Επιστροφή στον σκληρό Απρίλη του 12

Η κυβέρνηση Συριζα- Ανελ και η ανάδυση του Ποταμιού ως πλέον δυναμικού πόλου μιας παραγωγικής αντιπολίτευσης δεν είναι παρά η συγκροτημένη ανάδυση δυο γνωστών ρευμάτων. Το γενέθλιο ιστολόγιο LLS είχε ήδη αναφερθεί στα ρεύματα αυτά με τις κωδικές ονομασίες Syrizanexartisia και Dimarodrasis από τον Απρίλιο του 2012.

Ακολουθούν οι δύο συνεχείς αναρτήσεις του LLS οι οποίες περιγράφουν τα δομικά στοιχεία των ρευμάτων και τις προοπτικές τους όπως διαφαίνονται ήδη πριν τρία χρόνια.

20 Απριλίου 2012

Μαθήματα Ζωολογίας:Dimarodrasis Encefalicus ,Syrizanexartisia Vulimicus

Η ταξινόμηση στην ζωολογία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.

Αυτό που γίνεται με τα παλαιοντολογικά ευρήματα είναι αξιοπρόσεκτο. ‘Οταν ανακαλύπτεται   κάποιο παλαιοντολογικό εύρημα το κατατάσσουμε ως τον χαμένο κρίκο μιας αλυσίδας που έλειπε για να τεκμηριώσει μια στερεή θεωρία εξέλιξης. Όπως όμως απέδειξε ο Agamben (1) πάντα θα υπάρχει ένας χαμένος κρίκος γιατί η ταξινόμηση γίνεται με βάση ένα άρρητο θεμέλιο: η ύπαρξη της "ανθρωπότητας" σε συμμετρία και αντιδιαστολή με μια "ζωότητα”. Επομένως για να υπάρχουμε ως έννοια "άνθρωποι" δημιουργούμε μια εννοιολογική "νεκρή ζώνη" πέραν της οποίας υπάρχουν τα "ζώα". Η ύπαρξη της " εννοιολογικής νεκρής ζώνης" δηιμουργεί αναγκαστικά την ανάγκη ύπαρξης " κρίκων" τους οποίους θα ανακαλύπτουμε εσαεί. Επειδή όμως κάποτε και παλαιοντολογία έχει όρια, και με τα DNA κάπου το πράγμα μπερδεύεται η " νεκρή ζώνη" που θα ορίσει την ανθρωπότητα μεταφέρεται εντός της και έτσι δημιουργούμε καταστάσεις μη ανθρωπότητας γύρω μας με ανθρώπους απλά βιολογικά όντα χωρίς δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις. Τα  ταξινομικά συστήματα λοιπόν είναι αυθαιρεσίες που δυναστεύουν τα αντικείμενα της μελέτης τους. Στην οργανική ταξινόμηση των Deleuze Guatari τα ζώα διαιρούνται σε οιδιπόδεια, συμβολικά και δαιμονικά: Εδώ ,οιδιπόδεια είναι τα κατοικίδια  ,συμβολικά όσα παραπέμπουν σε εξουσία και δαιμονικά όσα  ακριβώς αμφισβητούν το κλασσικό ταξινομικό  σύστημα των ειδών (πχ οι ορχιδέες που εκλύουν φερορμόνες μελισσών και ξεγελούν τα αρσενικά μελίσσια) .

 Αν θεωρήσουμε λοιπόν ότι οι ταξινομήσεις των ζώων έχουν μεγάλη σχετικότητα τότε έχουμε μερικά ενδιαφέροντα είδη.Εντός του βιότοπου της  μη εσχατολογικής τελετουργικής αριστεράς υπάρχουν δύο εκλογικά ζωάκια με διακριτές  αλλά και αφανείς διαφορές  : η Δημαροδράσις  (  Dimarodrasis Encefalicus(DE)) και η Συριζανεξαρτησία (Syrizanexartisia Vulimicus (SV)).Όπως πολλά από τα ανώτερα θηλαστικά τα ζωάκια έχουν μια διαφορά στις λειτουργίες μεταξύ δεξιών και αριστερών οργάνων και ένα ανεπαίσθητο αλληθωρισμό διαπιστώσιμο μόνο από ειδικούς.

Η DE είναι εγκεφαλικό ζωάκι. Διακρίνεται  από ένα  μαθηματικό ορθολογικό  μεταρρυθμισμό, θεωρεί το μνημόνιο  σύμπτωμα και το εκλογικό αποτέλεσμα καλό είναι να στρεσάρει το Φωτόπουλο της Γενοπ . Για την DE τα πάντα είναι μαθηματικά, αθροίσματα και ισοδυναμίες. Με το μαθηματικό της μυαλό ξέρει πως πίσω από τα αντιμνημόνια κρύβονται και πολλές λαμογιές. Λέξεις  κλειδιά μεταρρύθμιση, ισοδύναμα μέτρα ,ρεαλισμός.

Η SV είναι αυθόρμητη και λίγο βουλημική. Σε αυτή προεξάρχει η πολιτική βούληση, το μνημόνιο θεωρείται αυτόνομο ιστορικό στοίχημα και κατά βάθος το ζητούμενο των εκλογών είναι να μην αρέσει στη Μέρκελ. Για τη SV τα πάντα είναι απόφαση, κοινωνική βούληση και τα μαθηματικά  ακολουθούν. Ως συναισθηματικό ζώο βρίσκει όλους εκτός από τους τραπεζίτες να  έχουν δίκιο. Λέξεις  κλειδιά :πατρίδα, αριστερή ενότητα, Μέρκελ, τράπεζες.

Στην DE το βλέμμα  είναι απο τα αριστερά προς τα δεξιά , δηλαδή οι αριστεροί γουστάρουν φιλελεύθερους , ενώ οι ψευδοφιλελεύθεροι θεωρούν τον Φώτη κρατιστή. Στην SV η όψη είναι από δεξιά προς αριστερά όπου οι πατριώτες γουστάρουν πατριωτική αριστερά, ενώ οι αριστεροί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως είναι οι second best των δεξιών φίλων τους.

Η ψυχολογία των  ζώων αυτών έχει μία ομοιότητα. Και τα δύο υποφέρουν από ενοχικό σύνδρομο, μια αίσθηση "Άστο καλύτερα" ,και καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες εκ των υστέρων να εξηγηθούν λογικά τα πάντα. Έτσι, λοιπόν υπάρχουν απόλυτα ορθολογικές αναλύσεις γιατί  η Δράση είναι τυπικά η πιο αριστερή επιλογή. Επίσης έχει εξηγηθεί με ενάργεια ότι ο Δημαράς και ο Μαριάς έπεσαν θύματα τροφικής δηλητηρίασης που προκαλεί στιγμιαίες  δεξιές παρορμήσεις ενώ συνήθως είναι αριστεροί, σε αντίθεση με την σταθερή Εδηκ του Νεοκλή Σαρρή  που υλοποίησε επιτέλους τις πάγιες κεντροαριστερές επιδιώξεις του Ιωάννη Ζίγδη.

