Πραγματικά, ακολουθώντας το συρμό παρακολούθησα στο
Youtube το τραγούδι του
Μιθριδάτη «Για να μη σου χρωστάω». Ως παρατηρητής των προσχεδιασμένων απόψεων είδα αμέσως το βιτριολικό «Αντι -Μητσοτακικό»
περιεχόμενο .Αργότερα όμως ήρθε μια δεύτερη προσεκτική ακρόαση και κατόπιν η
ανάγνωση των στίχων κλπ κλπ.
Δώδεκα περίπου λεπτά με ένα μόνο μουσικό μοτίβο, ένα πυκνό περιεχόμενο
αρθρωμένο σε επτά ενότητες οπτικοποιημένα σε μια στατική εικόνα δεν είναι και
το πιο εύπεπτο υλικό. Κι’ όμως υποτίθεται πως αυτό το οπτικο-ακουστικό τέχνημα
μπορεί να εμπλουτίσει ένα πολιτικο-κοινωνικό ρεύμα αντιπολίτευσης.
Υποστηρίζω πως το «Για να μη σου χρωστάω» υπερβαίνει θεματικά μια κίνηση
αντιπολίτευσης , τόσο που είναι αδύνατο να την ενισχύσει.
Ο Μιθριδάτης θέτει στον ακροατή-θεατή δύο προβλήματα:
Ένα μακροσκελές , τεχνικά αρθρωμένο στιχουργικό περιεχόμενο με πολλαπλά
επίπεδα κριτικής «φορμαρισμένο» σε ένα άκρως μινιμαλιστικό θέμα μουσικής και εικόνας.
Οι στίχοι απλωμένοι σε επτά ενότητες έχουν το εξής περιεχόμενο:
1.-«Αντι-Μητσοτακισμός».2.-Κριτική προς τη μικροαστική αδιαφορία «Κυρ
Παντελή».3.-Κριτκή προς τα ΜΜΕ4.-Κριτική για τη πολιτική διαχείριση της
Πανδημίας.5.-Κριτική για τη γενική υποκρισία-6.-Κριτική για το διαδικτυακό χάος.7.-Κριτική
για τους βολεμένους καλλιτέχνες. Με όσο ευκολία μπορούν να απομονωθούν στιχάκια
κατά του Μητσοτάκη , αντίστοιχα μπορούν να απομονωθούν περιεχόμενα με
δηλητηριώδη κριτική προς το ευρύτερο πολιτικό κοινωνικό σύμπλεγμα.
«Μα καλά ποιος αντέχει μέχρι το τέλος»; αναρωτιέται ένας σχολιαστής.
Το εξαντλητικά λιτό μουσικό-οπτικό τέχνημα, υποτίθεται πως αφήνει χώρο να αναπτυχθεί η πρόζα της ραπ,
όμως αυτή η αισθητική συρρίκνωση καθώς
επιμηκύνεται προς το άκρο του δωδεκάλεπτου τελικά «πνίγει» το στιχουργικό
περιεχόμενο. Το τελείως αντίστροφο αισθητικό φιλοσοφικό πρόβλημα αναδύθηκε στα
τέλη του 20 αιώνα όταν τυπικά «αριστεροί» φιλόσοφοι διχάστηκαν για τη
φυσιογνωμία της μουσικής του Wagner. Μήπως ο μυθολογικός , ηρωικός, αφροδισιακός
Wagner ,με μια πληθωρική μουσική που επιβάλλεται στις δραματουργικες
ιστορίες των έργων του δημιούργησε τα θεμέλια της φαντασιακής Γερμανίας που είδαμε μέχρι τον Δεύτερο
Παγκόσμιο ( 1);
Αυτή η μονομανής, οριακή σχεδόν μηδενική ποικιλία του οπτικομουσικού έργου
πως συγχρονίζεται με τον καταγγελτικό στίχο; Άραγε ποια αναδυόμενη ενότητα προσδιορίζει
το «Για να μη σου χρωστάω»;
Αν μπορεί να υπάρχει απάντηση, στα αυτιά και μάτια μου έχουμε μια πιο
επεξεργασμένη, εσωστρεφή , ψαγμένη πολυεδρική «αγανάκτηση» από αυτή του 2008-2015.
Η «εργασία» της παρακολούθησης της δωδεκάλεπτης πρόζας οδηγεί σε ένα κόσμο αιτημάτων και γογγυσμών πολύ
ευρύτερο από την συγκυρία. Ο
«Αντι-Μητσοτακισμός» του Μιθριδάτη ενώ ανοίγει την πρώτη πράξη της ελαχιστοποιημένης
όπερας του, τελικά αφομοιώνεται από μια ισχυρότερη ροή αιτημάτων και δηλώσεων
αν κάποιος αποφασίσει να «εισέλθει» πραγματικά στο δωδεκάλεπτο. Με την έννοια αυτή ,έστω και
αν ο μινιμαλισμός αυτός εκκινεί από άλλα δεδομένα ( κόστος παραγωγής; έλλειψη μουσικής
έμπνευσης; Κλπ) τελικά ολοκληρώνει την παρουσία του «Για να μη στα χρωστάω»
καθώς σε οδηγεί αναπόδραστα σε ένα ευρύτερο σχήμα εικόνων και εννοιών μέσω μιας
πραγματικά στενής εισόδου. Μάλλον κάποιοι είδαν μόνο το φως που διαθλά μια
μισάνοικτη πόρτα και βαρέθηκαν να μπουν στα πολλά μικρά δωμάτια που αυτή προστατεύει.
(1)
Alain
Badiou Five Lessons on Wagner
