Σχετικότητες πέραν της "κοπτοραπτικής"

Υπάρχει εκτεταμένη βιβλιογραφία , η οποία αμφισβητεί   όλες τις μεταφορές της πολιτικής σε συντεταγμένες του χώρου  . Έτσι η απλούστερη μεταφορά , ο άξονας δεξιά-αριστερά ,είναι εξαιρετικά ατελέσφορη για την συναγωγή συμπερασμάτων. Στη σχετική βιβλιογραφία, παρατηρείται πως αποτυπώσεις  του χώρου μπορούν να αποδώσουν μεταφορικά την πολιτική μόνο αν συμπεριλάβουν την έννοια της ασυνέχειας ,της  τυχαιότητας  , της πυκνότητας του χώρου (1)

Η χρήση του άξονα δεξιά αριστερά, ορίζεται με την υπόθεση εργασίας ότι  προϋπάρχει ένα σταθερό μήκος επί του οποίου, αξιωματικά τοποθετούμε τα δύο άκρα και ανάμεσα τους τα κόμματα με βαθμολόγηση συνήθως 1-10. Αν όμως χρησιμοποιήσουμε μεταφορές του χώρου από τη θεωρία της σχετικότητας , όπου τα σώματα έχουν διαφορετική πυκνότητα μάζας και «καμπυλώνουν» τον χωρόχρονο μπορούμε πιο αποτελεσματικά τη πολιτική διάταξη.

Στην μεταφορά αυτή ο πολιτικός χώρος δεν ορίζεται από τα σταθερά άκρα, αλλά από τα κόμματα ( σώματα διαφορετικής πυκνότητας) όπου ο χώρος μεταξύ τους καμπυλώνεται ανάλογα με τη πυκνότητα  τους. Έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα πως το ΚΚΕ  έχει καταστατική ενεργειακή απόσταση από Συριζα, Μερα 25 κλπ. Μπορούμε να τα φανταστούμε ως στερεά σώματα όπου η καμπύλωση του χώρου είναι τέτοια που δεν σηματοδοτεί καμία εγγύτητα. Αντίστοιχα μπορούμε να κατανοήσουμε την Πλεύση ως στερεό σώμα του οποίου η πυκνότητα μάζας και οι ενεργειακές συντεταγμένες αμβλύνουν τις καμπυλώσεις του χώρου και επιτρέπουν μια συνεχή μετακύληση ανάμεσα σε όλα τα στερεά σώματα. Ομοίως οι Σπαρτιάτες  δημιουργούν  τη πιο πολύπλοκη καμπύλωση και επομένως τη λιγότερη δυνητική προσέγγιση με οποιοδήποτε κόμμα.

 

Μια τέτοια μεταφορά, με την ευρύτητα της , μπορεί να μας αποκαλύψει καλύτερα γιατί οι αναλύσεις με βάση τον γραμμικό άξονα , έχουν τόσο προφανείς ατέλειες οδηγούν σε απλουστευτικά σχήματα, τα οποία εγκλωβίζουν την ιδεοκίνηση σε εξαιρετικά νεφελώδεις περιοχές. Τα πράγματα χειροτερεύουν με την γνωστή επωδό της «τελευταίας ανάλυσης» όπου όλες οι αριστερόφωνες παρατάξεις είναι «τελικά» πολιτικές εκφράσεις της 17 Ν ενώ όλες οι κεντρώες δεξιές είναι «τελικά» μεταμφιεσμένοι Ναζί.

Ας ξαναδούμε τα πράγματα, εκτός της σχετικότητας .

Η πέραν της ΝΔ περιοχή καταλαμβάνεται από τρία κόμματα για τα οποία αναφερόμαστε ως άκρα δεξιά. Με όρους κλασσικής πολιτικής φιλοσοφίας τα πέραν της ΝΔ κόμματα έχουν μια ενδιαφέρουσα τυποποίηση.

