Ηλικιακή "ταπείνωση" του εγκλήματος: Απο το Δράκο στο Νόμο 4000 και εντεύθεν στο Ρέντη

 

Στο "Δράκο" του Κούνδουρου , έχουμε για πρώτη φορά στον Ελληνικό Κινηματογράφο την εικόνα μιας ομάδας του υποκόσμου: ενήλικες ή μεσήλικες.

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα στον "Νόμο 4000" του Δαλιανίδη η εστίαση αλλάζει .Μια «άτακτη»  νεολαία , των σφαιριστηρίων και της κοπάνας  παραβιάζει όλους τους κανόνες και επιτίθεται  καθηγητές.

Σήμερα η παραβατικότητα έχει αλλάξει πρωτόκολλά, εμφάνιση και ηλικιακά όρια. Από το ¨Δράκο" μέχρι σήμερα η μέση ηλικία των παραβατικών έχει κατέβει τουλάχιστον 20 χρόνια και το ρεπερτόριο βίας έχει φτάσει στα ακραία όρια.

Για την κατάσταση αυτή ξέρουμε όλους τους σύγχρονους κοινωνιολογικούς συντελεστές : οικογενειακό πλαίσιο με αδύναμους δεσμούς και ρευστή οικονομική κατάσταση, σχολική διαρροή , πρόωρη εξοικείωση με τα «αθάνατα» σώματα των Games και τα μαζοχιστικά σώματα της πορνογραφίας κλπ κλπ.

Όμως φαίνεται πως υπάρχει μια κινητήρια δύναμη, που επενεργεί στα άτομα αυτά και «ταπεινώνει» συνεχώς τον μέσο όρο ηλικίας και «εξυψώνει» το ρεπερτόρια βίας. Το κοινωνικό πλαίσιο αφ’ εαυτού δεν δικαιολογεί αυτή τη τροπή προς το «κακό».

Σχεδόν 100 χρόνια πριν ο Ισπανός φιλόσοφος Ορντέγκα Ι Γκασσέτ διατυπώνει τις μεγάλες κινητήριες δυνάμεις που ωθούν τις Δυτικές κοινωνίες. Μια από τις πιο διακριτές ροπές είναι το σύνδρομο του «Αυτοικανοποιημένου Νεανία»

Γράφει ο Ι Γκασετ:

Αν ἡ ψυχολογική δομὴ αὐτοῦ τοῦ νέου τύπου, τοῦ μαζανθρώπου, μελετηθῆ ἀπὸ τὴν ὀπτική γωνία τῶν ἐνδιαφερόντων τῆς δημόσιας ζωῆς, ἀνακαλύπτομε τὰ ἀκόλουθα:

 Μία ἐγγενῆ, ἔρριζη ἐντύπωση πὼς ἡ ζωὴ εἶναι εὔκολη, ἄφθονη, χωρὶς τραγικοὺς περιορισμούς· συνεπῶς, κάθε μέσος ἄνθρωπος βρίσκει ἐντός του μιὰ αἴσθηση δυνάμεως καὶ θριάμβου ποὺ τὸν προσκαλεῖ νὰ ἀνορθωθῆ γιὰ λογαριασμό του ὅπως ὁ ἴδιος εἶναι, νὰ δῆ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματική του σκευή ὡς ἐξαιρετικὴ καὶ πλήρη. Αὐτὴ ἡ ἱκανοποίηση μὲ τὸν ἑαυτό του τὸν ὁδηγεῖ νὰ ἀποκλείση τὸν ἑαυτό του ἀπὸ κάθε ἐξωτερικὸ κριτήριο νὰ μὴν ἀκούση, νὰ μὴ θέση τὴ γνώμη του ὑπὸ κρίσιν, νὰ μὴ λάβη ὑπ᾿ ὄψη του τὴν ὕπαρξη τοῦ ἄλλου. Αὐτὸ τὸ ἐσωτερικό του αἴσθημα ἰσχύος τὸν προτρέ- πει πάντοτε νὰ ἐξασκήση τὴν κυριαρχία του. Θὰ ἐνεργήση λοιπὸν ὡσὰν αὐτὸς καὶ οἱ ὅμοιοί του νὰ ἦσαν τὰ μόνα ὄντα ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο καὶ συνεπῶς, θὰ παρέμβη σὲ ὅλα τὰ ζητήματα, ἐπιβάλλοντας τὶς ἄξεστες ἀπόψεις του, χωρίς σεβασμό ἢ ἐκτίμηση . ( Η εξέργεση των Μαζών σ 245)

Καθόλου τυχαία ο Π.Παναγιωτόπουλος στη μελέτη του για τη Μεσαία Τάξη , έχει αναδείξει το Ναρκισισμό ως κυρίαρχη συμπεριφορά και αυτο-εικόνα της Ελλάδας της κρίσης (Εδώ)

Μια ζωή χωρίς "τραγικούς περιορισμούς" και ένα περιβάλλον κενόδοξου Ναρκισισμού, όταν διαξέγεται μια καθημερινότητα διάχυσης και στενότητας δεν είναι δύσκολο να διοχετεύται αμέριμνη στο έγκλημα.