τη λύπη τους. Εάν το χρονοδιάγραμμα του Όσλο πέσει πίσω από το χρονοδιάγραμμα, ο Νετανιάχου είναι ενθουσιασμένος αλλά υπόσχεται να επιταχύνει τα πράγματα.

 

Στη Χεβρώνα κάνει τακτική. Στην Ιερουσαλήμ κάνει ιδεολογία. Αυτό αναμένεται να συνεχιστεί κατά τη διάρκεια του χρόνου που απομένει ως επικεφαλής της ισραηλινής εκτελεστικής εξουσίας.

 

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο Ισραηλινός πρωθυπουργός θα έχει τα ίδια περιθώρια ελιγμών για να εμπλακεί σε τακτικές στο πλαίσιο πολυμερών διαπραγματεύσεων.

 

Η ειρηνευτική διαδικασία που ξεκίνησε στη Μαδρίτη τον Νοέμβριο του 1991, υπό τη διπλή ρωσική και αμερικανική χορηγία, στην πραγματικότητα οδήγησε, παράλληλα με διμερείς συνομιλίες, στη σύσταση πέντε ομάδων εργασίας: Ασφάλεια, Πρόσφυγες, Περιβάλλον, Οικονομία και Νερό. Σε αυτές τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις συμμετέχουν όλες οι ενδιαφερόμενες χώρες και αποσκοπούν στην οικοδόμηση μιας περιφερειακής πολιτικής.

 

Κάθε ένα από αυτά τα αρχεία είναι από μόνο του μια πυριτιδαποθήκη. Ο Νετανιάχου το γνωρίζει αυτό και προσπαθεί να εμφυσήσει την ιδεολογία του Λικούντ στην πολιτική του και να δώσει όσο το δυνατόν λιγότερα ψίχουλα μπροστά στη διεθνή αντίδραση, να πάρει το χρόνο του για να διαπραγματευτεί και να ξεκινήσει ξανά τον κύκλο.

 

Όσο για το νερό, αυτόν τον μπλε χρυσό, ο Νετανιάχου επαναλαμβάνει ότι δεν θέλει τις πηγές του Λιτάνι. Παίζει στο βελούδο, η πολιτική του Λιβάνου ευθυγραμμίζεται με αυτή της Συρίας. Σε αυτό, και αντίθετα με τις υποσχέσεις του κ. Pérès.

 

Η ισραηλινή κυβέρνηση δεν θέλει να επιστρέψει τα υψώματα του ΓΚολάν για δύο λόγους: πρώτον για την ασφάλεια, αλλά και για το νερό που ποτίζει και συντηρεί τα κιμπούτς της Γαλιλαίας. Υπό αυτές τις συνθήκες, αφού οι διαπραγματεύσεις με τη Δαμασκό ολοκληρώθηκαν, δεν του κοστίζει τίποτα να είναι περιστέρι στο νότιο Λίβανο. Η συριακή αδιαλλαξία τον υπηρετεί. Η ανικανότητα του Λιβάνου τον βοηθάει.

 

Ωστόσο, ο Νετανιάχου κάνει λάθος. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ήταν περισσότερο η απόρριψη (των Εργατικών)   παρά από προσήλωση στην ιδειλογίατου. Δεν χτίζουμε ένα έθνος με τακτική, ούτε με τον αποκλεισμό του άλλου, ειδικά όταν έχουμε τη φιλοδοξία να αγκυροβολήσουμε το εβραϊκό κράτος στο αραβικό του περιβάλλον. Μπορείτε να πάτε μια φορά σε όλους. μπορείς να λες συχνά ψέματα σε κάποιον, αλλά δεν μπορείς να λες συχνά ψέματα σε όλους. Ο Νετανιάχου το ξέρει αυτό;