Διαδρομές

Στην ευρεία ποδοσφαιρική φιλολογία κυκλοφορεί ένα αμφίβολο και αλλά ελκυστικό ιδεολόγημα: οι ποδοσφαιρικές ομάδες αντιπροσωπεύουν , εμπνέονται και στιγματίζονται από κοινωνικούς διαχωρισμούς, περίπου ως εκπρόσωποι κοινωνικής δεξιάς και κοινωνικής αριστεράς. Τα ημέτερα παραδείγματα είναι πολλά και εν πολλοίς εξαντλημένα. Προσωπικά  βρίσκω την σχετική συζήτηση υπερβολική  και τέλος πάντων το κύριο στοιχείο των ομάδων είναι η τοπικότητα η οποία είναι εξ’ ορισμού διαταξική. Ας υποθέσουμε όμως προς στιγμήν ότι η γνωμάτευση για την ταξική αντιστοίχιση ισχύει.

Στην περίπτωση του λεκανοπεδίου της  Αθήνας ας αποδεχθούμε την πόλωση πλουσίων φτωχών ότι διαθλάται στο δίπολο  Παο  Οσφπ και στην περίπτωση της Μαδρίτης στο δίπολο  Ρεάλ Ατλέτικο Μαδρίτη.

Ας επιχειρήσει  να περπατήσει από το  Bernabeu στο Vincente Kalderon θα χρειαστεί περίπου 40 λεπτά, και συναντήσει ένα βοτανικό κήπο, 4 μουσεία διεθνούς ενδιαφέροντος, 3 ιστορικές πύλες της αυτοκρατορικής Μαδρίτης και θα δει το στάδιο της «λαϊκής» Atletico να δεσπόζει σε ένα καταπράσινο χώρο στις όχθες του Rio Manzanares με πάρκα, γέφυρες από τον καιρό της Καστίλης και κομψοτεχνήματα του Καλατράβα. Οι περιβάλλοντες χώροι των Bernabeu και Kalderon είναι στα στάνταρντ της Ηρώδου του Αττικού η οποία φυλάσσεται κάθε βράδυ .Δεν έχω ακούσει ποτέ για συμπλοκές οπαδών παρότι τα γήπεδα γειτνιάζουν αλλά η επιβολή του αστικού χώρου με τις χρήσεις  την ιστορία του είναι απαγορευτική μάλλον.

Ας επιχειρήσει λοιπόν κάποιος να κάνει την ίδια διαδρομή από την Λεωφόρο μέσω κέντρου Αθηνών (Αλεξάνδρας, Ιπποκράτους, Ομόνοια, Πειραιώς)  να κατέβει στο Καραϊσκάκη και ας εμπνευστεί ομοίως  από τον αστικό χώρο .Το ότι γίνονται τόσα λίγα επεισόδια είναι ένδειξη ευγένειας των ημέτερων χούλιγκαν. Η διαδρομή μοιάζει με την αντίστοιχη δύο άλλων ιστορικών «ταξικών» αντιπάλων του ποδοσφαίρου ποιο ανατολικά : από το παλιό γήπεδο της «καθεστωτικής-στρατιωτικής» Al Ahly στο γήπεδο της «κοσμικής –λαϊκής» Zamalek στο Κάιρο.

Στο βιβλίο του Γ.Παπαδογιάννη «Από το Μεγάλο Πάρτι στη Χρεοκοπία» παρουσιάζεται η εκδοχή της κρίσης από την οπτική της κρατικής και κυβερνητικής ανεπάρκειας. Με ένα μεγάλο αριθμό τεκμηρίων παρουσιάζεται η εικόνα ενός οιονεί “rogue state” το οποίο κατασπαταλά πόρους , δεν έχει κανένα στρατηγικό στοιχειώδη σχεδιασμό και διακυβερνάται διαδοχικά από δημαγωγούς πάσης φύσεως και προελεύσεως.

Η κατακλείδα του βιβλίου δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας : η τρέχουσα διακυβέρνηση απλώς επαναλαμβάνει το μοτίβο της κρίσης : σφοδρή ριζική αντιπολίτευση ,επίκληση της συναίνεσης ως κυβέρνηση .

Ο ΓΠ επιλέγει ένα ιστορικό σημείο  το οποίο αναλύει εξαντλητικά : Τις πυρκαγιές του 2007 .Αυτές ενώ φαινομενικά δεν συμβάλουν  στην κρίση εν τούτοις αποκαλύπτουν  εμμέσως τη σαθρότητα της λεγόμενης κρατικής μηχανής. Το καλοκαίρι του 2007 έχουμε κρατική κατάρρευση.

Αυτή η τρικλίζουσα ασύμμετρη κρατική υπόσταση σηματοδοτεί και την ιδιαιτερότητα του Ελληνικού Προβλήματος. Η διαχείριση του προβλήματος ως ζητήματος  «Γερμανικής Ευρώπης»  σε συνάρθρωση με τον υπόλοιπο «Νότο» αποτυπώνει μέρος της κρίσης: όλοι αναγνωρίζουν ότι ακόμα και στο ιδανικό σενάριο αντιστροφής της «Γερμανικής» ροπής, η ελληνική δομή φαίνεται ανήμπορη να απορροφήσει τις όποιες θετικές εξελίξεις.

Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως η εμμονή στα εξωτερικά στοιχεία της κρίσης υποκρύπτει μια ορισμένη δυσανεξία να οριστούν και να αντιμετωπιστούν οι εσωτερικές δυστοκίες. Στην καλύτερη περίπτωση η στρεβλή κρατική δομή ανάγεται ως πολιτικό ζήτημα , ως αποτέλεσμα «ανίκανων και μονομερών πολιτικών» , αλλά δεν λείπουν και οι ακραίες εκδοχές όπου η κρατική δυσλειτουργία είναι αποτέλεσμα «βαθύτερων πολιτιστικών συντεταγμένων» που ανάγονται στην απαρχή του νεοελληνικού κράτους.

Οι πρόσφατες εκλογές στην Ισπανία, ανέδειξαν μια πιθανότητα αντιστροφής των δημοσιονομικών σταθερών της συγκυρίας στην Ευρώπη. Ωστόσο γίνεται φανερό πως αν υπάρχουν θεωρητικά οφέλη η ,πολιτιστική ιστορική κατάσταση της Ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να συγκριθεί με τις αντίστοιχες του υπόλοιπου «Νότου». Τα μαύρα λείψανα του «Αττικόν» διακόσα μέτρα από τα το Σύνταγμα παραπέμπουν με τα καμένα μαγαζιά και κτίρια  στην πλατεία Tahrir .

Οι διαδρομές Bernabeu - Kalderon Λεωφόρου –Καραϊσκάκη δεν συγκρίνονται δεν αντιστοιχίζονται.

Εμείς που πάμε στα καταπληκτικά μικρά γήπεδα των ερασιτεχνικών σωματείων του Πειραιά ( της Χαραυγής μακράν το καλύτερο!) , ξέρουμε τουλάχιστον που πάμε και τι βλέπουμε.  

Μονόλογος πνιγμού

 

 

 

 

 

 

Ο Β Παπαβασιλείου έγραψε σκηνοθέτησε και έπαιξε ένα μονόλογο για τη συγκυρία .Επέλεξε μια  βολική φόρμα : ο ήρωας που μονολογεί είναι τρόφιμος ενός ιδρύματος για ανθρώπους με νοητικά η ψυχικά προβλήματα που καλείται να μιλήσει στο κοινό .

