Ο Tonis Sfinos και το Lexotanil

Σχεδόν δέκα μέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας οι τάσεις είναι καθαρές . Το ρεύμα αγανάκτησης και τιμωρίας προηγείται του ρεύματος συντηρητικής υπομονής. Η αίσθηση μου είναι πως η έκφραση τιμωρίας μπορεί να καταγάγει μια νίκη πέραν των προσδοκιών των εκφραστών της.

Η έκφραση της συντηρητικής υπομονής γίνεται με ένα τέτοιο αρτηριοσκληρωτικό παλαιοδεξιό τρόπο, που τελικά μπορεί να λειτουργήσει θετικά μόνο στους φαν της trash tv , προσφέροντας μια ανέλπιστη οριακή μερίδα υποστήριξης. Ο Σαμαράς της προεκλογικής περιόδου έχει κάτι από τον Τόνι  Σφήνο σε πολιτική εκδοχή.

Από την άλλη πλευρά η Συριζαική ελπίδα βασίζεται στα δεδομένα επιτέλους , μετά από πέντε χρόνια ,θετικά  αποτελέσματα της πολιτικής Στουρνάρα Θεοχάρη . Είναι τα πραγματικά πλεονάσματα, τα ισοσκελισμένα συναλλαγματικά ισοζύγια που επιτρέπουν ταχείες μεταβιβάσεις πόρων στα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Είναι τελείως απίθανο οι οικονομολόγοι του Συριζα να βασίζουν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης σε μελλοντικούς και όχι παρόντες πόρους.

Για όποιον έχει την ελάχιστη σχέση με τα τεκταινόμενα της ιδιωτικής οικονομίας, και δεν διαθέτει την αντουανετική πολυτέλεια απόρριψης του μικρού ,του οριακού  ,είναι σαφές πως από τον Ιούνιο μέχρι τον Νοέμβριο το οικονομικό κλίμα άλλαξε. Ενδείξεις σταθερότητας οριακές βελτιώσεις έγιναν ορατές σε μια σειρά από περιοχές της ιδιωτικής οικονομίας. Ωστόσο οι έχοντες επαφή με το φαινόμενο είναι εξίσου λίγοι και  οριακοί. Αν πιστέψουμε την Alpha Bank οι πρόδρομες ενδείξεις οικονομικής ανάκαμψης είναι εντυπωσιακές. Οι ιδιωτικές επενδύσεις πλην της οικοδομής «τρέχουν» με ρυθμό συν 13 %. Το διασπειρόμενο και εμφανίσιμο όφελος είναι μικρό καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομίας ευρίσκεται έξω από τον πυρήνα αρχικής ανάκαμψης. Ο μικρός πυρήνας οικονομικής αντοχής, εργασιακού ήθους και κοινωνικής ευθύνης που αντιστοιχεί στην οριακή ανάκαμψη , έχει περιθωριακή  εκλογική σημασία αλλά ασύμμετρα μεγαλύτερη κοινωνική αξία: είναι εκτός των μεγάλων διαύλων διαφθοράς, εκτός των σκοπεύσεων της ανθρωπιστικής ανακούφισης και  πρόκειται οσονούπω να χρηματοδοτήσει την Συριζαική διαχείριση ή την αναχαίτιση ενός νέου κύματος διάλυσης.   

Το Σαμαρικό project είχε μια θεμελιακή ατέλεια :Πέραν της αναχρονιστικής πρεσβυωπικής πολιτικής έκφρασης ,ενώ έχει οριακά ορατά αποτελέσματα είναι αδύνατο να τα μετασχηματίσει σε γενική αίσθηση και πολιτική ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα όμως η ατέλεια αυτή είναι ευρύτερη. Ας υποθέσουμε ότι το θετικό σενάριο «καθαρής εξόδου» από το μνημόνιο είχε πετύχει . Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση ήταν καταδικασμένο να αποτύχει πολιτικά καθώς η υποτιθέμενη τεχνική «επιτυχία» του  θα δημιουργούσε τόσο δυσανάλογη εμπιστοσύνη ώστε η συμπιεσμένη αγανάκτηση θα έψαχνε ένα νέο φορέα  να εκφράσει την νέα φάση. Η Συριζαική ελπίδα έχει de facto πλεονέκτημα εκκίνησης ακόμα και στην περίπτωση της υποτιθέμενης «καθαρής εξόδου» όπως αυτή προβλεπόταν στην Σαμαρική αφήγηση μετά τις εκλογές.     

