Thymotics

Ο P Sloterdijk κατέθεσε πρόσφατα ένα φιλοσοφικό πολιτικό σχέδιο το οποίο αποκαλεί "Thymotics" .Σύμφωνα με αυτό η σύγχρονη πολιτική ανάλυση μπορεί να θεμελιωθεί στις έννοιες της "μήνιδος" και του "θυμού" όπως αυτές αναδύονται στην Ιλιάδα  και τον Πλάτωνα. Το σχέδιο του Sloterdijk φιλοδοξεί να υπερβεί την εννοιολόγηση της ψυχανάλυσης ενώ ταυτόχρονα επεκτείνει την Χεγκελιανή οπτική για τον "αγώνα για την αναγνώριση". Προφανώς υπερβαίνει τη δυνατότητα μιας ιστολογικής αναφοράς , η ενδελεχής παρουσίαση του "Thymotics"  ωστόσο εδώ ακολουθεί το περίγραμμα του όπως το καταθέτει ο ίδιος ο ΡS.

Συνοπτικά μπορούμε πως ο PS αποδέχεται ως τοπολική μεταφορά την ομηρική περιγραφή του θυμού ως ενός κέντρου στο στήθος των ηρώων .Αυτό το κέντρο σηματοδοτεί ταυτόχρονα την υπηρηφάνεια  και το κέντρο υποδοχής   των θεϊκών εντολών. Ο ομηρικός θυμός αφορά τους ήρωες που μάχονται,  όμως  ο ηρωισμός τους  είναι αυτοφυής, χωρίς ενδοσκόπηση ή αναστοχασμό ενώ ο πλατωνικός θυμός μας εισάγει τον πνευματικό ενθουσιασμό, την μανία για την αναμέτρηση με τις ιδέες.

Σύμφωνα με τον Sloterdijk από τον Όμηρο στον Πλάτωνα ήδη συντελείται η πειθάρχηση της μανικής ηρωικής  ψυχής  που φωτίζονται από τις λογικές πλατωνικές ασκήσεις. Ο ηρωικός κόσμος των μαχών της μήνιδος μετασχηματίζεται στον πειθαρχημένο  κόσμο της πολιτείας. Ο Thymos του Sloterdijk είναι η οργή, η αξιοπρέπεια, η αυτό -επιβεβαίωση, η ετοιμότητα στην αντιμαχία. Όπως αναφέρει προσπαθεί έτσι να ανακτήσει μια ψυχολογία της αυτό-πεποίθησης και αυτό-κατάφασης: μια ψυχολογία μακριά από το σύνδρομο της αμαρτίας   που πηγάζει από την Χριστιανική ανθρωπολογία αλλά εξ' ίσου σε απόσταση από την επιβολή του ερωτισμού που θεμελιώνει η ψυχανάλυση. Με αυτή την εννοιολόγηση το περίγραμμα του Thymotics  είναι :

• Οι πολιτικές ομάδες είναι συνεκτικά συστήματα που στηρίζονται ενδογενώς σε εντάσεις "θυμού".

• Η πολιτική  διαχείριση εκκινεί   όταν οι εντάσεις μεταξύ των κέντρων της φιλοδοξίας μειώνονται.

• Τα πεδία πολιτικής πόλωσης σχηματίζονται από τον αυθόρμητη ανάδυση πολλαπλών φορέων αυτό- επιβεβαίωσης. Οι φορείς αυτοί σχετίζονται μέσω σχέσεων «θυμού» οι οποίες διαταράσσονται

.
• Οι πολιτικές γνώμες αναδιαμορφώνονται και ανασχηματίζονται μέσω συμβολικών διαδικασιών οι οποίες ευρίσκονται σε σταθερή και αέναη σχέση με τα συναισθήματα των συλλογικοτήτων.

• Η πολιτική ρητορική είναι εφαρμοσμένα Thymotics. Είναι η διαχείριση συναισθημάτων.

• Οι πολιτικοί ανταγωνισμοί  είναι ταυτόχρονα είναι ταυτόχρονα ατομικοί ανταγωνισμοί αντιπάλων με φιλοδοξίες και των ακόλουθων τους.
• Η τέχνη της πολιτικής περιλαμβάνει   την μέριμνα για τον ηττημένο. 

Αν μη τι άλλο η συγκυρία είναι πυκνή σε συμβάντα και συναισθήματα. Όλοι όμως παραδέχονται πως υπάρχει μια βουβή συνθήκη συγκρατημένου θυμού, μια περιρρέουσα κατάθλιψη. Αν δούμε όμως τα τελευταία χρόνια μέσα από το ταξινομικό σχήμα του Sloterdijk, ταχτοποιώντας τις εκφράσεις οργής σε μια χρονολογική σειρά τότε αναδύεται ένας άλλος αλγόριθμος του θυμού.

Η Ελληνική κοινωνία εκφράζει την οργή αδιάλειπτα από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι την άνοιξη του 2012.Στο διάστημα αυτό η οργή είναι στους δρόμους. Είναι ενδιαφέρον ότι το μνημόνιο δεν πυροδοτεί την οργή αλλά την σηματοδοτεί αλλιώς. Η κινηματική οργή προϋπάρχει του μνημονίου. Η διαφορά οργής μνημονίου, που μπορεί να  περιγραφεί  με  δύο επίπεδα που  συμπίπτουν χρονολογικά αλλά η  αλληλοσυσχέτιση τους  δεν είναι δεδομένη , γραμμική τότε μπορεί να έχουμε μια άλλη δυναμική

Η λεγόμενη κινηματική ύφεση του 12-14 , δεν φαίνεται να είναι μια κάμψη ενός αντιμνημονιακού πνεύματος, ούτε η υπομονετική συναίνεση προς τη διακυβέρνηση Σαμαρά.

Τον Δεκέμβρη η κινηματική οργή  εκφράζει τη δυσανεξία για ένα καταναλωτικό πάρτι στο οποίο δεν συμμετέχουν όλοι. Μέχρι την άνοιξη του 12, όπου δεν έχουν παρθεί τόσα μέτρα όσο το 12-14 , η οργή παραμένει η ίδια : δεν είναι αντιμνημονιακή per ce. Ο θυμός στρέφεται κυρίως εναντίον της ανακοίνωσης ότι η συνθήκη της κατανάλωσης δεν υφίσταται πλέον και δευτερευόντως εναντίον  της  λιτότητας η οποία πλέον εγκαθίσταται.  Μετά το 12 δεν φαίνεται να εκφράζεται  αντιμνημονιακή οργή παρότι εφαρμόζονται τα βαρύτερα μέτρα . Από άποψη συναισθημάτων η περίοδος 8-12 είναι ενιαία. Ο Δεκέμβρης του 8 ως θυμικό φαινόμενο είναι χρονολογικά «μνημονιακό» . Οι πολιτικοί διαχειριστές  αυτής της οργής με την ρητορική έκφραση  αυτών συναισθημάτων ήταν οι μεγάλοι νικητές. Η ψήφος της οργής ανέδειξε τους νικητές σε όλο τον άξονα δεξιά αριστερά (Χα-Ανελ-Συριζα). Ωστόσο οι νικητές του «θυμού» δεν κέρδισαν την διακυβέρνηση.

Η περίοδος 12-14 δεν έχει εκφράσει ρητά τα συναισθήματα της εποχής. Η χαμηλή στάθμη των κινητοποιήσεων αποκαλύπτει  ένα μίγμα   συντηρητικής  υπομονής για τους επιβιώσαντες , στοχαστικής αναμονής για τους χαμένους και απόγνωσης για όσους περιθωριοποιούνται . Σε αυτό το θυμικό περιβάλλον χαμηλής έκφρασης  αναδύεται περισσότερο η τεχνική διάσταση των πολιτικών επίδικων. Η περιγραφή της κατάστασης είναι  πιο ευκρινής και κατανοητή. Η γνωμάτευση πως δεν είμαστε στο 12 είναι σωστή όχι γιατί δεν υπάρχει ο φόβος, αλλά γιατί δεν η οργή δεν είναι στον δρόμο.  

Μάλλον σε πέντε ή έξι εβδομάδες θα ψηφίσουμε. Η πόλωση θα είναι μεγάλη δηλαδή μια  συνθήκη ομαλής πολιτικής διαδικασίας και όχι μια ένδειξη νεοελληνικής εξαίρεσης.

Από άποψη εφαρμοσμένων Thymotics    η κατάσταση δεν είναι  απλή :

Υπάρχει ένας φορέας «ελπίδας» αμόλυντος από το παρελθόν και συμμετοχή στα κέρδη ήδη από την  εποχή της οργής 8-12.Φαίνεται να επιθυμεί να διαχειριστεί τεχνικές δυσκολίες της συγκυρίας με την επίκληση του πνεύματος του 8-12. Η βούληση είναι θεμιτή και βασίζεται στην τυπική αφήγηση όπου τα κινήματα οργής εξισορροπούν την εγγενή αυταρχικότητα όλων των μορφών διακυβέρνησης. Ωστόσο είναι αδύνατο να διαχειριστεί την συνθετότητα της συγκυρίας με την ανάμνηση του 8-12. Με ένα παράδοξο τρόπο η ελπίδα αυτή έχει ανάγκη περισσότερο την νέα θυμική κατάσταση του 12-14 : στοχαστική αναμονή , συντηρητικού τύπου υπομονή , χρονικά περιθώρια για την άρση της απόγνωσης.  

Οι  φορείς της τρέχουσας διαχείρισης ως εκφραστές μικτών συναισθημάτων αυτοσυγκράτησης και υπομονής  αδυνατούν να ενσωματώσουν την οργή. Ωστόσο χρειάζονται ενός τύπου «θυμό» για να διεξάγουν ένα πολωτικό αγώνα. Αν υιοθετήσουμε το σχήμα του Sloterdijk μπορεί να έχουμε μια παλινδρόμηση στην επίκληση μιας αταβιστικής « θεϊκής μήνιδος»  αντί μιας επίκλησης ενός συνετού θυμού της αυτοσυντήρησης. Η   μήνις  μπορεί κάλλιστα να λάβει την μορφή ενός παλαιοδεξιού  συνδρόμου εναντίον «προαιώνιων εχθρών» με ιστορικό βάθος ακριβώς 70ετίας.

Το Thymotics Engineering της συγκυρίας μπορεί να έχει την μορφή δυο παράδοξων αντιστροφών. Οι επικαλούμενοι το 8-12 να χρειαστούν  το 12-14 ως όχημα μιας συνετής υπομονής που επιβάλει η τεχνική συνθετότητα της συγκυρίας ενώ οι διαχειριστές του 10-12 να ευνοήσουν συγχρονισμούς που αναδύουν επανεισαγόμενη οργή 70ετίας με εμπλουτισμένη με θεματολογίες του «λαθρομετανάστη».