Με βάση την τυπολογία που εισάγει ο A.Badiou ( Logic or Worlds p 72)  τα αντιαριστερά ρεύματα ταξινομούνται ως συντηρητικά ( αντιδραστικά) και σκοταδιστικά ( μετά φασιστικά) . Ο Badiou είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να κατηγορηθεί για μία λείανση των διαφορών μεταξύ ρευμάτων της δεξιάς, αλλά είναι κατηγορηματικός : μεταξύ συντηρητικών και σκοταδιστικών ρευμάτων  υπάρχει ρήγμα ισότιμο με το ρήγμα μεταξύ  αριστερών επαναστατικών και αστικών φιλελεύθερων ρευμάτων.  Τα συντηρητικά ρεύματα , αρνούνται ( αντιδρούν) σε αλλαγές προς νέες μορφές βίου ενώ τα σκοταδιστικά ρεύματα απεργάζονται μια ριζική αποδόμηση του βίου.

Η Λύση και η Νίκη είναι τυπικά συντηρητικά κόμματα με δυσανεξία στις αλλαγές ,καθήλωση του κοινωνικού γίγνεσθαι σε μια Ελλάδα του 50, φόβο απέναντι στο μεταναστευτικό και αναζήτηση λύσεων πίσω στο χρόνο.

Οι Σπαρτιάτες είναι τυπικά σκοταδιστικό κόμμα , με απ’ ευθείας αναφορές σε ένα τυφλό «αντισυστημισμό» , εργαλειακή αντίληψη της δημοκρατίας , απουσία στοιχειωδών προτάσεων , ηθική επιβεβαίωση της  τυφλής βίας  μέσω της δηλωμένης τους συνάφειας με τους καταδίκους της ΧΑ.

Οι συντηρητικοί έχουν βάση την επαρχία, την ενορία, την πυρηνική οικογένεια  , την παράδοση, ενώ οι σκοταδιστές έχουν καθολική υπεροχή στις διάφορες «θύρες» των γηπέδων και τις μιντιακές εκφράσεις τους.

Στην ελληνική περίπτωση υπάρχουν διαφορές και στην κινηματική συμπεριφορά.

 Είναι γνωστό πως «τα    δεξιά κινήματα, είναι αντιδραστικά όχι μόνο στο ότι επιδιώκουν να αποκαταστήσουν μια κοινωνική τάξη του παρελθόντος, αλλά και στο ότι δανείζονται (συχνά σε διαστρεβλωμένη μορφή) τα ρεπερτόρια διαμαρτυρίας, τα λεξιλόγια, ακόμη και τους δεδηλωμένους στόχους της αριστερής αντίστασης. και απελευθερωτικά κινήματα. (Hardt, Michael; Νέγκρι, Αντόνιο Assemply  σελ. 51)» . Οι σκοταδιστές είναι πιο κινηματικοί, μπορούν να κατέβουν σε διαδηλώσεις και να συγκρουστούν , ενώ οι συντηρητικοί ακολουθούν τα πρωτόκολλα μιας εύλογης διαμαρτυρίας των νοικοκυρέων.

Έτσι μπορούμε να πούμε πως υπάρχει ένα σαφές όριο εκείθεν του οποίου τοποθετούνται η Σπαρτιάτες, ενώ η απόσταση της Νίκης και της Λύσης από τα πιο συντηρητικά κομμάτια της ΝΔ δεν είναι αξεπέραστη. Οι  «Νίκη»- «Λύση είναι απ’ ευθείας απόγονοι του Λαος και του Χριστόδουλου  και έχουν ελαφρώς ένα βλέμμα προς τα αριστερά τους. Το βλέμμα αυτό , γίνεται εύκολα φλερτ και συγγένεια με τη ΝΔ  στο μοτίβο Γεωργιάδη, Βορίδη, Πλεύρη.

