Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Αφαιρέσεις





Ένα από τα προβλήματα του δημόσιου διαλόγου είναι η χρήση των μεγάλων αφαιρετικών εννοιών. Συνήθως προέρχονται από την Ευρωπαϊκή μοντερνιστική παράδοση και ουσιαστικά ταξινομούν τον διάλογο, διαμορφώνουν τα επίδικα και τις απαντήσεις. Η θεμελιώδης έννοια είναι το «σύστημα» το οποίο δεν ορίζεται ποτέ αλλά μπορεί  να περιλάβει τα πάντα. Τα παραδείγματα είναι πολλά .

Οι συντηρητικές αφηγήσεις αναφέρονται στον «μαρξισμό» στον «κομμουνισμό» ως συμπαγείς αδιαίρετες έννοιες χωρίς τοπικούς προσδιορισμούς και κυρίως τις κατανοούν στην «ονομαστική τους αξία». Ωστόσο οι έννοιες αυτές , ιστορικά έχουν ένα μεγάλο εύρος σημασιών, διαφορετικές ιστορικές εκφράσεις και κυρίως έχουν ένα διχασμό «ονομαστικής» και «πραγματικής αξίας». Είναι σχεδόν κοινός τόπος ότι η Ρωσική εκδοχή του Μαρξισμού ήταν το κατάλληλο ιδεολογικό όχημα – πλαίσιο ,το οποίο, σε τελευταία ανάλυση ,εκσυγχρόνισε μια γεωπολιτική οντότητα ( 1) .

Οι αριστερές αφηγήσεις εδώ και δεκαετίες υποφέρουν από τον «νεοφιλελευθερισμό» ο οποίος πλέον , ως όρος εφάπτεται της δεισιδαιμονίας. Ένα πλήθος αντίρροπων οικονομικών πολιτικών ( πχ Ιαπωνία, Ηπα, Ευρώπη) εντάσσονται συλλήβδην στον «νεοφιλευθερισμό». Στο ίδιο πλαίσιο υπάρχει η συμπαγής αδιαίρετη «αγορά», το «κράτος» , τα «κινήματα» κλπ.

Ένα άλλο ζήτημα είναι ο Ευρωκεντρισμός των εννοιών. Κι’ όμως μεγάλοι παίκτες του παγκόσμιου συστήματος προέρχονται από ιστορικές πνευματικές παραδόσεις και εννοιολογήσεις με πολύ πρόσφατη εξοικείωση με την Ευρωπαϊκή παράδοση πχ. Η Ιαπωνική πολιτική φιλοσοφία  μόλις στις αρχές του 20 αιώνα άρχισε να ψηλαφεί τον «Δυτικό» μοντερνισμό , χωρίς αυτό να εμποδίζει αλλά αντιστρόφως να επιταχύνει την λειτουργική ενσωμάτωση στο παγκόσμιο σύστημα. (2)Το ίδιο ισχύει για τις φιλοσοφικές αφετηρίες του νέου Ισλαμικού ζητήματος που τελικά παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια πραγματικότητα.

Η ζέουσα κοινωνική αποσάθρωση, η λεγόμενη «κρίση»   αναγκαστικά ανέδειξε όλα τα ζητήματα του «εθνικού» ζητήματος. Οι ποσοτικές και οι ποιοτικές προδιαγραφές της κρίσης ανέδειξαν τις ιδιαιτερότητες οι οποίες συμβολικά εκφράζονται και στην μοναδική πλοκή και ισχύ των κομμάτων : Επερχόμενη κυβερνητική αριστερά, το πιο ακραίο ακροδεξιό κόμμα ως τρίτη δύναμη, καταβαράθρωση του μεγάλου κόμματος της αντιπολίτευσης κλπ.

Είναι δυνατόν να γίνει ένας διάλογος για την ελληνική κρίση με το εννοιολογικό οπλοστάσιο των μεγάλων ιδεολογικών αφηγήσεων;

Προφανώς είναι , αν ο διάλογος έχει σκοπό να δράσει αγχολυτικά, και γρήγορα. Είναι περιττό να απαριθμήσουμε τα σχήματα διαλόγου που αναπτύσσονται και τα συμπεράσματα τους. Καπιταλιστικό σύστημα, πελατειακό κράτος, ανθέλληνες προδότες μπορούν ωραιότατα να συγκροτήσουν λογικοφανή και συνεκτικά σχήματα με όλα τα θεμελιακά χαρακτηριστικά  : ένα οριζόμενο πλαίσιο- έδαφος της διαμάχης, δύο ή τρεις πόλοι ισχύος , ένας εξ’ ορισμού ηθικός πόλος και η λύση του ζητήματος μετατρέπεται σε ένα ηθικό καθήκον και διάφορες μορφές «ηρωικής» στράτευσης με το «καλό». Λείπουν απελπιστικά θεωρήσεις που ενσωματώνουν σενάρια του νόμου των ακουσίων συνεπειών, αξιολογήσεις ιδεών στην λειτουργική τους και όχι στην ονομαστική τους αξία.

