Kisenosato

 

 

Η Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017 είναι ιστορική για τον κόσμο του Σούμο: Μετά από 19 χρόνια ένας νικητής του τουρνουά (Yusho) είναι Ιαπωνικής εθνικότητας και θα προβιβαστεί στην ανώτατη κλάση των Yokozuna.Στην κλάση αυτή οι παλαιστές έχουν ένα μοναδικό προνόμιο να την διατηρούν ανεπίστρεπτα ανεξάρτητα από αποτελέσματα και διατηρούν τον τίτλο μετά την έξοδο από την ενεργό δράση. Αντίθετα με τις άλλες πολεμικές τέχνες στο Σούμο δεν υπάρχουν κατηγορίες ανάλογες με το βάρος αλλά η ταξινόμηση γίνεται με βάση τις νίκες στην ενιαία κατηγορία. Την τελευταία εικοσαετία Yokozuna είναι κυρίως Μογγόλοι και η απονομή στον Ιάπωνα Kisenosato είναι γεγονός μεγάλης εμβέλειας.

Η πάλη Σούμο είναι η τελευταία τελετουργική πολεμική τέχνη που διέπεται από αυστηρούς εξωαγωνιστικούς κανόνες. Οι παλαιστές γυμνάζονται και διαμένουν συνεχώς στα γυμναστήρια , διάγουν ένα οιονεί κοινοβιακό μοναστικό βίο με αυστηρή γραμμική ιεραρχία και επετηρίδα. Οι αθλητές παρακολουθούνται στην προσωπική τους ζωή , επιβραβεύεται ο οικογενειακός βίος και εξωαθλητικές ατασθαλίες τους αποστερούν τίτλους και θέσεις Η πάλη συνοδεύεται από μια αυστηρή εισαγωγική τελετή με συγκεκριμένες κινήσεις , ειδικές ενδυμασίες κριτών, ανακοινώσεις αθλητών και αποτελεσμάτων με ζωντανή εκφώνηση χωρίς μικρόφωνα, αλάτι που διώχνει τα πνεύματα και αυστηρά προσδιορισμένες κινήσεις εισόδου και αναχώρησης.

Την τελευταία τριακονταετία με την  μεγάλη κοινωνική ανάπτυξη στην Ιαπωνία, η έφεση για ένα τόσο αυστηρό βίο μειώθηκε ενώ αντίστοιχα πολίτες άλλων χωρών είδαν μια ευκαιρία εισόδου. Μέσα σε δέκα χρόνια η κρίσιμη μάζα των Ιαπώνων πρωταθλητών μειώθηκε  ενώ αυξήθηκε η εισροή των Μογγόλων. Ενώ το άθλημα παραμένει ως αυστηρά Ιαπωνικό, διεξάγεται στην επίσημη μορφή στην Ιαπωνία και το παρακολουθούν Ιάπωνες , έχασε βαθμηδόν την Ιαπωνική αριστεία. Για να την επανακτήσουν οι Ιάπωνες χρειάζονται τουλάχιστον πέντε χρόνια , υπό την προϋπόθεση ότι μια νέα ροή γηγενών αθλητών θα ενισχυθεί. Η αυστηρή ιεραρχία στα γυμναστήρια και το πολύπλοκο σύστημα κατατάξεων και αγώνων που διαμορφώνει μια ισχυρή ελίτ αθλητών των υψηλών κλιμάκων καθιστά τις δραματικές αλλαγές δύσκολες στην κορυφή. Οι Ιάπωνες έκαναν υπομονή 20 σχεδόν χρόνια να δουν «δικό» τους αθλητή στην ανώτατη κλάση του πιο Ιαπωνικού αθλήματος που διεξάγεται στην Ιαπωνία.