Αν θέλουμε να σκεφτούμε εκτός της «κοπτοραπτικής» όπου ο Σύριζα είναι «Μαρξιστικό κόμμα»  και η ΝΔ  ακροδεξιοί Νεοφιλεύθεροι, αν θέλουμε να αποφύγουμε την «τελευταία» ανάλυση, τότε πέραν της ΝΔ δεν υπάρχει ακροδεξιά: υπάρχουν δυο  διακριτές εστίες συντηρητισμού και μια σκοταδιστική μεταφασιστική συμπύκνωση. Με 10 % συντηρητικούς και 4 % μεταφασίστες δεν υπάρχει τίποτα εξωφρενικό.

 

 

 

(1)   Yannis Stavrakakis (2011) The radical act. Towards a spatial critique.

Νεκροπολιτική και υπερχειλίζοντες νόμοι

 

18 Ιουνίου 2022 δολοφονείται ο Γ.Μητσός , γιος επιχειρηματία που εμπλέκεται σε μεγάλη επένδυση στο χώρο διανομής πετρελαιοειδών Πηγή

24 Απριλίου  Μαίου 2022 δολοφονείται ο Γ. Σκαφτούρος που δραστηριοποιείται στο χώρο διανομής πετρελαιοειδών  πηγή

28 Φεβρουαρίου 2023 γίνεται το δυστύχημα των Τεμπών με 57 νεκρούς.

7 Ιουνίου 2023 δολοφονείται ο Β Ρουμπέτης , ο οποίος έχει εκτίσει ποινή δολοφονίας για το Φιλόπουλο, οδηγεί θωρακισμένο όχημα ιδιοκτησίας Σκαι (Αλαφούζος)  έχει υπάρξει έκτακτος δημοτικός υπάλληλος Πειραιά ( Μώραλης , Μαρινάκης) και η θύρα 7 τον αποχαιρετά με ένα μεγαλοπρεπές πανό.

14 Ιουνίου 2023 βυθίζεται το αλιευτικό στα ανοικτά της Πύλου με εικαζόμενους 600 νεκρούς

25 Ιουνίου 2023 αναμένεται η θριαμβευτική επανεκλογή Μητσοτάκη ,με θεωρούμενη αιτία της νίκης την «επιστροφή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή κανονικότητα». Πρόκειται μάλλον για την πιο υποτονική , άγευστη εκλογική περίοδο με την πιο προβλεπόμενη έκβαση.

Η συσχέτιση  των δολοφονιών, των δυστυχημάτων με την εκλογή Μητσοτάκη γίνεται για να υπογραμμίσει την «κανονικότητα» του βίαιου θανάτου, την ενσωμάτωση του στο συνεχές του σύγχρονου βίου.  Παρότι η προσωρινή διόγκωση του περιστατικών , εμφανίζεται ως διεσταλμένο βίωμα εντός μιας ρέουσας καθημερινότητας , τελικά η πληθώρα παρόμοιων περιστατικών  δημιουργεί ένα ιξώδες έδαφος , ένα πατινάζ θανάτου επί του οποίου είμαστε ικανοί να κινούμαστε.

Ο Achille Mbembe ονομάζει την συνθήκη του σύγχρονου βίου ως Νεκροπολιτική. (Mbembe, Achille. Necropolitics. Duke University Press.)

Γράφει σχετικά:

Όσο για τις δημοκρατίες, δεν έχουν πάψει να αδειάζουν και να αλλοιώνονται στο καθεστώς τους. Καθώς οι φαντασιώσεις και τα ατυχήματα είναι πλέον το μοναδικό τους θέμα, έχουν γίνει απρόβλεπτες και παρανοϊκές, αναρχικές δυνάμεις χωρίς σύμβολα, χωρίς νόημα ή πεπρωμένο ( σελ 184)

Τα πρώτα τέσσερα κεφάλαια έδειξαν πώς η εχθρότητα αποτελεί πλέον το πνεύμα των φιλελεύθερων δημοκρατιών και πώς το μίσος τους δίνει την εντύπωση ότι βιώνουν ένα καθαρό παρόν, μια καθαρή πολιτική, χρησιμοποιώντας μέσα που τα ίδια είναι αγνά. (σελ 78)

Έτσι όσοι περίμεναν τουλάχιστον τα Τέμπη να προσδιορίσουν ιδιαίτερες εκλογικές συμπεριφορές, έσφαλαν νομίζοντας ότι  η γνωστή  υπεροπλία της ΝΔ στα ΜΜΕ διαμόρφωσε την κοινή γνώμη. Δεν είχαν υπολογίσει το βαθμό ώσμωσης του θανάτου στο γίγνεσθαι της καθημερινότητας.