Το ρεύμα είναι ξεκάθαρα με την SV .Φλερτάρει  με το 20 % και με λίγη καλή τύχη θα ανέβει και άλλο. Και οι δύο πλευρές της φαίνεται να κερδίζουν. Έχει  αμφίπλευρο δυναμικό λόγο είτε υπό τη μορφή της αριστερής η της πατριωτικής ενότητας. Οι αριστεροί της , βρίσκουν τα ολοφάνερα κοινά μεταξύ Μαίλη και Ματσαγγάνη,που υλοποιείται στο αίτημα της αριστερής εξουσίας, ενώ οι δεξιοί της , έχουν διαπιστώσει την προφανή συνάφεια μεταξύ Λαφαζάνη και Μαρκόπουλου που κρυσταλλώνεται στο αίτημα ενότητας των αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Η DE φλερτάρει το 10 % που δεν είναι άσχημο και η δεξιά πλευρά της περιμένει ένα μικρό θαύμα για να μπει στη βουλή. Ο λόγος της αναγκαστικά είναι απολογητικός και πιο διχαστικός  σε σχέση με τον ενωτικό της SV.Ως γνωστόν μεταξύ  Μάνου και Μπακογιάννη υπήρξαν δυσεπίλυτες ιδεολογικές  διάφορες για τον αξιακό η ωφελιμιστικό περιεχόμενο του φιλελευθερισμού ,ενω μεταξύ Χατζησωκράτη και Παπαδημούλη οι γνωστές κόντρες για το ζήτημα του χρονισμού του ένοπλου περάσματος στο σοσιαλισμό και τις πιθανές πηγές προμήθειας των όπλων.

Για όσους ψάχνουν λοιπόν ένα pet για δώρο την έκτη Μαΐου έχουμε τις δύο πρώτες συμπαθείς επιλογές.

(1)G.Agamben: The open
(2)Deleuze Guatrari: A thousand plateaus


28 Απριλίου 2012

Η syrizanexartisia συγκροτείται η dimarodrasis καθεύδει

Προφανώς η προεκλογική καταιγίδα της εβδομάδας είναι η ανοικτή πρόσκληση Τσίπρα προς τους Ανεξελ για ψήφο ανοχής. Πρόκειται αναμφίβολα για μια πολύ ενδιαφέρουσα κίνηση, γιατί ακριβώς μετατοπίζει το πολιτικό ενδιαφέρον από τις αξιώσεις συνέπειας των προτάσεων ,στις αξιώσεις συνθέσεων τους.Η συγκρότηση της syrizanexartisia είναι μια σύγχρονη κίνηση που αποδεικνύει την ανάγκη ετερογενών συνθέσεων ως μοναδική λύση στα αδιέξοδα. Είναι ένα βήμα που αναδεικνύει ένα ιδιόρρυθμο ζήτημα , αυτό του πρωτείου της μορφής της πολιτικής  πρωτοβουλίας έναντι του περιεχομένου της.
Η απογοήτευση βέβαια είναι για την πλευρά της dimarodrasis η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να αξιοποιήσει την κυβερνητική αυτή πρόταση και να αντιπροτείνει την δική της συγκρότηση . Αντ’ αυτού προτίμησε την μετατόπιση της συζήτησης με βάση το κριτήριο της " αριστερής" συνέπειας.

Ο Τσίπρας  επιχειρεί  κάτι που είναι απενοχοποιημένο και δυναμικό. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ενδεχόμενης συνεργασίας η ιδέα της ετερογενούς συνεργασίας ανταποκρίνεται στις πιο σύγχρονες ανάγκες όπου τα υποκείμενα της πολιτικής είναι υβριδικά, πολυσθενή , σύνθετα , πολυπρισματικά .Αν ο αντιμνημονιακός αγώνας έχει για κάποιους αξία , το ότι αυτό το μέτωπο  περιλαμβάνει συντηρητικούς ,φοβικούς με τη μετανάστευση και υπερπατριώτες είναι μια αδρή αναπόδραστη πραγματικότητα. Την ίδια ισοδύναμη και ισόμορφη πραγματικότητα εκφράζει και ταύτιση   αποχρώσεων και επιδιώξεων πχ των πανεπιστημιακών μεταρρυθμιστών προερχόμενων από διαφορετικά ρεύματα. Η μορφή της συγκυριακής συμμαχίας είναι ακριβώς η ίδια.Η πρόταση του Τσίπρα δεν είναι τερατογένεση σε ένα πληθυσμό ομαλότητας, είναι δημιουργική όσο ήταν για μερικούς η συμμετοχή του Λαος στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Αν απέναντι στην δημιουργική αυτή ιδέα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της αριστερής συνέπειας, τότε αναπόδραστα το κριτήριο δεν μπορεί να γενικευθεί, γιατί αυτόν δεν υπάρχει αντικειμενικά .Αν όμως  αντίστοιχα εφαρμοστεί ο έλεγχος με βάση το κριτήριο της εσωτερικής συνέπειας της πρότασης  σε σχέση την δική της στοχοθεσία ,τότε το κριτήριο γενικευμένο μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει αυτή τη λύση για τους δικούς του λόγους ,το ερώτημα είναι ,οι άλλοι τι αντίστοιχο προκρίνουν για τη δική τους προοπτική;

Η μορφή της syrizanexartisia είναι αυτή που προκαλεί αμηχανία και όχι το περιεχόμενο της. Ωστόσο εδώ προκύπτει το ερώτημα αν μπορεί να γενικευθεί η μορφή αυτή.Η γενίκευση αυτή είναι θεμελιακά , καταστατικά  αξιωματικά αδύνατη γιατί το σύστημα υπάρχει μόνο και μόνο ως  συνύπαρξη τελετουργικών και λειτουργικών διαδικασιών. Το σύστημα λειτουργεί λόγω της ποικιλίας του. Η ποικιλία δεν ορίζεται με βάση μόνο τον μονήρη άξονα αριστερά δεξιά, αλλά και μέσω μιας μη γραμμικής , ασυνάρτητης συσχέτισης Τελετουργίας και Λειτουργίας

Τελετουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους εδραιώνεται σε αξιώσεις εσχατολογίας, ευθύγραμμης ιστορικότητας, ιστορικού πεπρωμένου και θυσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν λόγο στην συγκυρία, αλλά ότι ο λόγος τους λειτουργεί συμβολικά, ως πηγή συγκρότησης αυτοπροστασίας  και επιβίωσης. Οι τελετουργικες αυτές δυνάμεις είναι το θεμέλιο της πολιτικής συμβίωσης καθώς τοποθετούν το όριο της. Αλλοίμονο αν η πολιτική είναι μόνο ορθολογιστική. Το ΚΚΕ δεν είναι σημαντικό γιατί είναι " κομμουνιστικό " , είναι  παράγων σταθερότητας γιατί εμπλουτίζει την τελετουργία της δημοκρατίας με αυθεντικά λαϊκά δρώμενα  ισχυρής  βιοψυχικής εκφόρτισης.

 Λειτουργικές είναι οι πολιτικές δυνάμεις που η ρητορική τους έχει αξιώσεις ορθολογιστικής διαχείρισης  , μηχανικής αρτιότητας και επιδιώκουν να λειτουργήσουν μέσω των κρατικών υπομοχλίων. Οι αστικές κυβερνητικές δυνάμεις είναι κατ´ εξοχήν λειτουργοί.