 Η ιδιότητα του "τρελού" επέτρεψε στον ΒΠ να παρουσιάσει τις σκέψεις του με ισχυρές δόσεις κυνισμού και  ελευθεριότητας .

Ο ιδεολογικός καμβάς ήταν μια πικρή αυτογνωσία για ένα αβίωτο παρόν,  η εθνική αποτυχία ενός λαού που αρδεύεται υπαρξιακά από την κλασική του παράδοση .Ο "τρελός" ΒΠ συνομιλεί με τον απόντα φίλο του Τάκη και άλλοτε καυτηριάζει άλλοτε πενθεί άλλοτε χλευάζει την Ελλάδα του 15: αυτή η Ελλάδα παρουσιάζεται ασθμαίνουσα λυμφατική , βυθισμένη σε ένα δυσανάλογο όγκο μεγαλοπρεπών εντολών , αποφθεγμάτων που εκπορεύονται  μια επιτηδευμένη διανόηση.

 Ο  παραληρών ΒΠ συμβάλει στις θεωρίες για την κρίση και αποκαλύπτει μια ανερμάτιστη παραπαίουσα Ελλάδα . Το κείμενο είναι  επίκαιρο με νύξεις για το δημοψήφισμα , την κυβέρνηση Τσίπρα τον Λεβέντη  : προσομοιάζει με τα κείμενα της πιο λαϊκότροπης  επιθεώρησης. Κάλλιστα με την κατάλληλη θεατρική προσαρμογή θα ήταν μια παράσταση έκπληξη του Ψάλτη η του Σεφερλή ως  υπέρβαση της θεατρικής τους μανιέρας.

 Ο μονόλογος του ΒΠ εντάσσεται σε ένα ρεύμα αναφορών ,αναλύσεων , εγγραφών που προκρίνουν την εσωτερική υπαρξιακή κενότητα ως την προκειμένη συνθήκη της κρίσης .Δεν γίνονται σαφείς  νύξεις για το εχθρικό διεθνές περιβάλλον , για τους εκάστοτε εσωτερικούς ισχυρούς αλλά η αρνητική τους επίδραση προβάλλει ως συνεπικουρία σε μια θεμελιακή νοσηρότητα που προϋπάρχει .Το εμείς του ,ΒΠ είναι ευρύχωρο διεσταλμένο και αφορά τους πάντες. Ο άλλος ο αντίπαλος δεν υπάρχει πουθενά . Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει όπως οι νεκροί δεν πεθαίνουν : αυτή είναι η επαναλαμβανομένη ατάκα της παράστασης . Ο τρελός περιφέρεται στην σκηνή με μια βρώμικη ιατρική πόδια γεμάτη από  τα αίματα του. Η τρέλα και ο ιδρυματισμός  αναπνέουν μια σωματική αυτοκαταστροφή. Ο ΒΠ μονολογεί σε μια ροη απαισιόδοξη περιτριγυρισμένος από μικρά και μεγάλα αδιέξοδα

 Η παρούσα συμπονετική διαχείριση , η "αναγκαστική " επιτέλεση αυτών που ρητορικά η κυβέρνηση εκφωνεί ότι δεν  θέλει , φτάνει στα όρια της . Ανεξάρτητα από το πως αποτιμάμε τον κομματικά ισχυρό της συγκυρίας , το γεγονός ότι η διακυβέρνηση δεν έχει θετική έκφραση αλλά υλοποιείται ως γογγύζουσα αποστολή  ισχυροποιεί το αίσθημα ολικής ανικανότητας . Αυτή η αίσθηση πνιγμού και  ανημποριάς επιτείνεται από την  όψη βαριά ασθενούς που έχει η  μείζων αντιπολίτευση.

Πριν πολλά χρόνια ο Βέγγος είχε παρουσιάσει έναν άλλο πληθωρικό θεατρικό τρελό :αυτόν του Λούνα Πάρκ. Τότε η γλυκόπικρη τρέλα του ΘΒ απέπνεε αισιοδοξία : ο τρελός αντιμετώπιζε ένα κόσμο ακατανόητο αλλά λαμπερό , ασύμμετρο αλλά σε κίνηση , βουή και κυκλοφορία . Ο σημερινός τρελός του ΒΠ έχει ριχτεί σε ένα κόσμο , αρρυθμίας , θλίψης  μικρών και μεγάλων αυλών και υλικών  στερήσεων και περιφέρεται στην θεατρική σκηνή ως τραυματίας ανάμεσα σε πληρωμένους  : μια οικεία φιγούρα του 2015

Απολαυστική επανάληψη

Η νέα ταινία του Λάνθιμου απέδειξε ότι η επεξεργασία  του ίδιου θέματος ,απαράλλαχτου όταν γίνεται σε βάθος δεν είναι επανάληψη.

 Στον Αστακό επαναλαμβάνεται το μοτίβο του Κυνόδοντα (πηγή) και των Άλπεων :

 Ο αφηγητής μπορεί να παρουσιάσει με τον πιο ρομαντικό ανθρώπινο τρόπο την ωρίμανση και την απόδραση από  ένα επινοημένο σκληρό κόσμο αυστηρών κανόνων ,Στον Κυνόδοντα η οικογένεια ,στις Άλπεις η εταιρεία ,στον Αστακό το ίδρυμα ζευγαρώματος και η αντάρτικη ομάδα των μοναχικών ,είναι ιεραρχικές δομές που αναφέρονται εμμέσως στην εμπειρία , αλλά παρουσιάζονται ως ακραία απάνθρωπα συστήματά "ανθρωποποίησης" .

Οι εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι συμπεριφέρονται ως άνθρωποι κατασταλμένοι, μηχανοποιημένοι  με περιορισμένα ρεπερτόρια επικοινωνίας . Οι ήρωες του Λάνθιμου μιλούν και κινούνται περίπου ως υπερνοήμονα ανδροειδή παρά ως άνθρωποι .Η ομιλία ,η στάση σώματος το βάδισμα παραπέμπουν σε λοβοτομημένους η φαρμακοεξαρτημένους .
Αυτός ο τύπος ανθρώπου ,σε όλες τις ταινίες του Λάνθιμου, αφού σοκάρει με την σκληρότητα του , στο τέλος μπορεί να αποκαλύψει και να αναδείξει μια αναπάντεχη λεπτότητα ένα πολυδαίδαλο συναισθηματισμό.Το μοτίβο αυτό , ´όπου τα " υπερνοήμονα ανδροειδή" ενός βάναυσου κόσμου, αποκαλύπτουν τα πιο ιδιαίτερα συναισθήματα θα μπορούσε να είχε εξαντληθεί σε μια ταινία αλλά στον Λάνθιμο αυτό γίνεται όλο και πιο επεξεργασμένο ,πιο πλούσιο .

 Έτσι έχοντας δει τις προηγούμενες ταινίες η εξέλιξη του Αστακού ,δραματουργικά ήταν απολύτως προβλέψιμη ,αλλά η περιπέτεια συναισθημάτων μέχρι το τέλος ήταν τόσο απολαυστική .Η αλληλουχία σκληρότητας ,απορίας , λεπτότητας είναι μοναδική. Το μίγμα παραπέμπει σε ύστερο Trier αλλά υπερτερεί σε μινιμαλισμό .Ο Trier εδώ και καιρό έχει χάσει το μέτρο.

Μια σειρά από εικαστικές ρουτίνες επαναλαμβάνονται σε όλες τις ταινίες  : ορχήστρες και χοροί  a la fifties,ρεσιτάλ κλασικής  κιθάρας για λίγους , ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα , ερωτικές συνευρέσεις μηχανικού σεξ.

