Κρυμμένα 20 εκατομμύρια (Taiping Tianguo)

 

 

 

 

 

Ζούμε εδώ και μερικά χρόνια την  απειλή ενός απόλυτου θρησκευτικού πολέμου στην Μ. Ανατολή. Ο πόλεμος αυτός αναδύεται ως σποραδική τρομοκρατία σε ΗΠΑ και Ευρώπη. Ο Ευρωκεντρισμός των αναλύσεων έχει απομονώσει το φαινόμενο στη Δύση και διαστέλλει  τα πάντα μέσω της έννοιας κλειδί του Ισλαμικού Φονταμενταλισμού.

Κι’ όμως ΄, μόλις πριν 160 χρόνια ,ο πιο θανατηφόρος πόλεμος με επίδικο ένα θρησκευτικό πρόταγμα το οποίο συμπύκνωσε ένα πολιτικό αίτημα για πολιτική χειραφέτηση έγινε στην Κίνα : ένας τρομερός πόλεμος με καταγεγραμένα σχεδόν 20 εκατομμύρια θύματα διεξήχθη επί δέκα χρόνια στο όνομα του Χριστού.

Στα μέσα του 19 αιώνα η Κίνα διοικείται από την δυναστεία Qing η οποία έχει χάσει την μεταρρυθμιστική της πνοή και μαστίζεται από διαφθορά και ανικανότητα. Ο χαμένος πόλεμου του «Οπίου» επιτρέπει στους δυτικούς να ελέγχουν ολόκληρους τομείς της οικονομίας, η ύπαιθρος υποσιτίζεται και οι πληθυσμοί στενάζουν.

Σε αυτό το περιβάλλον ο Hong Xiuquan ,γεννιέται το 1814 στην περιοχή της Νοτιοδυτικής Κίνας Goaungzhou.Στην περιοχή επικρατεί η περιφερειακή παράδοση και γλώσσα Hakka που είναι ακόμα και σήμερα μειονοτική με ισχυρούς όμως εκπρόσωπους (Οι Hakka υπερεκπροσωπούνται  στο ΚΚΚ ακόμα και σήμερα). Στην περιοχή δραστηριοποιούνται Αμερικανικές και Προτεσταντικές αποστολές με τις οποίες ο νεαρός Hong έρχεται σε επαφή. Η μειονοτική παράδοση ευρίσκεται σε μόνιμη διαμάχη με την κεντρική εξουσία της κεντρικής διοίκησης και την δυναστεία. Ο Hong προσπαθεί να εισέλθει στην κεντρική διοίκηση μέσω εξετάσεων και αποτυγχάνει παρότι είναι κατά κοινή ομολογία τετραπέρατος.H αποτυχία φαίνεται να είναι τραυματική και οδηγεί το Hong σε μια σοβαρή ψυχική καταβολή.

Σε ιστορικά αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Hong καταφεύγει σε ένα καινοφανές παραλήρημα το οποίο συνδυάζει αιτήματα αυτονομίας της περιοχής ,καταγγελίας της κεντρικής διοίκησης αλλά και το εξωφρενικό ισχυρισμό : O Hong είναι ο Υιός του Θεού νεότερος Κινέζος αδελφός του Χριστού!

Σε περίπλοκες συνθήκες οι εκκεντρικοί ισχυρισμοί ενίοτε υπερισχύουν.

Ο Hong συγκροτεί ένα στρατό 20.000 χριστιανών φονταμενταλιστών και εξορμά να καταλάβει τις γειτονικές πόλεις .Σε  διάστημα επτά ετών δημιουργεί ένα αυτόνομο Χριστιανικό κράτος με όνομα «Το Βασίλειο του Ουρανού» (Taiping Tianguo). Ακολουθούν δεκατρία χρόνια πολεμικής υπόστασης του Taiping Tianguo. Το κινέζικο χριστιανικό κράτος είναι σε διαρκή πόλεμο με την δυναστεία με ένα εξωφρενικό απολογισμό : είκοσι εκατομμύρια νεκροί. Ταυτόχρονα το εκκεντρικό κράτος περιορίζει στο ελάχιστο τις εισαγωγές και τις επιρροές των Δυτικών. Ο Hong εκπροσωπεί μια πρώιμη αγροτική αντίδραση στην τότε «παγκοσμιοποίηση» που συμπύκνωνε η ισορροπία μεταξύ των διαφθαρμένων Ηγεμόνων Qing και των Δυτικών Εμπορικών Εταιρειών. Εκτός από τη διατάραξη του τότε παγκόσμιου εμπορίου η κεντρική διοίκηση εύλογα φοβήθηκε πως το εκκεντρικό χριστιανικό κράτος θα ήταν υπόδειγμα για τους πιο ομοιογενείς και πολυπληθείς Μουσουλμάνους. Με την συνέργεια δυτικής βοήθειας το Taiping Tianguo διαλύεται το 1864.