Η ποιότητα της τρέχουσα ιδεοκίνησης εντός «κρίσης» θα κριθεί αργότερα. Η ποσότητα όμως δεν είναι άσχημη. Στην πληθώρα των όμως των ιδεών κυριαρχεί η μέθοδος copy paste.Έννοιες που έχουν συγκροτηθεί σε ένα διαφορετικό περιβάλλον εισάγονται ως κλειδί για την κατανόηση και τελικά λύση του Ελληνικού Προβλήματος

Μια τέτοια προβληματική ανάλυση βρήκα στον Κ.Σοφούλη ο οποίος σε δύο συνέχειες προσπαθεί να οριοθετήσει το πρόβλημα μέσω της κεντρικής έννοιας της Σοσιαλδημοκρατίας (πηγή). Η εκκίνηση του ΚΣ είναι μια εξ’ ίσου προβληματική φράση του Γ.Δραγασάκη ότι ο Συριζα εφάπτεται των ορίων της Σοσιαλδημοκρατίας και εξ’ αυτού ο ΚΣ διατυπώνει  ένα ολόκληρο σκεπτικό για την υπεροχή και τελικά την ανάγκη αναγέννησης της Σοσιαλδημοκρατίας

Υποστηρίζω πως η εισαγωγή του όρου Σοσιαλδημοκρατία στην τρέχουσα  διακίνηση ιδεών, είναι πολύ προβληματική.

Η Σοσιαλδημοκρατία υπήρξε η μεγάλη κατάκτηση του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα για τους εργαζόμενους της Δ.Ευρώπης. Αντιπροσώπευε το μέγιστο βαθμό αναδιανομής εισοδημάτων εντός καπιταλισμού , το καλύτερο σημείο ισορροπίας κεφαλαίου εργασίας μπρός όφελος της εργασίας .Ωστόσο το ισοζύγιο αυτό προέκυψε από συγκεκριμένους   ταξικούς ιστορικούς  γεωπολιτικούς και οικονομικούς προσδιορισμούς που δεν έχουν αντιστοιχία με την Ελληνική περίπτωση. Το κύριο στοιχείο της Σοσιαλδημοκρατίας είναι οι μεγάλες βιομηχανικές μονάδες με μεγάλη σώρευση ανθρώπινου δυναμικού σε βιοπολιτικές συνθήκες ταξινόμησης, οργάνωσης και ελέγχου. Η σοσιαλδημοκρατία προκύπτει ως ταξικός συσχετισμός που εδραιώνεται επάνω στην συγκεκριμένη μορφή της μεγάλης βιομηχανικής μονάδας και τα μεγάλα συνδικάτα.

Ο λόγος που διακινεί ο ΚΣ εμπεριέχει μια νοηματική συντόμευση. Ταυτίζει τα τελικά αποτελέσματα της Σοσιαλδημοκρατικής συνθήκης με την ίδια την συνθήκη. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να αναζητηθούν τα αποτελέσματα που όμως θα προέλθουν από μια διαφορετική οικονομία και κοινωνία: Κατακερματισμός, αυτοαπασχόληση  , ανυπαρξία μεγάλων ιδιωτικών βιομηχανιών κλπ. Η αναφορά στην Σοσιαλδημοκρατία είναι προβληματική και είναι αντίστοιχη με το να προτείνουμε το Ιαπωνικό μοντέλο το οποίο προέρχεται από μια άλλη συνθήκη, η οποία όμως παρέχει τα ίδια και ίσως καλύτερα αποτελέσματα.