Η αντίφαση είναι οδυνηρή και οι Ιάπωνες για να απαλύνουν την αμηχανία οδηγούνται σε μια παράτολμη απόφαση. Προτείνουν στην Ολυμπιακή επιτροπή να περιλάβει το Σούμο στα ολυμπιακά αθλήματα. Έχουν βρει αντίστοιχες εθνικές ομοσπονδίες και εργάζονται για την υιοθέτηση του αιτήματος τους. Ο σκοπός τους είναι να κερδίσουν Ολυμπιακά μετάλλια στο άθλημα τους στους επερχόμενους Ολυμπιακούς του Τόκυο το 2020. Όμως η υιοθέτηση του Σούμο ως Ολυμπιακό άθλημα θα σημάνει και την αφυδάτωση του, τον εκπεσμό από ένα τελετουργικό θέατρο πάλης σε ένα άνοστο θέαμα μεγαλόσωμων παλαιστών. Το Σούμο χωρίς τελετές , αλάτια, πολύχρωμα άμφια διαιτητών , βροντώδεις εκφωνήσεις ,αυστηρές κομμώσεις κλπ  είναι ανιαρό. Οι πραγματικοί φίλοι του Σούμο ελπίζουν να μη δουν την διακωμώδηση του στην μορφή του Ολυμπιακού αθλήματος.  

Με κάποιο τρόπο οι ΗΠΑ έχουν πάθει ότι και οι Ιάπωνες με την εθνική τους πάλη.

Πρωταγωνίστησαν ενεργά στο στήσιμο θεσμών και κανονισμών της παγκοσμιοποίησης μέσω της οποίας απολάμβαναν μια διαρκή ανάπτυξη. Η ανάπτυξη άνοιξε διόδους προσβάσιμους από άλλους προς το εσωτερικούς μηχανισμούς του συστήματος και όπως οι Ιάπωνες θεατές ξαφνικά είδαν πως οι πρωταγωνιστές του εθνικού πρωταθλήματος της παγκοσμιοποίησης είναι οι «Μογγόλοι» Κινέζοι επιχειρηματίες, οι «Μογγόλοι» μετανάστες προς τις Ηπα, οι «Μογγόλοι» μεσαίοι εισοδηματίες των Brics κλπ κλπ. Η διαφορά από τους Ιάπωνες του Σούμο είναι ότι αντί να περιμένουν καμιά πενταετία σεβόμενοι τους κανόνες αλλάζουν τους κανόνες εδώ και τώρα.

Αν οι γενικές τάσεις διαμορφώνονται και  κρυσταλλώνονται σε αποφάσεις ηγετών τότε οι ΗΠΑ έκαναν την τέλεια επιλογή ηγέτη : ένας «τρελός» ένας ασεβής προς τα ειωθότα μπορεί να ανατρέψει τους κανόνες που αυτός επέβαλε , απλά γιατί τώρα μάλλον δεν τον συμφέρουν.

Η λέσχη της απάτης

 

 

 

 

Είμαι ο Joachim Helms και ζω στο Meinz.

To 1997 δούλευα σε μια μεσαία Γερμανική εταιρεία ως υπεύθυνος πωλήσεων για την Αφρική.

Από τα μέσα του 90 είχαμε δει μια αναδυόμενη αγορά στο Μαρόκο και την Τυνησία για προϊόντα τελικής επεξεργασίας υφαντουργίας. Είχαμε αργήσει και έπρεπε να δράσουμε γρήγορα. Μετά από μια μικρή έρευνα και κάτω από την πίεση των γεγονότων ξεκινάμε συνεργασία με τον Jamel Idrissi  στην Καζαμπλάνκα. Ο Jamel μας φάνηκε υπερδραστήριος με γνώσεις της τοπικής αγοράς αλλά είχε ένα επιθετικό στυλ και μια συμπεριφορά παράδοξη που προσομοίαζε σε μαφιόζο.

Ξεκινήσαμε με επιτυχία χωρίς προβλήματα και περίπου το Σεπτέμβριο του 97 ο Jamel μας προτείνει κάτι ριζικό : να του παραδώσουμε εμπορεύματα υπερπολαπλάσιας αξίας από νομίζαμε ότι μπορεί να απορροφήσει η αγορά και να μας πληρώσει σε 4 μήνες. Η πρόταση ήταν ελκυστική γιατί θα μπορούσε να «σώσει» τις πωλήσεις μας του 1997.