Το ενδιαφέρον της συγκυρίας είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ένα άλμα από την τελετουργία στην λειτουργία ,σε χρόνο dt , έχοντας την βασική του κοινωνική συνιστώσα , τις μορφωμένες μικροαστικής δυνάμεις ,να λειτουργούν εντός της τελετουργικής συμβολικής διάστασης της πολιτικής. Η Δημαρ έχει ήδη διαβεί το στάδιο αυτό με προφανή εγκατάλειψη οποιασδήποτε αξίωσης συμμετοχής στο αριστερό τελετουργικό δρώμενο.Το άλμα αυτό απαιτεί προφανώς εξηγήσεις. Τις άκουσα και είδα σχεδόν όλες, με προσοχή. Η ορθολογική διαύγαση  της προσέγγισης προς τους Ανεξελ, με κριτήρια αριστερής ή ακόμα μαρξιστικής συλλογιστικής ,αδικεί κατάφορα τους διαχειριστές της. Αντί μιας κινηματικής άλγεβρας   θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν καλύτερα τις γόνιμες διερευνήσεις της πολιτικής θεολογίας. Στα συμφραζόμενα του Λένιν ο Καμένος δεν " βγαίνει" ούτε με spiked μπάφο από το Φιέρι. Εντός μιας κατανόησης μετατόπισης από τον ησυχασμό στην ιεραποστολή όλα γίνονται πιο καθαρά.

Παράλληλα  η κριτική στον Τσίπρα περί μιας δεξιάς μετατόπισης εντός του κλασσικού άξονα  δεξιά αριστερά είναι άδικη, άστοχη, υποβολιμαία και εκ του πονηρού. Ο Τσίπρας και η υπό διαμόρφωσηSyrizanexartisia εισέρχονται στο πεδίο της εφαρμογής ως περίπου αυθεντική παρθενογένεση , μόνο που το νεογνό είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η συνθετική κίνηση είναι προς έπαινο, το περιεχόμενο είναι προς πιθανό έλεγχο.

Οι τελετουργικές δυνάμεις προφανώς θα δικαιωθούν εντός των αιώνιων επίδικων της θεολογίας τους, αλλά αναγκαστικά θα παραμείνουν εντός των δρώμενων και ευχελαίων  του ναού .Εντός του ιερού τους χώρου έχουν προφανώς το υπέρτατο σεβασμό μας.

Οι άλλες λειτουργικές δυνάμεις δείχνουν αιφνιδιασμένες. Για  λόγους που σχετίζονται από την προϊούσα αποιδελογικοποίηση του χώρου και την καθολική επικράτηση του ψευδοορθολογισμου του "συγκεκριμένου"  η dimarodrasis η οποία έχει αυθεντικά στοιχεία μιας επιτυχημένης σύνθεσης, αντί να αξιοποιήσει την γενναιόδωρη απενοχοποίηση, επαναφέρει τον κλασσικό , του πρώτου ημιχρονίου του περασμένου αιώνα, άξονα δεξιά αριστερά. Αν δημιουργείται μια left patriot synthesis ,  η left liberalsynthesis γίνεται ξαφνικά démodé παρότι θα έπρεπε να κεφαλοποιήσει την εξέλιξη.

Στις μέρες που απομένουν , λοιπόν , ελπίζω η syrizanexartisia να συγκροτηθεί περαιτέρω  ως στιβαρή προσδοκία,  η δε dimarodrasis  να απενοχοποιηθεί και να συγκρουστεί μαζί της στο επίδικο του περιεχομένου  και όχι στο άνοστο επίδικο της σύνθεσης. Αυτό το επίδικο είναι de facto λυμένο. Έτσι προβλέπεται να  είναι η πιο ενδιαφέρουσα ,αναπάντεχη ,προεκλογική εβδομάδα, που θα περιπλέξει τα συνειδησιακά  προβλήματα πολλών.

Πηγές LLs  Εδώ και Εδώ

Το DT ως θεμέλιο.

Δύο  μέρες πριν τις εκλογές η ανακοίνωση Draghi και οι αναγνώσεις της σηματοδοτούν την ουσία της συγκυρίας

Ενώ η υποτιθέμενη σύγκρουση έχει τον χαρακτήρα του απόλυτου σχίσματος δεξιά – αριστερά , τελικά καταλήγει ως  ενδελεχής ανάλυση μιας ανακοίνωσης , την οποία οι υποτιθέμενοι αντίμαχοι αποδέχονται ταυτόχρονα, και  ως διαμάχη φιλολόγων για την ερμηνεία ή διερμηνεία ενός κλασσικού κειμένου.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ο λόγος ενός από τους θεσμικούς παίκτες ενός περίπλοκου παιγνίου , ενέχει τη θέση πυκνού θεμελιακού κειμένου , που δίνει τόσο μεγάλο εύρος ερμηνειών και αναδομήσεων. Το κείμενο Draghi  (εφεξής DT, Draghi Text ) στην αρχική μορφή του ,πριν την μετάφραση του στις διαλέκτους Samara και Tsipra αποτελεί το νέο ευαγγέλιο της συναίνεσης . Η ειρωνεία , το παράδοξο είναι πως το compromesso storico ala Ελληνικά , σηματοδοτείται από ένα τεχνικό , αδρό κείμενο , το οποίο αποσπάται από τα συμφραζόμενα του ( εφαρμοσμένη οικονομική του Κεντρικού Τραπεζίτη) και δεν μετακομίζει απλώς σε ένα άλλο χώρο του ιδίου επιπέδου ( πχ στην τρέχουσα πολιτική αντιμαχία)  αλλά «ανέρχεται» σε μια άλλη σφαίρα  ενός «ανώτερου» πολιτικού.  Η «άνοδος» του DT στο επίπεδο της απόλυτης πολιτικής ευαγγελικής ή κουρανικής κατάστασης μετατρέπει τους χειριστές της πολιτικής διεκπεραίωσης σε θεολόγους σε φιλόλογους.

Τι πραγματικά εννοεί ο Draghi;

Αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία . Οι ερμηνείες μπορεί να έχουν πολλαπλές αξίες , αλλά πριν από αυτό αναδύεται είναι το πρωτείο του DT.

Για το έργο του  G.Agamben υπάρχει ένα πλήθος θεμελιακών κριτικών , οι οποίες δεν υπολείπονται σε κύρος και λογική τεκμηρίωση. Η ιδέα  πως πολιτικά μοτίβα της Κλασσικής και Ρωμαικής περιόδου , μεταφέρονται αυτούσια στην συγκυρία και μάλιστα την σηματοδοτούν, δεν είναι τόσο απλή, εύλογη και αποδείξιμη . Τεχνικά διαστέλλει στα άκρα τον Φουκωαικό προβληματισμό. Ωστόσο η ιδέα έχει πρωτοτυπία και εκκεντρικά στοιχεία που συγκινούν.Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως  το DT έχει τόσο καταπληκτικές ιδιότητες. Είναι ασμένως αποδεκτό από του κυρίαρχους αντίμαχους, και επιδέχεται τόσο ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Το DT ανήκει  στο Αγκαμπενικό πολιτικό σύμπαν.