Η περίπτωση του Taiping Tianguo έχει ένα διπλό ενδιαφέρον : ένας πόλεμος που είχε περισσότερους θανάτους από τον πρώτο παγκόσμιο , παραμένει χωρίς ιστορική διερεύνηση. Η μοναδικότητα της περίπτωσης διαταράσσει τόσο μια Δυτικοκεντρική όσο και μια Σινοκεντρική προσέγγιση. Μόλις τα τελευταία δέκα χρόνια η ιστορική έρευνα προσεγγίζει τον πιο αιματηρό θρησκευτικό πόλεμο των δυο τελευταίων αιώνων.   

 

Τα στοιχεία αντλήθηκαν από το «Restless Empire» by Odd Arne Westad (2013)

Διαμάχες σε περιβάλλον εγκράτειας

 

 

 

 

 

Μετά την ομόθυμη ψήφιση του νομοσχεδίου ποταμός είναι φανερή η διπλή αμηχανία τόσο στο κοινωνικό υπόστρωμα του «Ναι» όσο και στο χώρο του «Όχι».

Οι κυβερνώντες Coco Chanel μέσω του συμπονετικού εγχειρήματος των «πονεμένων υπογραφών» απέσπασαν την ομόθυμη κάλυψη των main stream μηχανισμών (Holland ,Daiselbloom)  και εγκαταστάθηκαν στο χώρο των Ευρωπαίων νοικοκυραίων σε ορατή απόσταση από τους ρητορικούς ριζοσπαστισμούς. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί πια να επικαλεστεί την μομφή της «παλαβής αριστεράς» και δεν μπορεί να σχηματίσει κανένα θετικό κίνημα ανατροπής.

Οι ένθεν κακείθεν αντεγκλήσεις αφορούν τεχνικές διαφορές , αξιολογήσεις για μεταπολιτικές αξίες ( ικανότητα, πληροφόρηση, τιμιότητα) ενώ τα πάντα κινούνται στο διπλό έδαφος  του τεχνικού και στρατηγικού νικητή όπως αυτό είχε ήδη διαφανεί νωρίς από το φθινόπωρο του 2012 (πηγή). Τελικά δεν  «μείναμε Ευρώπη» μόνο ,«μείναμε μνημονιακή Ευρώπη» και αυτό το εξασφάλισαν εμπνευστές  «Όχι στον Γιούνκερ».

Σε συνθήκες οικονομικού γογγυσμού τόσο οι ηθικολογικές ( είπατε ψέματα -ΝΔ) όσο και οι πολιτικές (ηττηθήκατε Λαε ή συμβιβαστήκαμε έντιμα –Συριζα )  αξιολογήσεις έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η δυναμική εξέλιξη της φάσης είναι τόσο πυκνή ώστε είναι δύσκολο να αποτυπώσουμε πως οι διάφορες τυπικές αξιολογήσεις μπορούν να σηματοδοτήσουν την συγκυρία. Ένα σύνολο άλλων συμβολικών και ψυχικών παραμέτρων θα υπερπροσδιορίσουν την τελική έκβαση.

Ας δεχθούμε στις προκείμενες της Συριζαικής αφήγησης

Ακόμη και εντός μνημονιακού περιβάλλοντος λόγω της χρόνιας στρέβλωσης όλων των υποδομών (διακυβέρνηση, παιδεία οικονομία) μια ηθική δύναμη με ταξική προκατάληψη έχει ρόλο να διαδραματίσει. Το μνημονιακό περιβάλλον παρέχει βαθμούς ελευθερίας ενώ δυναμικά αλλάζει το πολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη. Όμως και αυτή η συνθήκη δομείται νοηματικά με τις  έννοιες της σταθερότητας και της υπομονής. Αυτές  αφορούν τις αντιδράσεις κινηματικού «αριστερού- εργατικού » όσο και «δεξιού- φορολογικού»  χαρακτήρα όσο. πχ  έχει αποκλειστεί ,σιωπηλά, ένα δυνητικό κίνημα της Αδεδυ τύπου 2010-12 για να διεκδικήσει αυξήσεις αλλά και μια πιθανή λευκή απεργία «δεν πληρώνω φόρους».Αν ακόμα δεχθούμε πως η κυβέρνηση ορθά αντιμετωπίζει προφανή φαινόμενα διαπλοκής (εκδημοκρατισμός ΕΣΠΑ, άδειες καναλιών. Κλπ) , μπορεί να τα αναδείξει αποτελεσματικά μόνο σε καθεστώς «κοινωνικής ησυχίας».

