Στην σειρά διηγημάτων με τον τίτλο Γκιακ έχουμε περιγραφές καταστάσεων από τον Μικρασιατικό πόλεμο, την Ελληνική επαρχία του 50 την μετανάστευση κλπ. Ο λόγος του συγγραφέα Δ.Παπαμάρκου είναι απολαυστικός ρέων με μια ενδιαφέρουσα τροπή : είναι ο αυθεντικός προφορικός λιτός λόγος της Ελληνικής επαρχίας με μια εκφραστική οικονομία λιτότητα σχεδόν αφοπλιστική
Το κοινό στοιχείο
στις ιστορίες είναι η σκληρότητα της ζωής
: αυτή η αυθεντική τραχύτητα που διαστέλλεται στα άκρα καθώς αναδύεται ως
αποκρυστάλλωση συνθηκών ενός βίου δύσκολου δύσθυμου οριακού.
Η επιτυχία του
Γκιακ ήταν μεγάλη και απρόσμενη.
Αυτές οι λιτές
περιγραφές μέσω αυτής της ρέουσας αυθεντικής γλώσσας προσφέρουν την σκληρότητα
ως ανάδυση ως εκκάλυψη σε ένα κόσμο που ήδη έχει εγκυμονήσει το ακραίο , το σχεδόν
βάναυσο. Δεν γνωρίζω ποιά αλλά κείμενα του Γκιακ έγιναν ήδη θεατρική παράσταση
με αντίστοιχη επιτυχία. Μπορώ εύκολα να καταλάβω το γιατί: λόγος λιτός και
μεστός σαν γάργαρο νερό , εικόνες και συμπυκνώσεις τραχύτητας.
Από μια άλλη πλευρά της τέχνης , έχουμε μια αντίστοιχη
σχεδόν «φυσική» εκβολή του ακραίου και της σκληρότητας . Αναφέρομαι στις ταινίες
του Γ.Οικονομίδη και κυρίως τις πρώτες. Στο «Σπιρτόκουτο» και την «Ψυχή στο
Στόμα» παρακολουθούμε διαδοχικές επιθέσεις, προσβολές, που προκύπτουν περίπου
ως αναγκαιότητα ενός ασφυκτικού περίγυρου ενός εγκλειστικού κόσμου που
στραγγαλίζει τους πάντες οικονομικά, συναισθηματικά , υπαρξιακά.
Ενώ στο Γκιακ η
τραχύτητα και το ακραίο αναβλύζει από ένα χώρο ευρύχωρο και απλωμένο ,στον
Οικονομίδη η τραχύτητα και το βάναυσο συναρμόζουν με τον εγκλεισμό της μικρής γεωγραφικής
τοπικής κλίμακας.
Η επιτυχία του
Γκιακ και ολόκληρος ο κινηματογράφος της ακρότητας του Οικονομίδη ,
σηματοδοτούν μια συνθήκη αυθεντικής σχεδόν οργανικής βίας την οποία έχει ανάγκη να διαχειριστεί η
Ελληνική κοινωνία καθώς συνεχώς παράγει , με την «βιομηχανική» έννοια, βία και
ακρότητα. Τόσο η γλώσσα του Γκιακ όσο και η λιτότητα του Οικονομίδη δημιουργούν
μια απόσταση όπου η σκληρότητα αισθητικοποιείται «τόσο όσο» για να γίνει «παραγωγική»
λυτρωτική. Αλλιώς χωρίς αυτή την «τόσο όσο» απόσταση η βία είναι αποπνικτική.
Αναφέρομαι στις σχεδόν ταυτόχρονες δίκες «Ρουπακιά –ΧΑ» και «Marfin».
Και στις δύο
υποθέσεις η σκληρότητα είναι ανυπόφορη.
