Διαμάχες σε περιβάλλον εγκράτειας

 

 

 

 

 

Μετά την ομόθυμη ψήφιση του νομοσχεδίου ποταμός είναι φανερή η διπλή αμηχανία τόσο στο κοινωνικό υπόστρωμα του «Ναι» όσο και στο χώρο του «Όχι».

Οι κυβερνώντες Coco Chanel μέσω του συμπονετικού εγχειρήματος των «πονεμένων υπογραφών» απέσπασαν την ομόθυμη κάλυψη των main stream μηχανισμών (Holland ,Daiselbloom)  και εγκαταστάθηκαν στο χώρο των Ευρωπαίων νοικοκυραίων σε ορατή απόσταση από τους ρητορικούς ριζοσπαστισμούς. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί πια να επικαλεστεί την μομφή της «παλαβής αριστεράς» και δεν μπορεί να σχηματίσει κανένα θετικό κίνημα ανατροπής.

Οι ένθεν κακείθεν αντεγκλήσεις αφορούν τεχνικές διαφορές , αξιολογήσεις για μεταπολιτικές αξίες ( ικανότητα, πληροφόρηση, τιμιότητα) ενώ τα πάντα κινούνται στο διπλό έδαφος  του τεχνικού και στρατηγικού νικητή όπως αυτό είχε ήδη διαφανεί νωρίς από το φθινόπωρο του 2012 (πηγή). Τελικά δεν  «μείναμε Ευρώπη» μόνο ,«μείναμε μνημονιακή Ευρώπη» και αυτό το εξασφάλισαν εμπνευστές  «Όχι στον Γιούνκερ».

Σε συνθήκες οικονομικού γογγυσμού τόσο οι ηθικολογικές ( είπατε ψέματα -ΝΔ) όσο και οι πολιτικές (ηττηθήκατε Λαε ή συμβιβαστήκαμε έντιμα –Συριζα )  αξιολογήσεις έχουν δευτερεύουσα σημασία. Η δυναμική εξέλιξη της φάσης είναι τόσο πυκνή ώστε είναι δύσκολο να αποτυπώσουμε πως οι διάφορες τυπικές αξιολογήσεις μπορούν να σηματοδοτήσουν την συγκυρία. Ένα σύνολο άλλων συμβολικών και ψυχικών παραμέτρων θα υπερπροσδιορίσουν την τελική έκβαση.

Ας δεχθούμε στις προκείμενες της Συριζαικής αφήγησης

Ακόμη και εντός μνημονιακού περιβάλλοντος λόγω της χρόνιας στρέβλωσης όλων των υποδομών (διακυβέρνηση, παιδεία οικονομία) μια ηθική δύναμη με ταξική προκατάληψη έχει ρόλο να διαδραματίσει. Το μνημονιακό περιβάλλον παρέχει βαθμούς ελευθερίας ενώ δυναμικά αλλάζει το πολιτικό περιβάλλον στην Ευρώπη. Όμως και αυτή η συνθήκη δομείται νοηματικά με τις  έννοιες της σταθερότητας και της υπομονής. Αυτές  αφορούν τις αντιδράσεις κινηματικού «αριστερού- εργατικού » όσο και «δεξιού- φορολογικού»  χαρακτήρα όσο. πχ  έχει αποκλειστεί ,σιωπηλά, ένα δυνητικό κίνημα της Αδεδυ τύπου 2010-12 για να διεκδικήσει αυξήσεις αλλά και μια πιθανή λευκή απεργία «δεν πληρώνω φόρους».Αν ακόμα δεχθούμε πως η κυβέρνηση ορθά αντιμετωπίζει προφανή φαινόμενα διαπλοκής (εκδημοκρατισμός ΕΣΠΑ, άδειες καναλιών. Κλπ) , μπορεί να τα αναδείξει αποτελεσματικά μόνο σε καθεστώς «κοινωνικής ησυχίας».

Η μετατόπιση  της κυβερνώσας αριστεράς δεν τεκμηριώνεται από όσα εκφωνεί αλλά από όσα αποσιωπά.

