Η αγωνία

Το Σάββατο στην εφημερίδα των Συντακτών ο Σ.Ζίζεκ, διατύπωσε σε αυθεντική πολύσημη  zizek speech το απόλυτο σενάριο  που τρομάζει τους εναπομείναντες insiders και survivors της τρέχουσας κρίσης. Αν η πρώτη  διαχείριση  ήταν η τιμωρία  για τις ατασθαλίες των Ελληνικών Ελίτ , τότε η πραγματική τιμωρία ακολουθεί: μια κυβέρνηση της αριστεράς η οποία θα ωθηθεί σε αποτυχία με όλους τους δυνατούς τρόπους γιατί  "κάθε  σαράντα-πενήντα χρόνια αφήνουν κάποιο τέτοιο κόμμα να έρθει στην εξουσία για έναν χρόνο και τότε όλα πάνε στραβά, ακολουθεί οικονομικό χάος και οι άνθρωποι παίρνουν το μάθημά τους."(πηγή)

Την ώρα που αυτά είχαν δημοσιευτεί, το Ποτάμι, ένα από τα ρεύματα εκπροσώπησης αυτού το φόβου, συνδιαλεγόταν στον καταπληκτικό χώρο της  ανάπλασης μιας βιομηχανικής εξαίρεσης του 19ου αιώνα. Ο φόβος βέβαια, δεν αφορά  τη συριζαική πρόταση per ce, αλλά την αρχιτεκτονική μιας 

σύγκρουσης που αναδύεται ως αποτέλεσμα της συριζαικής ενίσχυσης.

Ο συμβολισμός του Λαυρίου ήταν απόλυτος.

Ο φιλοευρωπαϊκός μεταρρυθμισμός του Ποταμιού, στοχάστηκε ως εάν στην Ελλάδα έχουμε την αστική κληρονομιά εκατό  Λαυρίων. Το σύνολο των προσδοκιών των προτάσεων αλλά το αισθητικό περίγραμμα της ποταμίσιας ανθρωπογεωγραφίας δομείται ως παράπονο  ή ευχή ή  σχεδόν παραίσθηση : Τι ωραία που θα ήταν αντί για τους Μελισανίδηδες είχαμε τίποτε Nielsen, Henkel, Phillips , δηλαδή μια άλλη αστική βιομηχανική  τάξη;

Το ίδιο πρόβλημα  διατύπωσε ο Ζίζεκ σε μια άλλη γλώσσα, πιο κατανοητή στο έσω κόμμα του Σύριζα: Παιδιά μη τρελαθείτε να κάνετε κανένα αντικαπιταλισμό , βρείτε τα με όσους δυτικότροπους αστούς γιατί αυτό που θεωρείτε ευρωπαϊκή αριστερή  επιτυχία , μια αριστερή κυβέρνηση, μπορεί να αποτελεί τη βαθύτερη λογική των πραγμάτων , όπως τα αφήνουν  ( ωθούν  )οι τεχνοφιλελεύθερες ευρωπαϊκές ελιτ.

Η προσέγγιση του Συριζα προς την κυβέρνηση , αποκαλύπτει σταδιακά το ελληνικό πρόβλημα.

 Ο Συριζα διακινεί ουσιαστικά το ίδιο παράπονο, ευχή ή  παραίσθηση. Βέβαια εδώ υπάρχει πιο «έξυπνη» αφήγηση.  Το πλέγμα των  θεσμικών , οικονομικών, κοινωνικών διεκδικήσεων που έχει ενσωματώσει, όχι ως αριστερά αλλά  ως εκάστοτε δομική αντιπολίτευση ,αφορά ουσιαστικά τις ατομικές προσδοκίες των κλασσικών επικυρίαρχων ομάδων εντός όλων των κομμάτων: των ΔΥ, των υπαλλήλων Δεκο, των διάφορων    CV με sabbatical στην Εσπερία, των πρώην επαγγελμάτων με φόρους υπέρ τρίτων,  των micro insiders και micro survivors της κρίσης κλπ .Όμως οι ατομικές προσδοκίες ενσωματώνονται ως μικρά υποσύνολα στο μεγάλο σύνολο του μέγιστου αιτήματος για να «αποτραπεί η ανθρωπιστική κρίση» .

