Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2015

Ο πολιτικός "χρόνος" που απομένει






Σε κάθε συγκυρία καμπής αναδύεται στο δημόσιο λόγο η έννοια του «πολιτικού χρόνου». Η φράση « η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικό χρόνο»  δεν σημαίνει κυριολεκτικά την ύπαρξη ενός «άλλου τεχνικού χρόνου» αλλά ότι δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες εντός ενός δεδομένου χρονικού διαστήματος. Ουσιαστικά η φράση «πολιτικός χρόνος» υπονοεί τις πολιτικές πρωτοβουλίες εντός του δεδομένου χρόνου. Πχ. όποιος νομίζει  ότι μέχρι την 25η Ιανουαρίου υπάρχουν 122 ημέρες , κάνει ένα μικρό υπολογιστικό λάθος.

Ο Σαμαράς ήδη από το 2011 δήλωνε (εδώ) ο «πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης είναι μετρημένος».
Ομοίως ο Τσίπρας δήλωσε εσχάτως , τον Νοέμβριο 2014 ,(εδώ) «ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης τελειώνει»

Η επιμονή στον όρο είναι εντυπωσιακή. Με τον πιο φυσικό τρόπο η τρέχουσα πολιτική ορολογία βασίζεται στην έννοια των πολλαπλών παράλληλων χρόνων. Φαίνεται πως η παραδοχή των παράλληλων χρόνων είναι δεδομένη σε όλο το δημόσιο χώρο, ως εάν όλοι να είναι εξοικειωμένοι με τα ανώτερα της θεωρητικής φυσικής ή της ψυχολογίας. Ο όρος πολιτικός χρόνος δεν είναι τόσο δημοφιλής στον αγγλοσαξωνικό χώρο ενώ στην Ευρωπαική ιδεοκίνηση χρησιμοποιείται στην ακαδημαϊκή σφαίρα και όχι τόσο στην  τρέχουσα πολιτική διαχείριση.

Τι άραγε κρύβεται πίσω από αυτή την ενδιαφέρουσα εξοικείωση;

Πολύ πρόσφατα  (Time Out-2012) ο  Σ.Ράμφος επισήμανε μια ιδιαίτερη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με τον χρόνο. Χαρακτήρισε την σχέση προβληματική και εντόπισε στην ιδιαιτερότητα μας  ως καθήλωση στο παρελθόν. Η επεξήγηση του Ράμφου διαχειρίζεται  τον ιστορικό χρόνο ως συνεχές και επικεντρώνει την προσοχή του στον τρόπο με τον οποίο τον εσωτερικεύουμε. Η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη να εσωτερικεύσει τον χρόνο γιατί δεν θέλει να ωριμάσει από το δράμα, το βίωμα εντός του χρόνου. Ως αισθητικό σύμπτωμα αυτής της αδυναμίας ο ΣΡ αναφέρεται  το κινηματογραφικό σύμπαν του Αγγελόπουλου όπου επαναλαμβάνεται το μοτίβο των επάλληλων χρονολογικών μετατοπίσεων στο ίδιο απαράλλακτο τοπίο. Σύμφωνα με τον Ράμφο το Αγγελοπουλικό σύμπαν αντιπροσωπεύει την αδυναμία του Έλληνα να βιώσει τις αλλαγές εντός του χρόνου και για αυτό αναδύεται ένα στατικό τοπίο , ένας απέραντος περιεκτικός χώρος που υποκαθιστά τον χρόνο. Ο φιλμικός χρόνος αλλάζει σε ένα στατικό χώρο γιατί ο ανώριμος Έλληνας πακτωμένος στον χώρο του αρνείται να δεχθεί την αλλαγή, την κίνηση. Η αδυναμία αλλαγής προς το νέο γίνεται μέσω ενός εγκλωβισμού του χρόνου σε ένα ασάλευτο βασανιστικό τοπίο το οποίο αποκαλύπτει ο φακός του Αγγελόπουλου. Το εξηγητικό σχήμα του Ράμφου δεν δέχεται τους πολλαπλούς χρόνους .Δεν μπορεί να ερμηνεύσει ότι εκείθεν του εσωτερικού βιωματικού χρόνου υπάρχουν τουλάχιστον παράλληλοι χρόνοι : ο τεχνικός και ο πολιτικός. Ο Ράμφος δεν διακρίνει ότι όλο το Αγγελοπουλικό  σύμπαν είναι «πολιτικός χρόνος» και «πολιτικός τόπος» ταυτόχρονα. Ο τόπος του Αγγελόπουλου δεν είναι στατικός αλλά παράλληλος όπως ακριβώς και ο χρόνος, επομένως δεν επικρατεί ο «τόπος» του «χρόνου» ως σύμπτωμα καθήλωσης. Το σχήμα του Ράμφου δεν φαίνεται να εξηγεί την απρόσμενη εξοικείωση όλων με τον παράλληλο «πολιτικό χρόνο» . Γενικεύει τον «εξαιρετισμό» του Αγγελόπουλου ο οποίος δεν φαίνεται να δημιουργεί σχολή, ενώ αν χρησιμοποιήσει ισότιμα τον πολιτικό Βούλγαρη θα δει με έμφαση το δραματικό πρόσωπο που εξελίσσεται και επιβιώνει με ένα αισιόδοξο υπερβατικό μέλλον.