Το σχήμα του ΚΣ γίνεται ακόμη πιο προβληματικό καθώς φιλοδοξεί να γίνει ένα αντίπαλο προς την Συριζαική πρόταση. Η πρόταση αυτή δεν είναι  προβληματική επειδή είναι «αριστερά» μιας «σοσιαλδημοκρατίας» δηλαδή πάσχει από «κρατισμό» είναι κατά «των αγορών»  κλπ  αλλά γιατί ονομάζει «αριστερά» ένα σύνολο πολιτικών  που κολακεύουν και τελικά καθηλώνουν την ελληνική ιδιαιτερότητα. Μάλιστα η ανιστόρητη υπεριδεολογικοποίηση του ΚΣ ευνοεί την Συριζαική πολυσημία καθώς δραπετεύει εύκολα από τα   τραυματικά επίδικα :
·        
      Με βάση τη δομή της κοινωνίας και οικονομίας υπάρχει βιώσιμη λύση χωρίς ένα ενδιάμεσο ιστορικό  στάδιο  πόνου; 
·        
      Πως οριοθετείται η « αριστερή λιτότητα» απέναντι στην «νεοφιλελεύθερη λιτότητα» .

Αν ο Συριζα ονομάζει αριστερά τη παρηγορητική  διαχείριση του πόνου και την υπόσχεση ενός καθολικού reboot με κόστος μόνο για την «Μέρκελ και την διαπλοκή» και οι έλλογες δυνάμεις ονομάζουν σοσιαλδημοκρατία ένα πρόγραμμα μείωσης του πόνου και on line προσαρμογών, τότε όλοι θα πολωθούν ανάμεσα σε στρατόπεδα ονομάτων και  όχι σε γόνιμες αντιμαχίες πολιτικών.
  
     1.-Π.Κονδύλη: «Η Ηδονή ,η ισχύς, η ουτοπία»
     2.-Political Philosophy in Japan: Nishida , the Kyoto School , and co-prosperity


10 σχόλια:

  1. Και ''Αριστερά'' και ''Σοσιαλδημοκρατία'' είναι προβληματικές έννοιες. Όμως κατά τη δύναμη της αδράνειας η κίνηση των ιδεών του παρελθόντος επιβραδυνόμενη συνεχίζεται και εξακολουθεί να μετράει στο πολιτικό νόημα-και μόνο αυτό αποτελεί απόδειξη μιας ορισμένης χρηστικότητας, και όχι απόλυτης τομής, όπως τείνεις στο συγκεκριμένο κείμενο να το τοποθετείς. Για παράδειγμα, υπάρχουν αφηγήσεις που υπόσχονται βιομηχανική ανάπτυξη, κρατικό προστατευτισμό, ελέγχους ροών κεφαλαίου κλπ. Πρόκειται για έναν λόγο πέρα από τη βιομηχανική κοινωνία, για έναν μετα-βιομηχανικό λόγο, ή μήπως όχι? Όλες οι συνθήκες τις οποίες αναφέρεις εξακολουθούν να υπάρχουν, σε ασθενή ή φαντασματική μορφή. Για αυτό και, όσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να δει κανείς και τη σοσιαλδημοκρατική αναφορά, ας το πούμε αναφορά. Μια αναφορά που λειτουργεί ως δίαυλος ψηφοφόρων και στελεχών από την κεντροαριστερά, το ΠΑΣΟΚ κλπ. Θεωρώ αποκαλυπτική τη δήλωση Δραγασάκη περί ορίου και σοσιαλδημοκρατίας, όχι με τον τρόπο π θα το ήθελε ο ίδιος βέβαια.
    Σωστά αναφέρεσαι στην ασάφεια του ''νεοφιλελευθερισμού'', επίσης. Βλ ΗΠΑ-Ε.Ε, η αντιστροφή στα χρόνια της κρίσης νεοφιλελε-κευνσιανών κλπ. Όλα αυτά δείχνουν την ηγεμονική τάση, αλλά όπως είπα το παρελθόν εμμένει. Η ηγεμονική τάση είναι να μη διακρίνεται ο ''νεοφιλελε'' από τον κευνσιανό. Άλλωστε όσον αφορά το πρώτο μιλάμε για ''μονεταρισμό''. Ο Βαρουφάκης κατά τη γνώμη μου αισθητοποιεί το σημείο τομής, όπως και άλλοι. Στα οικονομικά έχει γίνει ήδη πριν πολύ καιρό η λεγόμενη ''νεοκλασική σύνθεση''. Ο ''νεοκευνσιανισμός'' πχ είναι στην οριακή σχέση με τον κευνσιανισμό που είναι και η οριακή σοσιαλδημοκρατία σε σχέση με την ''true''. Όμως τίποτε ποτέ δεν ήταν true. Αναφαίνεται μια κοινή βάση όλων των δυνάμεων αναπαραγωγής. Θα μπορούσαμε να σχηματοποιήσουμε την οικονομική πολιτική που υπερβαίνει τέτοιους διαχωρισμούς, ως πραγματιστική και ευέλικτη οικονομική ''τεχνοκρατική'' διαχείριση, όπου στοιχεία νεοφιλελε-κευνσιανά κ.α, έρχονται σε ένα αποτελεσματικό μείγμα, σε συνάρτηση και με τις κοινωνικές αντιστάσεις. Αυτό το ''αποτελεσματικό μείγμα'' πασχίζουν να το θεωρητικοποιήσουν εκ νέου. Απέναντι στο μείγμα της πραγματιστικής διαχείρισης-προσαρμογής-εκσυχρονισμού, το μόνο που μπορεί να ορθωθεί είναι η κριτική του πραγματισμού, κάτι που περιλαμβάνει και τη κριτική της πολιτικής οικονομίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @Ονειρμός

