Paralysis

H αναμενόμενη, ala Godot, συμφωνία  σηματοδοτεί την πιο «Ευρωπαϊκή» επερχόμενη εκλογική περίοδο. Με τα μέτρα πέραν του 2019  οι δανειστές  κατόρθωσαν να «σπάσουν» τον εθιμικό τυφώνα υποσχέσεων και παροχών που συνοδεύουν τα εγχώρια προεκλογικά δρώμενα. Παρ’ ότι τα μέτρα έχουν την αρνητική σήμανση του περιορισμού των συντάξεων είναι φανερό πως αντιστοιχούν με τη λύση του μαθηματικού προβλήματος επιπέδου Γ. Δημοτικού : 3,2 εκ εργαζόμενοι με μέσες μηνιαίες απολαβές των 1000 ευρώ επαρκούν για να χρηματοδοτήσουν 2,3 εκ με ανάγκες συντάξεων 700 ευρώ , 3,3 μη ενεργού πληθυσμού και 0,6 εκ εργαζόμενων του «στενού» δημοσίου με μηνιαίες αποδοχές 1200 ευρώ. Καθώς το πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να διατυπώσει το πρόβλημα, αυτό επιλύεται μέσω της all time classic εξιστόρησης του εξωτερικού καταναγκασμού των Δανειστών και του ΔΝΤ οι οποίοι  επιβάλλουν μειώσεις.

Με τον γνωστό γλαφυρό του τρόπο το ΚΚΕ διατύπωσε το πρόβλημα της συγκυρίας: Μεταξύ μιας μεγάλης ανατροπής και του δύστροπου σήμερα μεσολαβεί η πιθανή κατάρρευση (πηγή)

Είναι φανερό πως βρισκόμαστε στο μέσο μιας παραλυτικής ισορροπίας όπου καμμιά ενδογενής  δύναμη δεν μπορεί να πυροδοτήσει μια ριζική τομή: Ούτε η πληβειακή πλειοψηφία μπορεί να δημιουργήσει συμβάντα αριστερότροπης φαντασιακής ολικής ανατροπής , ούτε μερίδες του καθεστωτικού πλέγματος (οικονομικές δυνάμεις, κρατικές γραφειοκρατίες, ακαδημαϊκές ομάδες)   μπορούν να οργανώσουν μια έξοδο «φιλελεύθερου αναπτυξιακού σοκ».

Η παράλυση επιτείνεται από την αξιοθαύμαστη ευκαμψία με την οποία η συμπονετική αριστερά αλλάζει ρόλους και εκφράσεις. Με το επιχείρημα ότι είναι αμόλυντη από την διαφθορά μπορεί με ασφάλεια να πολτοποιήσει κάθε έννοια ρητορικής συνέπειας. Διαχειρίζεται με άνεση το μενού της συντηρητικής διακυβέρνησης και προβάλλει συνεχώς η έννοια της σταθερής διακυβέρνησης , των αχρείαστων ρήξεων , της ασφάλειας των αγορών. Επιτεύγματα της περιόδου όπως ο τουρισμός και η περάτωση των μεγάλων έργων παρουσιάζονται εκκενωμένα από το οικονομικό τους περιεχόμενο: ο τουρισμός αυξάνει τον όγκο του μέσω επισκεπτών συνεχώς μειούμενου διαθέσιμου λόγω της επιτυχίας της εσωτερικής υποτίμησης (η τάση έχει καταγραφεί από το 2011)  , ενώ τα έργα περατώθηκαν μέσω της επιτυχούς εφαρμογής του πιο διευρυμένου φιλελεύθερου Σδιτ.Ταυτόχρονα υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις εκκινούν με ενδιαφέρουσες καινοτομίες : το Υπουργείο Παιδείας ευτυχώς έκανε μηνυτήρια αναφορά στον πρόεδρο των Φροντιστών και έτσι διεσώθει το αδιάβλητο των εξετάσεων ( το αξιόπιστο θα τεκμηριωθεί το 2020) ενώ αξιωματικά  το Υπουργείο Υγείας δεν μπορεί να ελεχθεί από την Βουλή.  Το τέχνασμα δεν είναι νέο: οι Loula Ertogan συνέδεσαν την διακυβέρνηση τους μετά από επεμβάσεις του ΔΝΤ που έκανε την «βρώμικη δουλειά» της εξισορρόπησης. Οι πολιτικές καμπύλες είναι ασύμπτωτες με τις καμπύλες οικονομικής εξυγίανσης.