Είναι απορίας άξιο από που προέρχεται αυτός  ο "ελάχιστος " κόσμος ,  αυτό το θέατρο του απέριττου  .Ενώ στον Οικονομιδη (πηγή) , όπου ομοίως το ίδιο θέμα αναδύεται πιο εμπλουτισμένο από ταινία σε ταινία  , ο κόσμος της ταινίας είναι εμπειρικά προσβάσιμος και γνωστός , στον Λάνθιμο ο κόσμος αυτός προκύπτει από αφαιρέσεις και για αυτό τελικά μπορεί να είναι τόσο αποδεκτός στο διεθνές σινεμά .Από τα κοφτά ελληνικά των εκατό λέξεων ,στις  Άλπεις ,  στα αντίστοιχα αγγλικά και γαλλικά του αστακού η διαδρομή είναι πολύ μικρή.Ακόμη και ο ψευδισμός γίνεται στοιχείο ενός περιορισμού της γλώσσας .

Η γλώσσα του σώματος είναι όντως πολύ ιδιαίτερη .

Η σκηνή απόδρασης στους δρόμους όπου η Rachel Weisz  βαδίζει τόσο δύσκολα εξ αιτίας του ανυπέρβλητου προβλήματος της και ο Colin Farrell γιατί έχει λάθος παντελόνι , οι μοναχικοί χώροι στο δάσος , ο κώδικας επικοινωνίας των εραστών ,διαστέλλουν κωμικά αυτα τα φοβισμένα " θωρακισμένα" σώματα. Η σκληρότητα της πειθαρχίας έχει κατασκευάσει περιορισμένα συσταλμένα σώματα που δεν μπορούν να εκταθούν ούτε σε έκτακτες καταστάσεις .Ο Αστακός είναι μια ταινία του σωματικού ενεργειακού μινιμαλισμού, ενός απόλυτου “θωρακισμού” στην έννοια του W.Reich.

Είναι σαν να ξέρουμε την εξέλιξη της νέας ταινίας του Λανθιμου αλλά η επανάληψη είναι πάντα τόσο απολαυστική

Lisboa-Αθήνα-بغداد

Περίπου τις ίδιες μέρες δημοσιεύονται δυο ειδήσεις για την Πορτογαλία.

Το Bloomberg (πηγή) μας ενημερώνει πως η Λισαβόνα συναγωνίζεται το Σ. Φραντσίσκο σε ελκυστικότητα εταιρειών start up . Η Αυγή (πηγή) αναφέρει πως μια αριστερόστροφη  συμμαχία ,τύπου Συριζα , ΠΑΣΟΚ  ΚΚΕ  απειλεί να ρίξει την επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ , την  κεντροδεξιά μειοψηφική κυβέρνηση Κοέλιου.

Αυτομάτως η συζυγία των δύο ειδήσεων αναδεικνύει ένα βασικό επίδικο :το πρόσημο μιας διακυβέρνησης έχει διαφορετικό βάρος όταν αυτό προσδιορίζει  κοινωνίες με ετεροβαρή προβλήματα.

Η αδρή αγχολυτική αφήγηση μπορεί να επικαλεστεί ότι  τα ζητήματα , ανεργίας μισθών είναι ισοδύναμα εντός η εκτός μνημονίων .Άραγε ποιος δεν θα ήθελε το Bloomberg να αναφέρει πχ τον Πειραιά ως νέο City η την Κρήτη ως ανταγωνιστή του Σκανδιναβικού πλέγματος  βιοτεχνολογίας και ας είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  ,Ανταρσύα ,ΚΚΕ με υποτιθέμενο πρόγραμμα του πιο καθαρού αντικαπιταλισμού;

 Η πιο επεξεργασμένη αφήγηση , προερχόμενη από την πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά έχει μια συνθετική προσέγγιση : δεδομένου του προσανατολισμού προς μια αναπτυγμένη οικονομία των υψηλών αξιών , τα θεσμικά ελλείμματα της αστικής διαχείρισης θα τα ολοκληρώσει μια αριστερόστροφη εκσυγχρονιστική διακυβέρνηση .Παρότι η θέση είναι ελκυστική προέρχεται από τον πιο old fashion μαρξισμό των σταδίων.

Αυτή είναι ας πούμε η πιο υγιής εκδοχή του ενεστώτος Συριζαίκού  εγχειρήματος ,η  πράξη όμως αναδύεται διαφορετικά . H αριστερόφωνη διακυβέρνηση περιορίζεται στην παρηγορητική διαχείριση ενός βαλτωμένου καπιταλισμού , ενός οικονομικού σχηματισμού με λυμφατικό εξωστρεφή εξαίρετισμο , απουσία μεγάλων neoliberal projects και πολλαπλές στοιβάδες παγωμένων εκφράσεων πόνου και άμυνας .

Μια άλλη main stream αφήγηση ,εντοπίζει το πρόβλημα στην απουσία συναίνεσης. Όμως  παραγνωρίζει όμως ότι στο παρελθόν υπήρξαν κύματα δυτικότρoπου εκσυγχρονισμού χωρίς πολιτική συναίνεση σε συνθήκες ακραίας πόλωσης.

Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία συναίνεσης αλλά η απίσχναση των κοινωνικών μειοψηφικών δυναμικών ομάδων της πολιτικής της οικονομίας των ιδεών .Μακάρι να είχαμε τον πιο τρελαμένο αντικαπιταλισμό σε ένα περιβάλλον ακριβού καπιταλισμού σταθερών  θεσμών λειτουργικών υπηρεσιών .Το ορατό μέλλον αναδύει ένα εσωστρεφή κόσμο αδύναμων καπιταλιστών , ασταθών θεσμών , απελπισμένων outsiders , εκτραχηλισμένων λογοπλαίσιων. H συνεχής επίκληση της γεωπολιτικής, της γεωγραφίας , των ορυκτών, του τουρισμού  αποδεικνύει την αδυναμία οργάνωσης μιας οικονομίας και κοινωνίας των πιο σύνθετων μορφών.

Τα ποντιακά της εβδομάδας που έτρεξε, εκφράζουν ακριβώς αυτήν την υστερία της αδυναμίας , την αγωνία μιας κενότητας .Μεταφορικά η συζήτηση είναι σκανδαλωδώς επίκαιρη .Συζητάμε για θύματα, αίματα , σφαγές , στην παραλία του Καυκάσου. Η μεσανατολική διάσταση των ορίων μας επανέρχεται με στρεβλό τρόπο. Αντί τα ανατολικά στοιχεία να αναδυθούν ως δυναμισμός (όπως γίνεται στην Κύπρο και το Ισραήλ) εισέρχονται στην συζήτηση ως παγωμένος ιστορικισμός.

Ο συγχρονισμός είναι αδυσώπητος και καταθλιπτικός. Βαθμιαία μετατοπιζόμαστε όλο και πιο ανατολικά  όχι γεωγραφικά αλλά ιδεολογικά .