Ωστόσο είναι μια
σκληρότητα βγαλμένη από τα έγκατα του ηφαιστείου. Είναι μια ύλη γνωστή υπερθερμαινόμενη,
μια λάβα γνωστών συστατικών ακριβώς κάτω από το υπέδαφος μας. Δεν είναι η εκκεντρική
βία «freak» ούτε η ατομική ιδιαιτερότητα της ιδιότροπης
ψυχοδομής. Με κάποιο τρόπο παραλυτική φρίκη των υποθέσεων Φύσσα και Μαρφιν
είναι γνωστή , είναι αναμενόμενη από καιρό
Η τέχνη των Παπαμάρκου
Οικονομίδη ακριβώς συνίσταται στο να αναδείξουν αυτή την φυσικότητα της εκβολής
της λάβας του βάναυσου. Χωρίς αυτή την διαμεσολάβηση της τέχνης αυτή η οργανική
βία της Ελλάδας του 2016 , γίνεται ψυχαναγκαστική άρνηση και απώθηση που
μεταφράζεται άλλοτε ως σιωπή ,άλλοτε ως ακραίο
μελόδραμα κοινοτοπιών.
to the point
ΑπάντησηΔιαγραφήOμως παντα υπηρχαν θεματα στην τεχνη με την σκληροτητα της ζωης οπως η αθλιες συνθηκες εργασιας των προλεταριων λιγο μετα την βιομηχανικη επανάσταση και την εκμεταλλευση των ανηλικων λ.χ. ο Ολιβερ Τουιστ,....., ο Σολζενίτσιν με το «Ιβάν Ντενίσοβιτς» που προκάλεσε σοκ τόσο στη σοβιετική όσο και στην παγκόσμια κοινή γνώμη γραφοντας για την φρίκη των γκούλαγκ,...η Μαυρη Νταλλια και αλλα μυθιστορηματα του James Ellroy οπου δινεται η ατμόσφαιρα μιας σκοτεινής μεταπολεμικής εποχής, με τον καταιγιστικός αφηγηματικός ρυθμό του Ελρόι, το έγκλημα, το πάθος, η διαφθορά, η προδοσία και η παράνοια,...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η αγορά των κλεφτών",1949, του ελληνικής καταγωγής A. I. Bezzerides ένα προλεταριακό μυθιστόρημα με φρενήρη ρυθμό, εμπνέεται ...Ο μετανάστης Νικ Γκάρκος γίνεται ανεξάρτητος φορτηγατζής για να προσγειωθεί στον βίαιο και ανέντιμο υπόκοσμο των λαχαναγορών του Σαν Φρανσίσκο, του Όκλαντ και του Λος Άντζελες.Τοποθετημένο παραστατικά στα τσουρουφλισμένα από τον ήλιο τοπία και στην αστική αθλιότητα της Καλιφόρνιας της δεκαετίας του '40, το βιβλίο είναι ένα μείζον παράδειγμα του είδους του μυθιστορήματος νουάρ.
Επισης υπαρχει μεγαλη σκληροτητα, λεκτικη κια φυσικη με φρικιαστικες σκηνες στην τεχνη. Μαλλον δεν εχεις διαβασει βιβλια/δει κινηματ. εργα για πολεμους, χειρουργεια χωρις αναισθητικο, ψυχοπαθεις κατα συρροην δολοφονους(λ.χ.ταινιες του μαιτρ του τρομου Νταριο Αρζεντο 70-80 π.χ. την σκηνη με το κομενο κεφαλι της γυναικας που κατρακυλαει στην σκαλα( εχει την καταπληκτικη αισθησιακη κορη την Ασια), seven,…).
Μιας και ο Ζ-Π Μ ειναι απο τους αγαπημενους μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ (1942-1995) ειναι βιαιος πολυ βιαιος συγγραφεας σε αντιθεση με τον αγαπησιαρη Ζαν-Κλοντ Ιζό (1945-2000) Και οι 2 υπήρξαν αριστεροί, με έντονη πολιτική δραστηριότητα: ο πρώτος εισάγει τους προβληματισμούς του Μάη του ’68 στο έργο του, ο δεύτερος καταπιάνεται με το καυτό θέμα του ρατσισμού και του εθνικισμού στη Νότια Γαλλία.
Τα πρώτα μυθιστορήματα του Μανσέτ, αυτού του «αθεράπευτα αριστερού διανοούμενου», όπως είχε αυτοχαρακτηριστεί ο ίδιος, που θεωρεί ότι το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι το λογοτεχνικό είδος «της βίαιης κοινωνικής παρέμβασης», ανατάραξαν, στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τα ήρεμα ώς τότε νερά του αστυνομικού μυθιστορήματος, λειτουργώντας σαν μια επιβεβαίωση ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας δεσμός ανάμεσα στην πολιτική στράτευση και την επιθυμία της γραφής και ότι το νουάρ, για δεκαετίες σχεδόν αποκλειστικότητα του Dashiell Hammett και των Αμερικανών επιγόνων του, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην Ευρώπη ως εργαλείο κοινωνικής κριτικής, ως μέσο πολιτικής.