Μίλησα  με τους υπεύθυνους της εταιρείας και προς μεγάλη μου έκπληξη ,αποφάσισαν να δεχθούμε την πρόταση. Μέχρι τον Δεκέμβριο  παραδώσαμε εμπορεύματα αξίας τεσσάρων εκατομμυρίων μάρκων. Στις αρχές όμως του 1998 διαπιστώνουμε ότι οι πληρωμές δεν έρχονται. Ο Idrissi δεν απαντά στα τηλέφωνα και σε εποχές χωρίς μαζικό internet ο μοναδικός τρόπος είναι οι αλλεπάλληλές επισκέψεις. Ευρίσκομαι σε κατάσταση διάλυσης , δεν τον βρίσκω στα γραφεία του και ταυτόχρονα διαπιστώνω πως κτίζει μια εντυπωσιακή βίλα στο μεγαλοαστικό προάστιο Californie. Συμβαίνει το χειρότερο σενάριο : ο μαφιόζος μας έχει φεσώσει. Σε λίγο βρίσκουμε τον Idrissi να διακινεί προϊόντα του ανταγωνισμού. Η εταιρεία δεν χρησιμοποιεί νομικές υπηρεσίες από την Γερμανία και μου ζητά να εκκινήσω ένδικα μέσα με τοπικούς δικηγόρους. Ζω ένα εφιάλτη. Ταυτόχρονα αναζητώ ένα αντικαταστάτη του Idrissi ενώ η αγορά βοά πως μας έχει εξαπατήσει.

Στα μέσα του 1998 με καλούν στην διεύθυνση της εταιρίας και είμαι έτοιμος να παραλάβω την απόλυση μου. Κι’ όμως ,μου ανακοινώνουν ότι μου αποδίδουν ένα πολύ ενδιαφέρον bonus πωλήσεων! Ταυτόχρονα ο οικονομικός διευθυντής μας αναλύει πως τα χαμένα τέσσερα εκατομμύρια είναι καλυμμένα από την ειδική νομοθεσία για εξαγωγές σε χώρες με υψηλό ρίσκο και εκπίπτουν από την φορολογία. Στο τέλος ο διευθυντής παραγωγής μας ανακοινώνει ότι όλες οι τελευταίες παραδόσεις ήταν από παρτίδες με μερικά προβλήματα που δεν επηρέαζαν τις εφαρμογές στο Μαρόκο.

Το  1998 κατάλαβα ότι υπάρχουν μεγάλοι και θρασείς απατεώνες αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν την απάτη και την αφήνουν να εξελιχθεί γιατί έχουν ένα ευρύτερο συμφέρον.

Σήμερα ο Idrissi ευρίσκεται στο Μόντρεαλ υπόδικος για απάτες. Μετά τη δική μας περιπέτεια αντί να αποταμιεύσει τα κέρδη του συνέχισε στο ίδιο μοτίβο μέχρι που αναγκάστηκε να φύγει από το Μαρόκο. Οι απατεώνες δεν ξέρουν που να σταματήσουν .

Είμαι ο Γιώργος Α και κατοικώ στο Κερατσίνι

Είμαι 64 ετών , άνεργος εγώ και οκτώ χρόνια , χωρισμένος με ένα γιο 15 χρονών που ζει με την μάνα του. Η τελευταία σταθερή δουλειά μου ήταν το 2008. Έχω σωρευμένα χρέη στην εφορία από χαράτσια & Ενφια 3100 ευρώ, στην ΔΕΗ 1500 Ευρώ για το ρεύμα στο πατρικό μου στην Αγχίαλο,  και άλλα 3000 ευρώ χρωστώ σε άλλο κωδικό στην εφορία , γιατί εισέπραττα για οκτώ μήνες την σύνταξη της μητέρας μου , με την οποία ζούσαμε . Σύνολο :7600 ευρώ.

Δεν δικαιούμαι επίδομα ανεργίας και δεν μπορώ να πάρω σύνταξη πριν τα 67 γιατί δεν έχω 100 ένσημα την τελευταία πενταετία. Συντηρούμαι με σποραδικές δουλειές ,τα εβδομήντα ευρώ σε κάρτα σίτισης της Θεανώς και τη σταθερή βοήθεια φίλων.

Άκουσα για τον Σώρρα και την Ελλήνων Συνέλευση στο καφενείο. Κατάλαβα ότι ήταν μούφα από την πρώτη στιγμή. Δεν είχα όμως να χάσω παρά 60 ευρώ.

