Γεωργίου, Κατρούγκαλος,Πνευματικός

 

Ο θάνατος του Γιώργου Γεωργίου ήταν η αφορμή να ξαναδούμε τη συμβολή του σε ένα ευρύτερο φαινόμενο των 90’s : την εισαγωγή στο δημόσιο  χώρο ενός λόγου ακατέργαστου , ωμού που προέρχεται από κοινωνικούς αστερισμούς με χαμηλό μορφωτικό και οικονομικό φωτισμό. Είναι ακριβώς η εποχή που άλλες πτυχές αυτού του πρωτόλειου  λόγου εισέρχονται στην τηλεόραση από άλλες εισόδους: Πάνια, Μικρούτσικος, Λιαροπούλου, Τατιάνα,Ερωτοδικείο κλπ  

Την ίδια εποχή ενισχύονται μορφές και εκφράσεις ενός ρεύματος θραύσης , ενίοτε και απαλλοτρίωσης  του κλασσικού ρεπερτορίου, με το πρόσχημα ή την πρόθεση της θεατρικής ανανέωσης .Είναι η εποχή που στην Επίδαυρο παρουσιάζονται οι πρώτες «εναλλακτικές» παραστάσεις με πάσης φύσεως πειραματισμούς. Λίγα χρόνια αργότερα η Τηλεόραση βρίσκει τη Χρυσή Όρνιθα με τα διάφορα reality .

H εισβολή του ωμού λόγου που ξεκινάει σχηματικά με τον Γεωργίου , προαναγγέλλει και συνοδεύεται με μια γιγαντιαία χειρονομία άρσης πρωτόκολλων σε διάφορα επίπεδα.

Έτσι όταν τα λεγόμενα μέσα δικτύωσης εισέρχονται στην επικοινωνία, βρίσκουν ώριμες τις συνθήκες. Είναι ενδιαφέρον  πως η  ορολογία  μεταβλήθηκε: από Trash το 90 , μιλάμε για Cult μετά το 2010.  Με κάποιο τρόπο η πρώτη φάση εμπεριέχει μια συστολή ή και ελαφρά ενοχοποίηση , άρα είναι Trash, ενώ σταδιακά  γίνεται ιδιαιτερότητα άρα Cult.

Κάπου στο μέσο της περιόδου, το Σπιρτόκουτο του Οικονομίδη επισφραγίζει την συγκυρία: ο ωμός λόγος και τα υλικά του συμφραζόμενα φωτίζονται ιδιαίτερα και ανατομικά στη κινηματογραφική συνθήκη.

Η μείωση της αυστηρής κριτικής προς τις απόπειρες «ανανέωσης» του κλασσικού θεατρικού ρεπερτορίου και η τελική επικράτηση θεατρικών εκφράσεων τύπου «φύρδην μίγδην» συμπίπτει με την απενοχοποίηση του ακατέργαστου ανορθόγραφου ασύντακτου , κυρίως βίαιου λόγου.

 Η εξέλιξη είχε μια σύνοδη  παρενέργεια : η διόγκωση του δημόσιου λόγου με υλικά από  το μενού της ωμότητας αλλά την θραύση στοιχειωδών πρωτοκόλλων συζήτησης. Με κάποιο τρόπο, τοποθετούνται όλα τα θέματα στο τραπέζι και νομιμοποιούνται όλες οι απόψεις να εκφέρονται ανεξάρτητα από τις απαιτούμενες συντεταγμένες τους το λεγόμενο πλαίσιο τους. πχ Ιστορικοί συζητάνε εισηγήσεις συνεδρίων ,όπου οι διατυπώσεις γίνονται με εννοιολογική λεπτότητα και ακρίβεια, με πολίτες ή δημοσιογράφους που «έχουν σχέση» και τελικά το αποτέλεσμα είναι ένας χαοτικός συμφυρμός απόψεων που επικεντρώνονται σε διαφορετικά επίδικα.

Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις των Κατρούγκαλου, Πνευματικού. Και οι δύο βυθισμένοι  στο επικοινωνιακό πλαίσιο «φύρδην μίδγην» εκφέρουν απόψεις που έχουν αξία και νόημα σε μια άλλη συνθήκη διαλόγου: πχ σε ένα επιστημονικό συνέδριο. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά : τόσο αυτοί όσο και οι απόψεις τους απορρίπτονται στον πολιτικό  καιάδα.