Θα μπορούσαμε  να δούμε  τον πολιτικό χρόνο όπως αναδύεται   από την κλασσική αρχαιοελληνική έννοια του «Καιρού» : του εγκιβωτισμένου χρόνου εντός του οποίου έχουμε γεγονότα. Στο κείμενο του Ιπποκράτη γράφεται:  ὁ χρόνος ἐστὶν ἐν ὧ καιρός, καιρὸς ἐν ὧ χρόνος οὐ πολύς. Ο αρχαιοελληνικός Καιρός παραπέμπει περισσότερο στην σημερινή έννοια της «συγκυρίας». Στην κλασσική αυτή γραμμική έννοια του χρόνου ο πολιτικός χρόνος παραπέμπει  στον αρχαιοελληνικό Καιρό. Η ποσοτικοποίηση του πολιτικού χρόνου , η οποία αναφέρεται ως έλλειψη ή ως περίσσεια  σημαίνει την ύπαρξη ενός «Καιρού» , μιας συγκυρίας που μπορεί να περικλείει πολλά συμβάντα. Ωστόσο και ο κλασσικός Καιρός είναι μια νέα σώρευση μια αναδιάταξη μια ρηγμάτωση εντός ενός προϋπάρχοντος συνεχούς. Ο δημοφιλής εύπεπτος «πολιτικός χρόνος» ενώ είναι «Καιρός» δεν αντιδιαστέλλεται προς ένα παράλληλο τεχνικό ουδέτερο «Καιρό». 
   
Η πολιτική θεολογία του  G.Agamben μπορεί να μας δώσει πιο  ευκρινές ερμηνευτικό σχήμα.