Η μία ερμηνεία δίνει βάρος στην ιστορικότητα του κείμενου. Η ανάλυση του φιλολόγου Tsipras, αναδεικνύει το γεγονός πως το περιεχόμενου του DT , ανήκει σε μια νέα εποχή και ουσιαστικά  τέμνει την οικονομική συγκυρία.  Η ανάλυση είναι το ότι  DT έχει αξία επειδή είναι νέο και δεν έχει αξία το περιεχόμενο του. Ο Tsipras έχει μαγευτεί από την ιστορία , τα βλέπει στον μεγάλο ιστορικό χρόνο .

Η άλλη ερμηνεία δίνει βάρος στο περιεχόμενο του κειμένου. Η ανάλυση του φιλολόγου Samaras, αναδεικνύει το περιεχόμενο του κειμένου : όροι, στοιχεία, τεκμήρια. Ο Samaras έχει εγκλωβιστεί στην συγκυρία , επικεντρώνει στο σήμερα στο τώρα.

Οι φιλόλογοι προφανώς αποκρύπτουν πως ισχύουν και οι δύο αναλύσεις : Τι σημασία έχει η θέση του ιστορικού χρόνου  του DT , αν αφαιρέσουμε το περιεχόμενο του;

Παρά την ρητορική ακρότητα στους αναλυτές τελικά η υπεροχή του DT, είναι απόλυτη σχεδόν αφόρητη.

Εντός της θεολογίας του DT, το μέλλον παραμένει δυσδιάκριτο, ασαφές, αενάως ατελέσφορο.

Όσο για τις εκλογές οι εκτιμήσεις είναι απαράλλακτες  όπως τις είδα εδώ

Και "Μετα-Πολιτική" έχουμε πάρτε κόσμε, εδώ η καλή "Μετα-Πολιτική"

Ένα από τα βασικά θεώρηματα μιας τυπικά αριστερής πολιτειολογίας είναι ότι το θεώρημα της ανυπαρξίας ορίων δεξιάς αριστεράς τελικά είναι η η "δεξιά".Σύμφωνα με αυτή την οπτική τα κόμματα τύπου Ποταμι, τα διακινούν ένα υπερβατικό λόγο χωρίς αιχμές και  ένα όραμα διαρκούς win-win είναι τοπολογικά συντηρητικά.

Τι γίνεται όμως αν στα πλαίσια της εκλογικής μάχης ανακαλύπτουμε ένα τυπικό κείμενο μεταπολιτικής, ένός διαρκούς αισιόδοξου λόγου που εδράζεται θεμελιακά στην κριτική Ράμφου ( ας αλλάξουμε νοοτροπία) από ένα νέο κόμμα, το Meta Politics;

Μα αυτό είναι μια μικρή έκπληξη

Είναι ακόμα ενδιαφέρον ότι το τυπικό, μετα πολιτικό μανιφέστο δημοσιεύεται σε site που έχει κατηγορηθεί για οργανικούς δεσμούς με την Χρυσή Αυγή (εδώ); 

Ακολουθεί το μεταπολιτικό μανιφέστο, και η αντίδραση μου Ουέ Υμίν

Στην Ελλάδα η πολιτική της λιτότητας έχει κλονίσει επικίνδυνα τη διοικητική δομή της χώρας

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτοφανείς προκλήσεις.

Οι πολιτικές προτάσεις για το μέλλον της Ελλάδας οφείλουν να κρίνονται με βάση το κατά πόσο την ισχυροποιούν και την θέτουν σε μια βίωσιμη και αλπιδοφόρα προοπτική.

Η κοινωνική δικαιοσύνη, ο ριζικός αναπροσανατολισμός της παραγωγής και της οικονομίας και η πραγματική δημοκρατία αποτελούν σήμερα τους απαραίτητους όρους ώστε να μπορέσει η ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να διαμορφώσει προϋποθέσεις ευημερίας.

Δεν πρόκειται για “πολυτέλειες” περασμένων εποχών “παχιών αγελάδων” που δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά στο σημερινό σκληρό παγκόσμιο περιβάλλον όπως ακούμε, αλλά αντιθέτως αποτελούν τους όρους για την θετική πορεία της ελληνικής κοινωνίας σε αυτό το περιβάλλον.

Μια ριζική ανακατανομή ισχύος από τις οικονομικές ελίτ προς τους πολίτες – με την έννοια του λόγου επί των κρίσιμων αποφάσεων –  (σχόλιο Hypothesis: όχι ανακατανομή πλούτου, μη φοβάστε, ανακανομή στην ισορροπία των αποφάσεων) αποτελεί μια εύλογη και νηφάλια απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας που πολιτικά εκφράζεται από τον Meta Politics

Στην Ελλάδα η πολιτική της λιτότητας έχει κλονίσει επικίνδυνα τη διοικητική δομή της χώρας υπονομεύοντας κρίσιμες επιχειρησιακές ικανότητες αναγκαίες για την οικονομική ανάκαμψη.
Βρισκόμαστε στην εξαιρετικά δυσχερή θέση η Ελλάδα να βρίσκεται σε αδιέξοδο με την κυρίαρχη πολιτική νοοτροπία να μην επιτρέπει καν να τεθούν ζητήματα μακροπρόθεσμων επιπτώσεων, σχεδιασμού, σύνθετης προσέγγισης και σοβαρής αντιμετώπισης.

Συνεπώς απαιτείται ριζική αλλαγή νοοτροπίας.

Σήμερα από τη μια έχουμε τη νοοτροπία των “αεριτζήδων” και των “κολλητών” που παρασιτούν χωρίς να προσφέρουν καμιά σοβαρή υπηρεσία στην κοινωνία και από την άλλη έχουμε τη νεοφιλελεύθερη εμμονή στο γρήγορο κέρδος αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες και ευρύτερες κοινωνικές και όχι μόνο συνέπειες.

Απέναντι σε αυτές τις ανώριμες και ασόβαρες νοοτροπίες πρέπει να αντιπαραθέσουμε μια νοοτροπία υπευθυνότητας, σεβασμού του δημόσιου συμφέροντος, εργατικότητας, αφοσίωσης και προπαντώς σοβαρότητας και συντεταγμένου μακροπρόθεσμου σχεδιασμού.(σχόλιο Hypothesis: η ουσία της Μετα Πολιτικής είναι η κριτική των αξιών με βάση το κριτήριο της επάρκειας: ασόβαροι ανώριμοι ουστ...) 

Το ισχυρότερο όπλο της Ελλάδας και η μεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή της είναι το ανθρώπινο δυναμικό της και ιδιαίτερα οι νέοι και οι νέες.

Για την αξιοποίησή του χρειαζόμαστε ένα στρατηγικό αναπτυξιακό σχέδιο όπως αυτό του Meta  Politics που επενδύει στην υψηλή ειδίκευση, στη γνώση, την καινοτομία και την ποιότητα και όχι στη φθηνή, ανειδίκευτη εργασία.

Για μια σειρά ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους, τεράστιοι πόροι έχουν επενδυθεί στην ανάπτυξη (μορφωτική, πολιτισμική, πολιτική κ.ο.κ.) των πολιτών.