Σε κάθε περίπτωση αναμένονται έξι εβδομάδες με θυμικό βάθος .

Info : P. Sloterdijk Rage and Time . A psychopolitical Investigation

Ίλιγγος

Η τηλεοπτική εικόνα του Σαμαρά όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητα Δήμα προερχόταν από την ταινιοθήκη «Ταινίες του Γ.Μαρή» : Μια πελιδνή φιγούρα σε αχνό ασπρόμαυρο ντεκόρ από το παρελθόν.

Στην vulgar αφήγηση ο Σαμαράς είναι ένα τυπικός αστός ηγέτης με δεσμεύσεις προς τους ξένους, ο οποίος είδε ένα σχέδιο επιβίωσης μέσω της κολακείας του ισχυρού να καταρρέει. Όπως προβλέπει η αφήγηση ο κακόβουλος ισχυρός αφού «χρησιμοποιήσει» τον εθελόδουλο αστό τον μεταχειρίζεται ως αναλώσιμο. Έτσι εξηγείται η δυσανεξία των Ευρωπαικών ελιτ να διευκολύνουν τον άνθρωπο τους.

Όμως η ανάλυση υποτιμά τις διαθέσεις και δυνατότητες αυτονομίας ενός αστικού σχηματισμού να αυτονομηθεί σχετικά από τον μηχανισμό Βερολίνου Βρυξελλών.  Η περίοδος 12-14 δεν είναι μια υποταγή αλλά μια αυτόνομη κίνηση προσαρμογής με εσωτερική δυναμική. Η προσωπική  ανεπάρκεια το αρτηριοσκληρωτικό ακροδεξιό στυλ του Σαμαρά και η βουλιμική   εικόνα του Βενιζέλου ενώ παραπέμπουν στον εθελόδουλο Μερκελισμό δεν είναι αντίστοιχα του ιστορικού τους χειρισμού.

Ήδη από την άνοιξη του 14 ( βγαίνουμε στις αγορές υποβοηθούμενοι)  ο  αυτόνομος αστικός σχηματισμός, αφού επέτυχε ορισμένα δημοσιονομικά μεγέθη προσπάθησε να τα αξιοποιήσει προς όφελος του, σε μια δυναμική απομάκρυνσης παρά γειτνίασης με την «Μέρκελ». Μια παρόμοια πρώιμη , άτσαλη  χωρίς προετοιμασία και αίσθηση του ιστορικού χρόνου, προσπάθεια έκανε ο Γαπ με το δημοψήφισμα.

Η Συριζαική αριστερά επειδή προφανώς ευνοείται από την εξέλιξη ,εκλαμβάνει την προπαγανδιστική της αφήγηση ως τεχνική εξήγηση των εξελίξεων και εισέρχεται αμέριμνη στον πυκνό χρόνο. Είναι πολύ αποτελεσματικό να περιγράψεις τον Σαμαρά ως «στημένη λεμονόκουπα» και την Μέρκελ ως οξυδερκή ρεαλίστρια που προτιμά να διαπραγματευτεί με τον «πραγματικό αντίπαλο» .Αν όμως  η κίνηση Σαμαρά έχει μια εσωτερική ιστορική αυτονομία τότε η εξέλιξη έχει μια άλλη δυναμική: Στις επερχόμενες πολωτικές η Σαμαρική δεξιά θα «παίξει τα ρέστα» ως βουβός εκπρόσωπος ενός υπαρκτού ιστορικού μορφώματος επιβιωσάντων που θεωρεί την δημοσιονομική σταθερότητα ως βάθρο μιας σχετικής αυτονόμησης από τον πόλο της Τρόικας.

Μα υπάρχει τέτοιο ιστορικό μόρφωμα ; Με ποιες οικονομικές υλικές απτές δυνατότητες μπορεί να διανοηθεί μια τέτοια αυτονόμηση; Πως μπορεί να σταθεί απέναντι στην εξωτερική πίεση της Τρόικας και την εσωτερική αμφισβήτηση του νεώτερου και πιο ρωμαλέου κινήματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Την ύπαρξη των υλικών δυνατοτήτων την έχει τεκμηριώσει ο Συριζα με τον πιο ενδελεχή τρόπο

Σύμφωνα με την ανάλυση που θεμελίωσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και συνεχίζουν με ειρμό να προωθούν και οι πιο νουνεχείς μερίδες του Συριζα έχουμε την εξής παραδοχή:

Μια οικονομία η οποία αφού θα προέλθει από την πιο ιστορική πολωτική μάχη και αφού έχουν προεξοφληθεί ( ενσωματωθεί στο σενάριο) όλες μα όλες οι δυσμενείς οικονομικές εξελίξεις ( bank run , αξιολογήσεις οίκων, πολιτικές δηλώσεις αντιπαλότητας από όλους) θα δημιουργήσει εντός ενός έτους 300,000 θέσεις εργασίας. Μετά τις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2015 τότε περίπου τον Γενάρη του 2016 η Στατιστική θα έχει ήδη ανακοινώσει πτώση της ανεργίας από το 25% στο 17 %.

Η Ελληνική οικονομία έχει μια εσωτερική κατακτημένη δυναμική. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει καμία «Θεσσαλονίκη».

Οι φορείς αυτής της δυναμικής δεν είναι σίγουρο ότι ασμένως θα στέρξουν τη ριζική Συριζαική πρόταση. Εξ’ ου οι νοήμονες Ξυδάκης, Βαρουφάκης τις προειδοποίησαν για τα αίματα τα δάκρυα τους ιδρώτες.

Αν ο ανεπαρκής ακροδεξιός ατάλαντος κοινότυπος φοβικός Σαμαράς απευθυνθεί σε αυτούς , τότε οι επερχόμενες εκλογές θα έχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις παρά τις προφανείς δολιότητες τους σηματοδοτούν κάτι.

Στην άλλη πλευρά της θάλασσας : Kamal Daoud

                                                                                                            Pour mon ami Kader Azzouni

Τις ημέρες αυτές ο Παπούλιας βρίσκεται στην Αλγερία. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο Μπουτεφλίκα, ένα από τους τελευταίους μαχητές της Επανάστασης του 54-62. Θα βρεθεί σε μια χώρα με πολλαπλές αντιφάσεις και προβλήματα: Μια οικονομία που στηρίζεται σχεδόν μονοσήμαντα στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, δηλαδή με μειούμενες χρηματικές ροές, με ένα από τα πιο ευρύχωρα συστήματα επιδοτήσεων τιμών ( πετρέλαιο, αλεύρι, λάδι,) που έχει φτάσει στα όρια του, πολύ νέο πληθυσμό και μια σειρά πολιτικών εντάσεων με πολλαπλούς επικαλυπτόμενους παίκτες ( ισλαμιστές, κινήματα τοπικής ανεξαρτησίας, τυπικά κινήματα πολιτικού φιλελευθερισμού κλπ).

Την εποχή όμως αυτή στην Αλγερία συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο. Ο δημόσιος διάλογος που είναι πάντα έντονος έχει πυροδοτηθεί από ένα λογοτεχνικό κείμενο. Δεν είναι συνηθισμένο η τέχνη να τροφοδοτεί μια τόση γενικευμένη συζήτηση. ’Άλλωστε ποιος μπορεί να καταγράψει στην ταραγμένη Ελλάδα ένα συμβάν τέχνης να δημιουργεί την θεματολογία μιας ευρύτερης συζήτησης; Πότε είναι η τελευταία φορά όπου ένας οξύς διάλογος εκκίνησε από την περιοχή της τέχνης και επεκτάθηκε προς την κοινωνία; Η Αλγερία του 2014 έχει αυτή την τύχη.

Ο σαραντατετράχρονος Kamal Daoud ζει και εργάζεται στο Oran , στα δυτικά της Μεσογειακής ακτής. Με σπουδές στα μαθηματικά και την φιλολογία γράφει μόνο στα Γαλλικά , καθώς τα Αραβικά    τον παραπέμπουν στην  πόλωση, σε μια γλώσσα φετιχοποιημένη από την ιδεολογική χρήση (πηγή). Ο Daoud είναι ο βασικός σχολιαστής της Γαλλόφωνης εφημερίδας  Quotidien d’ Oran με πολύ κριτική στάση σε αντιφιλελεύθερες πλευρές της σημερινής κυβέρνησης. Ο Daoud συνελήφθη κατά τη διάρκεια αντικυβερνητικών διαδηλώσεων το 2011. Τα άρθρα είναι περίτεχνα κείμενα πολιτικής παρέμβασης , με εξαιρετικό στυλ  και επεξεργασμένη γλώσσα. Ο λογοτέχνης επικρατεί του σχολιαστή (πηγή).

Τον Οκτώβριο του 2013 ο Daoud δημοσιεύει το μυθιστόρημα του Meursault, contre-enquête, το οποίο έχει μια μοναδική ιστορική λογοτεχνική σύλληψη. Η αναφορά είναι «ο Ξένος» του Καμύ. Ο Meursault , ο μοναχικός ήρωας του  Καμύ, δολοφονεί στην παραλία του Οράν, ένα Άραβα. Ο Άραβας είναι μια αόριστη φιγούρα, χωρίς προσδιορισμό, είναι ένα ανώνυμο τυχαίο θύμα. Στην μοναχική τραγική  ενδοσκόπηση του Maursault, ο ανώνυμος Άραβας είναι απλά ένας ανθρώπινος διάκοσμος ,ο οποίος δεν προκαλεί κανενός είδους ηθικό προβληματισμό στον «Ξένο».

Ο Daoud παρατηρεί ότι από το 1942 κανείς δεν έχει προσπαθήσει να δει το θύμα του Maursault ως πλήρες ιστορικό υποκείμενο. Ποιος είναι ο αόριστος Άραβας, πως βρίσκεται στο Οράν σε μια τραγική τελική συνάντηση; Με βάση αυτό το ερώτημα ο Daoud πλέκει μια συναρπαστική ιστορία η οποία ενσαρκώνει και εμψυχώνει το θύμα του Maursault. Η μοναδική σύλληψη της ιστορίας, η λογοτεχνική αρτιότητα έδωσαν στον Daoud δύο μεγάλα βραβεία της  Γαλλικής διανόησης το 2014 : Τα βραβεία   Prix François-Mauriac και Prix des cinq continents de la francophonie.Ταυτόχρονα έθεσε υποψηφιότητα για τα Goncourt και Renaudot. To μυθιστόρημα  είναι μια ανατομική ανάλυση των εξελίξεων της Αλγερινής κοινωνίας.

Η βασική ιδέα του Daoud , η λογοτεχνική εμψύχωση και ενσάρκωση ενός αόριστου ανθρώπινου όντος του «Άραβα», πυροδοτεί πολλές συζητήσεις: Τι είναι ο Άραβας στην Αλγερία, τι σχέση έχει με το παρελθόν και το μέλλον; Θεμελιακά ζητήματα «ταυτότητας» αναβιώνουν με ερέθισμα ένα λογοτεχνικό έργο.