Στο έργο του «Ο χρόνος που απομένει» ασχολείται με την έννοια του  «νυν καιρού» του Απ. Παύλου.  Αυτός ο «καιρός»¨ δεν είναι ο κοσμικός «Καιρός»  της κλασσικής εποχής αλλά ένας χρόνος που απομένει από την ανάσταση του Μεσσία μέχρι την Δευτέρα Παρουσία όπου δεν υπάρχει καν ο χρόνος. Χοντρικά ο GA υποστηρίζει,  πως ο Παύλος μας εισάγει στην έννοια των παράλληλων χρόνων μέσω μιας τομής, αυτής του Μεσσία. Αυτός δημιουργεί ένα νέο εννοιολογικό αρχιτεκτόνημα πολλαπλών χρόνων όπου από την Ανάσταση του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία ο χρόνος όπως τον ξέρουμε πολλαπλασιάζεται σε παράλληλα επίπεδα (τοπολογικά σύμπαντα)  (1). Στο ένα επίπεδο είναι ο ιστορικός κοσμικός τεχνικός χρόνος που συνεχίζεται ( ας πούμε ο ημερολογιακός συμβατικός με το βέλος στο συνεχές μέλλον) , στο άλλο ο επίπεδο αυτός ο τεχνικός χρόνος  που «θα» καταργηθεί ( ας πούμε ο ημερολογιακός χρόνος  βαίνων προς την διάλυση του, με το βέλος στην Δευτέρα Παρουσία)  και στο τρίτο επίπεδο ο μεσσιανικός χρόνος ο «νυν καιρός» οποίος εφάπτεται τόσο με τον τεχνικό χρόνο όσο και με   κατάργηση του δηλαδή με τα δύο επίπεδα που προϋπάρχουν αλλά επειδή ταυτόχρονα τα σηματοδοτεί αναδύεται  ένα άλλο τρίτο επίπεδο ( 1)

Η διαφορά του κλασσικού με τον μεσσιανικό χρόνο  είναι ότι ο δεύτερος συνδέει τον συμβατικό χρόνο με τον εσχατολογικό μη χρόνο και ταυτόχρονα  σηματοδοτεί και τους δύο. Ο Μεσσιανικός χρόνος λειτουργεί ως συνδετήρας και ως σήμανση παράλληλα. Ο Μεσσιανικός χρόνος ,λοιπόν, είναι ετερογενής και ως προς τον κοσμικό και ως προς τον εσχατολογικό αλλά ταυτόχρονα  τους συνδέει. Ο Μεσσιανικός χρόνος είναι τυπικά παράλληλος προς τον αντικειμενικό, αν και η συνέχεια του.
Ο παράλληλος λοιπόν ,πολιτικός χρόνος του Σαμαρά του Τσίπρα ,των πολιτικών αναλυτών , δεν είναι ο κλασσικός Καιρός (συγκυρία)  ούτε η νεοελληνική δυστοκία να εσωτερικεύσει τον χρόνο ως διαρκής εφηβεία ( Ράμφος) , αλλά είναι ο Μεσσιανικός παράλληλος χρόνος που έχει την μια άκρη στην ιστορία και την άλλη στην εσχατολογική αποκάλυψη.

Η συνεχής υπόμνηση του «πολιτικού χρόνου» δεν είναι μια τεχνική περιγραφή μιας συγκυρίας. 

Υποκρύπτει τόσο ένα μεσσιανισμό όσο και ένα εσχατολογικό πέρας με αποκαλυπτικό περιεχόμενο. Φαίνεται πως και ο μεσσιανισμός και η αποκάλυψη παίζουν περισσότερο ρόλο από ότι θεωρούμε γιατί ακριβώς υπολανθάνουν εντός της υποτιθέμενης τεχνικής ορολογίας.

   (1)  Στην περιγραφή μου σχηματοποιώ υπερβολικά την έννοια των επιπέδων η οποία δεν είναι η ακριβής Αγγαμπενική περιγραφή. Ο GA αναλύει περαιτέρω την αδυναμία των γραμμικών μοντέλων να αποδώσουν επάλληλες έννοιες του χρόνου και καταφεύγει σε παραδείγματα από την γλωσσολογία και την φιλολογία. Εκεί παρουσιάζει την έννοια του «λειτουργικού χρόνου» της γλωσσολογίας και του «ρυθμού» της ποίησης ως υποδείγματα κατανόησης των επάλληλων ετερογενών  χρόνων.G.Abamben The time that remainsp 78

Info

G.Agamben : The Time That Remains (Ελεύθερο αντίγραφο εδώ)
Σ.Ράμφου    : Η ελληνική αίσθηση του χρόνου (Όλη η ομιλία εδώ, συνίσταται google chrome)
G.Agamben : Χρόνος και Ιστορία (Μτφ Δ.Αρμάος-Ινδικτος) .Πανοραμική ευκρινής παρουσίαση των εννοιών του χρόνου, του συνεχούς , της ιστορίας μόνο σε 58 σελίδες.
  