Η κυβέρνηση παριστάνει την ευρωπαϊκή αριστερά σε συνθήκες Μεσανατολικού καπιταλισμού ενώ είναι σταθερή επειδή ακριβώς κινείται στις ασφαλείς ράγες του πρώιμου ερντογανισμού (πηγή)

Η δεξιά βυθίζεται στο βαλκανικό παρελθόν του λαϊκού κόμματος και των επιστράτων

 Ο χρυσαυγητισμός αποδεικνύεται όλο και πιο οργανικός πιο αυθεντικά ελληνικός σε αντίθεση με την φαντασίωση περί εξαίρεσης

Οι λυμφατικές αυθεντικές δυτικότροπες  δυνάμεις της οικονομίας της πολιτικής (αριστεράς και δεξιάς)  της ιδεολογίας παλεύουν με τους γνωστούς περιορισμούς τους. Τα όρια εκλογικού νανισμού των πάλαι ποτέ Κοδησο, ΚΚΕ Ες  που δεν απέτυχαν γιατί ήταν δεξιοί αλλά γιατί φαντάστηκαν και επεξεργάστηκαν  μια πόλωση δεξιά άριστα ως copy paste των κέντροευρωπαϊκών συνθηκών , παραμένουν αξεπέραστα .

 Η τελευταία αισιόδοξη εκδοχή που είδα αποτυπώνεται  στο τελευταίο βιβλίο του Καλύβα (πηγή) : είμαστε υπέρ φιλόδοξοι οι αποτυχίες μας ακολουθούνται από αδιανόητες εξάρσεις. Το κακό είναι πως το σχήμα του Καλύβα , ( όπως και του Κωστή  (πηγή) σε άλλο τόνο ) εμπεριέχουν μια  επαναλαμβανόμενη «συνθήκη Ναβαρίνο» : τις  δύσκολες στιγμές η ξένη παρέμβαση μας διασώζει ως «κακομαθημένα παιδιά».

 Όμως η ιστορία αρέσκεται σε κενοφάνειες . Φίλος που ασχολείται με την οικονομική ιστορία της Μ Ανατολής μου ανέφερε ένα στοιχείο που βασίζεται σε στοιχεία των ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας .Το 1990 η χώρα με τους καλύτερους θεσμούς , βιομηχανική υποδομή , παιδεία κλπ  σε σχέση με τις ισοδύναμες της , ήταν το  Ιράκ.

Ο Δρόσος.......

 

 

 

Συμπτωματικά συνάντησα τον Α.

 Παλιός φίλος που ανήκει στο ισχνό λυμφατικό ρεύμα του εξωστρεφούς ελληνικού "εξαιρετισμού": δηλαδή έχει μια μικρή εταιρεία η οποία εξάγει το 80 % της παραγωγή της. Το γεγονός ότι μια τέτοια περίπτωση είναι αξιοπρόσεκτη αντανακλά και μέρος του ελληνικού προβλήματος. Ο τύπος των εταιρειών αυτών είναι σε όλες τις οικονομίες σχετικά εμφανής αλλά  ικανός, ως μερική περίπτωση ,να δώσει τον τόνο. Σε καμία οικονομία ο εξαγωγικός τομέας δεν είναι ποσοτικά ο μεγαλύτερος αλλά στις πιο δυναμικές ο τομέας αυτός δίνει τον τόνο διαχέει μια αίσθηση κίνησης και δυναμισμού .Δεν συγκρίνουμε με την Δανία λόγου χάρη, αλλά ο εξωστρεφής εξαιρετισμός είναι συγκριτικά πιο ισχυρός σε οικονομίες όπως η Πορτογαλία, το Ισραήλ, η Τσεχία  κλπ δηλαδή σε οικονομίες των "κυβικών " μας. Στην περίπτωση μας ο Α. ως "εξαίρεση " είναι , ως μη όφειλε, αξιοπρόσεκτος.

 Ο Α. μου περιέγραψε μια ιδιόμορφη συγκυρία καθώς οι παραγγελίες του αυξάνουν, τα capital control του δημιούργησαν σοβαρά  προβλήματα που κάπως ομαλοποιούνται, αλλά το πρόβλημα του είναι ο Δρόσος.

 Ο Δρόσος είναι ο εργοδηγός του μικρού σχετικά εργαστηρίου -μηχανουργείου ,όπου συναρμολογεί το βασικό μέρος των προϊόντων της εταιρίας .Ο Δρόσος απόφοιτος των σχολών εργοδηγών του 60, παίρνει σύνταξη. Ο Δρόσος  κάνει τον έλεγχο των βασικών εργασιών ( κολλήματα, στραντζαρισματα) επιβλέπει τις εργασίες , συντονίζει τα χρονοδιαγράμματα .Όμως ο Δρόσος με τρία εγγόνια πια αποφασίζει πριν δυο χρόνια να πάρει σύνταξη. Τα πράγματα φαίνονται κατ' αρχές φυσιολογικά , όμως ο μικρός εφιάλτης αρχίζει.

 Επί  δυο χρόνια ο Α προσπαθεί μέσω ΟΑΕΔ, αγγελιών, ιδιωτικών εταιρειών προσλήψεων να βρει ένα Δρόσο: ένα εργοδηγό ευθύνης με διάθεση να εργαστεί σε μια μικρή εξαγωγική εταιρεία με αμοιβές που κινούνται στο άνω άκρο των προ κρίσης αμοιβών του ιδιωτικού τομέα ,ας πούμε στα σημερινά απώτατα όρια του τρέχοντος πλαισίου αμοιβών της συγκυρίας.

Δεν βρίσκονται Δρόσοι, δεν βρίσκονται ειδικευμένοι του μπλε κολάρου, με σταθερό  προσανατολισμένο το μικρό εργαστήριο -μηχανουργείο , με γνώσεις και ευθύνες "μάστορα" .Δεν βρίσκονται Δρόσοι που να συμπλεύσουν με ένα ορίζονται ζωής-προκοπής με μια μικρή εταιρεία όπου οι σχέσεις εμπιστοσύνης υπερβαίνουν τα τυπικά όρια της συμφωνημένης εργασίας.

Ο Α χρησιμοποιεί τον παλιό Δρόσο 1-2 φορές την εβδομάδα και αγκομαχάει να ωθήσει την παραγωγή του για να ακολουθήσει τις παραγγελίες , τις οποίες ο ίδιος προωθεί μέσω εξαντλητικών ταξιδιών εκθέσεων επισκέψεων σε όλο τον κόσμο.Την στιγμή που η ανεργία καλπάζει σε ιλιγγιώδη όρια, ο Α. έχει χάσει τον ύπνο του για να βρει ένα "Δρόσο".

 Η σπανίς των Δρόσων είναι ζήτημα της στρεβλής  "αγοράς εργασίας" αλλά και σύμπτωμα της ελληνικής ασθένειας.

Η μεγέθυνση της  οικονομίας μέσω  υπηρεσιών , σε όλες τις οικονομίες ,  δημιουργεί ένα σύνολο ιδεών ,παραστάσεων, φαντασιώσεων με επίκεντρο το λευκό κολάρο, τη διανοητική εργασία. Όμως η καταθλιπτική υστέρηση των αξιών της χειρονακτικής εξειδίκευσης , της ανεπτυγμένης «μαστορικής» ,της «τέχνης» αντιπροσωπεύει όχι μόνο το πρωτείο της διάνοιας έναντι του σωματικού μόχθου αλλά και την έλλειψη μιας εργασιακής πειθαρχίας. Η «μαστορική» αναπτύσσεται σε σταθερά πλαίσια ενός εργασιακού ήθους που συγκροτείται από διάρκεια, μάθηση, καλώς εννοούμενη πειθαρχία. Οι Δρόσοι δεν ελλείπουν γιατί τους λείπουν οι γνώσεις για το σωστό «στραντζάρισμα» ενώ αλλά γιατί δεν έχουν υπάρξει εδώ και καιρό οι εργασιακές ηθικές συνθήκες που θα παράγουν τα ενδιάμεσα στρώματα-κλειδιά της οικονομίας.