Τα προβλήματα της Αλγερίας έχουν διαφορετική πλοκή και επίδικα από τα δικά μας. Παρά την γεωγραφική εγγύτητα έχουμε σοβαρές διαφορές. Η περίπτωση Daoud, τηρουμένων των αναλογιών προσομοιάζει με τις συζητήσεις που προκάλεσε ο λογοτεχνικός αστερισμός της γενιάς του 30, η Χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα, η Ορθοκωστά του Βαλτινού. Ο συγχρονισμός λογοτεχνίας πολιτικής είναι συνεχής, αλλά το πρωτείο της λογοτεχνίας ως εμπνευστής μιας θεματολογίας είναι σποραδικό.

Ο Kamal Daoud είναι μια ενδιαφέρουσα μορφή της πολιτικής και της λογοτεχνίας ακριβώς στην άλλη πλευρά της κοινής μας θάλασσας.

 Info : L’ivrEscQ  No 36 Septembre-Octobre 2014

Το τέχνασμα του 39 συνεχίζεται

Πριν 60 χρόνια γυρίζεται η ταινία "Δεσποινίς ετών 39" (πηγή) .Είναι κωμωδία παρεξηγήσεων η οποία στηρίζεται στον κλασσικό σεναριακό μηχανισμό των λανθασμένων συστάσεων. Ο ανύπαντρος Λογοθετίδης προσπαθεί να παντρέψει τη μεγαλύτερη αδελφή του Στεφανίδου με τη βοήθεια μιας αγγελίας. Οι γαμπροί καταφθάνουν γνωρίζονται με άλλες δεσποινίδες, τις οποίες εκλαμβάνουν ως την διαθέσιμη Στεφανίδου, τους αποσπούν το ναι σε προτάσεις γάμου κσι φεύγουν αμέσως. Στο μελαγχολικό φινάλε τα δύο μεσήλικα αδέλφια παραμένουν τελικά μόνα. Ταυτόχρονα απέναντι στην συντηρητική απογοητευμένη Στεφανίδου, βλέπουμε τις ενεργητικές Λιβυκού και Σταθάτου  που ενδίδουν στα φλερτ, με ταχύτητες sex and the city.Έτσι η σχεδόν καταθλιπτική παρουσία των μοναχικών αδελφιών, ισορροπείται από ένα ανθρώπινο  περίγυρο δραστήριων και φιλόδοξων υποψηφίων. Χωρίς τα speedy date των δύο άλλων υποψηφίων νυφών η ιστορία θα παρέπεμπε εύκολα σε splatter  όπου η Στεφανίδου θα έκοβε την καρωτίδα του Λογοθετίδη. Το άδοξο σχεδόν τραγικό φινάλε δεν καταπίνει την ατμόσφαιρα της ταινίας η οποία είναι ζωηρή, ευχάριστη, ευπροσήγορη. Η κωμωδία στηρίζεται στις μεταλλαγές του αγχωμένου Λογοθετίδη ο οποίος διογκώνει τα εισοδήματα σε ένα εφοριακό που θεωρεί ως υποψήφιο γαμπρό και μεταχειρίζεται άλλους δύο υποψήφιους τελείως διαφορετικά ανάλογα με την περίσταση.

Η ασπρόμαυρη ταινία έχει ένα ενδιαφέρον τεχνικό στοιχείο. Έχει γυριστεί εξ ολοκλήρου σε στούντιο στο Κάιρο με ένα "σκληρό" φωτισμό ο οποίος παραπέμπει σε ταινία τρόμου του ύφους Dr.Frenkestein  του 1931 (πηγή).Οι κωμικές μούτες του Λογοθετίδη αναπνέουν σε μια ατμόσφαιρα τρόμου.

Η ιστορία αναδεικνύει μια σχετικά εύπορη οικογένεια με τριώροφο , διακόσιες χρυσές λίρες, που διασταυρώνεται με επιτυχημένους επιχειρηματίες, τακτοποιημένους συνταξιούχους. Την ίδια εποχή η Ελλάδα είναι ακόμη αγροτική, η ανεξέλεγκτη αστυφιλία μόλις αρχίζει ενώ η πολιτική κατάσταση είναι ανώμαλη: Πολιτικοί εξόριστοι, φυλακές, μετεμφυλιακά τραύματα, ψυχρός πόλεμος. Με μια έννοια ,η ταινία αφορά τις οικογενειακές περιπέτειες των insiders της εποχής. Η κοχλάζουσα περιπλοκή των outsiders δεν μπορεί να εισέλθει στο προσκήνιο , παρά μόνο υπαινικτικά ως άγχος της ανύπαντρης Λιβυκού. Ας σκεφτούμε ότι την ίδια εποχή οι Ιταλοί με κινηματογραφική  διαύγεια μπορούν κα κοιτάξουν την κατάσταση τους δημιουργώντας ένα ολόκληρο ρεύμα (αναφορά)

Το τέχνασμα  της ταινίας είναι ότι ο αριθμός 39, δεν αντιπροσωπεύει την αλήθεια, αλλά και ποτέ δεν μαθαίνουμε  την πραγματική ηλικία της Στεφανίδου.

Πριν από εξήντα χρόνια η Ελλάδα κοιτάει τον εαυτό της μέσω ενός  συμβολικού αριθμού που σηματοδοτεί μια ηλικιακή περιοχή, αλλά δεν ορίζει τίποτα ακριβώς. Δεν μπορεί να δει κατάματα και να ονοματίσει την πραγματικότητα. Δεν είναι η αισθητική παραλλαγή που διογκώνει τα μερικά για να τα αναδιαρθρώσει λυτρωτικά , αλλά μια κοινωνική και πολιτική περιοριστική συνθήκη υποχρεώνει σε μια πολλαπλή διάθλαση.

Σήμερα χωρίς ψυχρό πόλεμο, η οικονομική και κοινωνική δυσπραγία είναι αντιστοίχως και τηρουμένων των αναλογιών, μεγάλη. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν οι δεσμεύσεις που υποχρεώνουν να δεις την πραγματικότητα μέσω μιας αρχικής διάθλασης. Όλα έχουν ονόματα και παρουσία. Όλοι ξέρουν τα τι κα πως της δυσπραγίας. Όλοι μας μετέχουμε στην οριακή συνθήκη με τον ένα ή άλλο βαθμό.

Κι όμως το τέχνασμα της ιστορίας της Δεσποινίδος ετών 39 , παραμένει εν λειτουργία.

Η γλωσσική ασάφεια συνεχίζεται. Το 39 είναι καταστατικά θεμελιακά ένα σύμβολο με ασαφές, περιεχόμενο. Είναι οντολογικά αδύνατο να μάθουμε την ηλικία της Στεφανίδου. (πηγή)

Πωλητές-Αγοραστές

Οι δύο ειδήσεις που ακολουθούν προέρχονται από το οικονομικό ρεπορτάζ με διαφορά δύο ημερών. Μια μεγάλη εταιρία , ελληνικών συμφερόντων, του κλάδου των ορυκτών πωλείται ή συγχωνεύεται με τον παγκόσμιο ηγέτη του κλάδου. Ταυτόχρονα μια μεγάλη εταιρεία , τουρκικών συμφερόντων, των κλάδου των τροφίμων, εξαγοράζει τον παγκόσμιο ηγέτη του κλάδου κατακτώντας την τρίτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Οι εξαγορές ή συγχωνεύσεις έχουν αντίστροφη ροπή. Ο ένας περιφερειακός βιομηχανικός ηγέτης αποχωρεί, ό άλλος περιφερειακός ηγέτης ισχυροποιείται. Στο κρίσιμο ερώτημα τι γίνονται οι δραστηριότητες της «πραγματικής» οικονομίας   , ο υποχωρών «έλληνας» προφανώς τις διατηρεί όλες. Όμως  στο ακόμη πιο βασικό ερώτημα ποιος αποφασίζει , είναι πιο φαεινό ότι ο ελαύνων «τούρκος» ισχυροποιείται.

Στην αξιολόγηση της είδησης υπάρχει και μια άλλη παράμετρος : Μια εταιρεία ορυκτών ουσιαστικά είναι μια γιγαντιαία μηχανή εξαρτημένη από το έδαφος, την γη και ορίζεται από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί του εδάφους. Αντίστροφα μια   εταιρεία τροφίμων είναι μια σύνθετη δομή που αποτελείται ουσιαστικά  από πολλαπλά τεχνικά ευρήματα, πατέντες και αναπτύσσεται διεθνώς μέσω ενός σύνθετου συστήματος διοίκησης.

Στην διπλή είδηση λοιπόν η «ελλάδα» πουλάει «έδαφος» με χαμηλή τεχνολογία ,ενώ η «τουρκία» αγοράζει «γνώση» την οποία διεκδικεί να αναπτύξει.

Η είδηση παραπέμπει σε  ένα κύκλο που κλείνει.

Οι οικονομικοί κύκλοι της παραδοσιακής ιδιωτικής οικονομίας δεν είναι τόσο μικροί. Στην ψηφιακή οικονομία οι κύκλοι είναι σύντομοι και μικραίνουν συνεχώς. Σε πενταετίες αναδύονται υπερεθνικοί γίγαντες. Όμως τόσο η S&B ( o έλληνας πωλητής ) όσο και η United Biscuits ( ο άγγλος πωλητής)  βρέθηκαν στο παγκόσμιο ανταγωνισμό μετά από πολλές δεκαετίες. Επομένως οι εξελίξεις δεν μπορούν να σταθμιστούν στο πλαίσιο της τελευταίας πενταετίας. Μάλλον αντανακλούν  ευρύτερους στρατηγικούς σχεδιασμούς. Με την έννοια αυτή δεν θα υιοθετούσα καμία θρηνωδία που παραπέμπει σε «μνημόνια» ή εθνικούς οικονομικούς ανταγωνισμούς. Υιοθετώ όμως την περίσκεψη για το αντικείμενο των δυο εταιρειών

Παρότι μπορούμε να βρούμε τουλάχιστον μία ελληνική εταιρεία τροφίμων τύπου Ulker (τούρκος  αγοραστής)  , ωστόσο αυτή ανήκει στην κατηγορία του ελληνικού «εξαιρετισμού» : Δηλαδή στον μεγάλο αριθμό εξαιρέσεων που αναδύονται σε όλο το φάσμα της ελληνικής οικονομίας και παιδείας, τις οποίες ανάλογα με το επίπεδο επαρχιωτισμού αναδεικνύουμε. Η ανάδειξη διαφόρων «νικητών» της παγκοσμιοποίησης σε ένα περιβάλλον καχεξίας , είναι  περιττή γιατί στην ανοικτή παγκοσμιοποιημένη οικονομία το κυρίαρχο μοτίβο είναι ότι υπάρχουν καταλυτικές εξαιρέσεις σε όλα τα καχεκτικά περιβάλλοντα. Στις πιο «φτωχές» διεθνοποιημένες οικονομίες πάντα υπάρχουν εστίες αριστείας που διεκδικούν χώρο στον διεθνή ανταγωνισμό. Η ανάδειξη τους, στα ροζ ένθετα , δεν προσθέτει πολλά, παρά ίσως μερικά έσοδα έμμεσης διαφήμισης στις εφημερίδες.