 Η Συριζαική νίκη είναι εκτός απροόπτου πολύ μεγάλη. Στην τυπική γραμμική αφήγηση της αριστεράς η νίκη ενέχει την θέση ιστορικής καμπής καθώς θα είναι η πρώτη φορά μετά το 1917 όπου ένα κόμμα της ιστορικής ευρωπαϊκής αριστεράς θα βρεθεί σε κυβέρνηση μέσω καθαρών εκλογών. Η ίδια αφήγηση εκλαμβάνει την Ευρωπαική πραγματικότητα ως ζέον οργανικό σύστημα όπου η έναρξη μιας κατάλυσης στην μια πλευρά, ιστορικά μπορεί να μεταλλάξει όλη την Ευρώπη προς μια νέου τύπου Σοσιαλδημοκρατία.(1) Στην τρέχουσα εκδοχή της προεκλογικής ρουτίνας η Συριζαική αφήγηση είναι πραγματικά πολιτικό Lexotanil : τα θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης ανακουφίζονται, οι επιβιώσαντες ανασαίνουν, οι δυναμικοί επιταχύνονται και όλα αυτά με μόνους χαμένους τους πολύ λίγους τους ολιγάρχες, τους λαθρέμπορους και το Mega Channel.Τα πλεονάσματα θα υπάρχουν, η Στουρναρικής έμπνευσης ανάπτυξη θα συνεχίσει, η διαπραγμάτευση για το χρέος θα γίνεται σε πνεύμα αλληλοκατανόησης όπως στις επιτροπές Eurovision και θα έχει το μοναδικό χαρακτηριστικό : δεν θα επηρεάζει αρνητικά την λεγόμενη εσωτερική οικονομία. Too good to be true. Κι όμως η βαρβιτουρική φύση της Συριζαικής αφήγησης επειδή είναι τόσο προφανής είναι και τόσο αποδεκτή. Μεγάλες μερίδες την αποδέχονται ως μη πραγματοποιήσιμη αλλά συμβολικά χρήσιμη. Το αφόρητο κοινωνικό άλγος του 10-15 με κάποιον τρόπο πρέπει να εξισορροπηθεί συμβολικά. Αντί του δολοφονικού ακροδεξιού  μίσους είναι προτιμότερη η ηθικά υπέρτερη «ψευδο ολική» πρόταση των πολλών «δυσδιάκριτων ψιλών γραμμάτων» του προτεινόμενου νέου κοινωνικού συμβολαίου.  

Με κάποιο παράδοξο τρόπο ο Σαμαράς ήταν καταδικασμένος να χάσει , έστω και αν είχε κερδίσει τα πάντα , ενώ ο Τσίπρας καλπάζει με μια μοναδική αύρα θετικότητας ελπίδας και ηρεμίας.

Ο κοινωνικο ηθικός πυρήνας της οριακής ανάπτυξης του τέλους του 14,  κινείται στην μαθηματική εκλογική ασημαντότητα αλλά με κάποιο τρόπο το πάρτι γίνεται γύρω του. Ο Τόνυ Σφήνος του ζητάει λίγο ακόμα υπομονή, το Lexotanil του παρέχεται ακριβώς για να μη το πιεί, και ένας ενδιάμεσος κερματισμένος χώρος του απευθύνεται σε διάφορες εκδοχές υπευθυνότητας : Ποταμίσιο left liberal, Πασοκική συνέπεια,Παπανδρεική ανάμνηση. Ο Θεοδωράκης μάλλον κερδίζει την κούρσα.

(1)    Η τρέχουσα διεθνής διχοστασία για το Grexit, ενώ κατ’ αρχάς φαίνεται να ενισχύει την Συριζαική αναφορά για την αδυνατότητα εξόδου, και επομένως ενισχύει την συνολική ευρωπαϊκή  αφήγηση περί την Ελληνική  κατάλυση εν τούτοις σηματοδοτεί το ακριβώς αντίθετο. Όντως το υποτιθέμενο καθαρό τυπικό  Grexit δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι η Ευρωζώνη ως σύστημα δεν προβλέπει  κανενός είδους τομή , καμία απόφαση ιστορικής κατεύθυνσης , παρά μόνο μέσα από το πολυσχιδές  σχήμα των συναινέσεων. Από φορμαλιστική άποψη είναι ένας «άτονος κόσμος» που προλαβαίνει την ανάδυση στο πολιτικό επίπεδο των εντάσεων υπό την μορφή δράματος. Επομένως όσο αδύνατο είναι το Grexit ακριβώς είναι αδύνατο και το Gretrans, η υποτιθέμενη εκ των ένδον ριζική αλλαγή. Οι ίδιοι συναινετικοί μηχανισμοί που προστατεύουν τον Συριζα από το Grexit προστατεύουν την Μέρκελ από το GreTrans. Η Συριζαική πρόταση , αν αναγνωστεί στην ονομαστική της αξία, είναι εξουδετερωμένη από την συναίνεση και όχι από την σύγκρουση . Ο Τσίπρας όμως είναι αρκετά τυχερός. Οι έλληνες ως κλασσικός λαός πολυφαρμακίας  πετάνε τα πιο πολλά χάπια και επομένως παρότι θα το πληρώσουν , δηλαδή στο ταμείο όλα θα εγγραφούν τελικά υπέρ του Συριζα  δεν θα  πιούν το Lexotanil που τους προσφέρει.