Η δημοσιονομική κατάρρευση που πυροδότησε την κρίση αποκάλυψε εκτός από τα οικονομικά ελλείμματα μια χαοτική κατάσταση ατομικών προσδοκιών και στρεβλών παραστάσεων. Η παλινδρομική κίνηση των ρευμάτων πολιτικής από «μνημόνιο» σε «αντιμνημόνιο» και τανάπαλιν ,η αλληλουχία  αυταρχικής και  συμπονετικής διαχείρισης της ίδιας  μείζονος οικονομικής συνθήκης , αυτή η έκφραση που θα αποκαλείτο «πολιτική ασυνέπεια» έχει ήδη συγκροτηθεί σε μερικά επίπεδα «χαμηλότερα».

Η ανυπαρξία των Δρόσων  εκφράζει μια συγκυρία όπου η ναρκισσιστική υπερεκτίμηση των ικανοτήτων που επιφέρουν επιτυχίες  «άψε-σβήσε» τελικά ρευστοποίησε σταθερούς κώδικες μαθητείας και πειθαρχίας που είναι θεμελιακοί για την επιτυχία οποιασδήποτε αποτελεσματικής πολιτικής.

 Εδώ και μήνες η ρευστοποίηση , η δημιουργική ασάφεια συνεχίζεται. Επίδικα ζητήματα χρονίζουν και σέρνονται . Παρότι η τρέχουσα  πολιτική εκφράζεται με το γλυκό συμπονετικό τρόπο , παρότι συνοδεύεται με κινήσεις μιας προσπάθειας κάθαρσης, εν τούτοις αυτός ο τρόπος των αναβαλλόμενων αποφάσεων φαίνεται να αντανακλά μια εσωτερική έλλειψη πειθαρχίας και μάθησης.

 Ο Δρόσος λείπει από το μηχανουργείο, ο Δρόσος λείπει από τα σχολεία, ο Δρόσος λείπει από την κυβέρνηση.

 

Έξοδος

 

 

Οι πρώτες εκτιμήσεις για τις αρνητικές επιπτώσεις των Capital Controls είναι ότι θα είναι μικρότερες του αναμενομένου. Σύμφωνα με την ΕΤΕ  «επιχειρήσεις και νοικοκυριά απέσυραν και διακράτησαν σε μορφή μετρητών ή μετέφεραν στο εξωτερικό περίπου €41 δισ. τραπεζικών καταθέσεων μεταξύ Νοεμβρίου 2014 και Ιουνίου 2015».  Τα δεδομένα ενισχύουν την κυβέρνηση για να διαμορφώσει κλίμα ανάπτυξης νωρίτερα από το αναμενόμενο. Δικαιολογημένα κυβερνητικοί παράγοντες δείχνουν την ευχαρίστηση και σχετική αισιοδοξία τους.

Βέβαια το ενδιαφέρον είναι πως η θετική εξέλιξη οφείλεται στο γεγονός ότι ,κατά το διάστημα Ιανουαρίου Ιουλίου, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά δρουν ως ορθολογικοί παίκτες και αποσύρουν την εμπιστοσύνη από την τυπική οικονομία. Η άρση και όχι η επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης διαμορφώνουν το θετικό αποτέλεσμα για το οποίο οι κυβερνητικοί παράγοντες επιχαίρουν. Αν τελικά ισχύουν οι γνωματεύσεις, τότε το θετικό αποτέλεσμα προκύπτει από τη στάθμιση των ορθολογικών παικτών για  την κυβερνητική αφερεγγυότητα και  η κυβέρνηση διασώζεται από την σταθμισμένη αμφισβήτηση της. Φαίνεται πως η απόσυρση των καταθέσεων ήταν «τόσο όσο» για να διατηρήσει την απαιτούμενη ρευστότητα ανάγκης.

Όμως όλο το περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου στηρίζεται στην ένταξη στην τυπική οικονομία όλο και περισσότερων δραστηριοτήτων . Κινείται στην αντίθετη  κατεύθυνση από αυτή που επέτρεψε στους ορθολογικούς αμφισβητίες της κυβέρνησης  να την «διασώσουν» προσωρινά.

Ένα αντίστοιχο δυναμικό δίπολο «τυπικού - άτυπου» αναδύεται και στην πολιτική αποτύπωση των εκλογών. Η κυβερνητική πλειοψηφία στηρίζεται στην απόσυρση περίπου 800,000 ψηφοφόρων τον Ιούλιο  σε σχέση με τον Ιανουάριο, δηλαδή την εθελοντική εκτόπιση στην άτυπη πολιτική περιοχή του 10 % του εκλογικού σώματος. (πηγή)

Με οικονομικούς παίκτες που μετριάζουν τα Capital Control μέσω της απόσυρσης  και πολιτικούς παράγοντες που απομακρύνονται από το πεδίο της πολιτικής αποτύπωσης , διαμορφώνεται ένα σκηνικό διπλής ισορροπίας: Η κυβέρνηση επικρατεί  στο πεδίο της τυπικής πολιτικής  ενώ ταυτόχρονα υπάρχει μια σχετική σταθερότητα μεταξύ των δύο χώρων  της άτυπης και τυπικής  οικονομίας και κοινωνίας . Ενώ στην επιφάνεια η πόλωση κυβέρνηση – αντιπολίτευση έχει ένα προφανή νικητή, το υπέδαφος κάτω από τα πόδια του νικητή και των νικημένων ρευστοποιείται αλλά είναι προς το παρόν σταθερό.

Οι  δικαιωμένοι ,εκ των υστέρων, bank runners και οι απόντες του Ιουλίου παραμένουν αόρατοι  παρέχοντας την πραγματική «ανοχή». Η πολιτική σύγκρουση μεταξύ κλασσικού- αυταρχικού και νέου- παρηγορητικού μνημονίου καθώς θα διευρύνεται θα δημιουργήσει ροπές όχι μόνο εντός της τυπικής πολιτικής αλλά δυναμικές περαιτέρω «εξόδου». Ο ηγεμονικός συμπονετικός – ηθικολογικός μνημονιακός λόγος καθώς βυθίζεται όλο και περισσότερο στο διχασμό μεταξύ ρητορικών προθέσεων και αναγκαστικών επιτελέσεων ενώ ναρκισσεύεται   για την καθολική επικράτηση στην τυπική πολιτική ουσιαστικά τροφοδοτεί την «έξοδο».

Προς το παρόν τόσο οι bank runners όσο και οι εκλογικοί απέχοντες παραμένουν σε αναμονή.

Πόλεμος και Πόλεμος

 

 

 

Εδώ και μερικούς μήνες η δεδομένη γεωγραφική απόσταση Ουγγαρίας Ελλάδας παίρνει μια στρατηγική διάσταση : η αριστερή Ελλάδα διασώζει τις ζωές στα  σύνορα ενώ η δεξιά Ουγγαρία τα κλείνει ερμητικά .Η ιστορική παλινδρόμηση της εποχής διαμορφώνει ένα σκληρό αναχρονισμό : τα σύνορα Αυστροουγγαρίας Οθωμανικής αυτοκρατορίας αναδύονται από τα βάθη του χρόνου και διαμορφώνουν μια γνωστή ένταση . Σχεδόν αταβιστικά η δεξιά Ουγγαρία με τους φράκτες εξωθεί την Ελλάδα στον ιστορικό χωρόχρονο της Οθωμανικής επικράτειας.