Και κατι "σκληρο" δικο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΨάρεμα με παραγάδι
Αποβραδίς έβγαλαν 2 κιλά κρέας από τον καταψύκτη. Αργά το μεσημέρι είχε ξεπαγώσει. Με κοφτερό μαχαίρι το έκοψαν σε κομματάκια στον πάγκο της κουζίνας, και το έβαλαν σε μια σακούλα. Πέταξαν τα κόκαλα στο δοχείο σκουπιδιών. Πήραν τα σύνεργα ψαρέματος απ’ την αποθηκούλα και μπήκαν στο αυτοκίνητο.
-Μην πας από ΑΤΤΙΚΗ να πληρώσουμε 3,5 ευρώ, πάμε από τον παλιό για Λαύριο.
– Ναι δίκιο έχεις, είπε ο Χάρης.
[...]
-Πάμε να ρίξουμε τα παραγάδια στην ξέρα στην νότια μύτη της Μακρονήσου; ρώτησε ο Φάνης .
-Δεν πάω εκεί, είναι τόπος μαρτυρίου, του λέει κοφτά ο Χάρης.
–Λοιπόν ξεκόλλα, άσε με με τα ψευτοκομμουνιστικά σου, πάνε 65 χρόνια από τότε,, φώναξε ο Φάνης.
Mόλις έφαγαν, επιβιβάσθηκαν στο αυτοκίνητο, πετάξαν στο πίσω κάθισμα τα άδεια κουτιά σε μια σακούλα για ανακύκλωση αλουμινίου (50 κουτιά 1 ευρώ), προσπέρασαν την μαρίνα, που είχε σχεδόν αδειάσει ήδη από το 2013, μόνον τουρίστες και ξένοι που διέμεναν σχεδόν μόνιμα στην χωρά, έδεναν εκεί τα σκάφη τους, γιατί το ενοίκιο για ένα δεκάμετρο παλιό σκάφος σαν του Χάρη κόστιζε 4.500 το έτος, σχεδόν όσο οι ετήσιες αποδοχές ενός μισθωτού στα 24 , που έπιανε την πρώτη του δουλειά., και έφθασαν σε ένα λιμανάκι οπού είχε ρίξει άγκυρα ο Χάρης στο σκάφος του, διπλά στο σπίτι ενός φίλου του από τα καράβια, που του το πρόσεχε από κλεφτρόνια και την θαλασσοταραχή.
[...]
Το σούρουπο, πήραν τα παραγάδια, τις προμήθειες σε σάντουιτς και πόσιμο νερό, χαιρέτισαν τον Νίκο και επιβιβασθήκαν στο σκάφος. Έβαλαν μπρος την 37 ίππων ντηζελομηχανή που κατανάλωνε μίγμα βιοντήζελ από τηγανέλαια και ντήζελ από την Βουλγαρία που έμπαινε λαθραία με μικρά εμπορικά πλοία.
-Να ανοίξουμε και τα πανιά είπε ο Φάνης.
– Ρε βλάκα δεν αντιλαμβάνεσαι ότι επικρατεί νηνεμία;
-Kαλά , ίσως στον γυρισμό αύριο το πρωί να φυσάει και να κάνουμε οικονομία.
-Το σκάφος πήγαινε σιγά, η μηχανή λίγο παραπάνω από το ρελαντί.
Η αντίσταση του σκάφους είναι ανάλογη με την τρίτη δύναμη της ταχύτητας του, σκέφτηκε ο Φάνης, οπότε αν διπλασίαζαν την ταχύτητα, η κατανάλωση θα οκταπλασιαζόταν.