11 σχόλια:

  1. Η ενασχοληση μου με μελετες, εργα, projects,.... με κανει να πιστευω οτι η εννοια του πολιτικου χρονου οφειλεται σημαντικα
    στην βασικη αρχη των projects : στο 95% του χρονου εκτελειται το 5% του εργου και αντιστροφως.

    Κατα την εξαετια που παρηλθε :

    εγινε τοσο μεγαλη καθυστερηση (αναλογη με αυτην του ιταλικου συστηματος ποδοσφαιρου "κατενατζιο" την δεκαετια του 70)
    , ηταν τοσο πολυς ο αναγκαιος χρονος συγγραφης μιας ενδιαμεσης αφηγησης καθε φορα, που
    καποιοι λαγοι (δημοσιογραφοι, δμοσιολογουντες "διανοουμενοι", τραπεζιτες, αξιωματουχοι,....την πασσαραν εδω και στο εξωτερικο, ωστε να αντιδρασουν οι αντιμνημονιακοι ομολογοι τους και οι συγκυβερνωντες να ψαρεψουν αντιδρασεις/δυνατοτητες/εναλλακτικες /"ισοδυναμα",..., ωστε ο πραγματικος χρονος ηταν πολυ λιγος, με δεδομενο τους τομους νομοσχεδιων (συμπεριλαμβανομενων και των πραξεων νομοθετικου περιεχομενου σε συγκεκριμενη προθεσμια απο την εισαγωγη τους προς ψηφιση) που επρεπε να ψηφισει η βουλη.
    .................

    Καλη χρονια!

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Οι κακες και ζηλοφθονες γλωσσες ανεπτυξαν μια παραλλαγη της ειδικης θεωριας της σχετικοτητας για τους πανεξυπνους ανεπαγγελτους πολυτικους μας (Αντωνιο και Αλεξιο που οδηγούν σε θεωρήσεις που έρχονταν σε μετωπική σύγκρουση με τις κοινά παραδεκτές αντιλήψεις για τον ΧΡΟΝΟ και τον ΧΩΡΟ.

    Από εννοιολογική σκοπιά το πιο εντυπωσιακό συμπέρασμα είναι ότι ο ρυθμός που κυλάει ο χρόνος είναι διαφορετικός
    για δύο ανεπαγγελτους πανεξυπνους πολιτικους των οποιων η σκεψη κινειται με το 95% της ταχυτητας του φωτος ή /και παραπανω.