Το πραγματικό πρόβλημα είναι άλλο

Σε ποιο βαθμό οι εγχώριοι διεθνοποιημένοι νικητές μπορούν να δώσουν το τόνο, στον δημόσιο λόγο και την κοινή αίσθηση και την οικονομία

Ο αστικός μύθος παρουσιάζει τις οικονομίες και κοινωνίες που πετυχαίνουν σε ανοικτό διεθνές  περιβάλλον ,ως εάν οι δικοί τους εγχώριοι διεθνείς νικητές είναι πλειοψηφία. Πρόκειται για ιδεολόγημα. Ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες εξαιρέσεις , οι νικητές τους είναι μειοψηφίες, και «εξαιρέσεις». Η επιτυχία τους οφείλεται στο ότι ο «τόνος» στην κοινωνία δίνεται από αυτές τις πετυχημένες εξαιρέσεις. Οι εξαιρέσεις έλκουν το τραίνο, διατηρώντας την αίσθηση ροής στους πολλούς που δεν συμμετέχουν στην πρώτη γραμμή του διεθνούς ανταγωνισμού.

   

Το πρόβλημα μας δεν είναι η ανυπαρξία διεθνών νικητών, το πρόβλημα μας είναι η χρόνια κατάσταση απομονωμένης αριστείας ,στην οποία ευρίσκονται.

Εντός της κρίσης αναδύονται οι δύο βασικές αφηγήσεις (1)

Αν σταθεροποιηθούν οι μακροοικονομικοί δείκτες με όποιο κόστος, τότε οι «εξαιρέσεις» θα ενισχυθούν τόσο όσο για να μπορέσουν να ελκύσουν και τις λοιπές δομές , ακριβώς στο υπόδειγμα των παγκόσμιων νικητών. Ας την ονομάσουμε συμβατικά «μνημονιακή»

Αν σταθεροποιηθεί η κοινωνική συνοχή με άμεση ανακούφιση των θυμάτων της κρίσης, τότε οι νικητές θα ελκύσουν πιο αποτελεσματικά τις λοιπές δομές και θα εξισορροπήσουν τους μακροοικονομικούς δείκτες. Ας την ονομάσουμε συμβατικά«έλλογο αντιμνημόνιο»

Πρόκειται για αφηγήσεις ισοδύναμες , και ισόμορφες γιατί κατά βάθος προκρίνουν το μόνο αποτελεσματικό μοντέλο : αυτό των ισχυρών μειοψηφιών που δίνουν τον τόνο. Και οι δύο έχουν να αντιμετωπίσουν ένα πραγματικό πρόβλημα : ο ελληνικός θετικός εξαιρετισμός είναι οργανικά αδύναμος για να δημιουργήσει την κινητήρια αύρα.

Το «έλλογο αντιμνημόνιο» δεν είναι η φωνή των απόντων της παγκοσμιοποίησης είναι η φωνή της γνώσης και αποδοχής της παγκοσμιοποίησης στο όνομα των απόντων, που όμως τελικά επιφυλάσσει κουτοπόνηρα μια ευνοϊκή θέση για τους insiders που ενδημούν στο εγγύτερο κρατικό-κομματικό χώρο του. Εξ’ ου και η ενδογενής τάση του χώρου προς τον έλλογο συμβιβασμό που εκφράζεται όμως,στρεβλά ,αγχωτικά  αποσπασματικά μέσα από ένα τυπικό αριστεροφανές λεξιλόγιο.

Το «μνημόνιο» παρότι έχει χάσει και τα τελευταία ηθικά του συμβολικά του ερείσματα, διακινεί ένα κυνικό ρεαλιστικό   σενάριο. Ωστόσο τα αποτελέσματα είναι αποθαρρυντικά, εντός του ίδιου του σεναρίου. Ο εντόπιος «εξαιρετισμός» δεν έχει κερδίσει καλύτερη σχετική θέση.  Βέβαια έχει το πλεονέκτημα ότι η αφήγηση προέρχεται από τον κλασσικό συντηρητικό χώρο , όπου οι αξίες της υπομονής, της καρτερίας, της θυσίας για το αύριο είναι γνωστές και εύκολα διαχειρίσιμες. Όμως χωρίς ηθικές αποσκευές, χωρίς την έννοια της συμπερίληψης , χωρίς απτά αποτελέσματα παραπέμπει σε ένα παρακμιακό δεξίοστροφο παραλήρημα.Δεν είναι όμως άγνωστο στην Ελληνική περίπτωση, να διακινείται από ένα αναιμικό, λυμφατικό άπνοο αστισμό ένα αναντίστοιχα εύλογο θετικό  σενάριο (νδ την περίοδο 79-81).

Ο συγχρονισμός ελλήνων πωλητών και τούρκων αγοραστών και η ποιότητα των αντικειμένων των δύο παράλληλων διαπραγματεύσεων , προκαλεί πολλαπλούς συνειρμούς. Η δημογραφικά ασθμαίνουσα ελλάδα χάνει ερείσματα ενώ η νεαρή τουρκία διευρύνει την επιρροή της. Παρότι η μεγάλη εικόνα για τις ελληνοτουρκικές  σχέσεις δεν είναι τόσο άσχημη η τάση είναι αρνητική. Κυρίως γιατί ο τουρκικός εξωστρεφής εξαιρετισμός έχει μάλλον περισσότερη σχετική επιρροή στην ακολουθούσα κοινωνία, παρά ο αντίστοιχος ελληνικός. Ταυτόχρονα η γεωπολιτική στρατηγική αρχιτεκτονική  επικρατεί της οικονομίας αν η κρίση οξύνεται.

Η επόμενη μικροπρόθεσμη συγκυρία προβλέπεται πυκνή, με αβεβαιότητες και μικρές ελπίδες που προέρχονται κυρίως από την στοχαστική διάθεση που αναδεικνύουν δεξιές κεντρώες  και ευώνυμες μερίδες του ελληνικού ασθενούς εξαιρετισμού.

 (1) Οι ενδιάμεσες φωνές Δημαρ, Ποτάμι εκφράζουν περισσότερο την αυθεντική , αδιαμεσολάβητη δυσανεξία , διαφόρων  στρωμμάτων του λευκού κολαρου που έστω και οριακά επιβιώνουν στην κρίση, αλλά έχουν πλήρη γνώση του αδυσώπητου παγκοσμιοποιημένου γίγνεσθαι.

Greece’s S&B to merge with French giant for industrial minerals Imerys

One of the most significant international agreements in the history of Greek companies will be signed today, as Greece’s S&B, owned by Catherine Kyriakopoulos’ family will be acquired by the largest company for industrial minerals in the world, France’s Imerys. After the merger, the Greek company will control 4.5% of the French and former president of the Association of Greek Industrialists Odysseas Kyriakopoulos will become a board member of Imerys.

In an exclusive statement for the Greek newspaper "Kathimerini", he states, "The talks with the French group lasted six months. The aim of the management was to ensure the future development of S&B. The company's activities in Greece will continue with no interference in its functions. The merger includes all activities of S&B with the exception of bauxite." According to Odysseas Kyriakopoulos, the value of the agreement will exceed the sum of 550 million euro.

The French giant in the field of minerals extraction informed the French Securities and Exchange Commission on the deal late on Tuesday afternoon, as its shares are part of the large capitalisation securities that make up the stock index Cac 40. The capitalisation of Imerys on the French market is about 4 billion euro. As stated by Odysseas Kyriakopoulos for "Kathimerini", the French group has a strong liquidity base, which is evidenced by the fact that the interest rate on its corporate bonds does not exceed 3.1% percent. By comparison, the interest of S&B corporate bond exceeds 9%.

Imerys company was founded in 1880 and for many years, its name was Imetal. It was created by the Rothschild family by grouping several of their subsidiary companies in the field of metals and mining industry.

The initial activity of the group was nickel extraction and processing, and its name Société Penarroya-Le Nickel (SLN). In the 1970s, the group expanded its activities.

After 1990, Imetal focused on the industrial minerals sector and company take-overs. Later, through the purchase of companies, it expanded in the sectors of refractories, clay, ceramic units and technical ceramics.

Imetal renamed Imerys on 22 September 1999.

Today, the French group is present in more than 50 countries with more than 250 industrial sites. It manages more than 120 mines and exports 30 different types of minerals and mineral groups. In 2012, the group had sales of over 3.9 billion euro. Imerys headquarters is in Paris and it employees a total of 16,000 people.

Πηγή:GR Reporter

UPDATE 2-Turkey's Yildiz buys United Biscuits as pursues global quest

Mon, Nov 3 2014

* Yildiz says wants to expand United Biscuits

* No financial details disclosed

* Deal is part of Yildiz global strategy (Adds comment from Yildiz chairman, details on advisers)

By Asli Kandemir

ISTANBUL, Nov 3 (Reuters) - Turkey's largest food group Yildiz Holding has bought UK-based cookies and snacks maker United Biscuits, in a deal it said made it the world's third-biggest biscuit maker and would help it expand into new markets.

The acquisition of the maker of McVitie's biscuits, Jaffa Cakes and Jacob's crackers is the third and largest by the Turkish group in recent years as it strives to become a global name.

United Biscuits' private equity owners Blackstone Group and PAI Partners confirmed they had agreed the sale and said the deal was expected to close shortly.

"We want to grow United Biscuits to be a global player as part of Yildiz," said Murat Ulker, chairman of Yildiz Holding.

"This will include enhancing its position in the UK, where Yildiz currently has minimal presence, so we will continue to invest in the UK and Europe," he said, adding Yildiz would work with United Biscuits' existing management.

Yildiz bought premium chocolate maker Godiva for $850 million in 2007 and DeMet's Candy Company, the U.S. maker of Flipz chocolate pretzels and Turtles covered nut clusters, for $221 million last year.

"In the past six years, (after) adding premium chocolate maker Godiva and established U.S. candy maker DeMet's to its portfolio, Yildiz Holding has taken its largest step towards globalisation with acquiring United Biscuits," the company said in a statement.

Yildiz - a food and beverages maker which owns Ulker Biskuvi - said it had beaten breakfast cereal maker Kellogg Co and Ontario Teachers' Pension Plan, which bought Burton's Biscuit last year, in the United deal.

It gave no financial details.