Στην διαδρομή συνάντησε βάρκες ερασιτεχνών και επαγγελματιών ψαράδων που έριχναν δίκτυα η παραγάδια, που θα τα σήκωναν με την ανατολή του ηλίου. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του, ο Χάρης, τελικά οδήγησε το σκάφος με κατεύθυνση ΝΑΑ, προς την ξέρα στο νότιο άκρο της Μακρονήσου, γιατί υπήρχε ένας κολπίσκος, οπού θα μπορούσαν να ρίξουν άγκυρα. Για λόγους οικονομίας θα κοιμόντουσαν στο σκάφος και θα μάζευαν τα παραγάδια μόλις ξύπναγαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈριξαν την σημαδούρα και στην συνεχεία άρχισαν να απλώνουν τα παραγάδια στο σκοτεινό νερό που φώτιζε αμυδρά μια γκρίζα ημισέληνος
-Με τέτοιο δόλωμα, θα πιάσουμε πρώτο ψάρι, είπε ο Φάνης
-Ναι το δόλωμα βρωμάει χαβιάρι , καπνιστό σολομό και είναι ποτισμένο με την ακριβότερη γαλλική σαμπάνια, είπε ο Χάρης.
-Σκάσε ηλίθιε θα μας ακούσουν.
-Ποιος να βρίσκεται κοντά μας, 5 ναυτικά μιλιά ΝΑ του λιμανιού του Λαυρίου;
-Ποτέ δεν ξέρεις, απάντησε ο Φάνης
Συνέχισαν σιωπηλά να απλώνουν τα παραγάδια και όταν τέλειωσαν κατευθύνθηκαν προς τον μικρό κολπίσκο.
Πλέοντας προς τα κει, μόλις διακρίνονταν τα ερειπωμένα κτίρια του Παρθενώνα του φιλοσόφου, ακαδημαϊκού και πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Νίκος Κούνδουρος συναντά τον Μπιθικώτση, τον Βέγγο,….
Έριξαν άγκυρα κι ο Χάρης έσβησε την μηχανή. Έβγαλαν τα σάντουιτς και τις μπύρες και άρχισαν να τρώνε το βραδινό τους.
-Τελικά, ρε χοντρέ, η κρίση σου έκανε καλό, ποσά κιλά έχεις χάσει; ρώτησε ο Χάρης.
-Καμιά δεκαριά από την συντεταγμένη πτώχευση, τον Δεκέμβρη του 2013.
– Αντέχεις ακόμη, έχεις να κάψεις ακόμη …αρκετό λίπος.
-Δεν στο έλεγα, με είκοσι κιλά παραπάνω το 2012, και ετήσια κατανάλωση 4 κιλά θα αντέξω έως τον Ιανουάριο του 2017, οπότε παίρνω σύνταξη σχεδόν το 40% απ’ αυτήν που πρόβλεπα, 1000 ευρώ , μ΄ άλλα λόγια 333 σουβλάκια με διπλή πίττα .
-Καλά το μυαλό σου είναι συνέχεια στο φαγητό.
-Δεν βλέπεις τι γίνεται; Άνθρωποι πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα, εδώ και δυο χρόνια. Γιατί κάποιοι υπουργοί από προμήθειες και δημόσια έργα άρπαξαν μόνον την περίοδο του υψηλού δανεισμού από το 2000 έως το 2009, από 100 εκατομμύρια κατά μέσο όρο .ο καθένας, ενώ σκορπίζανε μίζες σε μεσαία στελέχη που ξεπερνούσαν το δεκαπλάσιο του μισθού τους.
-Καλά του κάναμε, τελικά, τον κάναμε δόλωμα για να ψαρεύουμε είπε ο Χάρης.
-Οι Έλληνες έχουν εξαιρετική ευφυΐα , δες πόσους καθηγητές έχουμε σε όλη την γη, αλλά ταυτόχρονα είμαστε παιδιά –θαύματα, ανεξαρτήτως ηλικίας, με πολύ χαμηλή συναισθηματική νοημοσύνη, ανώριμοι και πολύ εγωιστές, άρχισε ν’ αγορεύει ο Φάνης και συνέχισε.
-Ο μαλάκας νόμισε ότι είχε πιάσει την καλή, με το ένα πόδι στον τάφο ήθελε έρωτες με την σαραντάρα και την παντρεύτηκε κιόλας. Αλλά όταν η οργάνωση τον τσάκωσε και ζήτησε τα λύτρα , τα περισσότερα από τα οποία θα πήγαιναν στον λογαριασμό για την μείωση του χρέους, στον οποίο κανένας ξεφτίλας Έλληνας εφοπλιστής, επενδυτής, μεγαλολαμόγιο δεν έβαλε δεκάρα, η γυναίκα του άλλο που δεν ήθελε.
