Απολαυστική επανάληψη

Η νέα ταινία του Λάνθιμου απέδειξε ότι η επεξεργασία  του ίδιου θέματος ,απαράλλαχτου όταν γίνεται σε βάθος δεν είναι επανάληψη.

 Στον Αστακό επαναλαμβάνεται το μοτίβο του Κυνόδοντα (πηγή) και των Άλπεων :

 Ο αφηγητής μπορεί να παρουσιάσει με τον πιο ρομαντικό ανθρώπινο τρόπο την ωρίμανση και την απόδραση από  ένα επινοημένο σκληρό κόσμο αυστηρών κανόνων ,Στον Κυνόδοντα η οικογένεια ,στις Άλπεις η εταιρεία ,στον Αστακό το ίδρυμα ζευγαρώματος και η αντάρτικη ομάδα των μοναχικών ,είναι ιεραρχικές δομές που αναφέρονται εμμέσως στην εμπειρία , αλλά παρουσιάζονται ως ακραία απάνθρωπα συστήματά "ανθρωποποίησης" .

Οι εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι συμπεριφέρονται ως άνθρωποι κατασταλμένοι, μηχανοποιημένοι  με περιορισμένα ρεπερτόρια επικοινωνίας . Οι ήρωες του Λάνθιμου μιλούν και κινούνται περίπου ως υπερνοήμονα ανδροειδή παρά ως άνθρωποι .Η ομιλία ,η στάση σώματος το βάδισμα παραπέμπουν σε λοβοτομημένους η φαρμακοεξαρτημένους .
Αυτός ο τύπος ανθρώπου ,σε όλες τις ταινίες του Λάνθιμου, αφού σοκάρει με την σκληρότητα του , στο τέλος μπορεί να αποκαλύψει και να αναδείξει μια αναπάντεχη λεπτότητα ένα πολυδαίδαλο συναισθηματισμό.Το μοτίβο αυτό , ´όπου τα " υπερνοήμονα ανδροειδή" ενός βάναυσου κόσμου, αποκαλύπτουν τα πιο ιδιαίτερα συναισθήματα θα μπορούσε να είχε εξαντληθεί σε μια ταινία αλλά στον Λάνθιμο αυτό γίνεται όλο και πιο επεξεργασμένο ,πιο πλούσιο .

 Έτσι έχοντας δει τις προηγούμενες ταινίες η εξέλιξη του Αστακού ,δραματουργικά ήταν απολύτως προβλέψιμη ,αλλά η περιπέτεια συναισθημάτων μέχρι το τέλος ήταν τόσο απολαυστική .Η αλληλουχία σκληρότητας ,απορίας , λεπτότητας είναι μοναδική. Το μίγμα παραπέμπει σε ύστερο Trier αλλά υπερτερεί σε μινιμαλισμό .Ο Trier εδώ και καιρό έχει χάσει το μέτρο.

Μια σειρά από εικαστικές ρουτίνες επαναλαμβάνονται σε όλες τις ταινίες  : ορχήστρες και χοροί  a la fifties,ρεσιτάλ κλασικής  κιθάρας για λίγους , ιδιαίτερη σχέση με τα ζώα , ερωτικές συνευρέσεις μηχανικού σεξ.

Είναι απορίας άξιο από που προέρχεται αυτός  ο "ελάχιστος " κόσμος ,  αυτό το θέατρο του απέριττου  .Ενώ στον Οικονομιδη (πηγή) , όπου ομοίως το ίδιο θέμα αναδύεται πιο εμπλουτισμένο από ταινία σε ταινία  , ο κόσμος της ταινίας είναι εμπειρικά προσβάσιμος και γνωστός , στον Λάνθιμο ο κόσμος αυτός προκύπτει από αφαιρέσεις και για αυτό τελικά μπορεί να είναι τόσο αποδεκτός στο διεθνές σινεμά .Από τα κοφτά ελληνικά των εκατό λέξεων ,στις  Άλπεις ,  στα αντίστοιχα αγγλικά και γαλλικά του αστακού η διαδρομή είναι πολύ μικρή.Ακόμη και ο ψευδισμός γίνεται στοιχείο ενός περιορισμού της γλώσσας .

Η γλώσσα του σώματος είναι όντως πολύ ιδιαίτερη .

Η σκηνή απόδρασης στους δρόμους όπου η Rachel Weisz  βαδίζει τόσο δύσκολα εξ αιτίας του ανυπέρβλητου προβλήματος της και ο Colin Farrell γιατί έχει λάθος παντελόνι , οι μοναχικοί χώροι στο δάσος , ο κώδικας επικοινωνίας των εραστών ,διαστέλλουν κωμικά αυτα τα φοβισμένα " θωρακισμένα" σώματα. Η σκληρότητα της πειθαρχίας έχει κατασκευάσει περιορισμένα συσταλμένα σώματα που δεν μπορούν να εκταθούν ούτε σε έκτακτες καταστάσεις .Ο Αστακός είναι μια ταινία του σωματικού ενεργειακού μινιμαλισμού, ενός απόλυτου “θωρακισμού” στην έννοια του W.Reich.

Είναι σαν να ξέρουμε την εξέλιξη της νέας ταινίας του Λανθιμου αλλά η επανάληψη είναι πάντα τόσο απολαυστική