"Καθαρή Έξοδος" ίσον Μεγάλος Συνασπισμός

 

 

 

Η συγκυρία διαμορφώνεται από τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα ( Τουρκία, Fyrom) και την επερχόμενη αλλαγή του μηχανισμού χρηματοδότησης της οικονομίας μέσω των αγορών η οποία κωδικά σημειώνεται ως «καθαρή έξοδος». Το ενδιαφέρον με την «καθαρή έξοδο» είναι ότι προσλαμβάνει την μορφή ενός πολιτικού επίδικου ,το οποίο  η κυβέρνηση περιγράφει ως βήμα επιτυχίας σε αντιδιαστολή προς την «πιστοληπτική γραμμή» η οποία θεωρείται ως απλή παραλλαγή ενός «μνημονιακού» ελέγχου.

Τα τεχνικά στοιχεία των δύο προοπτικών είναι αδρά: η «καθαρή έξοδος» είναι πιο ακριβή αλλά προσδίδει βαθμούς ελευθερίας εσωτερικής πολιτικής ενώ η «γραμμή πίστωσης» είναι πιο οικονομική αλλά δεν παρέχει τις δυνατότητες εσωτερικής πολιτικής.

Η πόλωση των δύο λύσεων παρουσιάζεται ως αντιστοίχιση  αριστεράς-δεξιάς  και πάνω σε αυτό το επίδικο διαμορφώνεται μια πολιτική διάσταση.

Υποστηρίζω πως η περιγραφόμενη ως «αριστερή καθαρή έξοδος» απλώς ολοκληρώνει ένα κύκλο που ξεκινά από το φθινόπωρο του 2012 και οδηγείται σε ένα «μεγάλο συνασπισμό» ala Ελληνικά . Η επιλογή της «καθαρής εξόδου» αρμόζει με μια λογική και ροή της συγκυρίας προς μορφές συγκυβέρνησης Συριζα -ΝΔ.

Για την κατανόηση αυτής της ροής , είναι κομβικό να εξεταστεί η φύση της συμμαχίας Συριζα -Ανελ όπως αυτή ξεκίνησε πριν από τις εκλογές του 2012.

Ίσως λίγοι θυμούνται πως η συμμαχία είχε ανακοινωθεί ως δυνατότητα από τον Τσίπρα πριν από τις σημαντικές εκλογές του 2012 (πηγή). Κατά την χρονική στιγμή ο Σύριζα είναι το τυπικό κόμμα της Αριστεράς και των κινημάτων και με  σαφήνεια προδιάγραψε την προκαταβολικά κυβερνητική προοπτική. Η ιστορική περιπλοκή ανέδειξε ως κυβέρνηση τον αντίστοιχο αντίθετο πόλο ( ΝΔ, Πασοκ,Δημαρ) ως περίπου αυτονόητη εξέλιξη. Βέβαια τότε ο Συριζα ως εντολοδόχος της λεγόμενης τρίτης εντολής είχε προσπαθήσει να στήσει ένα show ριζοσπαστικής αριστεράς συζητώντας για δυο ημέρες με συνδικάτα και κόμματα της Αριστεράς αλλά πριν τις εκλογές η πρόσκληση ήταν σαφής προς τους Ανελ.

Ήταν σαφές από τότε πως δεν επρόκειτο για ένα κλασσικό κόμμα της αριστεράς  ( αν αυτή το τυπικό ταξινομικό σχήμα  έχει αξία)   με κοινωνικές αναφορές σε πληβειακές μάζες και οράματα ενός «μετασχηματισμού» αλλά για κομματικό μόρφωμα insiders με όρια και αντοχές «ρήξεων»  πολύ πιο στενά από την ρητορική έξαρξη της περιόδου.

Η συντηρητική ιδεοκίνηση αγκυλωμένη σε σχήματα ενός Αβερωφικού λόγου, βολεύτηκε αφάνταστα με την εικονογράφηση ενός υποτιθέμενου αριστερού ριζοσπαστισμού  «κομμουνιστικής απόχρωσης». Είχε υποτιμηθεί βαριά το βάθος και η βιοποικιλότητα της ελληνικής κοινωνίας η οποία παράγει ποικιλίες και πλάσματα κοινωνικής αντίρρησης με εξαιρετική πολυσυλλεκτικότητα. Ταυτόχρονα υποτιμήθηκε η εξαιρετική εργασία του Συριζα της περιόδου 2012 -2015 να αποκαταστήσει διαύλους επικοινωνίας με όλους τους θεσμικούς παίκτες στο εξωτερικό και εσωτερικό.

Πριν από τις ευρωεκλογές του 2014 δεν υπήρχε οικονομικός, πολιτικός κοινωνικός στο εσωτερικό ή εξωτερικό παράγοντας που να μην είχε συναντηθεί με την ηγεσία του Συριζα και να μην είχε αποκομίσει την εικόνα ενός σχετικά ήπιου και λογικά διαχειρίσιμου   μορφώματος με τη συνήθη ρητορική υπερβολή. Οι μοναδικοί που νόμιζαν πως ο Συριζα ήταν «αριστερά» ήταν η Αβερωφική δεξιά η «ηττημένη» μερίδα του Συριζα ( Λαε,Βαρουφάκης, Ζωή). Ήδη από το φθινόπωρο του 2012 είχε διαμορφωθεί η πλοκή του 2015 με ένα Στρατηγικό ( Μνημόνιο) και ένα Τεχνικό (Συριζα) νικητή της περιόδου (πηγή).