Είχε εραστή, αφού μια φορα την βδομάδα δεν της έφθανε, άσε που’ χε γίνει σαν δράκουλας απ’ τα γηρατειά. Και αφού του κάναμε την ένεση ευθανασίας, τον καταψύξαμε στο εργοστάσιο και στην συνέχεια κόψαμε αναίμακτα τα 74 κιλά του με την κορδέλα κατεψυγμένων σε 37 κομμάτια των δυο κιλών και αποφασίσαμε να τα ξεπαγώνουμε λίγο-λίγο και να το χρησιμοποιούμε ως δόλωμα.
-Όχι σαν τους ηλίθιους τους Ιταλούς της mafia που θα τον τσιμέντωναν σε θεμελίωση οικοδομικού έργου η θα τον φούνταραν τσιμενταρισμένο ανοικτά στην θάλασσα, συμπλήρωσε περήφανα ο κοσμογυρισμένος Χάρης, και συνέχισε: άσε που η mafia με 60 δις. διαθέσιμα δανειοδοτεί τις ιταλικές επιχειρήσεις….
-Μια ζωή άχρηστος ήταν, ας γίνει τουλάχιστον μετά θάνατον χρήσιμος, συμπλήρωσε ο Φάνης.
Συμπερασματικα
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξερω αν η γλώσσα του Γκιακ (δεν το εχω διαβασει)αλλα ειμαι σιγουρος οτι η εκφραστικη λιτότητα των λαϊκων/λουμπεν ηρωων του Οικονομίδη δημιουργούν μια απόσταση όπου η σκληρότητα αισθητικοποιείται «τόσο όσο» για να γίνει «παραγωγική» λυτρωτική.
Αντιθετα στο δικο μου μικροδιηγημα (γραμενο το 2012) στην πτωχευμενη ελλαδα του 2015, προσπαθησα να χειριστω το θεμα μου με ολες τις διαδικασιες ενος σωστου πρωτοκολλου συμπεριφορας απεναντι στον νεκρο. Δηλ. ενεση ευθανασιας και οχι βασανιστηρια, καταψυξη για αναιμακτο τεμαχισμο, τεμαχισμο με πριονοκορδελλα πολυ υψηλης ταχυτητας καταλληλη για κατεψυγμενα και τελος η λεξη κλειδι ειναι η επαναχρηση. Πρωτεινες υψηλης ποιοτητας απο κατεψυγμενο δολωμα. Με τον θανατο του δινει ζωη στην….πεινασμενη πτωχευμενη ελλλαδα.
Αφωτιστε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τις αναφορές για τους αγνώστους σε μένα
Bezzerides, Μανσετ,Ιζό
Βλέπω και τη λογοτεχνική φλέβα του Αφωτίστου παλλόμενη και ενεργή
Το πρώτο έργο του Γιάννη Οικονομίδη αποκλειστικά για το θέατρο
Διαγραφή«Στέλλα κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο
Τετάρτη, 12 Οκτωβρίου 2016 11:20
[...]
το πρώτο έργο, που γράφει και σκηνοθετεί αποκλειστικά για το θέατρο, με τίτλο «Στέλλα κοιμήσου», ανοίγει την πόρτα της πολυτελούς βίλας του νεόπλουτου Έλληνα, όπου η ευμάρεια συνυπάρχει με τη χυδαιότητα και οι σχέσεις έχουν το χρώμα του χρήματος.
Με αφορμή έναν απαγορευμένο έρωτα, το έργο καταγράφει τη σημερινή πραγματικότητα και ανατέμνει έναν κόσμο εδραιωμένο στο ψέμα, το χρήμα, τη χυδαιότητα και το έγκλημα. Το όνειρο της κοινωνικής ανόδου και της υλικής ευμάρειας εξουδετερώνει κάθε αξία και διαβρώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις.