Βέβαια τα περιστατικά που ανήκουν στον βιόκοσμο της αυθεντικής εγκληματικότητας έχουν υποστεί μια επιπλέον κατεργασία αποσιώπησης . Οι συσσωματώσεις  μεγάλων συμφερόντων απολαμβάνουν της προστασίας που προσφέρει η λεγόμενη διαπλοκή μέσω μιας  υπερχειλίζουσας νομικής πραγματικότητας .Έχει επισημανθεί πως η ανομία στις σύγχρονες κοινωνίες εξασφαλίζεται από την πληθώρα και όχι την απουσία νομικών ρυθμίσεων. Οι υπεράριθμες, επικαλυπτόμενες, ασαφείς Νομικές ρυθμίσεις περιορίζουν τα πάντα σε ένα στενό  «νόμιμο» αφήνοντας το ευρύτερο «θεμιτό» αιωρούμενο.( G.Agamben: The Mystery of Evil p.3)

 Όποιος ευλόγως αναρωτιέται  για την εξωφρενική ιστορία Ρουμπέτη , όπου τα πάντα συγκρούονται με τη κοινή λογική, ας είναι σίγουρος πως για όλα ( χρήση αυτοκινήτου Αλαφούζου , διορισμός στο Δήμο Πειραιά με ποινικό μητρώο φόνου κλπ) θα υπάρξουν εύλογες νομικά τεκμηριωμένες απαντήσεις που συνάδουν με το περιορισμένο «νόμιμο»  , δηλαδή τον καταιγισμό σχετικών νόμων και διατάξεων.

Οι αριστερόφωνοι προχειρολόγοι  του Συριζα, κατά καιρούς επικαλέστηκαν την ρήση «θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» ευρίσκοντο προ  εξηκονταετίας . Όταν ο Ηλιού τα έλεγε, όπου η κυρίαρχη συνθήκη λειτουργούσε μέσω της επιλεκτικής περιορισμένης χρήσης του νόμου. Έτσι μη αντιλαμβανόμενοι τον τρέχοντα  νομικό πληθωρισμό βυθίστηκαν κανονικά σε ατελέσφορους χειρισμούς με γνωστά αποτελέσματα τουλάχιστον αδράνειας και απραξίας ( Novartis, άδειες καναλιών κλπ) .Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως  η μοναδική εκ των έσω οξεία κριτική προήλθε από πρώην υπουργό Δικαιοσύνης μάλιστα προερχόμενο από τα έγκατα της ιστορικής Ανανεωτικής Αριστεράς. Σήμερα  τυπικά ορθές διαδικασίες εντός νόμων προσφέρουν αξιοθαύμαστα αποτελέσματα προσβολής της κοινής λογικής ( παραγραφή Siemens, αναπάντητα ερωτήματα για υποκλοπές, κλπ).

Η επερχόμενη κατίσχυση του Μητσοτάκη ,θα ορίσει μια κυβέρνηση εντός του καθεστώτος Νεκροπολιτικής και Νομικού πληθωρισμού. Οι αναμενόμενες προσαρμογές προς την «Ευρωπαική κανονικότητα»  φαίνονται να έχουν ευρεία συναίνεση .

Κατά βάθος ευρισκόμαστε στην όγδοη χρονιά ευρύτατων συναινέσεων .