A source familiar with the matter told Reuters earlier on Monday that United Biscuits' private equity owners were close to sealing a deal with Yildiz for about over 2 billion pounds ($3 billion), including debt.

Yildiz had said in September that it was interested in investing in the company.

Yildiz was advised by HSBC, United Biscuits by Centerview Partners, and Blackstone and PAI by Goldman Sachs and JP Morgan.

Πηγή:Reuters.com

Συντηρητική επιλογή

Οι εκλογές της 26ης Οκτωβρίου στην Τύνιδα κατέγραψαν μια ενδιαφέρουσα  εξέλιξη.Απέναντι στο ισλαμικό συμμαχικό ρεύμα Ενάχντα τάχθηκαν διάφοροι κοσμικοί σχηματισμοί με μεγάλο εύρος προγραμμάτων και συμφερόντων, αλλά τελικά επικράτησε το Νιντάα Τούνες , ένα σχήμα συσπείρωσης των δικτύων του εκπεσώντος Μπεν Άλι.

Το Νιντάα επεκράτησε εναντίον των άλλων κοσμικών κομμάτων δηλαδή του  ala Berlusconi Upl (πηγή) του ala Syriza Front Populaire (πηγή) και άλλων

Οι εκλογές σηματοδότησαν μια κλασσική ψήφο διαμαρυρίας , προς την  ανεπαρκή διακυβέρνηση Ενάχντα η οποία είχε συμπτώματα παράλυσης αλλά κυρίως είχε να αναμετρηθεί με τις τεράστιες προσδοκίες που είχε δημιουργήσει

Σε αντίθεση με την Αίγυπτο, όπου τα δίκτυα Μουμπάρακ επέστρεψαν μέσω ενός νέου "επαναστατικού" στρατιωτικού  κινήματος , στην Τυνησία η επιστροφή γίνεται δημοκρατικά.

Οι συνθήκες κατάρρευσης σε Λιβύη, Συρία, Ιρακ και η σχετική σταθερότητα σε Αλγερία, Μαρόκο, ώθησαν τους Τυνήσιους σε μια επιλογή "σύνεσης" όπου η εποχή  Μπεν Άλι επέστρεψε μέσω μιας φυσιογνωμίας τύπου Μαρκεζίνη.Ο ογδοντάχρονος Εσέμπσι , γνώστης όλων των κρατικών διαδικασιών και lobbies, ζήτησε μια "χρήσιμη ψήφο" και την κέρδισε.

Η νίκη του Εσέμπσι αποκάλυψε μια πόλωση "πόλης-χωριού".Οι αστικές τουριστικές βορειο- ανατολικές περιοχές ψήφισαν κοσμικά κόμματα ενώ οι νοτιο- δυτικές αγροτικές ζώνες συνέχισαν να υποστηρίζουν την Ισλαμική συμμαχία.

Η πρώτη εστία της " Αραβικής Άνοιξης" σχηματίζει μια ιστορική διαδρομή με ειρμό:την εκδίωξη του Μπεν Άλι διαδέχθηκε μια ιδεολογική σχεδόν ιδεοληπτική ισλαμική συμμαχία η οποία παρέλυσε από την διοικητική της ανεπάρκεια για να ακολουθήσει σήμερα  μια συντηρητική κυβέρνηση  που πορεύθηκε προεκλογικά  με ένα τεχνικό διαδικαστικό "μεταπολιτικό" μήνυμα: "την χρησιμότητα".Οι Τυνήσιοι κινούμενοι στα συμφραζόμενα μιας "δυτικού τύπου" αφήγησης, συστοιχήθηκαν απέναντι σε πολλαπλά διλήμματα όπου ταυτόχρονα συνυπήρχαν οι πόλοι:  κοσμικό-ισλαμικό, δεξιά-αριστερά, ιδεολογιά-διακυβέρνηση και τελικά επεκράτησε μια ήπια συντηρητική  επιλογή.Τα αντι-Μπεν Αλι κοσμικά κόμματα ενώ δεν θεώρηθηκαν ικανά να κυβερνήσουν,  ενισχύθηκαν  αρκετά για να αποτελέσουν ένα αντίβαρο μιας επαπειλούμενης  ολικής επαναφοράς.

Ο τρέχων   οριενταλισμός  είδε την   Αραβική Άνοιξη  με δόσεις εξωτισμού.Συχνά έχει υποτιμηθεί ότι η  αστική δυτικότροπη μερίδα η οποία  είχε αναδυθεί στο περιβάλλον Μπεν Αλι, ως διάδοχο του δεσμποτικού εκσυγχρονισμού του Μπουργκίμπα,  είχε σχετικά μεγαλύτερη επιρροή από ότι οι κοινωνιολογικές σταθμίσεις προδιαγράφουν. Το λεγόμενο διεθνές περιβάλλον παγκοσμιοποίησης , διαμορφώνει σε όλες τις κοινωνίες , εστίες μιας δυτικόφωνης αφήγησης, που δικδικούν το  ρόλο ελιτ, δίπλα ή εντός στις παραδοσιακές στρατιωτικές κάστες που παραδοσιακά διευθύνουν τα κράτη της Μ.Ανατολής.  Η αραβική άνοιξη στοχοποίησε τις στρατιωτικές κάστες, αλλά στην πορεία ανακάλυψε πως η ικανότητα διεύθυνσης σε συνθήκες τυπικής δημοκρατίας δεν απονέμεται ούτε προκύπτει από κάθε ιδεολογία, αλλά αναδύεται από σχηματισμούς,   που μπορούν να  λειτουργούν οργανικά στο κράτος και την κοινωνία ως πρωτοπορία συγχρονισμού με την παγκοσμιοποίηση

Η δημοκρατική επιλογή στην Τύνιδα μαζί  με την στρατιωτική επιβολή στο Κάιρο, δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο :Μετά τις στρατιωτικές ολιγοπωλειακές κάστες , ακολουθεί μια ιδεοληπτική ηγεσία με τεχνικές αδυναμίες, και τελικά αναδύονται ηγεσίες που βασίζονται σε ενδογεννείς κοσμικές δυνάμεις με ρίζες στην οικονομία που εγγυώνται  συγκρατημένη διοίκηση , αποφυγή της κατάρρευσης και προσεκτικές κινήσεις διεξόδου.Η αφανής ζεύξη με τις παραβολάδες των προηγούμενων καθεστώτων δεν αποτελεί επιβράβευση τους αλλά μια αναγκαστική προσαρμογή προς στο καλύτερο δυνατό σημείο ισορροπίας: πρόκειται για συμβιβασμό.

Αν ο οριενταλισμός μας οδηγεί να εστιάζουμε στα δράματα της  Δαμασκού ή της Βαγδάτης, ας προσέξουμε την  Τύνιδα .Είναι γεωγραφικά εγγύτερα, τόσο που στις βορειοανατολικές ακτές της τα ελληνικά FM της Κρήτης είναι ισχυρά.Οι εκλογές της απέδειξαν πως οι εξελίξεις στον Αραβικό κόσμο δεν είναι εξωτικές, ανορθολογικές μυστηριώδεις.

Σχετικές αναρτήσεις εδώ και εδώ και εδώ και εδώ

Μια χρήσιμη κρίση

Η εβδομάδα που πέρασε έληξε με μια πολύ χρήσιμη κρίση.

Μπήκαν τα θεμέλια της εθνικής συναίνεσης.Η συναίνεση πως η όποια διέξοδος , ανεξαρτήτως προσήμου θα είναι χρονοβόρα και τεχνικά περίπλοκη.Επομένως απαιτείται μια κλασσική ανάθεση προς μια κυβέρνηση αξίων τεχνοκρατών της οικονομίας.Το ιδεολογικό άρρητο αδιμφισβήτητο περίγραμμα της επερχόμενης σύγκρουσης ορίζεται από την άνευ όρων αποδοχή των δεικτών της οικονομικής αφαίρεσης ως προαπαιτούμενο της όποιας λύσης.

Η κομματική συντριπτική ήττα του Σαμαρικού τεχνάσματος για την πρόωρη σταδιακή έξοδο από το ΔΝΤ, συνοδεύεται με την φουριόζικη προσπάθεια της Συριζαικής αριστεράς  να αποσείσει οποιαδήποτε ευθύνη για την άνοδο των spreads.Ο διαγκωνισμός για την ευθύνη για τα spreads, αυτό το ίδιο το επίδικο ως θεμελιακό ερώτημα αποτελεί την κεντρική ιδέα που επικράτησε και όχι η ευθύνη. Αυτό που μένει στο δημόσιο λόγο δεν είναι η τεχνική ανεπάρκεια του Χαρδούβελη αλλά ο τρόμος των spreads.Η αυθόρμητη αντίδραση της αντιπολίτευσης στην αντίκρουση της ευθύνης ουσιαστικά υποθηκεύει  το πρόγραμμα της.

Άραγε τι θα κάνει ο Συριζα αν επί δικής του διακυβέρνησης τα spreads ανέβουν; Μα προφανώς η υπόρρητη συνθήκη είναι ότι το μνημόνιο θα λήξει, το χρέος θα διαγραφεί με αριστερή διακύβερνηση , ενώ τα spreads θα μειώνονται και το χρηματιστήριο θα ανεβαίνει.Η Συριζαική αντιπολίτευση παίζοντας safe στο διήμερο του χρηματιστηριακού crash, άσκησε τον κατάλληλο παιδαγωγικό ρόλο προς τα θύματα της κρίσης:Τα μεγάλα spreads είναι κακό , οι αγορές δεν παίζουν.

Οι φορείς της  αγχολυτικής ευρείας Συριζαικής αφήγησης  πανικοβλήθηκαν  με τα spreads περισσότερο και από τον Χαρδούβελη.

Όπως και με το δημοψήφισμα Γαπ χάθηκε μια πυκνή στιγμιαία συγκυρία για μια πραγματικά ριζική και όχι ρητορική αλλαγή.Μια αναπάντεχη fast track επίσκεψη του Τσίπρα στον Παπούλια όπου θα προσέφερε συναίνεση στην εκλογή προέδρου με αντάλλαγμα άμεσες ρυθμίσεις του πλαισίου της Θεσσαλονίκης, και εκλογές σε συμφωνημένο χρόνο πριν το 16,θα αποσυμπίεζε τις αγορές, αυτές που φοβίζουν και αυτόν,θα έδινε πραγματική ανακούφιση στα θύματα, θα έβαζε την Ελληνική οικονομία σε ένα άλλο πλαίσιο.

Ο Συριζα μοιάζει με τον Σαμαρά παρά με τον Γαπ.Ο απομονωμένος Σαμαρας του Ευρωπαικού Λαικού κόμματος το 10-12 ,θα συνυπογράψει την κυβέρνηση Παπαδήμου και ομολογήσει την ανθρώπινη πλευρά του που επιτρέπει σφάλματα.Οσονούπω αναμένεται η συγκυβέρνηση Θεοδωράκη Τσίπρα και οι ιστορικές κοινές συνεντεύξεις Τsipras Renzi όπου θα επιβεβαιωθεί και πάλι η ανθρώπινη φύση με πιο εκλεπτισμένους τρόπους βέβαια.