Οι Έλληνες πολίτες φέρουν τεράστιο απόθεμα δυνατοτήτων παρά τη λυσσαλέα επιχείρηση υποβάθμισής τους σε όλα τα επίπεδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Μεταφέροντας τις αποφάσεις στους πολίτες, εμπεδώνοντας δομές δημόσιας πολιτικής όπου τον πρώτο ρόλο θα τον έχουν οι ίδιοι και οι δυνατότητές τους και συντονίζοντας τη δική τους δραστηριότητα, η Ελλάδα θα είναι σε θέση να αξιοποιήσει στο μάξιμουμ αυτές τις ενσωματωμένες στους ανθρώπους δεξιότητες και ικανότητες ώστε να βγούμε πραγματικά και όχι στα “χαρτιά” από την κρίση.

Αποκάλυψη: Το όνομα του  Μεταπολιτικού Πολιτευτή  εδώ .

«Συνέχισε να προπονείσαι και εμείς θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε»

Στο προεκλογικό βιντεο της ΝΔ υπάρχουν τα προφανή απτά μηνύματα και σκηνοθετικά τρικς.

Ο Σαμαράς «φτιάχνει» το γήπεδο της ΑΕΚ, διαμεσολαβεί το μήνυμα από τα αγνά παιδιά στους γονείς και  τέλος απευθύνεται αδιαμεσολάβητα στο μέλλον. Παρατηρεί κανείς επίσης τον  μπαλαδορο πρωθυπουργό με το άψογο κοντρόλ. Κλασσικά πράγματα τόσο προφανή δεν αντέχουν σε ανάλυση.

Ωστόσο στο τέλος υπάρχει μια φράση με πολύ ενδιαφέρον

«Συνέχισε να προπονείσαι και εμείς θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε»

Ο Σαμαράς δεν αναγνωρίζει παιδιά να παίζουν να σπαταλούν το χρόνο μέσα από την αέναη χωρίς σκοπό επιμέτρηση του χώρου, αλλά τα προσλαμβάνει να «προπονούνται» δηλαδή να προετοιμάζονται  με σκοπό, χρονοδιάγραμμα και τελικό σκοπό.Στη τελική φράση η προπόνηση και η δουλεία αντιδιαστέλλονται και συνυπάρχουν. Τα δεκάχρονα προπονούνται οι μεγάλοι δουλεύουν.

Οι διαφημιστές της ΝΔ όμως παραλείπουν να μας δείξουν  τον προπονητή, ενώ η αρχική σκηνή παραπέμπει σε παιχνίδι αλάνας παρά σε προετοιμασία : Σκηνοθετική αβλεψία, επιπολαιότητα ή συνειδητή επιλογή για να μεταδοθούν οι αξίες της εργασίας, της στόχευσης του χρονοδιαγράμματος.Σε κάθε περίπτωση συνειδητά η ασυνείδητα η προπόνηση υπερτερεί του παιχνιδιού, η εργασία της σχόλης, η στόχευση της αμεριμνησίας, δηλαδή μια τυπική κλιμάκωση στον άξονα των συντηρητικών αξιών.

Το αφήγημα  έχει μια  εξέλιξη  ( παρουσίαση παιχνιδιού που ονομάζεται προπόνηση η οποία συνδέεται με την δουλειά ) που αντανακλά ένα ενδιαφέρον μετωνυμικό άνυσμα με βέλος από το παιχνίδι στην δουλειά. Η μετωνυμική μεταβολή είναι ταυτόχρονα χρονολογική : από τους δεκάχρονους στον εξηντάρη, ενώ οι ενδιάμεσοι χρονολογικά  γονείς λείπουν. Οι παραγωγικοί γονείς είναι παρόντες μέσω ενδιάμεσων παιδιών. ( ο πατέρας μου είπε.. να πεις στον πατέρα σου) . Αν προσπεράσουμε την κοινωνιολογική παραπομπή  ότι οι γονείς είναι ίσως άνεργοι και μπορεί να λιντσάρισαν τον Σαμαρά, τότε η τοποθέτηση  των παραγωγικών γονέως ως παρόντων μέσω επίκλησης δημιουργεί ένα άλλο συγχρονισμό: Το εννοιολογικό άνυσμα παιχνίδι, προπόνηση, δουλεία διασχίζει   το δίπολο  εμμενής παρουσία ( παιδιά , Σαμαράς) επικαλούμενη  παρουσία ( γονείς). Η νοηματική ωρίμανση ( παιχνίδι, προπόνηση, δουλειά) αναπτύσσεται παράλληλα με  δύο τύπους παρουσίας  ( εμμενής , επικαλούμενη) αλλά η επικαλούμενη παρουσία δεν ορίζεται από  καμία πράξη. Ο απών γονέας  δεν ορίζεται μέσω των δραστηριοτήτων του ,όπως οι παρόντες παιδιά Σαμαράς, αλλά  καλείται σε αναστοχασμό και ενδεχόμενη δράση. Η επικαλούμενη παρουσία , ο γονέας,  είναι ο υποτιθέμενος αποδέκτης της σύσκεψης παιδιών Σαμαρά δηλαδή μετατρέπεται από κηδεμόνας σε κηδεμονευόμενο του Νικόλα. 

Ο συντηρητικός άξονας αξιών, που τέμνει  το σύνολο των εμμενών και επικαλούμενων παρόντων παρά την χονδροειδή παρουσίαση , τελικά δεν στερείται έρματος.Πίσω από το χουλιγκανικό απλοικό εύρημα της ΑΕΚ , αναδύει ένα μοτίβο πυρηνικού συντηρητισμού που μετατρέπει το χαλαρό παιχνίδι σε προπόνηση. Ταυτόχρονα ο απών γονέας συμμετέχει μέσω μιας τυπικής ονομαστικής αναφοράς που παραπέμπει στην των επίκληση των πνευμάτων , δηλαδή μέσω ενός κλασσικού χειρισμού στον οκείο χώρο του συντηρητικού μεταφυσικού. Τα χονδροειδή 87 δεύτερα της ΝΔ είναι απολαυστικά ως μπαλαφάρα αλλά η  ζεύξη με το συντηρητικό στίγμα είναι σχεδόν τέλεια, οργανική αν δούμε τους νοηματικούς και αφηγηματικούς άξονες   

Το μοτίβο του απόντος , του οιονεί παρόντος έχει ένα άγνωστο ρόλο δεν είναι άγνωστο στις αφηγηματικές τέχνες. Είναι το κλασσικό τέχνασμα των κωμωδιών καταστάσεων  όπου ο συνεχώς απών , μας εμφανίζεται εμμέσως μέσω των υποτιθέμενων πράξεων του, όπως την αντιλαμβάνονται οι παρόντες ,προκαλεί κομφούζιο και τελικά η κωμωδία απογειώνεται όταν ο απών εμφανίζεται στο τέλος ελάχιστα αλλά καταλυτικά (Oscar 1967 -Lοuis de Funes). Αλίμονο ο Σαμαράς δεν έχει καν το ταλέντο του De Funes.       