Είναι ιδρυτικό μέλος της Συνέλευσης Νίκαιας και έχω υπογράψει όλα τα πληρεξούσια του Σώρρα. Με αυτά έχω καταθέσει ενστάσεις στην εφορία και ίσως κάτι γίνει. Ακούω για την απάτη του Σώρα και γελάω. Μόνο με εξήντα ευρώ βρήκα μια χαραμάδα αισιοδοξίας , φίλους με το ίδιο πρόβλημα και την ευκαιρία να ταλαιπωρώ την εφορία.

Είμαι με τον Σώρρα αλλά ξέρω ότι είναι απάτη. Ήταν η μοναδική μου ελπίδα.

 

Είμαι η Ελένη Α

Είμαι απόφοιτος Γυμνασίου και το 1982 προσλήφθηκα στην Εφορία με διαγωνισμό του Υπουργείου Οικονομικών. Έχω εργαστεί σε τρεις μεγάλες επαρχιακές πόλεις. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός όπως και ο πρώην άντρας μου. Δεν έχω παιδιά.

Το 2002 με πλησίασε φίλος του πατέρας μου και με ενημέρωσε για την δυνατότητα να μεταταχτώ στην ΚΥΠ. Μου ήρθε νταμπλάς. Ακολούθησαν πέντε συναντήσεις και από τον Οκτώβριο του 2002 εργάζομαι στην ΚΥΠ σε διάφορα πόστα κυρίως όμως με ότι έχει σχέση με οικονομικά θέματα : ναρκωτικά, λαθρεμπόρια, κλπ.

Από το 2014 ασχολήθηκα με τον Σώρρα. Είμαι μέλος της Συνέλευσης Νικαίας με άλλο όνομα και ταυτότητα. Η υπηρεσία ξέρει πως ο Σώρρας είναι απάτη από την αρχή. Δεν είναι δουλειά μου να ρωτάω αλλά ενώ τα ξέρουν όλα απλώς καταγράφουν εδώ και δύο χρόνια τα πάντα: μέλη, επαφές με δημάρχους, τραπεζίτες, βιομήχανους.

Προχθές η υπηρεσία μου ζήτησε να αλλάξω ευθύνη και μου έδωσαν άδεια 3 εβδομάδων. Σιγά μην πάρω άδεια, καταθέτω την άλλη βδομάδα τα χαρτιά για σύνταξη.

Ακούω για την ξαφνική ανακάλυψη της απάτης και γελάω

 

Hypothesis

Η ανάρτηση είναι προϊόν μυθοπλασίας και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Τυχόν ομοιότητες είναι συμπτωματικές

 

Αμήχανος Ακαδημαϊσμός

 

 

Εδώ και τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια η συγκόλληση ή συγχρονισμός ή συνάρμοση ή παράθεση ή αλληλουχία εκφράσεων της τέχνης με διαφορετικές αφετηρίες και συμφραζόμενα είναι ρουτίνα. Τα έχουμε δει και ακούσει όλα : Heavy Metal με κλασική ορχήστρες, βιρτουόζους βιολιού σε κρεαταγορές και μετρό, καλάζ ζωγραφικής με ρομαντικά και techno θέματα, πάσης φύσεως μουσικής αναμείξεις ethnic , θέατρα με θεατές σε κάθε νέα σχέση, κάθε χρήση τεχνολογίας σε χορό , θέατρο κλπ.

Με την έννοια αυτή η συζήτηση αν η Πάολα τραγουδάει Χατζιδάκι είναι τελειωμένη πριν αρχίσει.