Οι χειρισμοί Χαρδούβελη αποδείχτηκαν τακτικά ολέθριοι αλλά συστημικά επιτυχείς.Τροφοδότησαν με ένα πυκνό σοκ μια σοκαρισμένη κοινωνία .Η ονομαστική ριζική εναλλακτική αριστερά αποδέκτηκε το σοκ και επένδυσε σε αυτό αποσείωντας οποιαδήποτε ευθύνη.Μα το σοκ δεν είναι χρηματιστηριακό συμβάν είναι ιδεολογία.Ούτε ένας αφηγητής του Συριζαικού story δεν προσπάθησε να αποδομήσει το σοκ των spreads, και να αποδεχθεί μια μερική ευθύνη, βάζοντας υποθήκη για εύλογες αντιδράσεις των αγορών στην λεγόμενη αντιμνημονιακή φαση.Ο τρόμος φυλάει τα έρημα.

Η κρίση των spreads , είναι ελπιδοφόρα και τραγική.Αποκάλυψε την αστική ρηχότητα σε ιδέες , τον πανικό της ριζοσπαστικής αριστεράς εμπρός στις αγορές και δίνει χώρο να αναδυθούν οι πιο αναστοχαστικές οπτικές.Είναι όμως και τραγική καθώς αναδεικνύει πιθανόν το σχήμα της επομένης περιόδου που μοιάζει με πολλαπλά W σε παράταξη.


Η ατυχής-ανεπαρκής  Δημάρ έχει εξαχνωθεί κάτω από το βάρος ενός θηριώδους εγχειρήματος.Μη παίζοντας safe ,πήρε ένα τίμιο ρίσκο που είχε ιστορικό παρά τακτικό βάθος.Η κομματική της εξαύλωση δεν αντιπροσωπεύει μια λάθος πολιτική σε ένα δεδομένο αρχιτεκτόνημα διλλημάτων.πχ μνημόνιο - αντιμνημόνιο, λαικισμός -ρεαλισμός Η αποτυχία της εκφράζει την καταλυτική  αδυναμία της να πείσει πως η κρίση είναι πολλαπλά παρατιθέμενα W όπου απαιτούνται ενδιάμεσες συμβιβαστικές πολιτικές.Ωστόσο η επόμενη φάση δεν μπορεί να δραπετεύσει από τραγικά διλλήματα τύπου Δημάρ.


Με το γνωστό παράδοξο τρόπο της Ιστορίας η εξαύλωση της Δημαρ, θα ενισχύσει τον δημαρισμό  ως αναπόδραστο στοιχείο της συγκυρίας.Απλώς για να διατηρηθεί η ελληνική πολιτική τελετουργία ο δημαρισμός θα μετουσιωθεί σε φοβισμένους αριστερούς ριζοσπάστες (1) που αποσείουν την ευθύνη των spreads και σε ευπρεπή σακίδια.

(1) Με μια ιστορική ανακοίνωση πανικόβλητο το τμήμα Οικονομικής Πολιτικής του Συριζα μας εξηγεί γιατί δεν έχει σχέση ο Συριζα με την άνοδο spreads.Όλη η ανακοίνωση βασίζεται στο θεώρημα πως η ριζοσπαστική αριστερά αναδιανέμει, τερματίζει τα μνημόνια και ανεβάζει τα χρηματιστήρια.Με το βλέμμα στραμμένο στα spreads,η συναίνεση είναι δεδομένη πλέον

Το Gone Girl έφαγε την Diva

Το "Xenia" του Π.Κούτρα παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Αλμαντοβαρ στα καθ'ημάς. Χειρουργική ματιά στα νεύματα, βλέμματα, χειρονομίες, ύφος της gay έκφρασης, τραγικές ζωές με αδιέξοδα, ονειρικές διαφυγές, μεγαλοπρεπή μελό και ένα σχεδόν αφόρητο Happy End.Πρόσωπο κλειδί η Patty Pravo, η ντίβα των 70's και η μουσική της. Στο μελό Happy End η Pravo μας χαρίζει την εικόνα της του 2014.Χμ.....

Η ταινία έχει μια σχέση με τα 50's .Το πρωτοποριακό στην εποχή του  Xenia προσφέρει το όνομα του, αλλά φανερώνεται ερειπωμένο , βρώμικο όμως αρκετό για να φιλοξενήσει τους φυγάδες και το χειροποίητο πάρτι τους.

Η μελό διαφυγή από την τραγωδία είναι μια έξυπνη υπεκφυγή. Αποπνέει μια αισιοδοξία που αναδύεται από την μαγεία της συγκυρίας.

Δυστυχώς το μελό Happy End , το υπαρξιακό Win Win δεν επαναλαμβάνεται εύκολα ούτε στο σινεμά.

Στο "Κορίτσι που εξαφανίστηκε" (Gone Girl) ο ατάσθαλος ήρωας Ben Affleck τελικά θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με την διαβολική επινοητικότητα του Gone Girl  θα βρεθεί  δηλαδή ως διαρκές θύμα της ίντριγκας.

Ελληνο Ισπανικό μελό Happy End  ή Χολυγουντιανός εγκλεισμός στη σατανική ίντριγκα ήταν το κινηματογραφικό δίλλημα της προηγούμενης εβδομάδας. Εισπρακτικά η ίντριγκα επεκράτησε. Η συγκυρία δεν αναδύει μαγεία αλλά κυνισμό. Η ψυχρότητα των spreads κατατρόπωσε το μελό του αντιμνημονίου ala Σαμαρά δυο εβδομάδες μετά.

Στα ανέμελα μιούζικαλ του Δαλιανίδη κατασκεύασαν μια παιδική γενιά που πίστευε πως οι άνθρωποι αντί να μιλάνε τραγουδάνε στη μέση του δρόμου. Τα παιδιά του εξήντα ευτύχησαν να δουν την ιστορία περίπου ως μιούζικαλ δηλαδή η πίστη τους δεν διαψεύτηκε. Όλα συνοδεύτηκαν με την  μουσική ως μέρος του παζλ. Τα παιδιά του εξήντα , ως ενήλικες βέβαια  παρέδωσαν μια συνθήκη όπου τα μιούζικαλ αντικαταστάθηκαν από τα μελό του Κούτρα , το σκληρό κόσμο του Οικονομίδη και τις ασφυξίες του Λάνθιμου.

Η Patty Pravo , εμφανίστηκε ξαφνικά στο Πανόραμα στην Θεσσαλονίκη. Μια μαύρη λιμουζίνα φανέρωσε την ντίβα και ολοκλήρωσε το μελό. Αλίμονο το κυνικό Gone Girl "έφαγε" την ντίβα.

Info:

Ξενία

Gone Girl

Patty Pravo

Οι καταθέσεις.....

Η πρόσφατη δήλωση Γεωργιάδη τελικά πέτυχε το στόχο της. Ανέδειξε ως μείζον το ζήτημα της χρηματοοικονομικής σταθερότητας. Καταθέσεις , spreads αποτελούν το απώτατο όριο της Συριζαικής αφήγησης. Στην ουσία ο Γεωργιάδης επέβαλε στον Συριζα να προβάρει τις αντιδράσεις του όταν ανορθολογικές αντιδράσεις πλήξουν στοιχεία και δείκτες της χρηματοοικονομικής σφαίρας. Η αντίδραση ξεπέρασε σε θεσμικότητα το Ποτάμι και την Δημάρ. Ο Γ.Σταθακης επέπληξε τον γραφικό Γεωργιάδη ότι δεν διαβάζει τις εκθέσεις οι οποίες δεν δείχνουν κανένα πολιτικό ρίσκο, ενώ κλήθηκε ο Στουρνάρας να επιβάλει την τάξη. Το πολιτικό ρίσκο στην εννοιολόγηση της Black Rock είναι το μέτρο της «δεξιάς» αμετροέπειας και της «ριζικής» σωφροσύνης.  

Μα το ουσιαστικό επίδικο της Συριζαικής αφήγησης είναι τι γίνεται αν αυτή , λόγω των ονομαζόμενων κόκκινων γραμμών της, η ίδια δημιουργήσει αστάθεια. Ριζική αλλαγή με σταθερά η μειούμενα spreads, χωρίς κίνδυνο bank run, υπάρχει μόνο ως ισοδύναμη εγχείρισης εγκεφάλου χωρίς νάρκωση.Η  θεσμική αντίδραση και  η περήφανη  γνωμάτευση ότι δεν υπάρχει "πολιτικός κίνδυνος" ενώ πλήττει τον πυρήνα της κομματικής Σαμαρικής αφήγησης, ουσιαστικά περατώνει την έννοια της ριζικής διαπραγμάτευσης. Αν ο Γεωργιάδης είναι επικίνδυνος για bank run , τότε η απαλλαγή από την διοίκηση Κωστόπουλου στην Alpha Bank θα ενισχύσει τις καταθέσεις;

Σε αντίθεση με ότι φαίνεται, ο πολιτικός κύκλος σταθερότητας που άρχισε τον Ιούνιο του 12 (πηγή) και εμπεδώθηκε με χαμηλή κλίμακα των κινητοποιήσεων διευρύνεται (πηγή) .Η σπασμωδική θεσμική  αντίδραση του Συριζα, σημαίνει πως η ηγεσία του Συριζα κατανόησε και πλέον εξορκίζει  το υπερβατικό σενάριο Ζιζεκ (πηγή) : Μια αριστερή κυβέρνηση σε μια ασταθή  οικονομία με θεσμικά ελλείμματα , είναι σχεδόν επιθυμητή από τις Γερμανικές Ελιτ, για να χρησιμοποιηθεί ως ευρωπαικό αντιπαράδειγμα. Επομένως έχει σημασία τι ακριβώς παραλαμβάνει μια αριστερή κυβέρνηση. Στον πυρήνα της η Συριζαική αφήγηση είναι απόλυτα εξαρτημένη από την μορφή της σύγκρουσης .Μορφές κατάρρευσης, ενδόρρηξης είναι απαγορευτικές. Αντιθέτως ροζ ή smoothy εναλλαγές, διασώζουν τα προσχήματα. Ο Σαμαρας έχασε την κομματική  ηγεμονία αλλά ενίσχυσε το τακτικό veto του και την ιδεολογική ηγεμονία της χρηματοοικονομικής σταθερότητας. Η ανακίνηση θέματος καταθέσεων και η Συριζαική αντίδραση, έληξε με νίκη Yorikiri  πέντε δευτερολέπτων υπέρ της ιδέας των σταθερών μεγεθών της οικονομικής αφαίρεσης.