Ο Tonis Sfinos και το Lexotanil

Σχεδόν δέκα μέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας οι τάσεις είναι καθαρές . Το ρεύμα αγανάκτησης και τιμωρίας προηγείται του ρεύματος συντηρητικής υπομονής. Η αίσθηση μου είναι πως η έκφραση τιμωρίας μπορεί να καταγάγει μια νίκη πέραν των προσδοκιών των εκφραστών της.

Η έκφραση της συντηρητικής υπομονής γίνεται με ένα τέτοιο αρτηριοσκληρωτικό παλαιοδεξιό τρόπο, που τελικά μπορεί να λειτουργήσει θετικά μόνο στους φαν της trash tv , προσφέροντας μια ανέλπιστη οριακή μερίδα υποστήριξης. Ο Σαμαράς της προεκλογικής περιόδου έχει κάτι από τον Τόνι  Σφήνο σε πολιτική εκδοχή.

Από την άλλη πλευρά η Συριζαική ελπίδα βασίζεται στα δεδομένα επιτέλους , μετά από πέντε χρόνια ,θετικά  αποτελέσματα της πολιτικής Στουρνάρα Θεοχάρη . Είναι τα πραγματικά πλεονάσματα, τα ισοσκελισμένα συναλλαγματικά ισοζύγια που επιτρέπουν ταχείες μεταβιβάσεις πόρων στα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι τελείως απίθανο οι οικονομολόγοι του Συριζα να βασίζουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης σε μελλοντικούς και όχι παρόντες πόρους.

Για όποιον έχει την ελάχιστη σχέση με τα τεκταινόμενα της ιδιωτικής οικονομίας, και δεν διαθέτει την αντουανετική πολυτέλεια απόρριψης του μικρού ,του οριακού  ,είναι σαφές πως από τον Ιούνιο μέχρι τον Νοέμβριο το οικονομικό κλίμα άλλαξε. Ενδείξεις σταθερότητας οριακές βελτιώσεις έγιναν ορατές σε μια σειρά από περιοχές της ιδιωτικής οικονομίας. Ωστόσο οι έχοντες επαφή με το φαινόμενο είναι εξίσου λίγοι και  οριακοί. Αν πιστέψουμε την Alpha Bank οι πρόδρομες ενδείξεις οικονομικής ανάκαμψης είναι εντυπωσιακές. Οι ιδιωτικές επενδύσεις πλην της οικοδομής «τρέχουν» με ρυθμό συν 13 %. Το διασπειρόμενο και εμφανίσιμο όφελος είναι μικρό καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας ευρίσκεται έξω από τον πυρήνα αρχικής ανάκαμψης. Ο μικρός πυρήνας οικονομικής αντοχής, εργασιακού ήθους και κοινωνικής ευθύνης που αντιστοιχεί στην οριακή ανάκαμψη , έχει περιθωριακή  εκλογική σημασία αλλά ασύμμετρα μεγαλύτερη κοινωνική αξία: είναι εκτός των μεγάλων διαύλων διαφθοράς, εκτός των σκοπεύσεων της ανθρωπιστικής ανακούφισης και  πρόκειται οσονούπω να χρηματοδοτήσει την Συριζαική διαχείριση ή την αναχαίτιση ενός νέου κύματος διάλυσης.   

Το Σαμαρικό project είχε μια θεμελιακή ατέλεια :Πέραν της αναχρονιστικής πρεσβυωπικής πολιτικής έκφρασης ,ενώ έχει οριακά ορατά αποτελέσματα είναι αδύνατο να τα μετασχηματίσει σε γενική αίσθηση και πολιτική ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα όμως η ατέλεια αυτή είναι ευρύτερη. Ας υποθέσουμε ότι το θετικό σενάριο «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο είχε πετύχει . Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση ήταν καταδικασμένο να αποτύχει πολιτικά καθώς η υποτιθέμενη τεχνική «επιτυχία» του  θα δημιουργούσε τόσο δυσανάλογη εμπιστοσύνη ώστε η συμπιεσμένη αγανάκτηση θα έψαχνε ένα νέο φορέα  να εκφράσει την νέα φάση. Η Συριζαική ελπίδα έχει de facto πλεονέκτημα εκκίνησης ακόμα και στην περίπτωση της υποτιθέμενης «καθαρής εξόδου» όπως αυτή προβλεπόταν στην Σαμαρική αφήγηση μετά τις εκλογές.     

 Η Συριζαική νίκη είναι εκτός απροόπτου πολύ μεγάλη. Στην τυπική γραμμική αφήγηση της αριστεράς η νίκη ενέχει την θέση ιστορικής καμπής καθώς θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1917 όπου ένα κόμμα της ιστορικής ευρωπαϊκής αριστεράς θα βρεθεί σε κυβέρνηση μέσω καθαρών εκλογών. Η ίδια αφήγηση εκλαμβάνει την Ευρωπαική πραγματικότητα ως ζέον οργανικό σύστημα όπου η έναρξη μιας κατάλυσης στην μια πλευρά, ιστορικά μπορεί να μεταλλάξει όλη την Ευρώπη προς μια νέου τύπου Σοσιαλδημοκρατία.(1) Στην τρέχουσα εκδοχή της προεκλογικής ρουτίνας η Συριζαική αφήγηση είναι πραγματικά πολιτικό Lexotanil : τα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης ανακουφίζονται, οι επιβιώσαντες ανασαίνουν, οι δυναμικοί επιταχύνονται και όλα αυτά με μόνους χαμένους τους πολύ λίγους τους ολιγάρχες, τους λαθρέμπορους και το Mega Channel.Τα πλεονάσματα θα υπάρχουν, η Στουρναρικής έμπνευσης ανάπτυξη θα συνεχίσει, η διαπραγμάτευση για το χρέος θα γίνεται σε πνεύμα αλληλοκατανόησης όπως στις επιτροπές Eurovision και θα έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό : δεν θα επηρεάζει αρνητικά την λεγόμενη εσωτερική οικονομία. Too good to be true. Κι όμως η βαρβιτουρική φύση της Συριζαικής αφήγησης επειδή είναι τόσο προφανής είναι και τόσο αποδεκτή. Μεγάλες μερίδες την αποδέχονται ως μη πραγματοποιήσιμη αλλά συμβολικά χρήσιμη. Το αφόρητο κοινωνικό άλγος του 10-15 με κάποιον τρόπο πρέπει να εξισορροπηθεί συμβολικά. Αντί του δολοφονικού ακροδεξιού  μίσους είναι προτιμότερη η ηθικά υπέρτερη «ψευδο ολική» πρόταση των πολλών «δυσδιάκριτων ψιλών γραμμάτων» του προτεινόμενου νέου κοινωνικού συμβολαίου.  

Με κάποιο παράδοξο τρόπο ο Σαμαράς ήταν καταδικασμένος να χάσει , έστω και αν είχε κερδίσει τα πάντα , ενώ ο Τσίπρας καλπάζει με μια μοναδική αύρα θετικότητας ελπίδας και ηρεμίας.