    Καταρχάς επειδή παρακολουθώ συστηματικά την εργασία σου στις «ταξικές μηχανές» και έχω άπειρο σεβασμό σε δημόσιες φωνές που χαρακτηρίζονται από εργατικότητα και προσήλωση, θέλω να οριοθετήσω τον διάλογο μας γιατί ακριβώς πρόκειται να συμφωνήσω μαζί σου.

    Όμως η συμφωνία μου έχει άλλα συμφραζόμενα.

    Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα, αντιθέτως, αν ο Συριζα αντιπροσώπευε μια τομή «αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας» με τους συμβατικούς λόγους. Ομοίως έχω τις ίδιες θετικές σκέψεις για μια «φαντασιακή» υποστήριξη μιας «σοσιαλδημοκρατίας» τύπου 70’ς . Με βάση αυτό το δικό μου αίτημα η συζήτηση «αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας» γίνεται απρόσφορη. Ο λόγος είναι, πως η «υπερειδελογικοποιημένη» συζήτηση, υποκρύπτει ένα πλήθος από άρρητες συμφωνίες και διαφωνίες και τελικά αναπαράγει το «σύστημα». Ως «σύστημα» εννοώ το ενιαίο σύνολο με στοιχεία την «πραγματικότητα» μαζί με τις αντισυστημικές φωνές που αναπτύσσονται εντός της. Στην δική μου κατανόηση-ορισμό δεν μπορώ να ορίσω αξιολογικά καμία «αντισυστημική» φωνή ή δράση. Μπορώ να ορίσω «αντισυστημικότητα» μόνο περιγραφικά για να συνεννοηθώ.

    Κατανοώ απόλυτα και την δική σου γνωμάτευση ότι οι όροι είναι αδόκιμοι, ωστόσο είναι σαφές ότι το εντάσεις σε μια ριζική κριτική με απώτατο όριο την ίδια την «πολιτική οικονομία». Θεωρώ την ριζική κριτική προς την «πολιτική οικονομία» εκ των «ουκ άνευ» γιατί μόνο η ριζική κριτική μπορεί να αποκαλύψει τους βαθύτερους μηχανισμούς και δομές.

    Έτσι κατανοώ την συμφωνία μας

    Συμφωνώ απόλυτα με την περιγραφή που κάνεις για τις νέες συνθέσεις , ας πούμε κωδικά «Βαρουφάκης» , με νεοφιλε-κευνσιανά στοιχεία. Στην ίδια σύνθεση θα ενέτασσα και τις «αντι ευρώ» φωνές Λαπαβίτσας κλπ.

    Καθώς το ιστολογείν για εμένα, είναι μια απλή δημοσιοποίηση προβληματισμών και όχι αποφάσεων, επίτρεψε μου πως σταδιακά αρχίζω να βλέπω «φως» από άλλες περιοχές όπως η κριτική της «Πολιτικής Θεολογίας» ( στην Karl Schmitt εκδοχή) και στις μη Ευρωκεντρικές παραδόσεις.