Με την ανεργία και τους υπάρχοντες μισθούς ,  ο "υπαρκτός "Ελληνικός Αστισμός  μπορεί να ικανοποιήσει επιλεκτικά μόνο μερικούς από τους διακομματικούς insiders βασιζόμενος στην συναίνεση που διαχέεται μέσω της τυπικής ελληνικής «πολυσθένειας» .Η πολυσθένεια , η διέγερση των παλαιών και η δημιουργία νέων μορφών αλληλεγγύης λειτούργησε πολύ πέραν του αναμενόμενου, δημιουργώντας μια νέου τύπου «υπομονή». Φαίνεται πως η ρευστή οικονομία της πολυπραγμοσύνης, της μικρής επιχείρησης με την κοινωνικά αποδεκτή και άλλοτε επιθυμητή εισφοροδιαφυγή , είχε δημιουργήσει στο «υπέδαφος» μια παράλληλη ευρεία ριζωματική δομή ενεργού αλληλεγγύης η  οποία λειτουργεί σχεδόν αυτόνομη ως «πλαστικός» απορροφητής δονήσεων. Αυτή η ριζωματική δομή εξηγεί το χαμένο δεσμό που αναζητά ο Συριζα μεταξύ αβίωτης φτώχειας και απουσίας κινητοποιήσεων. Τελικά στην ελληνική κοινωνία  το κοινωνικό κεφαλαίο  δεν είναι μικρό, αλλά είναι «νεοελληνικό» δηλαδή σιωπηλό, απρόβλεπτο, ασύμμετρο.

Η κυβέρνηση Σαμαρά πάει να παίξει τα ρέστα της με μια «τεχνική» και μια «πολιτική» κίνηση

Στο τεχνικό επίπεδο , προσδοκά επίσημη έναρξη συνομιλιών για το χρέος , μια δίμηνη διαδικασία μεγάλης δημοσιότητας και μια λύση που θα είναι «βιώσιμη» και αποδεκτή στις πιο main stream αναγνώσεις. Η λύση θα έχει ως όρο την υπογραφή του Τσίπρα και η πιθανή άρνηση του θα δημοσιοποιηθεί ως καραμπινάτος «αντιευρωπαισμός». Το σκηνικό της πόλωσης είναι εύκολα προβλέψιμο.

Στο πολιτικό επίπεδο , παίζει το all time classic ρεπερτόριο του κατακερματισμού , των ανταγωνισμών  των διαφόρων μεσαίων lobbies και των διακομματικών εκπροσώπων τους οι οποίοι θα διεκδικήσουν την επιλεκτική κρατική μέριμνα. Εξαιρέσεις, ειδικές αποφάσεις, αναδεικνύουν τους διαδρόμους των υπουργικών γραφείων ως τον κύριο τόπο της πολιτικής κουζίνας.  

Η ομιλία του Βίτσα στο συνέδριο του Ποταμιού έδωσε το στίγμα: Τυπικά το Ποτάμι δεν έχει βάλει υπογραφές σε μνημόνια, δεν έχει ψηφίσει τίποτα, οπότε ο Συριζα  ανέτως μπορεί να συνδιαλλάσσεται μαζί του (πηγή) . Το Ποτάμι καλείται «χωρίς προκαταλήψεις» να λάβει μέρος στο νέο «συνασπισμό εξουσίας»…. Η συριζαική πλειοψηφία γνωρίζει  ότι η   εργατική αγροτική  συμμαχία ( η μπλόφα του προτεινόμενου αριστερού μετώπου Κκε, Ανταρσυα κλπ)  δεν μπορεί να επαναφέρει τους μισθούς  στα "Ευρωπαϊκά" δεδομένα,  οπότε διακινείται η ιδέα  του  "νέου συνασπισμού εξουσίας", ο οποίος αφορά και το Ποτάμι, δηλαδή τους αυθεντικούς micro survivors.Σωστά ο Γ.Παπασπυρόπουλος  (πηγή) διακρίνει μια διαφορά στους micro survivors.Μόνο που δεν είναι ηθική ( οι κυνικοί εναντίον ευαίσθητων) αλλά αφηγηματική : ο «νεορεαλισμός»  του Ποταμιού (εμείς είμαστε micro survivors και στενάζουμε) και ο «σοσιαλιστικός ρεαλισμός» του Συριζα ( ο άνεργος και ο φτωχός στην πιο ρεαλιστική διεσταλμένη εικόνα  μόνο που ο ζωγράφος  πάντα survivor )    

Όλα αυτά γίνονται σε μια συγκυρία όπου αναδύεται μια άεργη ανάπτυξη μακριά από την υπόθεση εργασίας του «εξωστρεφούς μοντέλου» (πηγή). Οι εξαγωγές  δείχνουν στάσιμες (πηγή) και επανέρχεται ο εφιάλτης του εμπορικού ελλείμματος.

Το καλοκαίρι του 14 μοιάζει ως μια διαστροφική αναστροφή του καλοκαιριού του 09.Τότε ο Καραμανλής σχεδόν εθελοντικά παραδίδει την κυβέρνηση στον ΓΑΠ. Σήμερα ο Σαμαράς «παίζει τα ρέστα του» να κρατήσει την κυβέρνηση ενώ ο Τσίπρας κινείται συνεχώς στο να αποφύγει τη λογική που ο Ζίζεκ υπενθύμισε « κάθε  σαράντα-πενήντα χρόνια αφήνουν κάποιο τέτοιο κόμμα να έρθει στην εξουσία για έναν χρόνο» δηλαδή να εμπλέξει και άλλους μαζί του από αυτούς που οι άλλοι αφήνουν.