Η αξεπέραστη μαγεία της αδρότητας: Υπάρχω

 

Του Γένους η φωνή κατόρθωσε να συναιρέσει μουσικά τον λογισμό με την διαίσθηση στο επίπεδο της σημασίας , του «τι θα πει αυτό» , και να δημιουργήσει συγχρόνως παράλληλα τον μαγικό καθρέπτη μιας γραπτής εκφράσεως , ολόφωτης καθ’ ευατήν , σκοτεινής όμως αδιάβατης για όποιον έχει δεσμεύσει τον νου εις την ειρκτή των αναπαραστάσεων.

                                                Σ.Ράμφος Μίμησις εναντίον Μορφής  Β μέρος σ 477

 

Όσοι νομίζουν ότι είναι σύνηθες , σε μια κινηματογραφική προβολή , ένα σημαντικό μέρος του κοινού να σιγοτραγουδά συνεχώς , να χειροκροτεί εκάστοτε και να αποχωρεί ράθυμα από την αίθουσα συγκινημένο, μάλλον δεν έχουν δει πολύ σινεμά. Γιατί ο κόσμος που συρρέει στο «Υπάρχω» δεν πάει σε μια συναυλία. Ξέρουμε πως θεωρητικά το πετυχημένο «λαϊκό» αδρό σινεμά εμπεριέχει τεχνικές δυσκολίες περισσότερες από την πιο περίπλοκη αισθητική εκκεντρικότητα.

Παρακολούθησα το «Υπάρχω» σε μια πρωτοφανή ατμόσφαιρα συγκίνησης και συμμετοχής. Η τελευταία φορά που είχα παρόμοια εμπειρία ήταν το Wookstock  προ αμνημονεύτων… Φιλμικά συνορεύει με το “Walk the Line”, με αναφορά στον John Cash .

Στην δικιά μου εμπειρία , η μεγάλη πρωταγωνίστρια είναι η Αγορίτσα Οικονόμου – Γεσθημανή που δεσπόζει δραματουργικά από την αρχή έως το τέλος της ταινίας. Μαζί με τον Καζαντζίδη -Μάστορα όλοι είναι πειστικοί όμως η Γεσθημανή και ο Κατελάνος – Βαλάσης είναι αρχετυπικοί.

Το «Υπάρχω» τιμά τον τίτλο του.

Δεν είναι μια ηθογραφία  , ούτε μια βιογραφία – αγιογραφία αλλά μια υπαρξιακή ανατομία μιας αντιφατικής οξύπλευρης προσωπικότητας. Πιστεύω πως η ταινία μπορεί να βρει κοινό στο εξωτερικό γιατί ακριβώς έχει περιεχόμενο πέραν της ιστορικής ελλαδικής ιδιομορφίας του 50-60. Η οιδιπόδεια σχέση ανατέμνεται χειρουργικά και λιτά.

Η συμμετοχή του κοινού , μου έδωσε ερέθισμά για μια άλλη σκέψη.

Μήπως δεν έχουμε μια νοσταλγική μουσική συνύπαρξη αλλά τα κοινωνικά Καζαντζιδικά μοτίβα απελπισίας και απόγνωσης  ,συνάδουν με τις τρέχουσες συνθήκες εκούσιας και ακούσιας περιθωριοποίησης μεγάλων μερίδων σήμερα;

Δεν σκοπεύω να ξαναδώ το «Υπάρχω».  Οι μεγάλες στιγμές είναι ανεπανάληπτες.