Ο Κατρούγκαλος συνετέλεσε σε μια σοβαρή αλλά τελικά ανεπαρκή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού. Προσβλέποντας σε μια κατ’ εξοχήν εκσυγχρονιστική κατεύθυνση, που ευτυχώς επιβλήθηκε από μνημόνιο , έκανε μια πρώτη φάση ενοποίησης των ταμείων και προσπάθησε να ισορροπήσει το χάσμα κρατήσεων ανταποδόσεων μεταξύ μισθωτών και άλλων εργαζομένων. Βρίσκοντας μεγάλο αριθμό ασφαλισμένων του πρώην ΟΑΕΕ με απλήρωτες εισφορές διαλέγει τελικά τον πιο απρόσφορο, πολύπλοκο και τελικά αλυσιτελή τρόπο. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά : δεν ορίζει μεταβατικές διατάξεις , αδικεί κατάφορα τους συνεπείς μικρομεσαίους , δίνει προσχήματα στους συνεπείς αλλά έχοντες να διαιωνίσουν το καθεστώς αδικίας προς τους μισθωτούς , εμπλέκει την εφορία στο συνταξιοδοτικό, υποχρεώνει τους πιο ασθενείς να «κλείσουν» τα μπλοκάκια, αποσιωπά τη ζεύξη «χαμηλές εισφορές = χαμηλές συντάξεις»  κλπ. Τραγέλαφος κανονικός… Βρίσκεται σε εκπομπή που μπορεί να πει μάξιμουμ τελικά 5-7 ατάκες και διαλέγει να υπερασπιστεί το νόμο του κατά το σκέλος που έχει δίκιο ( ισορροπία μισθωτών – επαγγελματιών) .Ο Γεωργιάδης του αντεπιτίθεται για το άλλο σκέλος των ατελέσφορων ρυθμίσεων και ευρίσκεται έκων άκων εκτός πολιτικής για το επόμενο διάστημα.

Ο Πνευματικός , ευρισκόμενος στο φιλικό περιβάλλον του Πορτοσάλτε, επιλέγει να αναπτύξει τους τρέχοντες προβληματισμούς όλων των συνεδρίων Βιοηθικής και Οικονομίας της Ιατρικής σε μια παράγραφο 15 λέξεων. Δεν χρειάζεται και μεγάλη συνάφεια με τη σύγχρονη Ιατρικής για να μη ξέρεις πως με την αυτονόμηση του Ιατρικού – Φαρμακευτικού πλέγματος, τη φρενήρη ανάπτυξη της τεχνολογίας όλα τα δημόσια συστήματα Υγείας ευρίσκονται προ του καινοφανούς  ιστορικού αινίγματος: Η τεχνολογία μπορεί να παρατείνει τη ζωή όλων, να θεραπεύσει τα πάντα, υπό τη προϋπόθεση ότι κάποιος μπορεί να καλύψει το κόστος. Στο κεντρικό επίπεδο όλων των κρατών λαμβάνονται αποφάσεις που τελικά ρυθμίζουν προσδόκιμα ζωής, ορίζουν προτεραιότητες , διατάσσουν κλίμακες προσφορών κλπ δηλαδή τελικά ορίζουν ζωή και θάνατο. Ο Πνευματικός λειτουργώντας  περίπου όπως ο Λεωτσάκος στο Ερωτοδικείο , έχοντας υπ’ όψιν το κοινό της εκπομπής αποφαίνεται εκτός τόπου και χρόνου. Δικαίως μπορεί να συντροφεύσει πλέον την Πέπη Τσεσμελή.

Ο χαοτικός συμφυρμός απόψεων και διαφόρων «τύπων» λόγου, στον κλίβανο τήξης των «κοινωνικών δικτύων» διαμόρφωσε ένα τόσο ασφυκτικό τοπίο, ώστε η τηλεοπτική αντιμαχία των υποψηφίων πρωθυπουργών ήταν τελικά πετυχημένη. Το αυστηρό πρωτόκολλο ερωτήσεων απαντήσεων , είχε αφ’ εαυτού μια αξία: στοιχειώδεις σταθερούς κανόνες ανταλλαγής απόψεων.  Μια επανάληψη της δεν θα με κούραζε καθόλου.

Η βιβλική περίπτωση της Βαβέλ έχει μια ενδιαφέρουσα επικαιρότητα.

Ως γνωστόν η ίδια η Βαβέλ είναι για την εποχή της ένα τεράστιο τεχνολογικό επίτευγμα: είναι μια πολυδαίδαλη και ίσως πολυόροφη πόλη. Οι γλώσσες που δεν επικοινωνούν συνευρίσκονται στον τεχνικά καθορισμένο χώρο που προκύπτει από την υψηλότερη  τεχνολογία της εποχής. Η ασυνεννοησία δεν συμβαίνει στο περιβάλλον του χωριού. Μπορούμε να πούμε πως η σημερινή τεχνολογία , η σημερινή Βαβέλ , είναι πολλαπλά πιο επικίνδυνη γιατί μπορεί να προκαλέσει ασυνεννοησία αφού «τήξει» όλες τις γλώσσες δημιουργώντας ένα καθεστώς επικοινωνίας στο χαμηλότερο επίπεδο .

Δεν είναι τυχαίο πως οι πιο πετυχημένοι επίγονοι του Γεωργίου ονομάζονται Μαρμίτα.