    Με σεβασμό στην συστηματική εργασία σου και την ανεκτική προσέγγιση των προβληματισμών μου.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όπως τα διατύπωσες δεν μπορώ να πω ότι διαφωνώ κάπου. Όσον αφορα τη κριτική της πολιτικής οικονομίας, δεν της δινω απολυτα προνομιακό χαρακτήρα ούτε το βάρος μου/μας πέφτει εκεί, αν λάβω υπόψη τον αριθμό και τα είδη των αναρτήσεων. Στην ''οικονομική πολιτική'' όπως το θέτει ο K.Unο βρίσκουμε ένα ενδιαφέρον πεδίο που μπορούμε να δούμε από κοινού οικονομία-πολιτική ή κεφάλαιο-κράτος.
    Για τον μη ευρωκεντρισμό, και πάλι συμφωνώ, με μια υποσημείωση σημαντική: δεν ήταν τυχαίο που ''εκσυγχρονίστηκε'' η Ιαπωνία, ούτε που τα πυροβόλα νίκησαν τους Σαμουράι. Αν ο ευρωκεντρισμός ή ο δυτικισμός έχει επιβληθεί, αυτό έχει πραγματικά αποτελέσματα στη συγκρότηση της πραγματικότητας. Αν οι Ιάπωνες ή οι Κινέζοι δεν δίναν οι ίδιοι τόσο βάρος στις επιστήμες και την οικονομία με δυτικό τρόπο σκέψης και μεθοδολογικά εργαλεία, δεν θα πίστευα ότι πρέπει κανείς να μένει εκεί. Συμφωνώ με τον Βάλερσταιν ότι το νεωτερικό κοσμοσύστημα είναι ευρωκεντρικό, αν και επιδιώκει να το πει από μια μη οριενταλτιστική σκοπιά (τα όρια είναι λεπτά).
    Είναι απολύτως απαραίτητη (και) μια μη ευρωκεντρική ιστορία των πολιτισμών, που δεν θα χωρίζει σε αρχαία κοινωνία, μεσαίωνα, νεωτερικότητα, ακόμα και αν τελικά αυτή η οπτική επιβάλλεται με ισχύ ως ισχύουσα. Και από σκοπιά ''συγκριτικού δικαίου'', οποιαδήποτε φυγή από το αφηρημένο ''δυτικό'' προς το συγκεκριμένο, ανοίξει εξ ορισμού νέους ορίζοντες-Ως προς το άλλο-σημαντικό, για σοσιαλδημοκρατία κλπ. Η μεταβολη στο νόημα των όρων δείχνει μια μεταβολή στις πρακτικές (όποια και αν είναι η φορά του βέλους της αιτιότητας κάθε φορά). Για αυτό τόνισα τί εμμένει στην κουβέντα και τί αλλάζει (πχ Βαρουφάκης). Αν κωδικοποιήσεις όπως ''κοινωνικό κράτος'' μένουν ζωντανές, υπάρχει μια ιστορική συνέχεια. Το Ποτάμι όπως έχεις αναλύσει έχει άλλη σχέση με την τομή του ''πνεύματος της εποχής'', σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ (όπως και η πρωτοεκλογή του Τσίπρα και τα σμήνη που μάζεψε στο Δήμο Αθηναίων). Όσον αφορά το συστημικό-αντισυστημικό. Είναι εύλογη η όλη ''υπόθεση'', ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τα όρια, υπάρχουν όμως κάποιες ενδείξεις ως προς τα όρια ανοχής του ''συστήματος''. Τουλάχιστον κάποιοι αγώνες και κάποιες διατυπώσεις ποινικοποιούνται, ακόμα και αν το γεγονός αυτό της αντισυστημικότητας συγκροτεί το σύστημα. Όμως για να διαφύγουμε από τον μαγικό κύκλο του + και του -, πρέπει να δούμε το κανονικό και το παθολογικό, και αρχικά να μην πάρουμε το μέρος του κανονικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω πως η περίπτωση K.Uno είναι η πιο χαρακτηριστική , γι αυτό που θα λέγαμε "μη ευρωκεντρική" ανάγνωση.Γιατί ακριβώς χρησιμοποιεί "ευρωκεντικά" εργαλεία τα οποία όμως , επεκτείνει για να καταλάβει μια ιδιαίτερη κοινωνία. Στο LLS έχω μερικά μικρά κομμάτια από ότι διάβασα από τους "Ουνοιστές" μαθητές του.Εξαιρετικά ενδιαφέροντα ( μήπως έχει ανεβάσει Uno, στις ταξικές μηχανές; περιέργως έχω δει πολύ λίγα στην ψηφιακή ιδεοκίνηση)