    Ο πολλαπλασιαστης του χρονου των πολιτικων (πολιτικου χρονου) υπολογιζεται απο την σχεση γ= ( 1- υ2/c2 )-½ , οπου c η ταχυτητα της σκεψης τους.
    Αν αυξήσουν την ταχύτητα της σκεψη τους ο χρόνος διαστέλλεται. Αν κάποιοι παρατηρητες (ο χαζος λαος) σκεφτονται κινουνται ως προς τους πανεξυπνους πολιτικους μας με ταχύτητα τα 95,00 % της ταχύτητας του φωτός, μια μερα γινεται 3.2 μερες και οι 25 μερες γινονται 80. Ο χρόνος θα διαστέλλεται όλο και περισσότερο όσο πλησιάζουμε την ταχύτητα του φωτός .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χρονος ως υποκειμενικος σαν επαφη της σκεψης με την ιδια τη σκεψη δεν υπαρχει γιατι δεν γινεται αντιληπτη καμια σχεση προς μια εξωτερικη μεταβλητοτητα.Οι προυποθεσεις της εμπειριας του αχρονου χρονου ειναι η καλοπεραση της κυριαρχιας του κεφαλαιου που στιριζεται στη δουλεια των αλλων που ζουν στον εξωτερικο κοσμο της φθορας.Αν υπαρχει καποιος κακος εαυτος οπως λεει ο ραμφος αυτος σε ιδεαλιστικους ορους ειναι αυτος που βρησκεται εξωτερικα και απειλει το αιτημα για ευδαιμονια και διατηριση και πρεπει να εξοβελιστει στον κοσμο της φθορας:το προλεταριατο πρεπει να παραμεινει προλεταριατο και καποιοι να προλεταριοποιηθουν.Πως αντιμετοπιζεται πρακτικα η κριση εμπιστοσυνης?Το αξιοχρεο ενος κρατους ειναι το κατα ποσο μπορει να επιβαλει εισπρακτικα μετρα στους εργαζομενους.Τι πρεπει να κανει λοιπον το κρατος συμφωνα με τους φιλοχουντικους του Ποταμιου?Να ειχε περασει τα προσυμφωνιθεντα με την τροικα!Σορρυ ρε Γιαννη αλλα για να το καταλαβει αυτο η αστικη ταξη δεν χρειαζεται τα σκοτεινα λογια της φιλοσοφιας του Ραμφου!

    true infinity

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αφωτιστε
    Χρόνια Πολλά
    Εγώ ήξερα για την συνθήκη Pareto με 80 -20
    Το 95-5 ( δηλαδή 95-1,8= 96,8) αφορά τα projects του νεοελληνικού γιγνεσθαι του 1950-2014
    Οσον αφορά τη σύζευξη πολιτικού χρόνου και Einstein ,μου φαίνεται ενδιαφέρουσα αλλά πολύ γραμμική για τα γούστα μου
    Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. True Infinity
    Καλή Χρονιά
    Επίτρεψε μου κατ αρχάς να συνεχίσω-επεκτείνω την κριτική μου προς τον ΣΡ , και την ανάγνωση του για τον χρόνο στον Αγγελόπουλο
    Ο Ράμφος αντιδιαστελει χρονο και τόπο στον Αγγελόπουλο ως εαν να είναι ετερογενή.Σε αυτόν τον κινηματογραφο όμως ο χρόνος και τοπος είναι "πολιτικοί" δηλαδή του ίδιου "επιπεδου" : είναι οι χρόνοι και οι τόποι ως ιστορικά συμπυκώματα.Μαλιστα ο Ραμφος συνεχίζει ένα σοφιστικό συλλογισμό όπου αποδίδει μια αίσθηση ανίας ως αποτελεσμα έλλειψης νοήματος που αναδύει ο υποτιθεμενος υποταγμένος χρόνος στον τοπο.
    Οσον αφορά το σχόλιο σου νομίζω οτι ο ΣΡ δεν αναφερει ένα αχρονο χρονο ως αποτελεσμα μιας απούσας εμπειρίας.Αντίθετα θεωρεί πως η εμπειρία επειδή είναι τραυματική οδηγεί σε ένα κλεισιμο του χρόνου.
    Αναφέρεται σε ένα μη νοημα ως συμπτωμα και οχι ως επιθυμία
    Αν το βρεις στο διαδίκτυο δες το Time Labor and Domination του Μ.Postone όπου θα δεις ακριβώς τον προβληματισμό για τη συσχετιση χρόνου, αφηρημένης εργασίας, εμπειριας κλπ
    Καλή συνεχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για να πω την αληθεια τωρα εκατσα και ακουσα με υπομονη ολη τη βαρετη ομιλια του ραμφου.
      1.Η ταση για διατηρηση του παροντος ειναι καθολικη φυση του ανθρωπου δυτικου και ανατολικου.Ειδε πουθενα ο Ραμφος κανενα να θελει να γερασει και να πεθανει?Το αιτημα για την αθανασια της ψυχης στην κριτικη του πρακτικου λογου του Καντ ειναι ανατολικης προελευσεως?
      2.Ειναι βαρετος γιατι ειναι φιλοσοφος.Ο Χεγελ αναρωτιεται στην Ομολογια της Χαιδελβεργης,την εισαγωγη στην Ιστορια της φιλοσοφιας πως γινεται η φιλοσοφια που ειναι ενα συνολο σταθερων και αχρονων αληθιων να εχει ιστορια.Το αμεσο αποτελεσμα της προσπαθειας του ειναι η εκθεση της φιλοσοφιας των προγενεστερων υπο το βλεμα του συστηματος του.
      3.Ως αστος φιλοσοφος ζει σε ενα αντεστραμενο κοσμο σε σχεση με αυτο των εργατων:προοδος ειναι οι διαρθρωτικες αλλαγες,αντιδραση και συντεχνιες τα σωματια των εργαζομενων
      4.Αν θελει οντως να ξεφυγει απο τη βαρεμαρα της φιλοσοφιας ας αρπαξει την τσαπα και να τρεχει στους αγρους για μεροκαματο υπο το καθεστος διαρθρωτικων μεταρρυθμισεων.