Η εγκαθίδρυση αυτού του διαλόγου νευμάτων δομεί την περιρρέουσα ασάφεια και μπλοκάρει την Νεοδημοκρατική μερίδα. Μια συντηρητική παράταξη αναγκάζεται να φωνασκεί παρά να υπονοεί όπως ξέρει ως παραδοσιακή κυβερνητική παράταξη. Οι «νοικοκυραίοι» φωνασκούν απέναντι σε «αριστερούς» που συμπεριφέρονται με φλέγμα

Επομένως δεν έχουμε φαινόμενο ρητής μετατόπισης στον γραμμικό άξονα «νεοφιλελευθερισμός- αριστερά» , ούτε ωρίμανση πρώιμων ζαρζαβατικών αλλά ολοκληρωτική εγκαθίδρυση μιας συνθήκης υπομονής , επίγνωσης των λεγόμενων συσχετισμών και αναβολής οποιοδήποτε ριζοσπαστικοφανών αποφάσεων.

Οι αφηγήσεις που περιγράφουν τη συγκυρία μέσω ενός μηχανικού ισοζυγίου «παλαιού» «νέου»  ίσως παραγνωρίζουν πως ιστορικά έχουμε μεταβολές μέσω συνέχειας με την επικράτηση του «νέου» ως απλή επαναδιατύπωση του «παλαιού»

Τον έβδομο αιώνα η Εβραική κοινότητα δοκιμάζεται από μια σοβαρή θεολογική διαμάχη, που χοντρικά αντιστοιχεί με την ανάδυση του, πολλούς αιώνες αργότερα εμφανιζόμενου Προτεσταντισμού. Απέναντι στην καθεστηκυία τάξη των Ραββίνων του Ταλμούδ και τις τετριμμένες αναγνώσεις , εμφανίζεται ένα κίνημα επιστροφής στις πηγές της Τορά χωρίς τις περίπλοκες διαμεσολαβημένες ερμηνείες. Το κίνημα είναι κυρίως αγροτικό και αρθρώνεται ως κοινωνική ένσταση προ στις αστικές κοινότητες που έχουν ένα μεγαλύτερο βαθμό ενσωμάτωσης με την κοινωνική πραγματικότητα. Το κίνημα ξεσπά στην περιοχή της Βαβυλώνας. Για τον Εβραϊκό κόσμο της έχουμε ένα σοβαρό θεολογικό και κοινωνικό σχίσμα που δυνητικά «επαναστατικοποιούσε» την κατάσταση. Απλά και μόνο η μειονοτική θέση των Εβραίων δεν επέτρεψε στο σχίσμα να πάρει ορατού διαστάσεις εμφυλίου. Η εξέλιξη της διαμάχης είχε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Οι Ταλμουδιστές αντιλαμβάνονται τις κοινωνικές και θεολογικές ανησυχίες των «αιρετικών» και τους προσεγγίζουν αναγνωρίζοντας τα θεμελιώδη των προβλημάτων τους. Επιδίδονται  σε μια πολιτιστική και μεταφραστική επίθεση , εμπλουτίζουν την Ταλμουδική θεματολογία και σε διάστημα ενός αιώνα το κίνημα είχε αφομοιωθεί εκ των έσω. Ιστορικά απομεινάρια της αντιπαράθεσης βρίσκουμε σήμερα στους λιγοστούς λεγόμενους Καραίτες ( 10.000) που παραμένουν ως ζωντανή ανάμνηση των τότε «αιρετικών». Η συνθήκη της αναγκαστικής μειονοτικής εγκράτειας δημιούργησε το περιβάλλον ώστε η μείζων διαμάχη να λήξει εξαφανίζοντας τους αντιρρησίες.

Η περιρρέουσα εγκράτεια, όπως στους Εβραίους του έβδομου αιώνα,  επιβάλει τη λύση των επίδικων μέσω μιας διαχείρισης χαμηλής έντασης. Οι Ραββίνοι έχουν κερδίσει απλώς διαφωτίζοντας τους εύλογους αντιρρησίες. Οι δικοί μας αντιρρησίες ευρίσκονται στο μέσο της διαφώτισης τους. Το κακό είναι ότι η διαφώτιση είναι “on job training”

 

Info: Max Dimont. Jews God and History