 Η πολιτιστική συσχέτιση Ουγγαρίας Ελλάδας δεν είναι απλή καθώς  το γεωγραφικό και πρωτοφυλετικό χάσμα δεν είναι προσπελάσιμο. Οι εξαιρέσεις δεν είναι αμελητέες.Δεν είναι άγνωστο πως ο Αγγελοπουλος στηρίχτηκε στον  Μίκλος Γιάντσο  μεταφέροντας στην ορεινή Ελλάδα μοτίβα του Γιαντσο εμπνευσμένα από τις πεδιάδες των Μαγυάρων. Η έμπνευση δικαιώθηκε με το παραπάνω, καθώς ο Teo αναγνωρίστηκε πολύ περισσότερο από τον προκάτοχο του. Και οι δύο  διαμόρφωσαν ένα αργόσυρτο φιλμικό χρόνο ο οποίος συναρθρώνεται με έφιππους πολεμιστές, ιστορικές αναδρομές . Ο Μπέλα Ταρρ  ενώ έχει το φανατικό κοινό του στους σινεφίλ της Αθήνας  ,δεν μας έχει δώσει σημεία επαφής μιας εσωτερικής γειτνίασης . Το χάσμα έχει ακόμα μια μικρή ευκαιρία να γεφυρωθεί.

 Την άνοιξη του 15 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Ούγγρου  Λάζλο Κρασζναχορκάι  "Πόλεμος και Πόλεμος". Η αξία του είναι δεδομένη καθώς ο Λ Κ ήδη απολαμβάνει τη διεθνή αναγνώριση και η μετάφραση στα Ελληνικά μάλλον άργησε. Η ελληνική κριτική ήταν ενθουσιώδης και το τεύχος που διάβασα αντιπροσώπευε ήδη την τρίτη έκδοση.

 Το «Π&Π» αναδύει ένα ιδιόμορφο λόγο, στα όρια του παραληρήματος ,όπου οι προτάσεις είναι μακρές με αλλεπάλληλους εγκιβωτισμούς, αλλαγή προσώπου του αφηγητή, πολλά σημεία στίξεως και ελάχιστες τέλειες. Ο μακροπερίοδος λόγος είναι μοναδικός γιατί το περιεχόμενο σχεδόν τον επιβάλει. Ο «Πόλεμος και Πόλεμος»  αφορά την ιστορία του Γ.Κοριμ που ανακαλύπτει ένα μοναδικό χειρόγραφο το οποίο ο ίδιος τελικά αφηγείται και σχολιάζει Η παράλληλη αφήγηση της περιπέτειας του Κοριμ και του περιεχομένου του "χειρογράφου" ,δηλαδή μια διαχείριση ενός κειμένου εντός κειμένου αρμόζει με τον δαιδαλώδη πολυσχιδή εσωτερικό λόγο.

Το χειρόγραφο - ανακάλυψη του ήρωα του Π&Π , του αρχειοθέτη Κοριμ , αναφέρεται στην περιπέτεια μιας ομάδας που διεξάγεται σε διάφορες ιστορικές περιόδους εκ των οποίων η πρώτη είναι η Μινωική.

 Ο Ούγγρος Λαζλο Κρασζναχορκάι και ο μοναδικός ομοεθνής του ήρωας Κόριμ  βυθίζονται στην Μινωική Κρήτη την οποία αναγνωρίζουν ως απαρχή μιας ιστορικής διαδρομής η οποία ,λογοτεχνική άδεια , "πηδάει" αιώνες και τοποθεσίες.(Κρήτη , Κολωνια, Αγγλία , Γιβραλταρ )  και αιώνες ( 1650 πχ έως1350 μχ). Βέβαια στον πρώτο και κύριο αφηγηματικό χρόνο η υπόθεση αφορά την δύσκολη περιπέτεια του ιδιόμρφου Κόριμ που ξεκινά από την επαρχία της Ουγγαρίας για να βυθιστεί στις σκοτεινές γειτονιές της Ν.Υόρκης σε μια προβληματική συμβίωση με βασανισμένους μετανάστες με σκοπό να διαδώσει και να διασώσει το χειρόγραφο στην αιωνιότητα.

Στην Μινωική Κρήτη ο συγγραφέας και ο  ήρωας του αναγνωρίζουν μια ισορροπημένη κοινωνία αυτάρκειας, αλληλεγγύης Στην μυθιστορηματική πραγματικότητα πέντε Ούγγροι ναυαγούν στην στεριά της Μινωικής Κρήτης προερχόμενοι από την Ανατολή (!!!) και οι Έλληνες τους παρέχουν μια άδολη βοήθεια. Η γλώσσα τους δεν ανήκει στις γνωστές σημιτικές, πρωτοελληνικές  και η περιήγηση των κεντροευρωπαίων παίρνει τον χαρακτήρα ενός εσωτερικού βαθύτερου θαυμασμού της μεσογειακής ισορροπίας φύσης, κοινωνίας και των ιεροτήτων τους.

 Η κινητήρια δύναμη του ήρωα Κόριμ είναι ο διπρόσωπος Ερμής. Στον Ερμή ο Κοριμ βρίσκει το σύμβολο των αλλαγών, των υπερβάσεων των νόμων και των παραβιάσεων .

 Μια μυθολογική Ελλάδα συγκροτεί την εκκίνηση μιας δαιδαλώδους εσωτερικής περιπέτειας που κατασκεύασε ο Ούγγρος μαιτρ της αφήγησης.

 Τα σύνορα του  Βικτόρ Ορμπάν  περισσεύουν.

 

Info: Πόλεμος και Πόλεμος

 

 

Wolfsburg-Αθήνα-Μecca

 

 

 

Το ατύχημα στην πόλη Μίνα με τους 750 νεκρούς και τους 1000 τραυματίες φαίνεται εξωφρενικό .Ταυτόχρονα με κάποιο τρόπο «αδικεί» τους Σαουδάραβες οι οποίοι επενδύουν θηριώδη ποσά στις υποδομές της ευρύτερης περιοχής της Μέκκας για την διευκόλυνση των προσκυνητών. Το Ριάντ έχει ουσιαστικά μεταμορφώσει την περιοχή με νέους δρόμους, μετρό, διαπλατύνσεις, παρκινγκ ,πεζογέφυρες, δωρεάν παροχές, νέα αεροδρόμια, ηλεκτρονικές βίζες κλπ. Η πλεονάζουσα ρευστότητα και η δυνατότητα απ’ ευθείας αναθέσεων που συνάδει με τη  φύση του καθεστώτος έχουν δημιουργήσει στην Μέκκα ένα από τα μεγαλύτερα Real Estate project .

 

Είναι φανερό πως ο στρατηγικός σχεδιασμός τους πάσχει: οι νέες υποδομές δημιουργούν ευκολίες οι οποίες προσελκύουν μεγαλύτερο αριθμό προσκυνητών οι οποίοι δημιουργούν προβλήματα συνωστισμού  όλο και μακρύτερα από τα προσκυνήματα. Έτσι σταθερά τα τελευταία 20 χρόνια γίνονται θανατηφόρα ατυχήματα λόγω συνωστισμού , το κάθε ατύχημα προκαλεί μεγάλες βελτιώσεις και υποδομές όμως η πίεση και ο κίνδυνος ατυχήματος μετατοπίζονται όλο και στην περιφέρεια ενός ιδεατού κύκλου με κέντρο την Μέκκα. Το πρόσφατο ατύχημα  έγινε πολύ μακριά από το προσκύνημα , το οποίο έχει μεταμορφωθεί αρχιτεκτονικά, σε μια διασταύρωση δύο λεωφόρων σε απόσταση χιλιομέτρων από τον ιερό τόπο. Είναι σίγουρο πως οι αρμόδιοι σε χρόνο dt μπορεί να κατεδαφίσουν  την μοιραία διασταύρωση και του χρόνου να είναι όλα διαφορετικά αλλά ο συνωστισμός θα μεταφερθεί σε άλλο σημείο.