Εσχάτως κυκλοφορούν και θεωρίες ότι το άγχος και η έρπουσα δυσφορία μπορούν να εκδηλωθούν ως πολιτικό δρώμενο ανεξέλεγκτης αναταραχής , ως ένα δίδυμο πολιτικό πλάσμα της οικογένειας του Δεκεμβρίου του 2008 (πηγή). Βρίσκω την θεωρία σχετικά αισιόδοξη , γιατί δεν υπολογίζει πως οι κυρίαρχες ομάδες του κρατικο-πολιτικού θεάματος υπερέχουν έναντι των πληβείων της κοινωνικής περιμέτρου. Ταυτόχρονα η νοηματική εκκένωση του ρητορικού ρεπερτορίου της ονομαζόμενης «ριζοσπαστικής» αριστεράς προκαλεί μια περαιτέρω αφασία.

Η «μενουμεευρώπη» μερίδα, ορθά αντιτείνει την ανάγκη του «αναπτυξιακού σοκ» μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνει εν κενώ. Μόλις πριν μερικούς μήνες ο Σεβ συναίνεσε στην αύξηση των εργοδοτικών εισφορών αφήνοντας την αντιπολίτευση εκκρεμή.

Οι ενδογενείς ισχυρές οικονομικές δυνάμεις είχαν προ πολλού προεξοφλήσει την «συμπονετική» διακυβέρνηση και είχαν εύκολα προσαρμοστεί στο νέο  επίπεδο πολιτικής ισορροπίας με  χαμηλή ένταση. Με μεγαλύτερη οξυδέρκεια από  εγχώριους αναλυτές που βλέπουν  παντού «ιδεοληπτικούς κρατιστές» οι οικονομικές και γραφειοκρατικές ελίτ διέγνωσαν τον εκτραχηλισμένο αριστερόφωνο λαϊκισμό ως αυθεντικό σύμπτωμα ενός περιφερειακού κομφορμισμού. Άλλωστε το πλέγμα εγχώριων ισχυρών-ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας διαχειρίστηκε την υψηλότονη  αρχικά συμπονετική διακυβέρνηση με  ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα, αποδεικνύοντας ότι ήξεραν να αντιμετωπίσουν μια τυπική εξέγερση “micro-insiders” με πλαστικά ηθικοπολιτικά θεμέλια και όχι τίποτε «άκαμπτους» ιδεοληπτικούς . To κοινωνικό αποτύπωμα και η έκφραση τους είναι σχεδόν παμπάλαιο : κρατικοδίαιτη «καπατσοσύνη» ala Πασοκ του 80, κοινωνική κινητικότητα εντός του κράτους και όχι δια μέσω του κράτους. Για αυτό ,από πλευράς δανειστών, η διαχείριση 14-17 αποδεικνύεται «ευκολάκι».

Είναι φανερό ότι ακόμη και το πτωχευμένο κράτος είναι σε θέση να εξασφαλίσει θεσμούς και λειτουργίες αναπαραγωγής του ευέλικτου διευρυμένου πολιτικού προσωπικού. Μια προσεκτική ματιά στους πόρους , τις διαδρομές και τις συναινέσεις που εξασφάλισαν οι ΜΚΟ για τους πρόσφυγες , μπορεί να αποκαλύψει πως το παλιάς κοπής πελατειακό κράτος με τις προσλήψεις μπορεί να αντικατασταθεί από το νέο κράτος διανομής «δικτύων» .

Η Ευαγγελική αναπαράσταση της παραλυσίας έχει ένα πραγματολογικό δεδομένο που διαφεύγει μόνιμα. Πριν από το θαύμα , οι φίλοι του παραλύτου έχουν να επιτελέσουν ένα έργο, με σοβαρή σωματική και πνευματική δαπάνη. Πρέπει να τον μεταφέρουν πάνω σε ένα δύσκαμπτο κρεβάτι , να ανέβουν ένα όροφο για να συναντήσουν τον Ιησού στην σκεπή. Μάλιστα μετά το θαύμα ο ιαθείς , προτού  καλά καταλάβει τι του συμβαίνει , πρέπει να σηκώσει το κρεβάτι του και με αυτό στον ώμο….. να περπατήσει. Συμπέρασμα :  πριν και μετά το θαύμα χρειάζεται σοβαρή και επίπονη εργασία αλλιώς θα περιμένουμε το Βιβλικό Θαύμα στην ξεκούραστη «μελό» εκδοχή του.