Ο κοινωνικο ηθικός πυρήνας της οριακής ανάπτυξης του τέλους του 14,  κινείται στην μαθηματική εκλογική ασημαντότητα αλλά με κάποιο τρόπο το πάρτι γίνεται γύρω του. Ο Τόνυ Σφήνος του ζητάει λίγο ακόμα υπομονή, το Lexotanil του παρέχεται ακριβώς για να μη το πιεί, και ένας ενδιάμεσος κερματισμένος χώρος του απευθύνεται σε διάφορες εκδοχές υπευθυνότητας : Ποταμίσιο left liberal, Πασοκική συνέπεια,Παπανδρεική ανάμνηση. Ο Θεοδωράκης μάλλον κερδίζει την κούρσα.

(1)    Η τρέχουσα διεθνής διχοστασία για το Grexit, ενώ κατ’ αρχάς φαίνεται να ενισχύει την Συριζαική αναφορά για την αδυνατότητα εξόδου, και επομένως ενισχύει την συνολική ευρωπαϊκή  αφήγηση περί την Ελληνική  κατάλυση εν τούτοις σηματοδοτεί το ακριβώς αντίθετο. Όντως το υποτιθέμενο καθαρό τυπικό  Grexit δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωζώνη ως σύστημα δεν προβλέπει  κανενός είδους τομή , καμία απόφαση ιστορικής κατεύθυνσης , παρά μόνο μέσα από το πολυσχιδές  σχήμα των συναινέσεων. Από φορμαλιστική άποψη είναι ένας «άτονος κόσμος» που προλαβαίνει την ανάδυση στο πολιτικό επίπεδο των εντάσεων υπό την μορφή δράματος. Επομένως όσο αδύνατο είναι το Grexit ακριβώς είναι αδύνατο και το Gretrans, η υποτιθέμενη εκ των ένδον ριζική αλλαγή. Οι ίδιοι συναινετικοί μηχανισμοί που προστατεύουν τον Συριζα από το Grexit προστατεύουν την Μέρκελ από το GreTrans. Η Συριζαική πρόταση , αν αναγνωστεί στην ονομαστική της αξία, είναι εξουδετερωμένη από την συναίνεση και όχι από την σύγκρουση . Ο Τσίπρας όμως είναι αρκετά τυχερός. Οι έλληνες ως κλασσικός λαός πολυφαρμακίας  πετάνε τα πιο πολλά χάπια και επομένως παρότι θα το πληρώσουν , δηλαδή στο ταμείο όλα θα εγγραφούν τελικά υπέρ του Συριζα  δεν θα  πιούν το Lexotanil που τους προσφέρει.

Ο πολιτικός "χρόνος" που απομένει

Σε κάθε συγκυρία καμπής αναδύεται στο δημόσιο λόγο η έννοια του «πολιτικού χρόνου». Η φράση « η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικό χρόνο»  δεν σημαίνει κυριολεκτικά την ύπαρξη ενός «άλλου τεχνικού χρόνου» αλλά ότι δεν υπάρχουν πρωτοβουλίες εντός ενός δεδομένου χρονικού διαστήματος. Ουσιαστικά η φράση «πολιτικός χρόνος» υπονοεί τις πολιτικές πρωτοβουλίες εντός του δεδομένου χρόνου. Πχ. όποιος νομίζει  ότι μέχρι την 25^η Ιανουαρίου υπάρχουν 122 ημέρες , κάνει ένα μικρό υπολογιστικό λάθος.

Ο Σαμαράς ήδη από το 2011 δήλωνε (εδώ) ο «πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης είναι μετρημένος».

Ομοίως ο Τσίπρας δήλωσε εσχάτως , τον Νοέμβριο 2014 ,(εδώ) «ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης τελειώνει»

Η επιμονή στον όρο είναι εντυπωσιακή. Με τον πιο φυσικό τρόπο η τρέχουσα πολιτική ορολογία βασίζεται στην έννοια των πολλαπλών παράλληλων χρόνων. Φαίνεται πως η παραδοχή των παράλληλων χρόνων είναι δεδομένη σε όλο το δημόσιο χώρο, ως εάν όλοι να είναι εξοικειωμένοι με τα ανώτερα της θεωρητικής φυσικής ή της ψυχολογίας. Ο όρος πολιτικός χρόνος δεν είναι τόσο δημοφιλής στον αγγλοσαξωνικό χώρο ενώ στην Ευρωπαική ιδεοκίνηση χρησιμοποιείται στην ακαδημαϊκή σφαίρα και όχι τόσο στην  τρέχουσα πολιτική διαχείριση.

Τι άραγε κρύβεται πίσω από αυτή την ενδιαφέρουσα εξοικείωση;

Πολύ πρόσφατα  (Time Out-2012) ο  Σ.Ράμφος επισήμανε μια ιδιαίτερη σχέση της ελληνικής κοινωνίας με τον χρόνο. Χαρακτήρισε την σχέση προβληματική και εντόπισε στην ιδιαιτερότητα μας  ως καθήλωση στο παρελθόν. Η επεξήγηση του Ράμφου διαχειρίζεται  τον ιστορικό χρόνο ως συνεχές και επικεντρώνει την προσοχή του στον τρόπο με τον οποίο τον εσωτερικεύουμε. Η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη να εσωτερικεύσει τον χρόνο γιατί δεν θέλει να ωριμάσει από το δράμα, το βίωμα εντός του χρόνου. Ως αισθητικό σύμπτωμα αυτής της αδυναμίας ο ΣΡ αναφέρεται  το κινηματογραφικό σύμπαν του Αγγελόπουλου όπου επαναλαμβάνεται το μοτίβο των επάλληλων χρονολογικών μετατοπίσεων στο ίδιο απαράλλακτο τοπίο. Σύμφωνα με τον Ράμφο το Αγγελοπουλικό σύμπαν αντιπροσωπεύει την αδυναμία του Έλληνα να βιώσει τις αλλαγές εντός του χρόνου και για αυτό αναδύεται ένα στατικό τοπίο , ένας απέραντος περιεκτικός χώρος που υποκαθιστά τον χρόνο. Ο φιλμικός χρόνος αλλάζει σε ένα στατικό χώρο γιατί ο ανώριμος Έλληνας πακτωμένος στον χώρο του αρνείται να δεχθεί την αλλαγή, την κίνηση. Η αδυναμία αλλαγής προς το νέο γίνεται μέσω ενός εγκλωβισμού του χρόνου σε ένα ασάλευτο βασανιστικό τοπίο το οποίο αποκαλύπτει ο φακός του Αγγελόπουλου. Το εξηγητικό σχήμα του Ράμφου δεν δέχεται τους πολλαπλούς χρόνους .Δεν μπορεί να ερμηνεύσει ότι εκείθεν του εσωτερικού βιωματικού χρόνου υπάρχουν τουλάχιστον παράλληλοι χρόνοι : ο τεχνικός και ο πολιτικός. Ο Ράμφος δεν διακρίνει ότι όλο το Αγγελοπουλικό  σύμπαν είναι «πολιτικός χρόνος» και «πολιτικός τόπος» ταυτόχρονα. Ο τόπος του Αγγελόπουλου δεν είναι στατικός αλλά παράλληλος όπως ακριβώς και ο χρόνος, επομένως δεν επικρατεί ο «τόπος» του «χρόνου» ως σύμπτωμα καθήλωσης. Το σχήμα του Ράμφου δεν φαίνεται να εξηγεί την απρόσμενη εξοικείωση όλων με τον παράλληλο «πολιτικό χρόνο» . Γενικεύει τον «εξαιρετισμό» του Αγγελόπουλου ο οποίος δεν φαίνεται να δημιουργεί σχολή, ενώ αν χρησιμοποιήσει ισότιμα τον πολιτικό Βούλγαρη θα δει με έμφαση το δραματικό πρόσωπο που εξελίσσεται και επιβιώνει με ένα αισιόδοξο υπερβατικό μέλλον.