Πόσο μάλλον όταν ο ίδιος Χατζηδάκης στο Τρίτο στην ακμή της περιόδου , σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες άτυχες στιγμές του έχει φιλοξενήσει τον Φλωρινιώτη. Με υποτιθέμενο συνδετικό κρίκο την κοινή καταγωγή από την Ξάνθη ο Χατζηδάκης παραχωρεί μια ώρα για να ακούσουμε τον Φλωρινιώτη να τραγουδά τα τραγούδια του με πιάνο. Η ραδιοφωνική παράσταση συνοδεύεται από ένα σαφή έπαινο του Χατζηδάκη , το μουσικό αποτέλεσμα παραπέμπει σε αποτυχημένη προσπάθεια υποψηφίου σε Χ Factor. Η υπόθεση διασώζεται μόνο από τον έμφυτο αντικομφορμισμό του Χατζηδάκη , το πηγαίο χιούμορ του και την αδήριτη ανάγκη να προστατεύουμε το κεφάλαιο Χατζηδάκη μέσω αποσιώπησης. Μετά το Τρίτο  ο Φλωρινιώτης μάλλον χάνει την συγκυρία, εννοούμενη ως επιτυχία,  αλλά συνεχίζει τη διαδρομή του σε όλα τα μαγαζιά “off”   της επικράτειας.

Είναι αδύνατο να διαβλέψουμε τις προθέσεις του Χατζηδάκη αλλά εκ πρώτης όψεως διαφάνηκε μια διάθεση αποκατάστασης ενός ελάσσονος μουσικού ρεύματος , όπως αντίστοιχα στα τέλη του σαράντα έχει αποκατασταθεί ένα τότε φαινόμενο ελάσσον,  αλλά τελικά μείζων και ρωμαλέο ρεύμα όπως τεκμαίρεται εκ του αποτελέσματος  :το ρεμπέτικο.

Στην Κριτική της Κριτικής Δύναμης ο Καντ είχε προτείνει ένα ταξινομικό σχήμα, που αντανακλούσε την αίσθηση της καλαισθησίας της εποχής του. Σύμφωνα με αυτό έχουμε τρεις αναβαθμούς καλαισθησίας : το ευχάριστο που αφορά την ιδιωτική ευχαρίστηση απόλαυση ( πχ το κρασί αυτό μου αρέσει αλλά είναι δυνατόν να αρέσει μόνο σε μένα),  το ωραίο που αφορά μια καθολική συναίνεση για την καλαισθησία ενός πράγματος και εγείρει την δυνατότητα ελέγχου (πχ πως είναι δυνατόν να μη συμφωνούμε για την εικαστική αρτιότητα του Παρθενώνα) και το υψηλό που ανοίγεται στο άπειρο συγκινεί την ψυχή και προσδιορίζει την ελευθερία πάνω από τη σκοπιμότητα της καλαισθησίας. Το υψηλό είναι ίδιον μιας καλλιέργειας και εισάγει μια ηθική διάσταση .

Μιλάμε λοιπόν για μια μορφή   του «ευχάριστου» την οποία , ο ευρισκόμενος στα «υψηλά» Χατζηδάκης ,προσπάθησε να  ελκύσει προς τα «πάνω» ,προς το «ωραίο» . Ομοίως η Πάολα από ένστικτο ή επαγγελματική καθοδήγηση προσπαθεί να μεταβεί από την «ευχαρίστηση» στο «καλό» . Την ίδια κίνηση την βλέπουμε συνεχώς  : ο Ρουβάς εισέρχεται στην Επίδαυρο , ένα τόπο όπου ενίοτε το «υψηλό» αναπνέει βραβεύεται και συνεχίζει να φλερτάρει με άλλες εκφράσεις του «υψηλού» : το Άξιον Εστί.

Η Καντιανή ιδιοφυία είχε δει πως η σχέση «υψηλού» και ηθικής οδηγούσε από μια άλλη διαδρομή στην συσχέτιση Θρησκείας και Τέχνης . Καθώς η Ηθική ανήκει στην δικαιοδοσία της Θρησκείας ήταν αναμενόμενο πως θα επιδίωκε την μόνωση της Ηθικής εξοβελίζοντας την Τέχνη από την ζωή. Ήδη από τον 18 αιώνα ο Καντ επισημαίνει την ιδιόμορφη δυσανεξία του Ισλάμ για τις παραστατικές τέχνες μέσω μια αισθητικής και όχι θρησκευτικής ανάλυσης.

Ωστόσο παραμένει ανοικτή η διερώτηση για την λειτουργία και την πάκτωση των υβριδικών εκφράσεων της Τέχνης που αναπτύσσονται συνεχώς.