      true infinity

      Διαγραφή
    2. true infinity

      Σωστος, επαναστατικος.

      Ομως -δυστυχως- λιγοι συνδυαζουν την μορφωση με την χειρωνακτικη εργασια, εστω και ερασιτεχνικα (βαψιμο σπιτιου ή γραφειου, μαστορεματα, σκαψιμο κηπου,.... ) Οι περισσοτεροι εσωτερικοι μεταναστες της γενιας του 114 εως του πολυτεχνειου (60-75) σπουδασαν σε Πολυτεχνεια, Ιατρικες, Νομικες, Φιλοσοφικες, Φυσικομαθηματικες ή Παντειο, Βιομηχανικη (περι το 15% των τελειοφοιτων 6-ταξιου Γυμνασιου σε ΑΕΙ κια ΚΑΤΕ, και αλλο 10% σε ανωτερες σχολες λογιστων, σχεδιαστων, ιατρικων επαγγελματων,...) ,...για να μην σκαβουν.

      Οι νεοτεροι (σχεδον το 75% των αποφοιτων λυκειου και αυτο ειναι το τραγικο ) , οπως τους εχω κοψει και εχω συζητησει σε διαφορα ιστολογια εχουν βιβλιογραφικη γνωση της χειρωνακτικης εργασιας, την οποια αντιμετωπιζουν με κρυφη απωθηση εως απεχθεια....

      Λ.χ. οταν ελεγα αφου ειστε ανεργοι, γυριστε στην γεννεθλια γη και ξεσκουριαστε το τρακτερ του πατερα ή παππου, απαντουσαν
      " καλα τι μας λες τωρα εχω σπουδασει ΧΧ στην Παντειο, ή Κοινωνικη Ανθρωπολογια"

      Δεν εξαιρουνται οι "αριστεροι" σ' αυτην την ελληνικη ιδιαιτεροτητα. Η απασχοληση με χειρωνακτικη εργασια ειναι υβρις για τους νεοελληνες.Τωρα ομως που πολλοι δεν εχουν να πληρωσουν οικονομικους μεταναστες, αναγκαζονται δειλα-δειλα να απασχοληθουν και σε χειρωνακτικες εργασιες.