Θα μπορούσαμε  να δούμε  τον πολιτικό χρόνο όπως αναδύεται   από την κλασσική αρχαιοελληνική έννοια του «Καιρού» : του εγκιβωτισμένου χρόνου εντός του οποίου έχουμε γεγονότα. Στο κείμενο του Ιπποκράτη γράφεται:  ὁ χρόνος ἐστὶν ἐν ὧ καιρός, καιρὸς ἐν ὧ χρόνος οὐ πολύς. Ο αρχαιοελληνικός Καιρός παραπέμπει περισσότερο στην σημερινή έννοια της «συγκυρίας». Στην κλασσική αυτή γραμμική έννοια του χρόνου ο πολιτικός χρόνος παραπέμπει  στον αρχαιοελληνικό Καιρό. Η ποσοτικοποίηση του πολιτικού χρόνου , η οποία αναφέρεται ως έλλειψη ή ως περίσσεια  σημαίνει την ύπαρξη ενός «Καιρού» , μιας συγκυρίας που μπορεί να περικλείει πολλά συμβάντα. Ωστόσο και ο κλασσικός Καιρός είναι μια νέα σώρευση μια αναδιάταξη μια ρηγμάτωση εντός ενός προϋπάρχοντος συνεχούς. Ο δημοφιλής εύπεπτος «πολιτικός χρόνος» ενώ είναι «Καιρός» δεν αντιδιαστέλλεται προς ένα παράλληλο τεχνικό ουδέτερο «Καιρό». 

   

Η πολιτική θεολογία του  G.Agamben μπορεί να μας δώσει πιο  ευκρινές ερμηνευτικό σχήμα.

Στο έργο του «Ο χρόνος που απομένει» ασχολείται με την έννοια του  «νυν καιρού» του Απ. Παύλου.  Αυτός ο «καιρός»¨ δεν είναι ο κοσμικός «Καιρός»  της κλασσικής εποχής αλλά ένας χρόνος που απομένει από την ανάσταση του Μεσσία μέχρι την Δευτέρα Παρουσία όπου δεν υπάρχει καν ο χρόνος. Χοντρικά ο GA υποστηρίζει,  πως ο Παύλος μας εισάγει στην έννοια των παράλληλων χρόνων μέσω μιας τομής, αυτής του Μεσσία. Αυτός δημιουργεί ένα νέο εννοιολογικό αρχιτεκτόνημα πολλαπλών χρόνων όπου από την Ανάσταση του μέχρι την Δευτέρα Παρουσία ο χρόνος όπως τον ξέρουμε πολλαπλασιάζεται σε παράλληλα επίπεδα (τοπολογικά σύμπαντα)  (1). Στο ένα επίπεδο είναι ο ιστορικός κοσμικός τεχνικός χρόνος που συνεχίζεται ( ας πούμε ο ημερολογιακός συμβατικός με το βέλος στο συνεχές μέλλον) , στο άλλο ο επίπεδο αυτός ο τεχνικός χρόνος  που «θα» καταργηθεί ( ας πούμε ο ημερολογιακός χρόνος  βαίνων προς την διάλυση του, με το βέλος στην Δευτέρα Παρουσία)  και στο τρίτο επίπεδο ο μεσσιανικός χρόνος ο «νυν καιρός» οποίος εφάπτεται τόσο με τον τεχνικό χρόνο όσο και με   κατάργηση του δηλαδή με τα δύο επίπεδα που προϋπάρχουν αλλά επειδή ταυτόχρονα τα σηματοδοτεί αναδύεται  ένα άλλο τρίτο επίπεδο ( 1)

Η διαφορά του κλασσικού με τον μεσσιανικό χρόνο  είναι ότι ο δεύτερος συνδέει τον συμβατικό χρόνο με τον εσχατολογικό μη χρόνο και ταυτόχρονα  σηματοδοτεί και τους δύο. Ο Μεσσιανικός χρόνος λειτουργεί ως συνδετήρας και ως σήμανση παράλληλα. Ο Μεσσιανικός χρόνος ,λοιπόν, είναι ετερογενής και ως προς τον κοσμικό και ως προς τον εσχατολογικό αλλά ταυτόχρονα  τους συνδέει. Ο Μεσσιανικός χρόνος είναι τυπικά παράλληλος προς τον αντικειμενικό, αν και η συνέχεια του.

Ο παράλληλος λοιπόν ,πολιτικός χρόνος του Σαμαρά του Τσίπρα ,των πολιτικών αναλυτών , δεν είναι ο κλασσικός Καιρός (συγκυρία)  ούτε η νεοελληνική δυστοκία να εσωτερικεύσει τον χρόνο ως διαρκής εφηβεία ( Ράμφος) , αλλά είναι ο Μεσσιανικός παράλληλος χρόνος που έχει την μια άκρη στην ιστορία και την άλλη στην εσχατολογική αποκάλυψη.

Η συνεχής υπόμνηση του «πολιτικού χρόνου» δεν είναι μια τεχνική περιγραφή μιας συγκυρίας. 

Υποκρύπτει τόσο ένα μεσσιανισμό όσο και ένα εσχατολογικό πέρας με αποκαλυπτικό περιεχόμενο. Φαίνεται πως και ο μεσσιανισμός και η αποκάλυψη παίζουν περισσότερο ρόλο από ότι θεωρούμε γιατί ακριβώς υπολανθάνουν εντός της υποτιθέμενης τεχνικής ορολογίας.

   (1)  Στην περιγραφή μου σχηματοποιώ υπερβολικά την έννοια των επιπέδων η οποία δεν είναι η ακριβής Αγγαμπενική περιγραφή. Ο GA αναλύει περαιτέρω την αδυναμία των γραμμικών μοντέλων να αποδώσουν επάλληλες έννοιες του χρόνου και καταφεύγει σε παραδείγματα από την γλωσσολογία και την φιλολογία. Εκεί παρουσιάζει την έννοια του «λειτουργικού χρόνου» της γλωσσολογίας και του «ρυθμού» της ποίησης ως υποδείγματα κατανόησης των επάλληλων ετερογενών  χρόνων.G.Abamben “The time that remains” p 78

Info

G.Agamben : The Time That Remains (Ελεύθερο αντίγραφο εδώ)

Σ.Ράμφου    : Η ελληνική αίσθηση του χρόνου (Όλη η ομιλία εδώ, συνίσταται google chrome)

G.Agamben : Χρόνος και Ιστορία (Μτφ Δ.Αρμάος-Ινδικτος) .Πανοραμική ευκρινής παρουσίαση των εννοιών του χρόνου, του συνεχούς , της ιστορίας μόνο σε 58 σελίδες.