 

Εκτός από την «αρχιτεκτονική» αιτία των ατυχημάτων υπάρχει μια άλλη εσωτερική διάσταση :Τα δυο εκατομμύρια που σωρεύονται στην περιοχή της Μέκκας είναι κυρίως μεσήλικες από διάφορες χώρες και ταξιδεύουν καθοδηγούμενοι από τουριστικούς οδηγούς οι οποίοι αναλαμβάνουν τα πάντα. Ο μέσος προσκυνητής της Μέκκας δεν νοιάζεται σχεδόν για τίποτα : πληρώνει ένα ποσό και ο οδηγός τον καθοδηγεί για τα πάντα : από το αεροπλάνο στην πολύωρη είσοδο στην Σ. Αραβία, στην διαμονή, στα προσκυνήματα στην επιστροφή. Ο προσκυνητής είναι ταυτόχρονα σε διάθεση διαλογισμού , εσωστρέφειας, υπομονής και ταπείνωσης. Επομένως το παραμικρό ατύχημα σε μια τεράστια διαδρομή με τα πόδια τον καταλαμβάνει κυριολεκτικά εξ¨ απήνης ,πιθανόν ως το μοναδικό συμβάν που απαιτεί αυτενέργεια  σε μια διάρκεια 10 ημερών. Αυτό δεν αφαιρεί την ευθύνη των αρχών που γνωρίζουν τις ιδιότυπες συνθήκες και το προφίλ των προσκυνητών ,αλλά εξηγεί την έκταση της καταστροφής. Ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων βαδίζει  με ένα αργόσυρτο τρόπο, προσεύχεται , βασίζεται από την αρχή ως το τέλος σε κάποιον οδηγό και ξαφνικά καλείται να συνεννοηθεί ,να αντιδράσει , να αυτενεργήσει . Ο νόμος του Murphy στην ιδανική μορφή: κάτι που μπορεί πάει Χάλια πήγε Χάλια .

 

Τα ατυχήματα συνωστισμού που πληθαίνουν στη Μέκκα , λοιπόν, οφείλονται και στον τρόπο και την εγρήγορση με την οποία το τεράστιο πλήθος προσέρχεται. Η θρησκευτική έκσταση ,μια στάση υποταγής προς τα «επέκεινα» ,μια παθητικότητα γνώριμη σε όλες τις μεγάλες θρησκευτικές τελετές , διαμορφώνουν συνθήκες που ευνοούν δυσάρεστους συγχρονισμούς.

 

Την εβδομάδα που στην καρδιά του Ισλάμ αποκαλύφθηκε η αδυναμία στρατηγικού σχεδιασμού στην καρδιά της προτεσταντικής Ευρώπης αποκαλύφθηκε η δύναμη της τεχνικής της εξαπάτησης. Tο   «Όχημα του Λαού» η μεγαλύτερη  Ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία συνελήφθη να εξαπατά κανονικά τις αρχές, ως κοινός πλαστογράφος. Το «Όχημα του Λαού» παραβίασε τυπικές και ηθικές συμβάσεις και αναμένεται οσονούπω να καταβάλει σε ρευστό διάφορες αποζημιώσεις και να δει τα μερίδια αγοράς της να μειώνονται.

 

Το managememt της Σαουδαραβικής κυβέρνησης και του «Λαϊκού Οχήματος» έχουν σοβαρές διαφορές :

 

Στο Ριάντ έχουν ρευστότητα και επενδύουν συνεχώς στην μεγεθυνόμενη αγορά των προσκυνητών αλλά ο στρατηγικός τους σχεδιασμός πάσχει σοβαρά. Η αδυναμία τους φάνηκε στην πράξη.

 

Στο Wolfsburg η ρευστότητα επενδύθηκε με ένα δόλιο τρόπο και συνελήφθηκαν έγκαιρα από άλλες αρχές.

 

Παραδόξως όμως η αυστηρή τεχνοδομή ,μέσω δόλου, και η αυταρχική ημιθεοκρατία , μέσω αμέλειας, συγχρονίζονται στην ίδια συνθήκη. Οι διαφορετικές αφετηρίες οδηγούν σε παρόμοια  βαναυσότητα.   

   

Αν δούμε προσεκτικά τον χάρτη η Αθήνα ευρίσκεται ακριβώς στην μέση του άξονα Wolfsburg – Mecca.Με κάποιο τρόπο συμπυκνώνει τα επίδικα της εβδομάδος όπως αναδύθηκαν :

 

Υπάρχει  στρατηγικός σχεδιασμός ;

Θα πετύχει;

Υπάρχουν ελεγκτικές αρχές να προλάβουν το λάθος ή θα το ανακαλύψουμε στον επόμενο συνωστισμό;

Που κρύβεται ο δόλος;

 

Το κακό με την Αθήνα είναι πως προσπαθεί να λύσει τα ίδια επίδικα χωρίς τα χρήματα των άλλων.

 

 

 

Το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Δυτικός Τομέας) κέρδισε μια μεγάλη μάχη

Το κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Δυτικός Τομέας)  κέρδισε μια μεγάλη μάχη

Το  Adalet ve Kalkınma Partisi έχει το ενδιαφέρον ακρωνύμιο ΑΚ, δηλαδή Λευκό

Η Δικαιοσύνη, Ανάπτυξη, Λευκότητα ( εννοούμενη ως καθαρότητα) ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά της προεκλογικής του εκστρατείας. Ως τυπικό κόμμα μιας ανατολικής πολιτικής παράδοσης έδωσε μια καταπληκτική προεκλογική μάχη βασισμένη στο πρόσωπο του ηγέτη, με μέτωπο προς μη κατανομαζόμενους ολιγάρχες.

Το κόμμα του δυτικόστροφου αναγκαστικού εκσυγχρονισμού με οργανικούς ή χαλαρούς δεσμούς με το ιστορικό  καραμανλοκεμαλισμό συμπιέστηκε. Ο αναγκαστικός αυταρχικός εκσυγχρονισμός έφτασε στα όρια του. Το ρεύμα ενός δυτικόστροφου συναινετικού εκσυγχρονισμού παρά την εξαιρετική του στελέχωση έχασε (1). Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν απέχει από την αντανάκλαση των λυμφατικών αστικών δυνάμεων ενός δυτικόφρωνος τεχνοφιλελευθερισμού ( αριστερού ή δεξιού) .

Το AKP συνέτριψε την παραδοσιακή αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις και την οποία περιόρισε σε ένα ανεξήγητο ποσοστό.  

Το κόμμα των φιλοναζιστών γκρίζων λύκων παραμένει ισχυρό με λαϊκή δύναμη

Στην επόμενη περίοδο ο ηγέτης του ΑΚΡ θα έχει ιδιόμορφα  προβλήματα.