Ο Σύριζα , ανεξάρτητα από την αυτοκατανόηση του ως αγωνιστική αντιμνημονιακή δύναμη, είχε μια στρωτή τετραετία  ( 15-19) , εξ’ αιτίας και όχι παρά, το τρίτο μνημόνιο το οποίο είχε ψηφιστεί από όλους τους «συστημικούς». Ο Μητσοτάκης ευνοήθηκε κατά βάθος από την πανδημία όπου φάνηκε «έτοιμος από καιρό» να εφαρμόσει τις all time classic συντηρητικές πολιτικές των επιδομάτων , προκαταβολών για τα οποία ο Συριζα μένει άφωνος  , καθώς ο εκπτωχευμένος από καιρό θεωρητικός του εξοπλισμός *  κατέτασσε το Μητσοτάκη στους  «Νεοφιλελεύθερους» ( Lol) .

Όμως είναι αδύνατο για τον Μητσοτάκη να διαλευκάνει τις παρακολουθήσεις, να περιορίσει τους πιστολέρο που γίνονται δημοτικοί υπάλληλοι. Η αδυναμία του δεν σχετίζεται με μια απ’ ευθείας εμπλοκή του , με μια «διαπλοκή»  ( που ίσως να αποκάλυπταν ερευνητές δημοσιογράφοι) αλλά με τις σταθερές του ισχύοντος καθεστώτος. Εξ΄ ορισμού οι   μυστικές υπηρεσίας στηρίζονται στην αρχή του Θου Βου «δεν σε ξέρω , δεν με ξέρεις» ενώ ξέρουμε από το 1970 ότι  τα πειστήρια καταστρέφονται όπως τα κασετόφωνα στο πρώτο γύρο των «Επικίνδυνων Αποστολών». Όσον αφορά τους πιστολέρο  , απλά ας θυμόμαστε ότι απασχολούνται σε  εφοπλιστές για  τους οποίους ξέρουμε πως ο τελευταίος με εμπλοκή με το νόμο ήταν ο Τυπάλδος του «Ηρακλείου» …

 

 

(1*  Οι πρώτες αναλύσεις του  για τα αποτελέσματα των εκλογών, παραπέμπουν σε διαλεκτικό υλισμό του 50 με «υποκειμενικούς και αντικειμενικούς παράγοντες», μηχανική κοινωνιολογία τριών τάξεων, άφθονο οικονομισμό  κλπ .Που ‘ σαι ρε κλασσική ανανεωτική αριστερά με τα «σεντόνια» σου ,τις αναφορές σε Gramsci, Πουλατζά όπου κείμενα διαλόγου  ήταν κλασσικά δοκίμια υψηλής ποιότητας κοινωνικής ανάλυσης…

 

 

 

Γεωργίου, Κατρούγκαλος,Πνευματικός

 

Ο θάνατος του Γιώργου Γεωργίου ήταν η αφορμή να ξαναδούμε τη συμβολή του σε ένα ευρύτερο φαινόμενο των 90’s : την εισαγωγή στο δημόσιο  χώρο ενός λόγου ακατέργαστου , ωμού που προέρχεται από κοινωνικούς αστερισμούς με χαμηλό μορφωτικό και οικονομικό φωτισμό. Είναι ακριβώς η εποχή που άλλες πτυχές αυτού του πρωτόλειου  λόγου εισέρχονται στην τηλεόραση από άλλες εισόδους: Πάνια, Μικρούτσικος, Λιαροπούλου, Τατιάνα,Ερωτοδικείο κλπ  

Την ίδια εποχή ενισχύονται μορφές και εκφράσεις ενός ρεύματος θραύσης , ενίοτε και απαλλοτρίωσης  του κλασσικού ρεπερτορίου, με το πρόσχημα ή την πρόθεση της θεατρικής ανανέωσης .Είναι η εποχή που στην Επίδαυρο παρουσιάζονται οι πρώτες «εναλλακτικές» παραστάσεις με πάσης φύσεως πειραματισμούς. Λίγα χρόνια αργότερα η Τηλεόραση βρίσκει τη Χρυσή Όρνιθα με τα διάφορα reality .

H εισβολή του ωμού λόγου που ξεκινάει σχηματικά με τον Γεωργίου , προαναγγέλλει και συνοδεύεται με μια γιγαντιαία χειρονομία άρσης πρωτόκολλων σε διάφορα επίπεδα.