Από τα μέσα του 30 ο Adorno εκκινώντας από μια ανάλυση της βιομηχανίας της Τέχνης οδηγείται να σταθεί κριτικά προς την jazz , στην οποία βρίσκει μια ρέουσα μορφή , μια αέναη αστάθεια μοτίβων σε σημείο που να διαμορφώνει ένα ρευστό ασαφή ακροατή.

Ο ευρισκόμενος στον αντίποδα του Καντ, Badiou καταθέτει ένα εξ’ ίσου αυστηρό ταξινομικό σχήμα.

Για τον Badiou η Τέχνη ανήκει στο επίπεδο της αχρονικής «αλήθειας». Αυτή είναι μια βαθμίδα αφαίρεσης όπου μαζί με την Πολιτική, την Επιστήμη και τον Έρωτα ορίζουν τις διαδικασίες της κοινωνικής και προσωπικής ζωής. Εντός αυτής της «αλήθειας» ο Badiou διαχωρίζει τέσσερεις στάσεις :την επαναστατική «συμβαντική» , την αντιδραστική την σκοταδιστική και την αναγεννητική . «Συμβαντικές» είναι οι τομές στην τέχνη ( πχ σειριακή μουσική), σκοταδιστική είναι η καταστροφή της Τέχνης ( πχ η καταστροφή της Παλμύρας) , αντιδραστική είναι ο στείρος ακαδημαϊσμός και αναγεννητική είναι η τέχνη ενός νέου κλασικισμού. Για τον αριστερό Badiou οι υβδριδικές μορφές της τέχνης , είτε ως μίξη τεχνών είτε ως ρευστότητα και ανάμειξη στυλ εντός της ίδιας τέχνης είναι προσπάθειες ενός υπερκερασμού της ιδέας της «μεγάλης τέχνης» του 19 αιώνα που όμως παραμένουν τελικά ένας ακαδημαϊσμός. Ο  Badiou βρίσκει στην τέχνη του Wagner ,όχι ένα αντισημίτη Γερμανό Ιδεαλιστή ένα πρωτο- σοσιαλιστή που συνδέεται με τις πηγές του Ναζισμού , αλλά τον τελευταίο μιας προσπάθειας της Μεγάλης Τέχνης αυτής που προσπαθεί να αισθητικοποήσει την ολότητα του Κόσμου και τελικά αποτυγχάνει γιατί ήδη η ολότητα δεν είναι μια κατηγορία που μπορεί να προσδιορίσει τον κόσμο. Ο Badiou αναζητεί μέσω ενός νέου κλασσικισμού μια τέχνη που να διεκδικήσει τις αλήθειες όχι μέσα από την ψευδαίσθηση μιας ολότητας που δεν υπάρχει αλλά μέσα από την αναζήτηση μιας νέας «Μεγάλης Τέχνης» .

Παρότι οι φορμαλισμοί του Badiou είναι απόλυτοι, ως απότοκα μιας μαθηματικοποίησης της φιλοσοφίας του, εν τούτοις προσπαθούν να διερευνήσουν το θεμελιακό ζήτημα της αισθητικής σήμερα: την «Μεγάλη Τέχνη» το νέο Καντιανό «Υψηλό» χωρίς την αυταπάτη μιας ολικής κατανόησης του κόσμου και την γοητεία ενός ψευδοσυμβαντικού νεωτερισμού του συμφυρμού μορφών και τεχνημάτων , των αέναων ροών -μίξεων στυλ και συμφραζομένων εντός ή στην περιφέρεια της Τέχνης. Η αφόρητη επιτήδευση διαφόρων εκδοχών του κλασσικού αρχαίου θεάτρου κάθε καλοκαίρι ,ο κορεσμός των επινοήσεων είναι μια άλλη ένδειξη μιας νέας μανιέρας που τελικά διαμορφώνεται ως «κομφορμισμός με νεωτερικό προσωπείο».

Με την έννοια αυτή η συμπαθής Πάολα και οι Χατζηδακικές ερμηνείες είναι συμπαθείς εκφράσεις μιας συνεχούς αμηχανίας του ενεστώτος αισθητικού ακαδημαϊσμού .