Με αδύναμη την παραδοσιακή αριστερά  ,  με σταθερή την ακροδεξιά ,τις δυο πτέρυγες του δυτικόστροφου εκσυγχρονισμού ( αυταρχικός, συναινετικός) σε προφανή  κάμψη ,με  το δύσκολο δάνειο σε ισχύ οι πολίτες της μεταοθωμανικής δυτικής περιοχής είναι απρόβλεπτοι.

Το ΑΚΡ κέρδισε τις εκλογές με βάση το πρωτείο της ηθικής  έναντι της πολιτικής και της οικονομίας. Η νίκη του προφανώς δεν είναι εύκολα εξηγήσιμη εντός των λογοπλαισίων (discourse) που θεμελιώνονται στην πολιτική οικονομία. Οι δεσμοί του ΑΚΡ με τις πληβειακές ομάδες οργανώνονται με βάση μια αίσθηση δικαιοσύνης του «πόνου» εξου  και η περιθωριακή έως ασήμαντη από εισπρακτική άποψη ανάδειξη των οφειλετών των λιστών είχε τόση σημασία.

Το βασικό πρόβλημα του δυτικού τομέα παραμένει άλυτο: δυτικόστροφες φαντασιώσεις, δυτικότροπα αιτήματα, ανατολική οργάνωση. Το ΑΚΡ του δυτικού τομέα μπόρεσε να ισορροπήσει ακριβώς σε αυτό το όριο. Όμως το δάνειο που υπέγραψε με τη δύση, θα απαιτήσει να αλλάξει γρήγορα. Αν δεν αλλάξει γρήγορα τότε η ιστορική μοίρα της ανατολής το περιμένει. Ως γνωστόν η Οθωμανική αυτοκρατορία καταστράφηκε όταν επι20 χρόνια λόγω δανείων την πραγματική διοίκηση είχαν οι Γερμανοί.  

(1)   Το Nehir παρότι εκφράζει αυθεντικά τις πιο δυτικότροπες μερίδες μιας νοήμονος διανόησης, μεσαίων στρωμάτων κλπ επέλεξε ένα κλασσικό όνομα,  της φύσης (Ποτάμι) εντασσόμενο στην ανατολική παράδοση ονοματοδοσίας

 

 

 

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου

Οι εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου επιφυλάσσουν μια συμμαχική κυβέρνηση. Όμως οι διαδικασίες συνεννοήσεων και εντολών συμπίπτουν με μια μοναδική ημερομηνία: την Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου.

Το 2015 την ημέρα αυτή συμπίπτουν δυο μεγάλες εορτές της περιοχής : το Εβραϊκό  Yom Kippur και το μουσουλμανικό  Kourban Bayrami στην Τουρκία  ( στις Αραβικές χώρες ονομάζεται Eid-al-Adha) . Η σύμπτωση  είναι μοναδική καθώς και οι δύο εορτές είναι κινητές. Για τους εβραίους η προσεχής Τετάρτη είναι μια μέρα αποχής από τα πάντα, μια πραγματική μέρα νηστείας και προσευχής, ενώ για τους μουσουλμάνους η έναρξη μιας γιορτής θυσιών των αμνών με βιβλική αναφορά στον Αβραάμ.

Με μοναδικό επίδικο τον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό, το Ευρώ , τις αναγνώσεις του Μνημονίου «Τρία» , η αναφορά στις θρησκευτικές τελετές στον κόσμο της Εγγύς Ανατολής φαίνεται  τουριστική επινόηση ,ένα φολκλόρ του μήνα. Ούτε ο Παυλόπουλος θα αργήσει κάνοντας προσευχές στην Συναγωγή του Κεραμικού, ούτε θα σφάζονται αρνιά στην Κουμουνδούρου, στην Συγγρού, στον Περισσό κλπ..

Την ερχόμενη Τετάρτη λοιπόν η περιοχή ανατολικά μας θα είναι σε μια φάση ειδικής πόλωσης και αρμονίας : Εβραϊκή Νηστεία ( εσωτερική κάθαρση)  ή Μουσουλμανικός αμνός (απόλυτη υπακοή).

Κι’ όμως το δίλημμα δεν είναι τόσο απόμακρο. Στη δική μας περιπλοκή η πόλωση είναι παρόμοια :κάθαρση και υπακοή. Αναζητείται κάθαρση από τις αντιμνημονιακές αυταπάτες και υπακοή στις γραφές του μνημονίου.

Την Τετάρτη , λοιπόν η Αθήνα θα συγχρονιστεί με Istanbul και Tel Aviv.Παρότι όλοι θα προστρέξουν στις αντιδράσεις σε Βερολίνο, Βρυξέλλες, Μαδρίτη, Ρώμη εν τούτοις η ημερολογιακή συγχρονία με την σπάνια σύμπτωση θα επιβάλλει ένα μοναδικό συντονισμό στα ανατολικά μας.

Πριν ένα μήνα το Ισραήλ συζήτησε ένα μικρό σκάνδαλο του Νετανιάου. Ο πρωθυπουργός συνέφαγε στην Ρώμη με τον Ρέντσι σε εστιατόριο που δεν διέθετε εδέσματα Κόσερ. Το Κόσερ είναι πιστοποίηση ότι τα τρόφιμα υπακούουν στις εβραϊκές εντολές για τη διατροφή και προσομοιάζει  με το αντίστοιχο μουσουλμανικό Χαλάλ. Το Κόσερ είναι πραγματικό πρόβλημα κατά τη διάρκεια του Εβραϊκού Πάσχα, όπου αναβαθμίζεται και γίνεται ακόμα πιο περιοριστικό. Η πιστοποίηση Κόσερ για Πάσχα ( KFP) είναι περίπλοκη και δαπανηρή, αλλά στο Ισραήλ υπακούν όλοι. Οι σύγχρονες μυθολογίες συνδέουν τα Κόσερ τα Χαλάλ τις εξαντλητικές δίαιτες του Ραμαζανιού με υποτιθέμενα οφέλη στην υγεία, αλλά ξέρουμε πως οι σύγχρονες «έρευνες» μπορούν να αποδείξουν ότι θέλεις. Το «αμάρτημα» του Νετανιάου ήταν αντίστοιχο με το να φάει ας πούμε ο Παυλόπουλος σε επίσημο γεύμα κρέας την Σαρακοστή . Προφανώς κανείς δεν ασχολείται με τη Σαρακοστή του Παυλόπουλου

Μήπως όμως η Σαρακοστή του Παυλόπουλου δεν είναι τόσο απλή;

Φίλος που ασχολείται με την έρευνα στα  οικιακά απόβλητα με ενημέρωσε για μια ενδιαφέρουσα αλλαγή: ο περιορισμός κατανάλωσης πρωτεϊνών στο καθημερινό διαιτολόγιο έχει κάνει τα οικιακά απορρίμματα πιο εύκολα σε κομποστοποίηση και ειδική αξιοποίηση. Το ποσοστό των πρωτεϊνών που ανιχνεύονται στα απορρίμματα μειώνεται σταθερά την τελευταία πενταετία. Η διατροφή γίνεται όλο και πιο Σαρακοστιανή.

Ακριβώς λοιπόν μετά τις εκλογές οι Μουσουλμάνοι θα απολαύσουν το αρνάκι τους, οι Εβραίοι μια μέρα απόλυτης νηστείας και εμείς θα συνεχίσουμε μια δίαιτα λίγων πρωτεϊνών.

Βλέμμα στη Δύση, παρατεταμένη νηστεία, συγχρονισμός με την Ανατολή. Ο συνδυασμός είναι μοναδικός.