    Παρότι δεν είμαι έτοιμος να γράψω ( τελικά δεν μπορώ..) αυτό τον καιρό κοιτάω την πολιτική φιλοσοφία στην Ιαπωνία και ορισμένα θέματα πολιτικού Ισλαμ , ακριβώς γιατί υπάρχουν διαφορετικές έννοιες κλειδί και περιοδολογήσεις.Είναι σαφες ότι ούτε αυτές οι κατευθύνσεις έχουν μια σχετικά συνεκτική απάντηση αλλά τουλάχιστον μπορείς να έχεις μια αίσθηση "μη ορθολογικών" γεωπολιτικών δυναμικών ( Απω Ανατολή-Μέση Ανατολή).Ακόμη έχω μια αίσθηση ότι δεν έχουμε τα εργαλεία να κατανοήσουμε και ζητήματα αντιδράσεων εντός Δύσης.Είτε κινήματα είτε ανοχές.Φοβάμαι πως η διαπραγμάτευση των αντιδράσεων , γίνεται μέσω μιας 'εννοιας για την γενεαολογία των κινημάτων τα οποία κατανοούμε ως "εμμενείς" πραγματικότητες με γραμμική εξέλιξη και ιστορικό προορισμό, ενώ βλέπουμε και συγκρούσεις του τύπου "ενδόρρηξη-παράλυση" .

    Για να γυρίσουμε στην ανάρτηση, τελικά οι προβληματισμοί με βάση έννοιες "κράτος-αγορά-σοσιαλδημοκρατία- κλπ" μάλλον είναι φτωχοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Ηypothesis

    Uno δεν έχω ασχοληθεί πολύ, αλλά μελλοντικά θα ανεβάσω κάτι. Θα προηγηθεί όμως Karatani Η Δομη της Παγκόσμιας Ιστορίας που βγήκε το 2013 στα ιαπωνικά και μεταφράστηκε το 2014 στα αγγλικά (το βιβλίο είναι κάπως δυσέρευτο στο ίντερνετ το κατεβάζεις μέσω torrent). Στον Karatani το ''μεγάλο σχήμα'' είναι με βάση κλασικές έννοιες, αλλά με μια διαφορετική χρήση και ιεράρχιση. Έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς Ιάπωνες να φτιάχνουν ''μεγάλες αφηγήσεις''. O Karatani έχει γράψει αρκετά και για τα ''του οίκου του''.

    Για τα εντός Δύσης νομίζω είναι αχαρτογράφητο πώς κάνει κανείς ''ριζοσπαστική πολιτική'' εδραιωμένου κοινοβουλευτισμού, καταναλωτισμού κ.ο.κ. Σίγουρα η χρήση του ''συμβολικού'' παίζει και θα παίξει καθοριστικό ρόλο.

    Για την Ιαπωνία, θα έλεγα πως ένας καλός δρόμος είναι τα anime και manga (http://en.wikipedia.org/wiki/Manga) που ενώ αντανακλούν ιαπωνική κουλτούρα γίνονται και παγκόσμια κουλτούρα αναμειγνύοντας δυτικά με ιαπωνικά στοιχεία. Προσανατολίζομαι, σαν πείραμα αντι-ευρωκεντρισμού, σε μια πολιτική τους χρήση. Όχι για λόγους διασκέδασής μου βέβαια. Το ζήτημα της ''μετάφρασης'' ανά τόπους και πολιτισμούς θέτει οξυμμένα το ζήτημα, πώς μπορεί να βρεθεί μια πραγματικά γενική γλώσσα ριζοσπαστισμού. Βλ ζητήματα ''μεταφρασιμότητας'' του μαρξισμού σε ρωσικές και κινεζικές συνθήκες, αναφέρω πολύ συνοπτικά το ζήτημα, τί πάει να πεί νομικοπολιτική εποικοδόμημα και θρησκευτική ιδεολογία στο ισλάμ κλπ. Για μένα αυτό το τελευταίο πρόβλημα δείχνει γλαφυρά τί θα πει στη πράξη ''ευρωκεντρισμός''-και νομίζω σε αυτό αναφέρεσαι.