Η μετατόπιση  της κυβερνώσας αριστεράς δεν τεκμηριώνεται από όσα εκφωνεί αλλά από όσα αποσιωπά.

Η εγκαθίδρυση αυτού του διαλόγου νευμάτων δομεί την περιρρέουσα ασάφεια και μπλοκάρει την Νεοδημοκρατική μερίδα. Μια συντηρητική παράταξη αναγκάζεται να φωνασκεί παρά να υπονοεί όπως ξέρει ως παραδοσιακή κυβερνητική παράταξη. Οι «νοικοκυραίοι» φωνασκούν απέναντι σε «αριστερούς» που συμπεριφέρονται με φλέγμα

Επομένως δεν έχουμε φαινόμενο ρητής μετατόπισης στον γραμμικό άξονα «νεοφιλελευθερισμός- αριστερά» , ούτε ωρίμανση πρώιμων ζαρζαβατικών αλλά ολοκληρωτική εγκαθίδρυση μιας συνθήκης υπομονής , επίγνωσης των λεγόμενων συσχετισμών και αναβολής οποιοδήποτε ριζοσπαστικοφανών αποφάσεων.

Οι αφηγήσεις που περιγράφουν τη συγκυρία μέσω ενός μηχανικού ισοζυγίου «παλαιού» «νέου»  ίσως παραγνωρίζουν πως ιστορικά έχουμε μεταβολές μέσω συνέχειας με την επικράτηση του «νέου» ως απλή επαναδιατύπωση του «παλαιού»

Τον έβδομο αιώνα η Εβραική κοινότητα δοκιμάζεται από μια σοβαρή θεολογική διαμάχη, που χοντρικά αντιστοιχεί με την ανάδυση του, πολλούς αιώνες αργότερα εμφανιζόμενου Προτεσταντισμού. Απέναντι στην καθεστηκυία τάξη των Ραββίνων του Ταλμούδ και τις τετριμμένες αναγνώσεις , εμφανίζεται ένα κίνημα επιστροφής στις πηγές της Τορά χωρίς τις περίπλοκες διαμεσολαβημένες ερμηνείες. Το κίνημα είναι κυρίως αγροτικό και αρθρώνεται ως κοινωνική ένσταση προ στις αστικές κοινότητες που έχουν ένα μεγαλύτερο βαθμό ενσωμάτωσης με την κοινωνική πραγματικότητα. Το κίνημα ξεσπά στην περιοχή της Βαβυλώνας. Για τον Εβραϊκό κόσμο της έχουμε ένα σοβαρό θεολογικό και κοινωνικό σχίσμα που δυνητικά «επαναστατικοποιούσε» την κατάσταση. Απλά και μόνο η μειονοτική θέση των Εβραίων δεν επέτρεψε στο σχίσμα να πάρει ορατού διαστάσεις εμφυλίου. Η εξέλιξη της διαμάχης είχε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Οι Ταλμουδιστές αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές και θεολογικές ανησυχίες των «αιρετικών» και τους προσεγγίζουν αναγνωρίζοντας τα θεμελιώδη των προβλημάτων τους. Επιδίδονται  σε μια πολιτιστική και μεταφραστική επίθεση , εμπλουτίζουν την Ταλμουδική θεματολογία και σε διάστημα ενός αιώνα το κίνημα είχε αφομοιωθεί εκ των έσω. Ιστορικά απομεινάρια της αντιπαράθεσης βρίσκουμε σήμερα στους λιγοστούς λεγόμενους Καραίτες ( 10.000) που παραμένουν ως ζωντανή ανάμνηση των τότε «αιρετικών». Η συνθήκη της αναγκαστικής μειονοτικής εγκράτειας δημιούργησε το περιβάλλον ώστε η μείζων διαμάχη να λήξει εξαφανίζοντας τους αντιρρησίες.

Η περιρρέουσα εγκράτεια, όπως στους Εβραίους του έβδομου αιώνα,  επιβάλει τη λύση των επίδικων μέσω μιας διαχείρισης χαμηλής έντασης. Οι Ραββίνοι έχουν κερδίσει απλώς διαφωτίζοντας τους εύλογους αντιρρησίες. Οι δικοί μας αντιρρησίες ευρίσκονται στο μέσο της διαφώτισης τους. Το κακό είναι ότι η διαφώτιση είναι “on job training”

 

Info: Max Dimont. Jews God and History