Έτσι όταν τα λεγόμενα μέσα δικτύωσης εισέρχονται στην επικοινωνία, βρίσκουν ώριμες τις συνθήκες. Είναι ενδιαφέρον  πως η  ορολογία  μεταβλήθηκε: από Trash το 90 , μιλάμε για Cult μετά το 2010.  Με κάποιο τρόπο η πρώτη φάση εμπεριέχει μια συστολή ή και ελαφρά ενοχοποίηση , άρα είναι Trash, ενώ σταδιακά  γίνεται ιδιαιτερότητα άρα Cult.

Κάπου στο μέσο της περιόδου, το Σπιρτόκουτο του Οικονομίδη επισφραγίζει την συγκυρία: ο ωμός λόγος και τα υλικά του συμφραζόμενα φωτίζονται ιδιαίτερα και ανατομικά στη κινηματογραφική συνθήκη.

Η μείωση της αυστηρής κριτικής προς τις απόπειρες «ανανέωσης» του κλασσικού θεατρικού ρεπερτορίου και η τελική επικράτηση θεατρικών εκφράσεων τύπου «φύρδην μίγδην» συμπίπτει με την απενοχοποίηση του ακατέργαστου ανορθόγραφου ασύντακτου , κυρίως βίαιου λόγου.

 Η εξέλιξη είχε μια σύνοδη  παρενέργεια : η διόγκωση του δημόσιου λόγου με υλικά από  το μενού της ωμότητας αλλά την θραύση στοιχειωδών πρωτοκόλλων συζήτησης. Με κάποιο τρόπο, τοποθετούνται όλα τα θέματα στο τραπέζι και νομιμοποιούνται όλες οι απόψεις να εκφέρονται ανεξάρτητα από τις απαιτούμενες συντεταγμένες τους το λεγόμενο πλαίσιο τους. πχ Ιστορικοί συζητάνε εισηγήσεις συνεδρίων ,όπου οι διατυπώσεις γίνονται με εννοιολογική λεπτότητα και ακρίβεια, με πολίτες ή δημοσιογράφους που «έχουν σχέση» και τελικά το αποτέλεσμα είναι ένας χαοτικός συμφυρμός απόψεων που επικεντρώνονται σε διαφορετικά επίδικα.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Κατρούγκαλου, Πνευματικού. Και οι δύο βυθισμένοι  στο επικοινωνιακό πλαίσιο «φύρδην μίδγην» εκφέρουν απόψεις που έχουν αξία και νόημα σε μια άλλη συνθήκη διαλόγου: πχ σε ένα επιστημονικό συνέδριο. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά : τόσο αυτοί όσο και οι απόψεις τους απορρίπτονται στον πολιτικό  καιάδα.

Ο Κατρούγκαλος συνετέλεσε σε μια σοβαρή αλλά τελικά ανεπαρκή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Προσβλέποντας σε μια κατ’ εξοχήν εκσυγχρονιστική κατεύθυνση, που ευτυχώς επιβλήθηκε από μνημόνιο , έκανε μια πρώτη φάση ενοποίησης των ταμείων και προσπάθησε να ισορροπήσει το χάσμα κρατήσεων ανταποδόσεων μεταξύ μισθωτών και άλλων εργαζομένων. Βρίσκοντας μεγάλο αριθμό ασφαλισμένων του πρώην ΟΑΕΕ με απλήρωτες εισφορές διαλέγει τελικά τον πιο απρόσφορο, πολύπλοκο και τελικά αλυσιτελή τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά : δεν ορίζει μεταβατικές διατάξεις , αδικεί κατάφορα τους συνεπείς μικρομεσαίους , δίνει προσχήματα στους συνεπείς αλλά έχοντες να διαιωνίσουν το καθεστώς αδικίας προς τους μισθωτούς , εμπλέκει την εφορία στο συνταξιοδοτικό, υποχρεώνει τους πιο ασθενείς να «κλείσουν» τα μπλοκάκια, αποσιωπά τη ζεύξη «χαμηλές εισφορές = χαμηλές συντάξεις»  κλπ. Τραγέλαφος κανονικός… Βρίσκεται σε εκπομπή που μπορεί να πει μάξιμουμ τελικά 5-7 ατάκες και διαλέγει να υπερασπιστεί το νόμο του κατά το σκέλος που έχει δίκιο ( ισορροπία μισθωτών – επαγγελματιών) .Ο Γεωργιάδης του αντεπιτίθεται για το άλλο σκέλος των ατελέσφορων ρυθμίσεων και ευρίσκεται έκων άκων εκτός πολιτικής για το επόμενο διάστημα.

