Η πολτοποίηση ως απειλή

Οι φετινές εκλογές με την τριπλή τους φύση ( δημοτικές, περιφερειακές,ευρω-εκλογές) έχουν αποκαλύψει νέες κοινωνικές αρθρώσεις. Οι παρατηρήσεις που ακολουθούν αφορούν την εκλογική πλοκή, όπως αυτή αναδύεται σε δύο περιοχές της Β’ Πειραιώς, την Νίκαια και τον Κορυδαλλό, ωστόσο από ότι φαίνεται παρόμοια φαινόμενα κυριαρχούν σε όλη την επικράτεια.

Στους δήμους αυτούς εμφανίζονται δύο ειδών δημοτικές υποψηφιότητες : οι απόλυτα πολυσυλλεκτικές πολυκομματικές και οι στενά κομματικές. Οι πολυκομματικές εμφανίζουν ένα μοναδικό σύμπτωμα: εμπεριέχουν κομματικά στελέχη από ΝΔ,Συριζα,Κιναλ,Ποτάμι, Ανελ. Μόνο οι ΚΚΕ, Λαε, Ανταρσύα σηματοδοτούν εκλογική ταυτότητα με τα ιδιαίτερα πολιτικά της συγκυρίας. Σχηματικά δημιουργείται ένας ευρύς δημοτικός χώρος με χαρακτηριστικά συναίνεσης η οποίος «απειλείται» μόνο από τα αριστερά.

Οι πολυσυλλεκτικοί συνδυασμοί, ανεξάρτητα από την πολιτική εκκίνηση του υποψηφίου Δημάρχου ή την γενική αίσθηση, εμφανίζουν ένα πρωτοφανές μείγμα κομματικών προελεύσεων με χαρακτηριστικά «πολτοποίησης» και σχεδόν τραγελαφικά αποτελέσματα : Ο Κ.Μητσοτάκης εμφανίζεται στον Κορυδαλλό συνοδευόμενος από αντιδημάρχους στελέχη της παράταξης Κασιμάτη  η οποία στηρίζεται από τον Συριζα.

Οι κομματικές οργανώσεις των ΝΔ,Συριζα, Κιναλ έχουν ουσιαστικά κατακερματιστεί σε αλληλοσυγκρουόμενες παρατάξεις. Έτσι δημιουργούνται ισχυρές διακομματικές συζεύξεις εναντίον ισόμορφων σχηματισμών. Οι πρακτικές συνέπειες είναι αδρές. Τα πιο δραστήρια κομματικά στελέχη έχουν ενεργοποιηθεί για την σταυροδοσία των δημοτικών παρατάξεων ενώ οι δραστηριότητες για τις περιφερειακές ή ευρωεκλογές είναι σχετικά υποτονικές.

Καθώς μια εκλογική εκστρατεία είναι μια άσκηση συλλογικής εμπέδωσης, γίνεται φανερό πως οι δημοτικές σχέσεις και συναρθρώσεις γίνονται συγκυριακά ισχυρότερες από τις κομματικές. Ταυτόχρονα η διανομή προσυμπληρωμένων   ψηφοδελτίων με στόχο την κατάληψη θέσεων δημοτικών συμβούλων , δημιουργεί μια αίσθηση εσωκομματικών πολέμων χωρίς αρχές «όλοι εναντίον όλων». Παρότι την θεατρική αποτύπωση ενός υποτιθέμενου «Αριστερού Συριζα» ,η ομογενοποίηση των στελεχών του εντός των διάσπαρτων διακομματικών παρατάξεων με τα αντίστοιχα στελέχη της ΝΔ  και ΚΙναλ, αποκαλύπτει την οργανική κοινωνιολογική αφομοίωση του χώρου με τις δυνάμεις της «χρεωκοπίας».

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση καταγράφηκε μια ιδιόμορφη κατάσταση: πολίτες με προέλευση την πάλαι ποτέ «ανανεωτική αριστερά» ή ενός ευρύτερου «left liberal» φιλοευρωπαϊκού χώρου υποστηρίζουν δημόσια ή συμμετέχουν στα δημοτικά ψηφοδέλτια των ΚΚΕ,Λαε, Ανταρσυα , όχι ως ένδειξη πολιτικής συμφωνίας αλλά ως αντίδραση στην έκπτωση των δημοτικών διαφορών και την δημιουργία πολτοποιημένων συνδυασμών διακομματικής συναίνεσης. Η άνευ αρχών ρευστοποίηση δεν δημιούργησε μια τάση δημιουργικής συναίνεσης αλλά μια χαοτική αποδιοργάνωση που τελικά ευνοεί το «No Politica» ακροδεξιό ρεύμα.

Ο J Derrida στα κείμενα του για τον Carl Schmitt , προσπαθεί να δει το ίδιο ζήτημα μέσω της διαπραγμάτευσης  δύο ακραίων  υποθέσεων : ποιες είναι οι επιπτώσεις μιας πολιτικής όπου απουσιάζουν καθολικά  οι «φίλοι» ή οι «αντίπαλοι» . Το συμπέρασμα του συλλογισμού του είναι σαφές : το πολιτικό ως αυτόνομο πεδίο δεν απειλείται από την απουσία «φίλων» αλλά από την απουσία «πολέμιων» .Χαρακτηριστικά αναφέρει : « Η απώλεια αντιπάλων δεν οδηγεί σε μια συνθήκη προόδου συμφιλίωσης, ούτε οδηγεί σε μια περίοδο ειρήνης και αδελφότητας. Αντίθετα θα είναι πολύ χειρότερα : θα αποκαλύψει μια αφόρητη βία, μια εποχή αμέτρητης κακότητας με καινοφανείς μορφές βίας.»  (The politics of friendship σελ 83).

Η υιοθέτηση της απλής αναλογικής δεν πυροδότησε ένα μεγαλύτερο αριθμό διακριτών παρατάξεων , αλλά ένα πολλαπλασιασμό των πιο χαλαρών εκλογικών συσσωματώσεων με άγνωστες εσωτερικές προθέσεις ,με έκπτωση της πολιτικής. Ταυτόχρονα απορρόφησε όλα τους διαθέσιμους πολίτες στην δημοτική διαδικασία, αφήνοντας  τα επίδικα για την περιφέρεια και την Ευρώπη χωρίς τοπική διαπραγμάτευση και ακτιβισμό.

Αν τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν συνυφασμένα άμεσα με τις τοπικές δραστηριότητες τότε οι Ευρωεκλογές και οι Περιφερειακές επιφυλάσσουν ενδιαφέρουσες εκπλήξεις. Μέχρι τότε, ψηφίζουμε Περσίδη, Κατηφέ, Παπουτσιδάκη, Παπαδόπουλο, Θωίδου για την διάσωση της πολιτικής.