 Από το φθινόπωρο του 2013 είχε ήδη διαπιστωθεί και η ρητορική ιδεολογική μετακίνηση προς το κέντρο (πηγή). Μια σειρά από πεπραγμένα της συγκυρίας του 2015 είναι εύκολα αναγνώσιμα πλέον. Από τον Γενάρη του 2015 έχει στοιχειοθετηθεί ένα πλαίσιο ελεγχόμενης διάστασης με τους θεσμούς, αυτή η διάσταση εικονογραφείται ως «ρήξη» Μετά το Δημοψήφισμα οι Συριζανελ όντας έτοιμοι, πνευματικά, ηθικά , πολιτικά  από πολύ πριν , έχοντας ως τυπικοί insiders ένα κλασσικό ρεπερτόριο αναστροφών , παρουσιάζουν ως plan b , αυτό που εκ των υστέρων, οι ρομαντικά αφελείς Βαρουφάκης, Λαφαζάνης ,Ζωή έκπληκτοι αναγνωρίζουν ως πραγματικό plan a μιας μικρής ομάδας εντός της ηγεσίας του Σύριζα.

Η συνέχεια είναι γνωστή.

Αυτό το ιστορικό δρομολόγιο από το 2012 στο 2015 ολοκληρώνεται  με την περαιτέρω μετατόπιση προς τα «δεξιά» με την  επιλογή της λεγόμενης «καθαρής εξόδου».

Δεν υπάρχει ούτε ένας οικονομικός αναλυτής της  συγκυρίας που να μην αναγνωρίζει πως η λεγόμενη καθαρή έξοδος δημιουργεί ένα οικονομικό πλαίσιο εύθραυστης ισορροπίας . Η κυβέρνηση υπερτονίζει το στοιχείο της ισορροπίας για να στοιχειοθετήσει μια πολιτική επιτυχία, αλλά αποσιωπά συστηματικά το στοιχείο της υψηλής αβεβαιότητας που δημιουργείται. Έστω και αν συνυπολογιστούν λογικές ελαφρύνσεις του χρέους η ισορροπία δανεισμού -πληρωμών προβλέπεται ευαίσθητη και υποκείμενη σε πολλαπλές συντεταγμένες.  Το επίδικο του διλλήματος «καθαρή έξοδος» -«γραμμή πίστωσης» έχει αντίστροφους πόλους σταθερότητας. Η «γραμμή πίστωσης» εξασφαλίζει μεγαλύτερη σταθερότητα.

Με αυτό λοιπόν το πλαίσιο η κυβέρνηση επιλέγει την ευαίσθητη ισορροπία, η οποία κυριολεκτικά «κατασκευάζει» ένα πολιτικό πλαίσιο με οριακά περιθώριά ρήξεων και τομών.

Η ασταθής ισορροπία δανεισμού πληρωμών θα επικαθορίζει καταλυτικά την ποιότητα και την δομή των πολιτικών εντάσεων. Ως τυπικοί insiders oι Συριζανελ προσβλέπουν στην χαοτική συγκυρία 2019 με πολλαπλές εκλογές, αβέβαιη εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, επερχόμενη απλή αναλογική, για να διατηρήσουν δικαιώματα veto σε όλα τα επίπεδα.  

Δημιουργώντας όμως αυτή την οικονομική συνθήκη ελεγχόμενης αβεβαιότητας, τα περιθώρια επανάληψης του 2012 ή 2015 με διαδοχικές εκλογές δεν υπάρχουν ούτε ως συζήτηση.  Τα Spreads της «καθαρής εξόδου» θα συγκροτούν την συγκυρία. Η πιθανότητα μεγάλου συνασπισμού με διάφορες μορφές ( παθητική αποχή από την βουλή κλπ) είναι ο πιθανότερος και λογικότερος σταθμός του πολιτικού δρομολογίου. Δεν χρειάζεται πολυπραγμοσύνη για να μη δούμε πως υποτιθέμενες σταθερές της πολιτικής τοπολογίας της προηγούμενη συγκυρίας έχουν καταρρεύσει σχεδόν παντού. Μεγάλος συνασπισμός στην Γερμανία, Υπερβατικό ,ala Ποτάμι ,κέντρο στη Γαλλία, ο Melenchon υποστηρίζει Ζωή και ο Μπενουά Αμόν  Βαρουφάκη ( αφήνοντας τον Σύριζα χωρίς εικονολατρική αναφορά στην Γαλλική αριστερά παραδοσιακό βάθρο της ελληνικής ιδεοκίνησης), πολιτικός σουρεαλισμός στην Ιταλία, κλπ κλπ  

 Στις συντεταγμένες αυτές δεν υπάρχει ούτε λόγος ούτε λογική να δούμε μια διάσταση Συριζα Ανελ ως αντανάκλαση άρση ενός μη συμβατού τοπολογικού σχήματος συμμαχίας αριστεράς -δεξιάς. Αντίθετα η διατήρηση των Ανελ ως σταθερού κυβερνητικού εταίρου εμπλουτίζει και σταθεροποιεί τις ιδεολογικές προσλαμβάνουσες ενός κυβερνητικού σχηματισμού με βασικό αίτημα την σταθερότητα . Η διατήρηση των Ανελ είναι κομβικής σημασίας για την συγκυρία καθώς αυτοί και όχι το Κιναλ μπορούν να εμβολιάσουν με δόσεις πολιτικής φαντασίας τον επερχόμενο μεγάλο συνασπισμό ala Ελληνικά.