      Αφώτιστος Φιλέλλην

      Διαγραφή
    3. True Infinity

      Η δυσανεξία του Ραμφου μου φαίνεται πιο απλή ( νομίζω)

      Δυσανασχετεί με τους ήρωες του Αγγελοπουλου, την ιστορική αριστερά της ήττας, και αντί να το ομολογήσει δημιουργεί ένα σοφισμα κατά της μορφής που Αγγελοπουλος διαλέγει να την αφηγηθεί

      Το σόφισμα του είναι ότι τεμαχίζει το ενιαιο συμπαν του Αγγελοπουλου σε χρονο και χρόνο και τα αντιπαραβάλει
      Ο τόπος στον Αγγελοπουλο είναι συγκεκριμμένος ιστορικός , τεχνικά προσδιορισμένος, ομοίως και ο χρόνος
      Η καθήλωση που αναφέρει είναι μόνο η καθηλωση του δυσαρεστημένου θεατή και τιποτα άλλο.
      Οσο για την τσαπα, μου φαίνεται πως αν βαλεις τον Ραμφο να δει 8 ώρες Αγγελοπουλο μάλλον θα κουραστεί περισσότερο

      Διαγραφή
  5. 1. “A carelessly planned project takes three times longer to complete than expected; a carefully planned project takes only twice as long”

    2. “A good plan today is better than a perfect plan tomorrow”

    Με τα δεδομενα και τις δεσμευσεις που υπαρχουν δεν εχουμε καθυστερησει πολυ.

    ΑΦ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εξαλλου το 95-5 , δηλ. 19/1 ειναι σχεδον διπλασιο απο το 55/5 λογος 11:1 του Α.Einstein , εφοσον το προς επιλυση πολιστιστικο/κοινωνικο/πολιτικο προβλημα ειναι πεπλεγμενων συναρτησεων και σαφως πολυ δυσκολοτερο.

    ΑΦ

    ΥΓ “If I had an hour to solve a problem I'd spend 55 minutes thinking about the problem and 5 minutes thinking about solutions.”

    ― Albert Einstein

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άρα ο πολιτικός χρόνος του Αγγελόπουλου είναι μεσσιανικός?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μανώλη
      Η έννοια του πολιτικού ως ενός άλλου παράλληλου χρόνου είναι μεσσιανική.
      Πρυποθέτει χωρίς να το ονομάζει ένα εσχατο
      Για αυτό τοποθετείται πάντοτε ενα "αποκαλυτπικό" πέρας πχ ο πολιτικός χρόνος μεχρι τις εκλογές κλπ κλπ
      Το κινηματογραφικό σύμπαν του Αγγελόπουλου είναι αλλεπάλληλες διαδρομές στο βελος του χρόνου , στον ίδιο τόπο, όπως αυτός σηματοδοτείται από τα πολιτικά συμβάντα. Είναι νομίζω άλλης τάξεως θέμα ότι οι κινηματογραφικοί ήρωες αφηγούνται το εσχατολογικό όνειρο της ιστορικής αριστεράς. Από φιλμική άποψη ο χρόνος στον Αγγελόπουλος είναι συνεχής γραμμικός με σαφες παρελθον παρόν, και ο Αγγελόπουλος μαεστρικά παίζει σε αυτόν το άξονα
      Με την εννοιολόγηση του Agamben ο αγγελοπουλικός φιλμικός χρόνος είναι κοσμικός προφητικός αλλά προ μεσσιανικός, είναι χρόνος αυστηρός τεχνικός με ορόσημα ημερομηνίες κλπ.
      Εδώ εισερχεται το σφαλμα του Ραμφου
      Αυτόν τον χειρισμό του φιλμικού χρόνου, τον εκλαμβάνει ως καθήλωση ενω θα μπορούσε να μιλήσει για τους ήρωες του αγγελοπολου ( την ιστορική αριστερά) ως καθηλωμένους
      Ο Ράμφος προσπαθεί να αποδομήσει τον αγγελοπουλο στο επίπεδο της φιλμικής αφήγησης ενώ μάλλον επιθυμεί να αποδομήσει τους πραγματικούς ήρωες του φιλμ
      Εδώ η ίδια η αριστερά δυσανασχετεί με τον φιλμικό χρόνο του αγγελόπουλου (όχι τους ήρωες) και ο Ραμφος τελικά επινοεί μια διαφορά ως σόφισμα

      Διαγραφή