Ο Πνευματικός , ευρισκόμενος στο φιλικό περιβάλλον του Πορτοσάλτε, επιλέγει να αναπτύξει τους τρέχοντες προβληματισμούς όλων των συνεδρίων Βιοηθικής και Οικονομίας της Ιατρικής σε μια παράγραφο 15 λέξεων. Δεν χρειάζεται και μεγάλη συνάφεια με τη σύγχρονη Ιατρικής για να μη ξέρεις πως με την αυτονόμηση του Ιατρικού – Φαρμακευτικού πλέγματος, τη φρενήρη ανάπτυξη της τεχνολογίας όλα τα δημόσια συστήματα Υγείας ευρίσκονται προ του καινοφανούς  ιστορικού αινίγματος: Η τεχνολογία μπορεί να παρατείνει τη ζωή όλων, να θεραπεύσει τα πάντα, υπό τη προϋπόθεση ότι κάποιος μπορεί να καλύψει το κόστος. Στο κεντρικό επίπεδο όλων των κρατών λαμβάνονται αποφάσεις που τελικά ρυθμίζουν προσδόκιμα ζωής, ορίζουν προτεραιότητες , διατάσσουν κλίμακες προσφορών κλπ δηλαδή τελικά ορίζουν ζωή και θάνατο. Ο Πνευματικός λειτουργώντας  περίπου όπως ο Λεωτσάκος στο Ερωτοδικείο , έχοντας υπ’ όψιν το κοινό της εκπομπής αποφαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Δικαίως μπορεί να συντροφεύσει πλέον την Πέπη Τσεσμελή.

Ο χαοτικός συμφυρμός απόψεων και διαφόρων «τύπων» λόγου, στον κλίβανο τήξης των «κοινωνικών δικτύων» διαμόρφωσε ένα τόσο ασφυκτικό τοπίο, ώστε η τηλεοπτική αντιμαχία των υποψηφίων πρωθυπουργών ήταν τελικά πετυχημένη. Το αυστηρό πρωτόκολλο ερωτήσεων απαντήσεων , είχε αφ’ εαυτού μια αξία: στοιχειώδεις σταθερούς κανόνες ανταλλαγής απόψεων.  Μια επανάληψη της δεν θα με κούραζε καθόλου.

Η βιβλική περίπτωση της Βαβέλ έχει μια ενδιαφέρουσα επικαιρότητα.

Ως γνωστόν η ίδια η Βαβέλ είναι για την εποχή της ένα τεράστιο τεχνολογικό επίτευγμα: είναι μια πολυδαίδαλη και ίσως πολυόροφη πόλη. Οι γλώσσες που δεν επικοινωνούν συνευρίσκονται στον τεχνικά καθορισμένο χώρο που προκύπτει από την υψηλότερη  τεχνολογία της εποχής. Η ασυνεννοησία δεν συμβαίνει στο περιβάλλον του χωριού. Μπορούμε να πούμε πως η σημερινή τεχνολογία , η σημερινή Βαβέλ , είναι πολλαπλά πιο επικίνδυνη γιατί μπορεί να προκαλέσει ασυνεννοησία αφού «τήξει» όλες τις γλώσσες δημιουργώντας ένα καθεστώς επικοινωνίας στο χαμηλότερο επίπεδο .

Δεν είναι τυχαίο πως οι πιο πετυχημένοι επίγονοι του Γεωργίου ονομάζονται Μαρμίτα.