Είναι ενδιαφέρον πως όλη η τρέχουσα ρητορεία για την σύγκρουση είναι τελικά αφόρητα εδαφική σχεδόν προμαρξιστική. Ο πλουτος θεωρείται εμπράγματος, υλικός και ως εκ τούτου αναδιανέμεται μέσω πολιτικού συσχετισμού. Ομως οι μορφές αφαίρεσης της χρηματοικονομίας, παρότι διακινούνται ως σύμβολα είναι πραγματικές και τελικά πιο πραγματικές από την λεγόμενη πραγματική οικονομία της παραγωγής των υλικών αγαθών. Τι είναι η ελληνική οικονομία χωρίς εικονικές καταθέσεις , εικονικούς τραπεζικούς ισολογισμούς,spreads κλπ.; Επομένως όσο πιο φουσκωμένη είναι η οικονομά τόσο η αναδιανομή γίνεται ευκολότερη. Τελικά  το συστημικό βέτο δεν αφορά την οριζόντια αναδιανομή της πραγματικής οικονομάς, αλλά τον όγκο της οικονομίας των παραγώγων. Υπάρχει ένα οργανικό παράδοξο. Η αριστερά πρέπει να παραλάβει μια όσο το δυνατό φουσκωμένη οικονομία, αλλά αυτό εξαρτάται από τον εκάστοτε "γραφικό" Γεωργιάδη. Η νίκη επί του «γραφικού» Γεωργιάδη ουσιαστικά λειτουργεί εκπαιδευτικά , κατευναστικά προς το εθνικό ακροατήριο. Ο Συριζα δρα ως συστημικός παίκτης και διαυγάζει προς ένα πληγωμένο πλειοψηφικό τμήμα ότι οι δείκτες της οικονομικής αφαίρεσης έχουν σημασία και θέτουν όρια. Εξ’ ου και η προειδοποίηση Βαρουφάκη : δεδομένων των χρηματοοικονομικών περιορισμών οι micro survivors της τυπικής οικονομίας καλούνται να συνεισφέρουν «αίμα, δάκρυα, ιδρώτα». (πηγή)

Μη μιλάτε για τις καταθέσεις είπε ο Δραγασάκης στην βουλή, εννοώντας μη μιλάτε για οτιδήποτε μπορεί να μειώσει τις καταθέσεις, παρέχοντας ένα μεγαλοπρεπές εύσημο στον Στουρνάρα ο οποίος μετά την αναχώρηση του παρέδωσε μια οικονομική συγκυρία με αύξηση καταθέσεων.

Η ριζική διαπραγμάτευση τελείωσε πριν αρχίσει. Το νεοελληνικό θέατρο των άρρητων συναινέσεων και των κραυγαλέων αντιρρήσεων θα συνεχιστεί. Εντός της παράστασης αυτής το ορθολογικό σενάριο είναι  η δια της πλαγίας υποστολή του αιτήματος των πρόωρων εκλογών. Προέχουν οι καταθέσεις βέβαια….   

Φωτογραφία εδώ

Αίμα , Δάκρυα, Ιδρώτας γιατί;

I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat

Η περίφημη φράση του W.Churchill έχει εισέλθει στη δημοσιότητα κολοβή. Μονίμως παραλείπεται ο μόχθος (toil).Ο λόγος είναι πως το αίμα, τα δάκρυα και ο ιδρώτας παραπέμπουν σε ζωτικές λειτουργίες, είναι υγρά και επομένως μπορούν πιο εύκολα να δονήσουν γενετήσια αταβιστικά αντανακλαστικά. Δεν είναι άγνωστο πως το απόφθεγμα έγινε όνομα συγκροτήματος (πηγή)  και τραγούδι του Ρουβά (πηγή)

Με ένα ενδιαφέροντα συγχρονισμό , δύο από τους πιο έλλογους υποστηρικτές του Συριζα, οι Γ.Βαρουφάκης και Ν.Ξυδάκης επιλέγουν το ίδιο απόφθεγμα.

Είναι απορίας άξιον πως ένα πρόγραμμα ανάτασης που αμέσως ανακουφίζει , τους άστεγους , τους πεινασμένους, τους χωρίς ρεύμα, τους χρεωμένους σε τράπεζες και ταμεία, τους μικροσυνταξιούχους, εμπνέει ένα νέο κύκλο πόνου, ενός πόνου βαθύτερου αταβιστικού ο οποίος σηματοδοτείται με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα.    

Είναι προφανές πως οι ΓΒ και ΝΞ αναδιατάσσουν  εξ’ αρχής την Συριζαική αφήγηση με τον ίδιο τρόπο.

Το κοστολογημένο πρόγραμμα του Συριζα απευθύνεται σε δύο ακροατήρια : τους άμεσα θιγμένους και υποφέροντες της κρίσης  και τους επιζήσαντες οι οποίοι θα χρηματοδοτήσουν τα θύματα. Οι πρώτοι θα ανακουφιστούν αλλά στην Ελλάδα της πολυσθένειας κάποιοι άλλοι θα πληρώσουν . Οι πρώτοι θα δώσουν τους ψήφους και οι δεύτεροι την συναίνεση. Σε αυτούς τους δεύτερους οι ΓΒ και ΝΞ απευθύνονται με ένα τυπικό μετα-οικονομικό λεξιλόγιο για να τους εκμαιεύσουν την ανοχή.
Ανακούφιση για τα  θύματα , συμφωνημένος πόνος για τους επιζήσαντες αυτό είναι το Οικονομικό Πρόγραμμα του Συριζα.

Το πρόγραμμα δεν έχει μεταφορά πόρων από τους ευνοημένους του διεθνούς συστήματος ( off –shore, εφοπλιστές, κατόχους παραγώγων) απλούστατα γιατί αυτοί δεν περιμένουν αποσβολωμένοι  τον Συριζα και τον εκάστοτε Συριζα να τους φορολογήσει. Εδώ και τώρα έχουν πάρει όλα τα νομικά μέτρα να μην πληρώσουν τίποτα. Εξ’ ου και το «αίμα» των ΓΒ και ΝΞ. Αν οι ευνοημένοι του παγκόσμιου καπιταλισμού συνεισφέρουν στην Ελλάδα χάνοντας πόρους, δεν υπάρχει κανένας πόνος για τους πολλούς στους οποίους απευθύνονται οι ΓΒ , ΝΞ. Οι ανακοινώσεις για off shore- τριγωνικές συναλλαγές αποτελούν θεμιτό μήνυμα αισιοδοξίας χωρίς πραγματικό αντίκτυπο. Εξ’ άλλου οι χώρες με υψηλή φοροδοτική ικανότητα δεν στηρίζονται στο ότι συλλαμβάνουν τον διεθνή πλούτο, βασίζονται στο  ότι η οικονομία τους παράγει μεσαία εισοδήματα μισθωτών που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Οι Σκανδιναβοί «πλούσιοι» δεν είναι πιο βλάκες από τους δικούς μας και δεν έχουν off-shore κλπ Είναι οι πιο δημιουργικοί φοροφυγάδες μέσω φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, υποτροφιών , ιδρυμάτων τέχνης κλπ. Φοροδιαφεύγουν αλύπητα όσο και οι δικοί μας. Αλλά η διαφορά είναι ότι οι επιχειρήσεις τους έχουν βιομηχανικό βάθος που απαιτεί εξειδικευμένη υψηλόμισθη εργασία που φορολογείται με 45άρια  ,50άρια . 60άρια.Αυτά τα εισοδήματα δημιουργούν την σταθερή φορολογική βάση παγκοσμίως. Αντιθέτως σε εμάς τα αντίστοιχα πραγματικά εισοδήματα φοροδιαφεύγουν, επιβαρύνουν με φόρους υπέρ τρίτων, υπεραντιπροσωπεύονται σε όλα τα κόμματα κλπ κλπ. Αυτά αποτελούσαν το λεγόμενο και εσαεί ναρκισσευόμενο οικονομικό παράδειγμα της μοριοκλασματικής οικονομίας.

Το οικονομικό πρόγραμμα του Συριζα δεν είναι προβληματικό per ce.Είναι προβληματικό ως νεοελληνικό, υπαινικτικό με νεύματα. Βασίζεται στην ονομαστική ανακατανομή ως εάν να είμαστε Γερμανία, δηλαδή ως εάν η τυπική οικονομία είναι η οικονομία. Αποδέχεται το ναρκισσευόμενο υπόδειγμα και εντός αυτού αναδιανέμει.  Για να τηρήσει την αριστερή ηθική προσταγή, θα αναδιανέμει σε μια οικονομία και κοινωνία που αναδιανέμει άτυπα ήδη. Βασίζεται στην ζήτηση η οποία θα γίνει εισαγωγές. κλπ κλπ

Οι έλλογοι ΓΒ και ΝΞ γνωρίζουν την Ελληνική σύμβαση.

Γνωρίζουν πως το όριο θυμάτων - επιζησάντων είναι δυσδιάκριτο, πολλαπλό , ασύμμετρο. Οι κοινωνικοί franchisees και  είναι πολλοί δυσδιάκριτοί  με πολλαπλά και ετεροβαρή franchise. Ένα τέτοιο μαζικό πρόγραμμα αναδιανομών ( συσσίτια, δωρεάν ρεύμα ,δωρεάν σπίτια κλπ ) δεν ξέρεις ποιον θα ωφελήσει τελικά. Επίσης οι ΓΒ και ΝΞ γνωρίζουν πως και άλλοι γνωρίζουν. Επομένως «αίματα, ιδρώτες, δάκρυα» είναι το νεύμα σε μια κοινωνία που επικοινωνεί υπαινικτικά. Είναι το σήμα πως η αναδιανομή θα γίνει από  τους συνήθεις πάροχους της τυπικής οικονομίας οι οποίοι μέσω της ρευστότητας μετακομίζουν στα κατώτερα διαζώματα για να απολαύσουν τα οφέλη της αναδιανομής.

Σε αυτούς λοιπόν δεν λέμε ψέματα .


Σε αυτούς ο Συριζα χρειάζεται ερμηνευτικές εγκυκλίους .Οι ΓΒ και ΝΞ υπερασπίζονται το κύρος της υπογραφής τους, αλλά αφήνουν έτσι το Συριζαικό κοστολόγιο αιωρούμενο τελείως.


