Lisboa-Αθήνα-بغداد

Περίπου τις ίδιες μέρες δημοσιεύονται δυο ειδήσεις για την Πορτογαλία.

Το Bloomberg (πηγή) μας ενημερώνει πως η Λισαβόνα συναγωνίζεται το Σ. Φραντσίσκο σε ελκυστικότητα εταιρειών start up . Η Αυγή (πηγή) αναφέρει πως μια αριστερόστροφη  συμμαχία ,τύπου Συριζα , ΠΑΣΟΚ  ΚΚΕ  απειλεί να ρίξει την επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ , την  κεντροδεξιά μειοψηφική κυβέρνηση Κοέλιου.

Αυτομάτως η συζυγία των δύο ειδήσεων αναδεικνύει ένα βασικό επίδικο :το πρόσημο μιας διακυβέρνησης έχει διαφορετικό βάρος όταν αυτό προσδιορίζει  κοινωνίες με ετεροβαρή προβλήματα.

Η αδρή αγχολυτική αφήγηση μπορεί να επικαλεστεί ότι  τα ζητήματα , ανεργίας μισθών είναι ισοδύναμα εντός η εκτός μνημονίων .Άραγε ποιος δεν θα ήθελε το Bloomberg να αναφέρει πχ τον Πειραιά ως νέο City η την Κρήτη ως ανταγωνιστή του Σκανδιναβικού πλέγματος  βιοτεχνολογίας και ας είχαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ  ,Ανταρσύα ,ΚΚΕ με υποτιθέμενο πρόγραμμα του πιο καθαρού αντικαπιταλισμού;

 Η πιο επεξεργασμένη αφήγηση , προερχόμενη από την πάλαι ποτέ ανανεωτική αριστερά έχει μια συνθετική προσέγγιση : δεδομένου του προσανατολισμού προς μια αναπτυγμένη οικονομία των υψηλών αξιών , τα θεσμικά ελλείμματα της αστικής διαχείρισης θα τα ολοκληρώσει μια αριστερόστροφη εκσυγχρονιστική διακυβέρνηση .Παρότι η θέση είναι ελκυστική προέρχεται από τον πιο old fashion μαρξισμό των σταδίων.

Αυτή είναι ας πούμε η πιο υγιής εκδοχή του ενεστώτος Συριζαίκού  εγχειρήματος ,η  πράξη όμως αναδύεται διαφορετικά . H αριστερόφωνη διακυβέρνηση περιορίζεται στην παρηγορητική διαχείριση ενός βαλτωμένου καπιταλισμού , ενός οικονομικού σχηματισμού με λυμφατικό εξωστρεφή εξαίρετισμο , απουσία μεγάλων neoliberal projects και πολλαπλές στοιβάδες παγωμένων εκφράσεων πόνου και άμυνας .

Μια άλλη main stream αφήγηση ,εντοπίζει το πρόβλημα στην απουσία συναίνεσης. Όμως  παραγνωρίζει όμως ότι στο παρελθόν υπήρξαν κύματα δυτικότρoπου εκσυγχρονισμού χωρίς πολιτική συναίνεση σε συνθήκες ακραίας πόλωσης.

Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία συναίνεσης αλλά η απίσχναση των κοινωνικών μειοψηφικών δυναμικών ομάδων της πολιτικής της οικονομίας των ιδεών .Μακάρι να είχαμε τον πιο τρελαμένο αντικαπιταλισμό σε ένα περιβάλλον ακριβού καπιταλισμού σταθερών  θεσμών λειτουργικών υπηρεσιών .Το ορατό μέλλον αναδύει ένα εσωστρεφή κόσμο αδύναμων καπιταλιστών , ασταθών θεσμών , απελπισμένων outsiders , εκτραχηλισμένων λογοπλαίσιων. H συνεχής επίκληση της γεωπολιτικής, της γεωγραφίας , των ορυκτών, του τουρισμού  αποδεικνύει την αδυναμία οργάνωσης μιας οικονομίας και κοινωνίας των πιο σύνθετων μορφών.

Τα ποντιακά της εβδομάδας που έτρεξε, εκφράζουν ακριβώς αυτήν την υστερία της αδυναμίας , την αγωνία μιας κενότητας .Μεταφορικά η συζήτηση είναι σκανδαλωδώς επίκαιρη .Συζητάμε για θύματα, αίματα , σφαγές , στην παραλία του Καυκάσου. Η μεσανατολική διάσταση των ορίων μας επανέρχεται με στρεβλό τρόπο. Αντί τα ανατολικά στοιχεία να αναδυθούν ως δυναμισμός (όπως γίνεται στην Κύπρο και το Ισραήλ) εισέρχονται στην συζήτηση ως παγωμένος ιστορικισμός.

Ο συγχρονισμός είναι αδυσώπητος και καταθλιπτικός. Βαθμιαία μετατοπιζόμαστε όλο και πιο ανατολικά  όχι γεωγραφικά αλλά ιδεολογικά .

Η κυβέρνηση παριστάνει την ευρωπαϊκή αριστερά σε συνθήκες Μεσανατολικού καπιταλισμού ενώ είναι σταθερή επειδή ακριβώς κινείται στις ασφαλείς ράγες του πρώιμου ερντογανισμού (πηγή)

Η δεξιά βυθίζεται στο βαλκανικό παρελθόν του λαϊκού κόμματος και των επιστράτων

 Ο χρυσαυγητισμός αποδεικνύεται όλο και πιο οργανικός πιο αυθεντικά ελληνικός σε αντίθεση με την φαντασίωση περί εξαίρεσης

Οι λυμφατικές αυθεντικές δυτικότροπες  δυνάμεις της οικονομίας της πολιτικής (αριστεράς και δεξιάς)  της ιδεολογίας παλεύουν με τους γνωστούς περιορισμούς τους. Τα όρια εκλογικού νανισμού των πάλαι ποτέ Κοδησο, ΚΚΕ Ες  που δεν απέτυχαν γιατί ήταν δεξιοί αλλά γιατί φαντάστηκαν και επεξεργάστηκαν  μια πόλωση δεξιά άριστα ως copy paste των κέντροευρωπαϊκών συνθηκών , παραμένουν αξεπέραστα .

 Η τελευταία αισιόδοξη εκδοχή που είδα αποτυπώνεται  στο τελευταίο βιβλίο του Καλύβα (πηγή) : είμαστε υπέρ φιλόδοξοι οι αποτυχίες μας ακολουθούνται από αδιανόητες εξάρσεις. Το κακό είναι πως το σχήμα του Καλύβα , ( όπως και του Κωστή  (πηγή) σε άλλο τόνο ) εμπεριέχουν μια  επαναλαμβανόμενη «συνθήκη Ναβαρίνο» : τις  δύσκολες στιγμές η ξένη παρέμβαση μας διασώζει ως «κακομαθημένα παιδιά».

 Όμως η ιστορία αρέσκεται σε κενοφάνειες . Φίλος που ασχολείται με την οικονομική ιστορία της Μ Ανατολής μου ανέφερε ένα στοιχείο που βασίζεται σε στοιχεία των ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας .Το 1990 η χώρα με τους καλύτερους θεσμούς , βιομηχανική υποδομή , παιδεία κλπ  σε σχέση με τις ισοδύναμες της , ήταν το  Ιράκ.