[...]
http://www.naftemporiki.gr/story/1157108/to-proto-ergo-tou-gianni-oikonomidi-apokleistika-gia-to-theatro
Ευχαριστω, αλλα προσπαθω να γραψω κοινωνικη λογοτεχνια που ειναι χρησιμη για περισσοτερους, αντι να ασχολουμαι με θεωρητικα θεματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε καθε περιπτωση -αν μου το ζητουσαν- θα εγραφα και σεναρια επ' αμοιβη :-)
Γιάννης Οικονομίδης: «…Όταν ξεσπάει μια κρίση, πέφτουν οι μάσκες και όλοι ξεγυμνώνονται…»
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σκηνοθέτης μιλά για το πρώτο του θεατρικό έργο, «Στέλλα κοιμήσου»
Δευτέρα, 14 Νοεμβρίου 2016 11:25
Γιώργος Σ. Κουλουβάρης
gkoul@naftemporiki.gr
Χρησιμοποιώντας την ωμότητα της γλώσσας και την κυνικότητα των συμπεριφορών, ώστε να κάνει τον θεατή να αισθάνεται αυτόπτης μάρτυρας μιας κωμικοτραγικής «φέτας ζωής», ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης, γράφει και σκηνοθετεί για πρώτη φορά αποκλειστικά για το θέατρο και μας μιλά για την παράσταση «Στέλλα κοιμήσου».
Το πρώτο θεατρικό έργο του δημιουργού του σκληροπυρηνικού κινηματογραφικού «Σπιρτόκουτου» παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο, στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος».
Ο βραβευμένος σκηνοθέτης του κινηματογράφου και, πλέον, και του θεάτρου μάς ανοίγει την πόρτα της πολυτελούς βίλας ενός νεόπλουτου Έλληνα, όπου η ευμάρεια συνυπάρχει με τη χυδαιότητα και οι σχέσεις έχουν το χρώμα του χρήματος και μιλά για την παράσταση.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για αυτή την πρώτη σας συγγραφική και σκηνοθετική δημιουργία αποκλειστικά για το θέατρο;
Μου έκανε την πρόταση ο Στάθης Λιβαθινός, και η αλήθεια είναι ότι βρισκόμουν ήδη σε μια περίοδο, που σκεφτόμουν σοβαρά να ασχοληθώ με το θέατρο. Η αρχική έμπνευση του «Στέλλα κοιμήσου» προέκυψε από το «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου, αλλά πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά έργα. Με τον Βαγγέλη Μουρίκη, επεξεργαζόμαστε ένα πρωτότυπο, καινούργιο έργο, και έχουμε δημιουργήσει νέους χαρακτήρες από το μηδέν.
[....]
Τι εκτυλίσσεται στη βίλα του νεόπλουτου Έλληνα του έργου;
Παρακολουθούμε μια οικογένεια πλουσίων, την οικογένεια του Αντώνη Γερακάρη, ενός ανθρώπου του υποκόσμου, ενός σύγχρονου μαφιόζου. Αυτός έχει μια κόρη, τη Στέλλα, που προσπαθεί να αρθρώσει έναν λόγο διαφορετικό από το ρεύμα και να πάει κόντρα στα σχέδια της οικογένειας. Μια Κυριακή, όταν ανακοινώνει τις αποφάσεις της, ξεσπάει η βόμβα και ξεδιπλώνονται όλα τα μίση και τα πάθη, αλλά και η προσπάθεια της κοπέλας να αποκτήσει τη δική της φωνή.
Τι θέλετε να αναδείξετε - θίξετε μέσα από το «Στέλλα κοιμήσου»;
Μια πολιτική διάσταση του έργου. Δεν πρόκειται μόνο για μια σύγκρουση πατέρα - κόρης. Πρόκειται για μια σύγκρουση του συστήματος με αυτόν που πάει κόντρα σε αυτό και τολμάει να μιλάει με τη γλώσσα της καρδιάς, σε έναν κόσμο κυνικό και αδίστακτο. Όταν ξεσπάει μια κρίση, πέφτουν οι μάσκες και όλοι ξεγυμνώνονται. Αυτό θα δούμε, ουσιαστικά, στο έργο: μια απογυμνωμένη αλήθεια.
[...]
http://www.naftemporiki.gr/story/1163801/giannis-oikonomidis-otan-ksespaei-mia-krisi-peftoun-oi-maskes-kai-oloi-ksegumnonontai