Ν.Ξυδάκη : Μείζων δε τούτων η πίστις (πηγή)

H ομιλία και η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ήταν μακροσκελείς και αναλυτικές. Οι προτάσεις του για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, για ανάσχεση της ύφεσης και της ανεργίας, ήταν αρκούντως λεπτομερείς και κοστολογημένες, ενταγμένες σε ένα ενιαίο σχέδιο ανασυγκρότησης. Το σχέδιο Τσίπρα μπορεί να δεχθεί οποιαδήποτε κριτική, καλόπιστα ή κακόπιστα, να ελεγχθεί η ακρίβεια και η αποτελεσματικότητά του, να βρεθεί λίγο ή υπερβολικό, να χαρακτηριστεί παροχολάγνο ή μετριοπαθές, μετακεϋνσιανό ή σοσιαλδημοκρατκό, οτιδήποτε μπορεί να του προσαφθεί. Είναι όμως ένα σχέδιο, αυτοφυές, αυτόχθον, συνταγμένο από Ελληνες και προσανατολισμένο στην ελληνική κοινωνία τού σημερα, στις ανάγκες της και στις δυνατότητες της, στις αντοχές της και στις προσδοκίες της. Είναι το μοναδικό ελληνικό σχέδιο στα τεσσεράμιση χρόνια της δοκιμασίας. Είναι μια αρχή.

Το σημαντικότερο όμως στοιχείο της ομιλίας Τσίπρα είναι η πρόσκληση ευθύνης που απηύθυνε στον ελληνικό λαό, διττά: ευθύνη που είναι έτοιμος να αναλάβει ο ίδιος και η παράταξή του, ευθύνη που οφείλει να αναλάβει ο ελληνικός λαός απέναντι στον εαυτό του, στα παιδιά του, στην πατρίδα του. Εντόπισε ορθώς το έλλειμμα πίστης των Ελλήνων στις δυνάμεις τους, μέσα από το σοκ της κρίσης, την έλλειψη πίστης στη συλλογική δράση, την καχυποψία προς το δημοκρατικό κράτος, την δυσφορία προς την πολιτική, την λιποψυχία. Περιέγραψε έναν δύσβατο δρόμο. Διέγνωσε την πληγή του διχασμού πάνω στο κοινωνικό σώμα και τις τρέχουσες αδυναμίες της δημοκρατίας. Και μίλησε προς όλους τους Ελληνες, ενωτικά και συμπεριληπτικά. Μίλησε για τη χαμένη πίστη.

Κατά την υποκειμενική μου εκτίμηση, αυτά τα μηνύματα, πλήρη ενσυναίσθησης και πραγματισμού, είναι τα στοιχεία που ξεχώρισαν. Είναι μηνύματα που, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να μεταβάλουν την αμυντική και μοιρολατρική στάση σε στάση ενεργητική και δημιουργική. Διότι επιστρέφει στη λησμονημένη ή μισοσκεπασμένη ουσία της πολιτικής στις δημοκρατίες: οι άνθρωποι είναι τα δρώντα υποκείμενα, η βούλησή τους είναι η κινώσα δύναμη, οι ικανότητές τους είναι το πολύτιμο κεφάλαιο. Ασφαλώς ο τεχνοκρατικός πραγματισμός είναι χρήσιμος και απαραίτητος, αλλά χωρίς τη βούληση, το κοινό σχέδιο και τον κοινό σκοπό, χωρίς την πίστη στον συλλογικό εαυτό, καμία παραγωγική μηχανή, καμία οικονομία δεν μπορεί να επανεκκινήσει.

Τα τεχνοκρατικά σχέδια θα χρειαστεί να αλλάξουν, να προσαρμοστούν δυναμικά, θα τεθούν νέες ιεραρχήσεις. Αλλά ο ελληνικός λαός τούτη τη στιγμή έχει μεγαλύτερη ανάγκη την καθαρή πολιτική σκέψη, την ενεργό βούληση, τη στοχοθεσία, το όραμα, πάντα μαζί με την ξεκάθαρη επίγνωση των δυσχερειών και των προκλήσεων. Από αυτή την άποψη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδειξε την πιο ουσιαστική ωρίμανση έως τώρα, και μάλιστα γρήγορη ως προς τον χρόνο που του δόθηκε.

Ο Τσίπρας το Σάββατο κατάφερε να διασκεδάσει θεμιτούς φόβους, να καταθησυχάσει τους δικαιολογημένα επιφυλακτικούς, να συμπεριλάβει. Μετά τα πολλά ταξίδια του στην Ευρώπη, μετά τις πολυσυζητημένες επισκέψεις του στο Αγιο Ορος και το Κόμο, έδειξε αυτοπεποίθηση και πραγματισμό. Βέβαια, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν: καθώς θα πλησιάζει προς την εξουσία, τα εμπόδια θα πληθαίνουν, η ίδια η εξουσία είναι Κίρκη και σαγήνη. Ο λόγος του θα χρειαστεί να είναι όλο και περισότερο ειλικρινής, διεισδυτικός, σκληρός, αλλά και εμψυχωτικός. Το Σάββατο δεν το είπε, αλλά σύντομα τον φαντάζομαι να λέει: Θα ξεκινήσουμε με μια δίκαιη φτώχεια, με πλήρη αξιοπρέπεια, κι ο δρόμος θα 
είναι ποτισμένος με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα.

Πραγματισμός, ευθύνη, πίστις, τα τρία ταύτα· μείζων δε τούτων η πίστις.

Γιάννη Βαρουφάκη: Μια άλλη ΔΕΘ (πηγή)

Ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που προετοιμάζεται να κυβερνήσει εν μέσω της δραματικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορεί παρά να νιώσει την ανάγκη να παρουσιάσει, και να δεσμευτεί, σε κάποια ελάχιστη δέσμη μέτρων ανακούφισης ανθρώπων και επιχειρήσεων που θα εφαρμόσει από τον πρώτο μήνα μιας μελλοντικής κυβέρνησης της οποίας θα αποτελεί τον κορμό.

Το κατανοώ αυτό. Όμως πόσο θα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό στην προεκλογική περίοδο που, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει ήδη! Πόσο θα ήθελα μια τοποθέτηση που να λέει πάνω-κάτω τα εξής:

• Αν πιστεύετε ότι τα Μνημόνια που ψηφίστηκαν ήταν η μόνη εναλλακτική εντός της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να μας ψηφίσετε. •Αν κρίνετε ότι το 2ο Μνημόνιο τελειώνει επί της ουσίας, κι όχι για το θεαθήναι, με τον ελληνικό λαό να αποκτά ξανά τη δυνατότητα να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, π.χ. μέσω της εκκολαπτόμενης επιμήκυνσης, παρακαλούμε ψηφίστε τη Συγκυβέρνηση – όχι εμάς.

• Αν θεωρείτε ότι το τραπεζικό μας σύστημα βρίσκεται σε καλή πορεία, μετά την ανακεφαλαιοποίηση, και πως θα αρχίσει, όπως έχει διαμορφωθεί και όπως είναι δομημένο σήμερα, να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της χώρας χωρίς να αποτελεί πλέον καρκίνωμα στη κοινωνική οικονομία μας, τότε μακρυά από τα ψηφοδέλτιά μας.

• Αν νομίζετε ότι η Ευρώπη έκανε το καθήκον της απέναντι στον εαυτό της και βρίσκεται στη σωστή (έστω και εκνευριστικά) αργή πορεία προς την έξοδο από την Κρίση, δεν είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να εμπιστευτείτε.

• Αν περιμένετε από εμάς να σας πούμε ότι είμαστε σε θέση να επανεκκινήσουμε την οικονομία, και να ανατρέψουμε τις κατάφορες αδικίες που ζείτε καθημερινά, προτού επιτευχθεί μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη, θα σας απογοητεύσουμε.

Γιατί να μας ψηφίσετε; Επειδή σας υποσχόμαστε μόνο δύο πράγματα:

• Αίμα και Δάκρυα, όπως υποσχέθηκε στους συμπολίτες του ο Τσώρτσιλ το 1939 τότε που τους ζητούσε την βοήθεια και υποστήριξή τους μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας εν μέσω πολέμου.
• Αίμα και Δάκρυα που, όμως, θα δώσουν σε όλους μας, κι όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, το δικαίωμα να ελπίζουμε για ένα τέλος στον σιωπηλό αλλά αμείλικτο πόλεμο για την Αξιοπρέπεια και για την Αλήθεια.

•Αίμα και δάκρυα που θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να χύσουμε ώστε να μπει η χώρα σε βιώσιμη πορεία, η οποία σήμερα είναι αδύνατη όσο, είτε (Α) πιστεύουμε πως η συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις» της τρόικας είναι η λύση (με κάποιες κουτοπονηριές που θα μας επιτρέψουν μια πιο χαλαρή συμμόρφωση από αυτή που απαιτούν οι δανειστές), είτε (Β) νομίζουμε ότι η λύση μπορεί να δοθεί αναδιανέμοντας τους λιγοστούς πόρους ενός κράτους που μόνο εικονικά πλεονάσματα έχει, τα οποία μάλιστα είναι προϊόν μη βιώσιμης αφαίμαξης μιας φθίνουσας οικονομίας (και των συνήθων κορόιδων).

Πράγματι, αν θέλετε να μας ψηφίσετε να το κάνετε επειδή τα Δάκρυα και το Αίμα που σας υποσχόμαστε τα θεωρείτε ως ένα μικρό αντίτιμο για να ακούτε από κυβερνητικά χείλη την Αλήθεια. Για να έχετε αντιπρόσωπους στην Ευρώπη που δεν θα παρακαλάνε αλλά ούτε και θα ενστερνιστούν την τακτική του τσαμπουκά και της μπλόφας αλλά που, αντίθετα, θα υιοθετήσουν μια στρατηγική που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να υιοθετήσει έως τώρα: τη στρατηγική κίνηση του να λέμε την Αλήθεια στους εταίρους, στους λαούς των εταίρων και στους πολίτες της χώρας μας. Την Αλήθεια για την κατάσταση των τραπεζών (αντί την προσποίηση ότι είναι «ισχυρές»). Την Αλήθεια για τα ανύπαρκτα πλεονάσματα του κράτους μας. Την Αλήθεια για τις επενδύσεις και τις ανύπαρκτες προοπτικές τους όσο συνεχίζεται ο θανάσιμος εναγκαλισμός πτωχευμένου κράτους, πτωχευμένων τραπεζών, πτωχευμένων επιχειρήσεων, πτωχευμένων θεσμών.

Τέλος, πρέπει να ξέρετε ότι τη νίκη στις εκλογές τη φοβόμαστε περισσότερο από την ήττα. Την τρέμουμε, για την ακρίβεια. Αν όμως εσείς αποφασίσετε να μας ψηφίσετε για να κάνουμε πράξη το Αίμα και τα Δάκρυα που σας υποσχόμαστε, με αντάλλαγμα την Αλήθεια και την Αξιοπρέπεια - αν εσείς ξεπεράσετε τον φόβο αυτής της δέσμευσής μας- τότε θα ξεπεράσουμε κι εμείς τον τρόμο που μας προκαλεί η ιδέα να κυβερνήσουμε αυτή τη χώρα στη σημερινή τρισάθλια συγκυρία.