    Οπότε θεωρώ σημαντική την κατεύθυνση αναζήτησης άλλων τρόπων σκέψης (που δεν σφραγίζονται από το ιδιαζόντως δυτικό πέρασμα σε άλλο τρόπο σκέψης που περιγράφει πχ ο Φουκώ στις Λέξεις και τα Πράγματα). Όμως θέτω το ερώτημα της πραγματικής ή μη ανωτερότητας στο επίπεδο της δύναμης και της ισχύος του δυτικού τρόπου σκέψης που κυριάρχησε ασφαλώς με τη βία. Για αυτό θα πρέπει να δει κανείς τί πιέσεις δέχονται μη δυτικές παραδόσεις να αφομοιωθούν, και τί μας δείχνουν αυτές οι πιέσεις για τη πραγματική δύναμη των τάσεων που συγκρούονται. Διαφορετικά, η προσπάθεια να αποφύγει κανείς τον οριενταλισμό μπορεί να οδηγήσει σε υποβάθμιση της τεχνικής ισχύος των ''δυτικών'', που ανάγκασε κινέζους, ιάπωνες, ρώσους, μέσα στον ανταγωνισμού, να γίνουν ''μιμητές'' του δυτικού επιστημονικοτεχνικού τρόπου σκέψης και των εφαρμογών του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. βλ. πάνω πάνω στο εξώφυλλο http://www.avgi.gr/entypo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Ονειρμός
    Τελείως συμπτωματικά διαβασα το " The structure of World History"
    Οντως μεγάλη , κατανοητή αδρή αφήγηση, που όμως υστερεί σε πρωτοτυπία απο το Transcritque (Νομίζω από τα θεμελιακά σύγχρονα έργα). Εχω μια μικρή αίσθηση ότι στο TSWH ο Καρατάνι δεν προχωρά μετά το Transcritique.
    Θα δω με ενδιαφέρον την ανάρτηση σου και ίσως το ξαναδώ καλύτερα
    Δεν έχω παρά να παρακολουθήσω τον συλλογισμό σου. Η τεχνική της ισχύος προσδιορίζει την προσπάθεια μιας μη δυτικοκεντρικής αφήγησης.Ωστόσο , έχω την αίσθηση , ότι και η ευρωκεντρική κριτική για την ισχύ αυτή, φτάνει στα όρια της.Ετσι οι εννοιολογήσεις από την Ιαπωνική ή Κινεζική ή Ισλαμική γενεαολογία αν μη τι άλλο φαινονται ενίοτε πρωτότυπες
    Ταυτόχρονα αυτή η "εξωτική αναζήτηση" σπάει το φαύλο κύκλο copy paste ο οποίος επικρατεί στην τρέχουσα ιδεοκίνηση
    Καλή εργασία και αναμένουμε
    PS.Αναφέρεσαι στα περί Πασοκισμού. Ενδιαφέρουσα αναζήτηση όντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. - Η πρόταση αυτή δεν είναι προβληματική επειδή είναι «αριστερά» μιας «σοσιαλδημοκρατίας» δηλαδή πάσχει από «κρατισμό» είναι κατά «των αγορών» κλπ αλλά γιατί ονομάζει «αριστερά» ένα σύνολο πολιτικών που κολακεύουν και τελικά καθηλώνουν την ελληνική ιδιαιτερότητα -
    Εξαιρετικά εύστοχη επισήμανση: Σ' αυή τη ντουλάπα κρύβεται ο σκελετός. Πρόκειται όντως για ετεροχρονισμένο νεο-πασοκισμό. Εδώ και 35 χρόνια στριφογυρίζουμε διαρκώς γύρω απο το ίδιο σημείο, από το 1979: "Από τη σκοπιά της αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ μας αφήνει παγερά αδιάφορους" - Άγγελος Ελεφάντης. Μόνο που τώρα θα 'πρεπε πια να ξέρουμε, ότι οι νικητές του τότε είναι πεσμένοι σήμερα κατάχαμα, ανάσκελα στο πάτωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Aftercrisis
    Παρότι για περιγραφικές ανάγκες με την έννοια του νεοπασοκισμού συνενοούμαστε επαρκώς, η πρόταση συριζα μου φαίνεται πιο κοντά προς υβρίδιο ΕΚ και ΕΔΑ του 60.Κινείται σε πιο περιπλοκο περιβαλλον από το 80, με διεθνείς εντάσεις, χωρίς διεθνείς αναφορές, ενώ στο εσωτερικό του υπάρχει επινοημένη συναίνεση.Σε κάθε περίπτωση πολλά είναι ακόμα ρευστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. K.Karatani, η δομή της παγκόσμιας ιστορίας http://bestimmung.blogspot.gr/2014/09/ojin-karatani-marx-hegel.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή